Τα γαλβανιζέ στελέχη του σοσιαλισμού. «Αν τολμήσουν να πειράξουν τον Γιώργο Παπανδρέου, θα γίνει μακελειό». Αυτό είχε πει σε κάποια στιγμή ο γνωστός Λοβέρδος. Γιατί όμως τέτοια αγάπη της γενιάς του Πολυτεχνείου για τους Παπανδρέου; Τόση αγάπη από τους «μορφωμένους» για μια οικογένεια, η οποία δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κρίση; Μια οικογένεια, την οποία τη συνέθετε ένας ανώμαλος γέρος, ένας σεξομανής μεθύστακας και ένα κοινό κουτορνίθι;
Μια οικογένεια ενός ανώμαλου παιδεραστή με Εβραία σύζυγο, η οποία του γέννησε Εβραίους διαδόχους; Ο απλός κόσμος πάντα υποτιμούσε τους Παπανδρέου σε βαθμό χαρακτηριστικό και για έναν «ανεξήγητο» λόγο οι «μορφωμένοι» ήταν εκείνοι, οι οποίοι πάντα κατόρθωναν και τους «αγιοποιούσαν» Παπατζή τον έλεγαν τον γέρο. Νοσοκόμο τον έλεγαν τον Ανδρέα Βλάκα ανεβάζουν και βλάκα κατεβάζουν τον Γιωργάκη ακόμα και οι χαμάληδες στα καφενεία. Και όμως ο «συνταγματολόγος» Λοβέρδος μάς απειλεί με «μακελειό» αν τον πειράξουμε αυτόν τον βλάκα. Μας απειλεί για τον βλάκα, που μας έβαλε στο Μνημόνιο; Κάτι περίεργο συμβαίνει μ’ αυτήν την οικογένεια.
Αυτό, το οποίο συμβαίνει με τους Παπανδρέου, είναι το εξής: Αυτοί δημιούργησαν, εξέθρεψαν και παρέδωσαν την κοινωνία για λεηλασία στο «θηρίο» της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αυτοί μεθόδευσαν τη σημερινή αθλιότητα του Μνημονίου και την παράδοση της χώρας στους Εβραίους τοκογλύφους από την δεκαετία του ’60. Αυτοί στην πραγματικότητα αστικοποίησαν την ελληνική κοινωνία σε βαθμό «αναπηρίας». Αυτοί δημιούργησαν «επαγγελματίες» οπαδούς επιστήμονες, αφού πρώτα τους έκαναν παρανόμως επαγγελματίες της αγοράς. Αυτοί μετέτρεψαν μια ολόκληρη γενιά σε ένα «θηρίο» αδίστακτο, το οποίο, προκειμένου να επιβιώσει, μπορεί να «σκοτώσει» τους πάντες. Προηγούμενους και επόμενους.
Ένα «θηρίο», το οποίο μπορεί να προδώσει τους πάντες. Είτε κοινωνικούς εταίρους είτε πατρίδα
Ένα «θηρίο», το οποίο μπορεί να αδικήσει τους πάντες.
Όλοι είδαμε αυτό το «θηρίο» να «κουρεύει» χωρίς κανέναν ενδοιασμό τις συντάξεις των προηγούμενων και να ξεπουλά χωρίς κανέναν ενδοιασμό την κληρονομιά των επόμενων γενιών.
Τα χαρακτηριστικά αυτής της αδίστακτης και άπληστης γενιάς ήταν το «έργο» των Παπανδρέου.
Οι Παπανδρέου κατέστρεψαν το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία. Αυτοί, ως οικογένεια, έφεραν την κατάσταση στην αθλιότητα που σήμερα γνωρίζουμε. Λειτουργώντας μεταξύ τους συμπληρωματικά και απόλυτα συντονισμένα, έσπασαν διαδοχικά όλες τις «ζώνες» άμυνας, τις οποίες περιγράψαμε [1] [2] ως απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για την ασφάλεια της κοινωνίας.
Κινούμενοι μονίμως από ξένα συμφέροντα, κατάφεραν στο τέλος και παρέδωσαν τη χώρα στα αφεντικά τους. Στην κυριολεξία εκτέλεσαν επί λέξη έναν σχεδιασμό, όπως είναι εκείνος, ο οποίος περιγράφεται στα γνωστά αρχεία των Σοφών της Σιών. Στην κυριολεξία, ως φανατικοί Εβραίοι, εκτέλεσαν κατά «γράμμα» αυτά, τα οποία οι Σιωνιστές ονειρεύονταν, για να κατακτήσουν τον κόσμο Οι Σιωνιστές, όπως «τυγχάνει» να είναι οι σημερινοί «δανειστές-τύραννοί» μας Ο Ρότσιλντ, ο Σόρος, ο Ροκφέλερ, ο Τρισέ, ο Στρος Καν, ο Μπενράνκε κλπ..
Όσο δηλαδή κι αν δεν θέλουμε να εμφανιστούμε ως «συνομωσιολόγοι», δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε ότι όλα τα άσχημα της ελληνικής κοινωνίας ξεκίνησαν, αναπτύχθηκαν και ολοκληρώθηκαν από Εβραίους, για να παραδοθεί η χώρα σε Εβραίους μέσα από ένα σχέδιο παγκοσμίως γνωστό ως σιωνιστικό, του οποίου την «πατρότητα» κανένας δεν διεκδικεί. Όλα αυτά γίνονται αντιληπτά μόνον αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί η εκπαίδευση μέσα στην κοινωνία και πώς γίνονται εκμεταλλεύσιμα τα «λάθη» σ’ αυτά που την αφορούν.
Υπάρχει δηλαδή ένα παρασκήνιο πολύ σκοτεινό και εγκληματικό, το οποίο δημιούργησε την «άρρωστη» γενιά τού Πολυτεχνείου. Ένα παρασκήνιο, το οποίο οι πρωταγωνιστές του δεν θέλουν να ερευνάται, γιατί τους αποκαλύπτει. Έχουν γραφεί χιλιάδες πράγματα γι’ αυτήν την γενιά. Γνωρίζει όμως κάποιος ποια είναι η πραγματική της καταγωγή; Ποιο είναι το πραγματικό αίτιο που τη δημιούργησε; Το «Πολυτεχνείο» απλά έδωσε το όνομά του στα «παιδιά» ενός «εκτροχιασμού» του κοινωνικού σχεδιασμού. Η γενιά του Πολυτεχνείου στην πραγματικότητα ήταν η γενιά εκείνη, η οποία πήρε τα χαρακτηριστικά της από τον Γέρο Παπανδρέου.
