Colombia di Balcania: Αποστολή στη Μαύρη Μύκονο Στα Κέντρα Υγείας μεταφέρονται ότι απέμεινε από ανθρώπινα κορμιά

Mύκονος, καλοκαίρι 2017. Ο κροίσος Αραβας και η όμορφη σύζυγός του επέλεξαν το νησί για το γαμήλιο ταξίδι τους. Το πρώτο βράδι δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου με την μαγευτική θέα στη Χώρα
αφού απήλαυσαν ένα υπέροχο δείπνο ο Αραβας διέταξε τη νεαρή σύζυγό του να πάει για ύπνο και πρότεινε στην ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου να κατέβουν στη Χώρα να διασκεδάσουν! Εκείνη αρνήθηκε ευγενικά…

Από την Ιόλη Πιερίδη

Την ίδια νύχτα μερικές χιλιάδες Αραβες κατακτητές του νησιού διασκέδαζαν σε αντροπαρέες των 5-10 ατόμων στα σοκάκια του νησιού των Ανέμων. Μόνο μια παρέα μελαψών κοριτσιών που δεν ξεπερνούσαν τα 20 μοιραζόντουσαν τον ναργιλέ. Η Μύκονος εκτός των άλλων είναι και τίγκα στους ναργιλέδες. Αυτό που καπνίζουν δεν θα τολμούσε να το μυρίσει ούτε ο Walter White.

Στο μεταξύ τα club και τα εστιατόρια της Χώρας έχουν μετατραπεί σε mini ναζί στρατόπεδα. Τσιλιαδόροι βρίσκονται σε κάθε στενό ώστε να ενημερώσουν τους μαγαζάτορες για ύποπτες φάτσες. Κι όταν λέμε ύποπτες φάτσες εννοούμε από ελεγκτές του ΣΔΟΕ έως αντίπαλες συμμορίες εκείνης που έχει αναλάβει την προστασία του μαγαζιού. Καθώς πλησιάζεις στο club ή το εστιατόριο η επιβολή της Μαύρης στολής είναι αδιαπραγμάτευτη.

Πάντως όλο αυτό το σκηνικό της Μυκόνου στην οποία αν πετάξεις πέτρα θα χτυπήσεις Αραβα ή Αλβανό προοιωνίζει την Μεγάλη Περίοδο Παρακμής στην οποία έχει εισέλθει ήδη το νησί.
Και καλά οι Αλβανοί αλλά καθώς διασχίζεις τα σοκάκια της χώρας έχεις την αίσθηση ότι εδώ έχουν βρει καταφύγιο οι δολοφόνοι του Ισλάμ καθώς οι μελαψοί κοιτάζουν τις γυναίκες που κυκλοφορούν με ελάχιστους πόντους υφάσματος με μίσος και σαρκοβόρα διάθεση.
Πρέπει να είναι κανείς πολύ μαλάκας ή πολύ “κόκα-λο” για να μην το παρατηρήσει αυτό.

Στην είσοδο υπάρχουν φουσκωτοί ντυμένοι απαραιτήτως στα μαύρα. Ανάμεσά τους κορίτσια που φοράνε κάτι απαίσιους τάκους για παπούτσια και οι οποίες κρατάνε καταλόγους με τα ονόματα όσων έχουν κλείσει τραπέζι ή εκείνων που επιθυμούν να το κάνουν. Τόσο οι μαυροντυμένοι φουσκωτοί στις εισόδους όσο και τα κορίτσια που διαχειρίζονται το κλείσιμο των τραπεζιών ξεχειλίζουν από οξυδέρκεια.

Στη Μύκονο σπάνια συναντάς επιχείρηση εστίασης η ψυχαγωγίας που δεν την προστατεύουν μπράβοι πάσης φύσεως και προέλευσης. Ακόμη και το ΑΤ Μυκόνου έχει προσλάβει εταιρία σεκιούριτι για να το προστατεύει-πολύ γέλιο. Γενικότερα στο νησί σπάνια βλέπεις αστυνομικούς τη νύχτα. Τα όργανα ποτέ δεν φθάνουν στον τόπο του εγκλήματος καθότι η λογική η μάνα του φεύγα δεν έκλαψε ποτέ διαπερνά το Σώμα.

Και δεν έχουν άδικο καθότι στο νησί κάθε βράδι το αίμα ρέει άφθονο. Τα Κέντρα Υγείας του νησιού μετατρέπονται κάθε νύχτα σε Ναούς του Αίματος με ειδικές τελετουργικές σπονδές. Εδώ μεταφέρεται ότι απέμεινε από ανθρώπινα κορμιά που έχουν μαχαιρωθεί, έχουν φάει σφαίρες, άγριο ξύλο ή έχουν πέσει θύματα Τροχαίου. Χάρμα οφθαλμών.