Για κάποιον που έχει γνώσεις θα ταίριαζε περισσότερο να την ονομάζει σαν την γενιά των «παιδιών του γέρου» Η γενιά εκείνη, πήρε τα χαρακτηριστικά της από τους πρωταγωνιστές του περίφημου 1-1-4 …Το κίνημα του 1-1-4 ήταν η πρώτη φουρνιά «επιστημόνων», η οποία έμαθε να ζητά και να παίρνει ανταλλάγματα από την εξουσία με βάση τα δικά της ειδικά ταξικά συμφέροντα Αυτή ήταν ο «σπόρος» της γενιάς του Πολυτεχνείου Αυτοί ήταν η «εμπροσθοφυλακή» τής γενιάς
Αυτοί ήταν οι πρώτοι, οι οποίοι έμαθαν να κρύβουν τις αρπαγές και τις απαιτήσεις τους πίσω από «μεγαλοστομίες» περί «δημοκρατίας» και «ελευθερίας» Αυτοί ήταν οι πρώτοι, που την ιδιοτέλειά τους την έκρυβαν πίσω από ψευδοηρωισμούς και κοινωνικές «ευαισθησίες» Οι πρώτοι, οι οποίοι υπηρέτησαν πιστά την εξουσία, ζητώντας ανταλλάγματα και άλλοθι, για να παριστάνουν τους αναρχικούς «Ανένδοτοι» της πλάκας κι αυτοί σαν τον «πατέρα» τους.
Αυτή η γενιά είχε εξ’ αρχής τα χαρακτηριστικά του παρασιτικού «χασαπόσκυλου», γιατί ο γέρος Παπανδρέου με εύνοιες τής έδωσε αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτός την έφτιαξε και γνώριζε να την «σέρνει» από την «κοιλιά» της. Η γενιά, που για τα συμφέροντά της ανέτρεψε τη λογική του «σφικτού» και ασφαλούς σχεδιασμού του συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης και μέσα σε λίγα χρόνια θα έβλεπε τους «επιστήμονές» της να «περισσεύουν». Άλλωστε και ο αγώνας του 1-1-4 από ένα τέτοιο «περίσσευμα» ξεκίνησε Για επαγγελματική κατοχύρωση αγωνίζονταν οι κακομοίρηδες, οι οποίοι παρίσταναν τους «ήρωες» της δημοκρατίας. Τι είχε γίνει και ξεσηκώθηκαν τα λιγούρια;
Ο κρατικός τότε ΟΤΕ, για λόγους σχεδιασμού, ήθελε να προσλαμβάνει τα ανώτατα στελέχη του μόνον από το Πολυτεχνείο και ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Φυσικομαθηματικής Σχολής, οι οποίοι έβλεπαν να αποκλείονται από τα πόστα και τα βολέματα.
Για το «ψωμάκι», δηλαδή, γινόταν η φασαρία. Αυτή ήταν η «ταμπακέρα» τού αγώνα τους, ο οποίος μετά «στολίστηκε» με «ελευθερίες», «δημοκρατίες», «άσυλα» και άλλα «δημοκρατικά». Κάποιοι ονειρεύονταν υψηλόμισθα πόστα στις κρατικές επιχειρήσεις και δεν ήθελαν να καταλήξουν καθηγητές των «τρεις κι εξήντα», όπως προβλεπόταν από τις σπουδές τους. Για το «μεροκάματο» αγωνίζονταν, άσχετα αν ακόμα και το σύμβολό τους το 1-1-4 ήταν το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, που όριζε τον λαό ως τον υπερπάντων προστάτη του Συντάγματος, όπως συμβαίνει και σήμερα με το Σύνταγμα, το οποίο αυτή η γενιά το έχει μετατρέψει σε «πατσαβούρα».
Αυτούς τους πειναλέους βρήκε ως ακροατήριο ο γέρος Παπανδρέου και πάνω σ’ αυτούς «έχτισε» την οικογενειακή του πολιτική «πελατεία» Μια «πελατεία», η οποία όταν πέθανε τον έθαψε με λαμπρότητα, για να δημιουργήσει την δήθεν αντιχουντική την «παράδοσή» της Μια πελατεία, η οποία είχε μάθει να ζητάει από τους Παπανδρέου και να «μισεί» δήθεν τον Καραμανλή, εφόσον σε αυτό το δίπολο «γεννήθηκε». Όταν ο Παπανδρέου με ξένα «κόλλυβα» έκανε τον «καλό» και υποσχόταν «λείες» στα λιγούρια, ο Καραμανλής ήταν αυτός που έπαιζε τον ρόλο του «κακού» και έστελνε τις δυνάμεις καταστολής, για να τους πειθαρχήσουν. Ο ένας καπάρωσε τους «επαναστάτες» και ο άλλος τους «νοικοκύρηδες». Γι’ αυτό τον λόγο τα «ένστικτα» της γενιάς αυτής είναι πάντα «αντιδεξιά» και «αντικαραμανλικά» και «φιλοαριστερά» και «φιλοπαπανδρεϊκά» «Εκ γενετής», που λέμε.
Ο γέρος Παπανδρέου, ως Πρωθυπουργός και Υπουργός Παιδείας ταυτόχρονα, με αυτούς «έσπασε» την πρώτη άμυνα της κοινωνίας εναντίον της απειλής των επιστημόνων. Μιας απειλής, η οποία προκύπτει από την «υπερπαραγωγή» τους. Στη δεκαετία που ακολούθησε απλά ωρίμαζε η κατάσταση που είχε θεμελιωθεί απ’ αυτόν. Τα υπεράριθμα λιγούρια είχαν «παρκάρει» πλέον στα Πανεπιστήμια και περίμεναν κάποιον άλλον —είχε πεθάνει στο μεταξύ ο γέρος— να τους βολέψει. Τότε εμφανίστηκε εκ νέου στο πολιτικό προσκήνιο ο Παπανδρέου νούμερο δύο. Εμφανίστηκε ο Ανδρέας Ο Ανδρέας με τον εισαγόμενο «στρατό» επιστημόνων που τον ακολουθούσε.
Ο Ανδρέας «έσπασε» τη δεύτερη γραμμή άμυνας. Κατέστρεψε τη δυναμική των κοινωνικών τάξεων, που επιτρέπουν στους εργάτες και τους αγρότες να κρατούν στα χέρια τους τις τύχες τους και να περιορίζουν με τη δύναμή τους την αστική τάξη. Αν ο πατέρας του πρόσφερε στους αστούς τον ενισχυμένο «πολλαπλασιασμό» τους μέσω της μαζικής εισόδου τους στα Πανεπιστήμια, αυτός τους αποκατέστησε οικονομικά, προσφέροντάς τους ως «λεία» την κοινωνία. Μέσω του άκρατου κομματισμού, παρέδωσε το κράτος και την εξουσία σε μία και μόνον κοινωνική τάξη. Με αυτήν την εξουσία και τις γνώσεις τους οι αστοί ήταν εύκολο να «καπελώσουν» τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις.
Μέσω του «κόμματος» —και με τη λογική της σοσιαλιστικής «τζαμαχιρίας»— παραδόθηκαν τα πάντα στους αστούς. Παραδόθηκαν τα πάντα στους «σκληρούς» σοσιαλιστές, οι οποίοι προηγουμένως είχαν «εμβαπτιστεί» μέσα στο σταλινικό «καζάνι» του ΚΚΕ. Μιλάμε για κανονικό κόμμα Μπάαθ. Μιλάμε για «ουάχντα, χουρίγια, ισταρακίγια», που σημαίνει «ενότητα, ελευθερία, σοσιαλισμός». Απλά, η ενότητα των κομμάτων Μπάαθ, που αφορούσε τους Άραβες, στην περίπτωση της Ελλάδας θα αφορούσε μόνον τους «σοσιαλιστές». Αυτούς «ψάρευε» ο Ανδρέας στα Πανεπιστήμια και αυτούς περνούσε δια «πυρός» και σιδήρου, προκειμένου να τους κάνει φανατικούς «μουτζαχεντίν» τού εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο υποτίθεται πρέσβευε.
Κόλπο των Παπανδρέου ήταν τα «γαλβανιζέ» στελέχη του σοσιαλισμού. Κόλπο των Παπανδρέου ήταν η «εμβάπτιση» των σκληροπυρηνικών στελεχών του μέσα στη σταλινική «κολυμπήθρα» του ΚΚΕ. Κόλπο των Παπανδρέου ήταν να «κατασκευάζουν» τους σκληροπυρηνικούς πασόκους μέσα από τα «φυτώρια» του πανεπιστημιακού ΚΚΕ. Το σταλινικό ΚΚΕ δημιουργούσε το σκληρό «σταλινιζέ» επίστρωμα τού στελέχους, που το έκανε αδίστακτο, άπληστο και φασιστικό. Μέσα στο μπααθικό κομματικό DNA του ΠΑΣΟΚ είναι η αγάπη του για τους χωριάτες νεοαστούς των Πανεπιστημίων. Λαλιώτης και Τζουμάκας ήταν στο φυσικό τους περιβάλλον μέσα στο κόμμα. Με αυτό το σταλινικό «μέταλλο» μπορούσαν μετά να παρουσιάζονται σαν «δημοκράτες», αλλά αυτό δεν άλλαζε ποτέ τα πραγματικά τους χαρακτηριστικά.
Αυτή η συνεργασία δεν ήταν περίεργη. Ο γέρος Παπανδρέου είχε στενή σχέση με τους χαφιέδες του ΚΚΕ από την εποχή που δρομολόγησαν από κοινού τον Εμφύλιο πόλεμο. Συνένοχοι εγκληματίες ήταν, που γνώριζαν να λειτουργούν από κοινού ακόμα και παριστάνοντας μεταξύ τους τους θανάσιμους εχθρούς.
Η σχέση τους είχε ξεκινήσει από τότε που έστησαν το μακελειό στα Δεκεμβριανά μέχρι το «μάντρωμά» τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που είχε φτιάξει ο Παπανδρέου γι’ αυτούς. Το «μάντρωμα», που τους προστάτευε στην πραγματικότητα από έναν λαό, ο οποίος ήθελε να τους «φάει» ζωντανούς. Το «μάντρωμα», που τους έδινε τη δυνατότητα να «θυματοποιηθούν» και να παραμείνουν στη χώρα και να μην καταλήξουν σε καμιά παράγκα του «παραπετάσματος», όπως ο χαφιές Ζαχαριάδης.
Ο δοσίλογος βενιζελικός Παπανδρέου αυτήν την «εξυπηρέτηση» την «πούλησε» στο ΚΚΕ και δεν την χάρισε. Γνώριζε καλύτερα από τον καθέναν πώς να εκμεταλλεύεται το ΚΚΕ. «Εγγύηση» ποιότητας και πιστότητας ήταν για τους Παπανδρέου η θητεία των «πασόκων» στην ΚΝΕ. Αυτό δεν σήμαινε ότι όλοι οι πασόκοι έπρεπε να προέρχονται από την «πλέμπα». Έτερον εκάτερον. Στην ίδια κολυμπήθρα «βαπτίζονται» καί πλούσιοι καί φτωχοί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρότι «γαλαζοαίματος γόνος» και Κολεγιόπαιδας, υπήρξε «τροτσκιστής» πριν αρχίσει να πουλάει τα «πράσινα» άλογα. Μέσα από το ΚΚΕ πέρασε και ο Κολεγιόπαιδας Μπίστης και άλλοι «σοσιαλιστές».