Στα beach bars του νησιού το θέαμα των μαυροντυμένων φουσκωτών γίνεται ακόμη πιο γελοίο. Καθότι δίπλα στην γεμάτη βακτηρίδια και κάτουρο πισίνα κυκλοφορούν διάσπαρτοι φουσκωτοί που φορούν μαύρα κολλητά T-shirts, military παντελόνια και σκουλαρίκι ενδοσυννενόησης (αούα) στ΄αυτί.

Ανάμεσα στους φουσκωτούς υπάρχουν φυσικά και οι ανέμελοι πελάτες- κυρίως gay- που δεν φοράνε ούτε καν τσίγκινα σώβρακα αλλά ελάχιστο ύφασμα ώστε να επιδεικνύουν στα μαυροντυμένα γοριλάκια τα κάλλη τους.

Τα γοριλάκια τώρα αλλά και οι υπόλοιποι υπάλληλοι των επιχειρήσεων της Μυκόνου είναι πολύ τυχεροί εάν έχουν εξασφαλίσει παραμονή σε κανονικό δωμάτιο-κατάλυμα.

(Για ρεπό δεν το συζητάμε. Η λέξη ρεπό είναι απαγορευμένη στη Μύκονο.) 

Το λέμε αυτό καθώς τα τελευταία χρόνια ξεφυτρώνουν στη Μύκονο ένα μετά το άλλο ταcontainers που φιλοξενούν τους εργαζόμενους στο νησί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα containers που έχουν στηθεί στο Καλό Λιβάδι πίσω από το Nemo (εντελώς τυχαία η ονομασία παραπαίμπει στο Nammos).

Eκτός από τις κουκέτες διαθέτουν από ότι είδαμε και κλιματιστικά οπότε μπορούμε να μιλάμε για ιδανικές συνθήκες διαμονής. Στην προκειμένη περίπτωση είδαμε και ένα μεγάλο τύπου μοναστηριακό τραπέζι στο πίσω μέρος του μαγαζιού όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να απολαμβάνουν από κοινού το φαγητό ή τον καφέ τους. Διαθέτουν και καρέκλες στις οποίες μπορούν να κάθονται. Ετσι ανάλογα με την βάρδια που έχουν βγαίνουν από τα πεντάστερα container σιδερωμένοι στη τρίχα, φρεσκοπλυμένοι ατσαλάκωτοι-ες και γεμάτοι-ες ενέργεια για να εξυπηρετήσουν τον οξυδερκή πελάτη που πληρώνει 60 ευρώ το σετ ξαπλώστρας-ομπρέλας.

Τα containers και τα υπόγεια δωμάτια είναι μάλλον η πιο αθώα εκδοχή του δαιμονισμένου κυνηγιού του χρήματος στο νησί.

Σε άλλο σημείο της Μυκόνου ιδιοκτήτης ξενοδοχείου  τόλμησε να διαμαρτυρηθεί σε ιδιοκτήτη club  για την ένταση της μουσικής.

Ακολούθησε ο εξής περιεκτικός διάλογος:

-Ξέρετε, η ένταση της μουσικής ενοχλεί τους πελάτες μου…Κάντε κάτι γι΄αυτό σας παρακαλώ…

.Εσείς ξέρετε πόσο αξίζετε;

Ο ξενοδόχος κοίταξε απορημένος τον συνομιλητή του

.Η αξία σας κύριε είναι μια σφαίρα. Σας συνιστώ να επιστρέψετε στο ξενοδοχείο σας…

Συναντήσαμε κορίτσια από την Πάτρα, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Κρήτη, τη Ρουμανία, τη Πολωνία, την Ουγγαρία που δουλεύουν (από το δουλεία) στο νησί.

-Η Μύκονος είναι το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο για τους εργαζόμενους. Ειδικά για μας τους Ελληνες. Βλέπεις οι Αλβανοί επειδή τους χρησιμοποιούσαν για να χτίζουν τις βίλες κονόμησαν λεφτά και όλοι σχεδόν έχουν τα δικά τους σπίτια στο νησί.Μόνο οι Ελληνες εργαζόμενοι που δουλεύουν για σεζόν είμαστε αναγκασμένοι να μένουμε σε υπόγεια χωρίς παράθυρα, containers, αποθήκες ακόμη και σε σταύλους. Εγώ είμαι αναγκασμένη να ζω σε ένα παλιό εργοστάσιο και να σερβίρω πελάτες που κάνουν ελάχιστη κατανάλωση 1.000 ευρώ…

   Ισως η πιο αθώα εκδοχή της Μυκόνου να βρίσκεται ακόμη σε παραλίες όπως η Φωκός και στα κατσικάκια που βόσκουν αμέριμνα στις όχθες του ποταμού στο Φράγμα του Μαού. Εδώ συναντήσαμε και μια γιαπωνέζικη παράγκα.                                                ΠΗΓΗ