Όλοι οι Παπανδρέου εξυπηρετήθηκαν από το ΚΚΕ. Ό,τι και να έκαναν, πάντα είχαν εξασφαλισμένη την υποστήριξή του. Έτσι κάπως φτάνουμε και στον τρίτο Παπανδρέου …Τον πιο βλάκα από τους τρεις …Τον —θεωρούμε βέβαιο, λόγω αγνοίας—- ως τον πιο αδίστακτο και επικίνδυνο Παπανδρέου από όλους …Έναν πραγματικό μισέλληνα. Αυτός έκανε το βήμα προς τον «γκρεμό».
Ο Γιωργάκης «έσπασε» την τρίτη και πιο καθοριστική γραμμή άμυνας. Αυτός πέρασε τον «Ρουβίκωνα», τον οποίο ποτέ δεν πρέπει να περνάει η κοινωνία. Παραβίασε την πραγματική κόκκινη γραμμή της κοινωνίας. Αυτός έριξε την κοινωνία στο χάος. Δεν μιλάμε για το Μνημόνιο. Αυτό ήταν κάτι, το οποίο ακολούθησε.
Το μεγαλύτερό του έγκλημα είχε προηγηθεί αρκετά χρόνια πριν. Αυτό το έγκλημα είχε σχέση με την ίδια τη λειτουργία της κοινωνίας. Πριν την παραδώσει στους σιωνιστές τοκογλύφους της FED και τού Εβραίου Τρισέ, είχε φροντίσει να την «αρρωστήσει» σε βαθμό τέτοιο, που να είναι σίγουρος αυτός και τα αφεντικά του ότι δεν θα αντιδράσει. Να την «αρρωστήσει» σε βαθμό «θανατηφόρο». Συμπλήρωσε με τον απόλυτο τρόπο το «μολυσματικό» έργο του πατέρα του και του παππού του. Αυτός ήταν υπουργός Παιδείας τού Σημίτη, όταν έκανε το μέγιστο έγκλημα.
Έκανε αυτό, το οποίο είπαμε ότι απαγορεύεται δια ροπάλου. Άνοιξε την Ανώτατη Εκπαίδευση σε όλους, χωρίς κανένα «φίλτρο». Με απίστευτο θράσος έκανε αυτό, το οποίο ήταν εξ’ αρχής το ζητούμενο για τους συνωμότες, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει απ’ ευθείας πριν απ’ αυτόν ούτε ο γέρος ούτε ο Ανδρέας. Ο ΓΑΠ πήγε να καθιερώσει το «Εθνικό Απολυτήριο». Πήγε δηλαδή να συνδέσει την υποχρεωτική εκπαίδευση, η οποία αφορά τα παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων, με τη «μήτρα» που «γεννά» αστούς και είναι το Πανεπιστήμιο.
Για το «καλό» δήθεν της νεολαίας στο σύνολό της πήγε να μετατρέψει την Ανώτατη Εκπαίδευση σε μια φυσική συνέχεια της Μέσης Εκπαίδευσης. Εισαγωγή στα Πανεπιστήμια χωρίς καν εξετάσεις. Αυτή ήταν η «έμπνευσή» του και —όπως αντιλαμβανόμαστε— ήταν πέρα για πέρα εκ του πονηρού και καταστροφική.
Ήταν μια έμπνευση τόσο «αυθόρμητη», που «κούμπωνε» απόλυτα με τα εγκλήματα των προηγούμενων Παπανδρέου. Το «Εθνικό Απολυτήριο» δεν θεσμοθετήθηκε ποτέ, αλλά ύπουλα και εκ του πονηρού έγιναν όλα τα άλλα, τα οποία κατέστρεφαν την κοινωνία. Το «μέτρο» δεν πέρασε, για να μην «καρφώνεται» για πάντα ο εμπνευστής του, αλλά, ό,τι «υποστήριζε» αυτό το «μέτρο» —και κατέστρεφε την κοινωνία— έγινε στο ακέραιο.
Δεν άφησαν ελεύθερο «υπόστεγο» ή «αχυρώνα» στην επαρχία, που να μην το μετέτρεψαν σε «ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα», άσχετα αν «πουλούσε» τεχνογνωσία για ψήσιμο μπριζόλας. Εκείνη την εποχή ονόμασαν μέχρι και τα ΤΕΙ «ανώτατες σχολές» και έμπαιναν εκεί άνθρωποι, οι οποίοι δεν δικαιούνταν να τελειώσουν ούτε το Λύκειο. Πτυχιούχοι «ανωτάτων σχολών» έγιναν άνθρωποι, οι οποίοι με το ζόρι γνώριζαν γραφή και ανάγνωση.
Πολλοί απ’ αυτούς, οι οποίοι σήμερα βγαίνουν στην τηλεόραση ως πτυχιούχοι και διαμαρτύρονται που δεν βρίσκουν δουλειά «επιστήμονος» PR, δεν είναι σε θέση ούτε να διαβάσουν τις διευθύνσεις των παραγγελιών στα ντελιβεράδικα όπου δουλεύουν.
Αυτό ήταν το επίτευγμα του ΓΑΠ. Το επίτευγμα του αγράμματου και αστοιχείωτου «κοινωνιολόγου» της πλάκας. Αυτό ήταν το επίτευγμα του αγαπημένου των τοκογλύφων …Του αγαπημένου του Σόρος και κολλητού της μάνας του. Αυτή ήταν η μεγάλη «υποθήκη» του για τη μετέπειτα πρωθυπουργοποίησή του. Πάτησε το «γκάζι» εκεί όπου έπρεπε να πατήσει «φρένο». Αντί να κλείσει πανεπιστημιακές σχολές, προκειμένου να περιορίσει τη ζημιά των υπεράριθμων επιστημόνων που δημιούργησε ο πατέρας του, έκανε το αντίθετο. Αντί να προστατεύσει την κοινωνία από τις πολλές σχολές που εγκληματικώς υπήρχαν, τις πολλαπλασίασε, για να μετατρέψει την αρχική —έστω και δύσκολα— ιάσιμη «αρρώστια» σε ανίατο «καρκίνο».
Συνέχισε την παράδοση της οικογένειάς του. Την παράδοση να εκμεταλλεύεται τα κατώτερα των ενστίκτων της κοινωνίας. Έκανε κακό στην ελληνική κοινωνία και ταυτόχρονα εισέπραττε και ένα πρόσκαιρο κέρδος από τη συμπάθεια αυτών που ευνοούσε. Αυτών, που σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να πιάσουν την τσάπα ή το κατσαβίδι και εξαιτίας του Γιωργάκη βρήκαν την αναπάντεχη ευκαιρία να «δουλέψουν» για λίγα χρόνια τους γονείς τους και να παραστήσουν τους φοιτητές, ενώ δεν το δικαιούνταν. Το γνωστό κόλπο της οικογένειας του «παπατζή». Άλλωστε είναι αποδεδειγμένο ότι πάντα οι Παπανδρέου στη συμπάθεια των «δεύτερων» πόνταραν. Οι παντελώς άχρηστοι και οι ανάξιοι πάντα τους λάτρευαν.
Το τέλειο «τάιμινγκ», που επέλεξε ο ΓΑΠ να «χτυπήσει» την κοινωνία πάνω στις «πληγές» που είχε δημιουργήσει η δική του οικογένεια, είναι η απόλυτη απόδειξη ότι η οικογένεια Παπανδρέου λειτουργούσε εξ’ αρχής με σχέδιο. Ένα σχέδιο, το οποίο δεν θα μπορούσε να το είχε σκεφτεί η ίδια και βέβαια δεν θα τολμούσε να δρομολογήσει από μόνη της. Είναι βέβαιο ότι ελεγχόταν πάντα από ένα συγκεκριμένο ανθελληνικό κέντρο, το οποίο είχε δρομολογήσει αυτό το συγκεκριμένο σχέδιο και χρησιμοποιούσε τους Παπανδρέου, για να το φέρει εις πέρας.
Ένα σχέδιο, το οποίο δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί μόνον από μία γενιά αξιωματούχων …Ένα σχέδιο, το οποίο απαιτούσε «βάθος» χρόνου για την εκτέλεσή του. Απαιτούσε «εμφύτευση», παρακολούθηση, «ωρίμανση» και τις κατάλληλες κινήσεις μιας ανώτατης πολιτικής ηγεσίας, προκειμένου να ολοκληρωθεί. Αυτό ήταν το έργο τριών γενιών «ηγετών». Αυτό ήταν το προδοτικό έργο τριών προδοτών. Μεθοδικά και λειτουργώντας ο ένας ως συνέχεια του άλλου, έφτασαν την κατάσταση στα όρια.
Ο γέρος μόλυνε την κοινωνία με τον «ιό» 1-1-4, που οδήγησε στη «γέννηση» της «άρρωστης» γενιάς του Πολυτεχνείου. Ο Ανδρέας στη συνέχεια παρέδωσε ολόκληρη την κοινωνία σ’ αυτήν τη γενιά, εφόσον έδωσε στους αστούς της τη διαχείριση του συνόλου του συνδικαλισμού και άρα τον έλεγχο της συμπεριφοράς των υπόλοιπων κοινωνικών τάξεων. Ο τελευταίος Παπανδρέου, που ήταν ο ΓΑΠ, «αλλοίωσε» τα ίδια τα χαρακτηριστικά όλων των κοινωνικών τάξεων. Παρέλυσε ολόκληρη την κοινωνία, ώστε, όταν οι αστοί της γενιάς του Πολυτεχνείου θα παρέδιδαν την κοινωνία και το κράτος στους τοκογλύφους «κολλητούς» της μητέρας του, αυτή να είναι αδύναμη και να μην μπορεί να αντιδράσει.
Αυτό ήταν το έργο του ΓΑΠ, που ήταν ο χειρότερος όλων. Η «άρρωστη» γενιά τού Πολυτεχνείου θα περνούσε την «αρρώστια» της ατόφια στις επόμενες γενιές, κάνοντας την «κληρονομική» και άρα «θανάσιμη». Με τον τρόπο αυτόν ολοκλήρωσε «επιτυχώς» αυτό, το οποίο είχε αναλάβει «εργολαβικά» να κάνει η οικογένειά του …Θα περνούσε στον ελληνισμό του μέλλοντος την «αρρώστια» που είχε προκαλέσει ο πατέρας του, με τον «ιό» που είχε εφεύρει ο παππούς του, απειλώντας τον με «θάνατο»
Επιχείρησε το τελειωτικό χτύπημα για μια κοινωνία και ένα έθνος. Προκάλεσε τον «καρκίνο» της. Κατέστρεψε τις κοινωνικές τάξεις. Αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά των γόνων τους. Δημιούργησε τη σημερινή —χωρίς άμυνες και χωρίς δυνάμεις— αταξική κοινωνία. Μια κοινωνία με «αστικά» χαρακτηριστικά και χωρίς αντικείμενο. Μια κοινωνία «πτυχιούχων» χωρίς αντικείμενο και χωρίς προοπτική. Μια κοινωνία, η οποία δεν αντιδρά σε ό,τι κι αν της συμβαίνει.
Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά των εργατών και των αγροτών δεν ανανεώνουν τα «κύτταρα» των κοινωνικών τους τάξεων, παρά μπαίνουν στον «οργανισμό» τής αστικής τάξης. Δεν αντιδρούν με βάση τα ταξικά συμφέροντα της καταγωγής τους, αλλά υποτάσσονται στους Βενιζέλους και τους Σαμαράδες, οι οποίοι τους λένε «παραμύθια». Το παιδί τού μικροαστού από τα Μελίσσια της Αττικής έχει ακριβώς το ίδιο πτυχίο και νοοτροπία με το παιδί του εργάτη από τη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης και με το παιδί του γεωργού από τον Αμπελώνα Λάρισας.
Αυτή είναι η νέα γενιά που βλέπουμε σήμερα να κοιτάει σαν «χάνος» τις εξελίξεις και να μην αντιδρά σε τίποτε. Περιμένουν κάποιο «θαύμα» …Κάποιο βόλεμα, κάποια θέση, κάποιον διαγωνισμό. Μαζεύουν άχρηστα «χαρτιά», τα οποία κάποιοι τους έπεισαν ότι είναι πολύτιμα πτυχία, που οδηγούν στον «παράδεισο» του δημοσίου.
Αυτό, το οποίο έκανε ως Υπουργός Παιδείας ο ΓΑΠ, το ολοκλήρωσε ως Πρωθυπουργός, δίνοντας στη Διαμαντοπούλου την εντολή να φτιάξει τον τελευταίο Νόμο-Πλαίσιο. Να τον φτιάξει με τη βοήθεια της Εβραίας «Χριστοφιλοπούλου». Όπως αντιλαμβανόμαστε, όλα τα εγκλήματα στον τομέα τής Παιδείας φέρουν την υπογραφή των Παπανδρέου. Οι Εβραίοι Παπανδρέου επιχείρησαν και τελικά κατάφεραν να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία στην απόλυτη σήψη και απαξίωση. Κατάφεραν και έκαναν μια κοινωνία σχεδόν «ανάπηρη» που σχεδόν δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της, εφόσον έχει «ξεχάσει» να εργάζεται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τις αστικές υπηρεσίες …Μια κοινωνία, η οποία έχει αρχίσει να γίνεται εξαρτώμενη από τους λαθρομετανάστες και την εργασία τους στα χωράφια.
Αυτήν την πατρίδα —η οποία πλέον δεν μπορεί να αντισταθεί— ο ΓΑΠ την πλημμύρισε με λαθρομετανάστες. Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν πάντα ο πιο ένθερμος υποστηρικτής τους. Οι λαθρομετανάστες ήταν γι’ αυτόν η ασφάλεια του, αλλά και ο «μοχλός» εκβιασμού τής ελληνικής κοινωνίας. Χάρη σ’ αυτόν τον μοχλό μπόρεσε και πήγε στο επόμενο βήμα, που είναι η παράδοση της χώρας στους τοκογλύφους. Πόσο τυχαία μπορεί να είναι όλα αυτά, που εξυπηρετούν τον ίδιο σχεδιασμό; Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός ότι ο ίδιος, που έκανε το «λάθος» που παραλύει την κοινωνία, είναι ο ίδιος που ανοίγει τις «πόρτες» για να μπουν οι ξένοι, οι οποίοι θα εκμεταλλευτούν αυτήν την παράλυση;
Η Ελλάδα απειλείται σήμερα με την απόλυτη καταστροφή, εξαιτίας αυτών των ανθρώπων. Εξαιτίας αυτής της οικογένειας, που «δουλεύει» την Ελλάδα για πάνω από μισό αιώνα. Εξαιτίας της οικογένειας, που την «βύθισε» στον Εμφύλιο, την έβαλε στη Χούντα και μέσα στα σαράντα χρόνια της Μεταπολίτευσης την εξουθένωσε και την παρέδωσε στους Εβραίους τοκογλύφους. Θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανοι για τους εαυτούς τους. Οι τέλειοι Εβραίοι. Θα γιορτάζουν τη Χανουκά με μεγάλο ενθουσιασμό, εφόσον μπόρεσαν και σχεδόν ΜΟΝΟΙ τους κατέστρεψαν τη μισητή για τους Εβραίους ελληνική κοινωνία. Η Μινέικο θα είναι υπερήφανη για τους απογόνους της. Θα έχει μια καλή θέση στον «παράδεισο» των Εβραίων «ηρώων» για την προσφορά της στην εβραϊκή ιστορία.
Μητροκτονία.
Η γενιά, που ξεπουλάει τα πάντα, αναγκάζεται να σκοτώσει και τη «μήτρα» που την γέννησε.
Η γενιά, η οποία γεννήθηκε μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, είναι αυτή η οποία ξεπουλάει σήμερα τα πάντα. Η γενιά αυτή, που στην «κορύφωσή» της έδωσε τρεις Κυβερνήσεις δωσίλογων. Την Κυβέρνηση του Κολεγιόπαιδα Καραμανλή Την Κυβέρνηση του Κολεγιόπαιδα Παπανδρέου Την Κυβέρνηση του Κολεγιόπαιδα Σαμαρά Όλοι τους ηλικιακά στην ίδια γενιά Όλοι τους μέλη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Αν όμως αυτοί είναι το «Κολωνάκι» των γόνων, με ποιους θα συνεργαστούν στην προδοσία του λαού; Με τους συνήθεις συνεργάτες τους Τους αριστερούς, που, όπως συνήθως, πρώτα προδίδουν και μετά αναζητούν το «στίγμα» τους.
Όλοι οι παράγοντες του «βρώμικου» ’89 πρωταγωνιστούν στη σημερινή προδοσία. Ο Υπουργός τού Μητσοτάκη, ο Κουβέλης, αλλά και ο «μαθητής» Τσίπρας. Η «εδώ Πολυτεχνείο» Νεοταξίτισσα Εβραία Δαμανάκη —που μας εκβίασε με το ευρώ— αλλά από κοντά και η Αλέκα με την Κολεγιοκόρη, που εμπόδισε τους «αγανακτισμένους» να αντιδράσουν. Αυτοί όλοι από κοινού ανέλαβαν την «ανόσια» πράξη της «μητροκτονίας». Πήραν εντολή να καταστρέψουν το πιο επικίνδυνο για τη εξουσία —και άρα το πιο δύσκολο στον χειρισμό του— κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας
Να καταστρέψουν τη «μήτρα» που «γεννά» τους ομοίους τους. Να καταστρέψουν τα Πανεπιστήμια. Προφανώς —και έχοντας επί χρόνια «εσωτερική» πληροφόρηση— δεν άφησαν τα παιδιά τους να «εκτεθούν», όπως τα παιδιά των υπολοίπων. Τα παιδιά τους τα έστειλαν στα Κολέγια της Δύσης.
Στα Πανεπιστήμια έβαλαν τα παιδιά της «πλέμπας». Αυτοί, οι οποίοι με «ηγέτη» τον Ανδρέα Παπανδρέου γέμισαν την ελληνική επικράτεια με Πανεπιστήμια, δεν άφησαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σ’ αυτά. Τα παιδιά τους τα έστειλαν στα Κολέγια, ώστε με την εξουσία τους να επιβάλουν στο μέλλον τους Κολεγιόπαιδες στη δημόσια διοίκηση. Αυτοί, οι οποίοι έγιναν «ήρωες» από τα «Πολυτεχνεία», θα μας αφήσουν ένα κράτος, το οποίο θα «περιμένει» τα παιδιά τους από το LSE και το Harvard να μας κυβερνήσουν. Αυτοί, που, για να αποκτήσουν πανεπιστημιακές «έδρες», δημιούργησαν πανεπιστήμια στις πλαγιές και τις ραχούλες, έρχονται σήμερα και προσπαθούν να «σώσουν» το σύστημα που «χρεοκοπεί».
Έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν θα πληρώσουν προσωπικό κόστος. Η γενιά αυτή «τελειώνει» σιγά-σιγά. Η «εμπροσθοφυλακή» της σε λιγότερο από πέντε χρόνια θα έχει μπει στην τρίτη ηλικία και άρα δεν θα την αφορά ακόμα και το «λουκέτο» στα Πανεπιστήμια. Ό,τι ήταν να πάρουν από αυτά, το πήραν. Πήραν τις «έδρες», τους μισθούς και τη δόξα στα χρόνια της «σοσιαλιστικής» χλαπάτσας. Πήραν τα «δωράκια» τους από τις «μελέτες» τους στην εποχή Σημίτη. Τώρα, με κρυφές καταθέσεις, εξασφαλισμένες συντάξεις και τα παιδιά τους στα Κολέγια της Εσπερίας ελάχιστα τους απασχολεί η τύχη των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Αυτό, το οποίο τους απασχολεί τώρα, είναι η διάδοχη κατάσταση. Τους απασχολεί για δύο πολύ βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με τις αγωνίες τους για τη δική τους τύχη και ο δεύτερος με την τύχη των παιδιών τους. Τι σημαίνει αυτό; Βλέποντας μπροστά τους τη «δύση» της γενιάς τους, φοβούνται τους επόμενους. Βλέποντας να έρχεται ο χρόνος του παροπλισμού τους, φοβούνται την αδυναμία τους. Φοβούνται την νέα γενιά στη διοίκηση. Φοβούνται μήπως η επόμενη γενιά φερθεί όπως φέρθηκαν οι ίδιοι στους προηγούμενους.
Αυτά, δηλαδή, τα οποία διασφάλισαν και νομοθέτησαν, θα έχουν την όποια αξία μόνον αν τα σεβαστούν οι επόμενοι. Αυτά, τα οποία οι κολλητοί τού Βενιζέλου και του Σαμαρά διασφάλισαν με τα Μνημόνια, θα τα απολαύσουν μόνον στην περίπτωση που οι επόμενοι τα αποδεχθούν και δεν αντιδράσουν. Άρα; …Άρα είναι γι’ αυτούς ζωτικής σημασίας να ελέγχουν την επόμενη «ημέρα». Αυτό συνδέει τον πρώτο λόγο με τον δεύτερο λόγο — που θέλουν να ελέγχουν τη διάδοχη κατάσταση. Θεωρούν ότι μπορούν να έχουν καί την πίτα ολόκληρη καί τον σκύλο χορτάτο.
Θέλοντας να έχουν επαφή με την επόμενη κατάσταση και έχοντας την αγωνία των γονέων να αποκαταστήσουν τα παιδιά τους, θέλουν οπωσδήποτε να περάσουν τη «διοίκηση» στα χέρια των παιδιών τους Στα χέρια αυτών, που έστειλαν στα Κολέγια Να ελέγχουν έστω και εξ αποστάσεως την κατάσταση Να είναι βέβαιοι ότι οι «επόμενοι» θα τους δώσουν τις συντάξεις και δεν θα τους φερθούν όπως φέρθηκαν οι ίδιοι στους προηγούμενους Να είναι βέβαιοι ότι και τα παιδιά τους θα απολαύσουν την ίδια εύκολη ζωή.
Γι’ αυτόν τον λόγο τώρα θέλουν να διαλύσουν τα Πανεπιστήμια. Θέλουν να διαλύσουν την εικόνα και το γόητρο που έχουν αυτά στην ελληνική κοινωνία, η οποία γνωρίζει τη σκληρότητα των Πανελληνίων Εξετάσεων και έχει μάθει να εκτιμά και να σέβεται τους επιτυχόντες. Γι’ αυτόν τον λόγο θέλουν να υποβαθμίσουν τους απόφοιτούς τους. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάνε τόσο άσχημα και υποτιμητικά για τους «αιώνιους». Γι’ αυτόν τον λόγο κατηγορούν μέρα και νύχτα τους υπάρχοντες εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα …Ειδικά τους εργαζομένους εκείνους, που η ηλικία τους πλέον «φλερτάρει» με τη διοίκηση.
Χτυπάνε το σαμάρι, για ν’ ακούει το γομάρι. Γι’ αυτόν τον λόγο οι παράγοντες της γενιάς του Πολυτεχνείου, όπου έχουν τη δύναμη και την εξουσία να το κάνουν, τοποθετούν στο περιθώριο αυτούς που ηλικιακά τους ακολουθούν και άρα είναι οι φυσικοί τους διάδοχοι και επιχειρούν να κάνουν μια αφύσικα γενναία ανανέωση τού πολιτικού προσωπικού. Γι’ αυτό τον λόγο οι γραμματείς των μεγάλων κομμάτων επιλέχθηκαν να είναι πιο νέοι από το φυσιολογικό. Γι’ αυτόν τον λόγο θέλουν να πάνε τον ηλικιακό «πήχη» κάτω ακόμα και από τον Τσίπρα.
Θέλουν να παρακάμψουν τους φυσικούς διαδόχους τους, για να δώσουν πλεονέκτημα στα παιδιά τους Να εκμεταλλευτούν την εξουσία για όσο διάστημα την έχουν στα χέρια τους, προκειμένου να βοηθήσουν τα δικά τους παιδιά. Αυτός είναι ο λόγος που στο ΠΑΣΟΚ του 60χρονου Παπανδρέου πήγαμε απευθείας στο ΠΑΣΟΚ του 35χρονου γραμματέα Ανδρουλάκη. Αυτός είναι ο λόγος που στην ΝΔ του 61χρονου Σαμαρά πήγαμε απευθείας στην ΝΔ του 35χρονου γραμματέα Παπαμιμίκου Από τη γενιά του Πολυτεχνείου κατ’ ευθείαν στις «παρυφές» τής γενιάς των Κολεγίων.
Απλό κόλπο. Κοντά στους 35χρονους γραμματείς «κολλάνε» πολύ πιο εύκολα οι νεότεροι «κληρονόμοι» των κομμάτων. Αν αναλάβουν τα κόμματα οι σημερινοί 45ρηδες, πού θα πάνε οι «κληρονόμοι» και πώς θα διεκδικήσουν την «κληρονομιά» τους; Γι’ αυτόν τον λόγο η γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία χρωστάει την ύπαρξή της στο Πανεπιστήμιο, «χτυπάει» το Πανεπιστήμιο και άρα τους επόμενους. Είναι προφανές ότι ποντάρει στη γενιά αυτήν, η οποία ήταν ίσως η πρώτη γενιά Ελλήνων που οι πολυπληθείς μορφωμένοι τού εξωτερικού ήταν πιο πολλοί από ποτέ Η πρώτη γενιά που τα ποσοστά των μορφωμένων τού εξωτερικού ήταν πολύ μεγάλα.
Σε αυτήν τη «μάχη» επικράτησης και επιβίωσης μεταξύ των μορφωμένων προσπαθούν να μπουν οι πονηροί της γενιάς του Πολυτεχνείου και να την νοθεύσουν υπέρ των δικών τους παιδιών …Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Τους σπρώχνουν σε υψηλά κομματικά και πολιτικά πόστα τώρα που είναι «ανώριμοι», για να μπορούν οι ίδιοι να επωφελούνται της ανωριμότητάς τους και να καθυστερούν τη δική τους «αποχώρηση». Τα πόστα, τα οποία θα τους απειλούσαν με ανατροπή, τα δίνουν σ’ αυτούς, οι οποίοι δεν μπορούν και δεν τους συμφέρει να τους απειλήσουν. Στην πραγματικότητα αυτήν τη στιγμή η γενιά του Πολυτεχνείου παραμένει στην εξουσία —και δεν την μοιράζεται με κανέναν απολύτως— ως «κηδεμόνας» των ανώριμων, που η ίδια επέλεξε να την διαδεχθούν.
Καλό κόλπο. Είναι σαν να αφήνεις τους πολύτιμους ξηρούς καρπούς στα χέρια της γιαγιάς που δεν έχει δόντια. Με τον τρόπο αυτόν δεν κινδυνεύουν από την επόμενη γενιά, η οποία δεν έχει «όπλα» —μένοντας εκτός πόστων— και αυτοί, που τα κατέχουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να τους ανατρέψουν. Τους έχουν ανάγκη, γιατί είναι «ανώριμοι» και κινδυνεύουν να βγουν από το παιχνίδι της διαδοχής χωρίς τη βοήθειά τους. Με τον τρόπο αυτόν οι πολιτικοί της γενιάς του Πολυτεχνείου δεν αφήνουν στους επόμενους να εκμεταλλευτούν την τεράστια και πανελλήνιας εμβέλειας δύναμη των κυβερνητικών κομμάτων. Βάζουν νεαρά κουτορνίθια στα καίρια κομματικά πόστα και αυτοί, συνθέτοντας συμμορία κολλητών και συνομηλίκων, «αποσυνδέουν» την επόμενη γενιά από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν έχουν την κομματική δύναμη να ανατρέψουν κανέναν, εφόσον δεν έχουν κομματική δύναμη για να το κάνουν.
Αυτό είναι το κόλπο των παρασίτων της γενιάς του Πολυτεχνείου. Θέλοντας να διαλύσουν τον ανταγωνισμό της γενιάς των Πανεπιστημίων, εκμεταλλεύονται την εξουσία που διαθέτουν και δίνουν το πλεονέκτημα στους πολύ πιο νέους, οι οποίοι έρχονται από τα Κολέγια. Θέλουν να παρακάμψουν την «πληθωριστική» γενιά των Πανεπιστημίων της περίφημης «Αλλαγής» Τη γενιά των Πανεπιστημίων του ’80 και του ’90, την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν Την γενιά αυτή, η οποία σε φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε, για να επιβιώσει η ίδια, να στέλνει όλους τους διεφθαρμένους σιγά-σιγά στη φυλακή. Τη γενιά αυτή, που, για να σώσει τα κόμματα, στα οποία και η ίδια εντάχθηκε, θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην κάθαρσή τους. Ποιος όμως θα τους βάλει φυλακή, όταν αυτοί, οι οποίοι μπορούν να το κάνουν, είναι οι «εκλεκτοί» τους;
Δεν φαίνεται στον αναγνώστη παράξενο το ηλικιακό «κενό», το οποίο υπάρχει στα δύο μεγάλα κόμματα; Στα κόμματα, τα οποία αν μη τι άλλο ήταν πανίσχυρα στα Πανεπιστήμια των συγκεκριμένων δεκαετιών. Πού είναι σήμερα οι σκληροί «φοιτητοπατέρες» της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ εκείνων των δεκαετιών; Πού είναι αυτοί, που τους «καμάρωναν» ο Ανδρέας και τα άλλα τα «παιδιά»; Πού βρίσκονται μέσα στα κυβερνητικά κόμματα τα στελέχη με ηλικίες από 40 μέχρι 50 κάτι;
Αυτές οι ηλικίες έπρεπε σήμερα να διαπρέπουν στην πολιτική σκηνή. Πού είναι σήμερα οι «φουριόζοι» σαρανταπεντάρηδες πασόκοι, οι οποίοι θα έπρεπε να απειλούν τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο με φυλακή για την κακοδιαχείριση του κόμματος, προκειμένου να το σώσουν το ίδιο; Πού είναι οι επόμενοι, οι οποίοι θα τους «αδειάσουν» τους φθαρμένους, όπως έκαναν οι Βενιζέλοι και οι Γιωργάκηδες στους Κουτσόγιωργες, στους Τσοβόλες και στους Λιβάνηδες;
Θυμάται κανείς τους εκλεκτούς της γενιάς του Πολυτεχνείου σε αυτές τις ηλικίες; Θυμάται κανείς τι ήταν ο Βενιζέλος, ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης ή η Ντόρα στην ηλικία των 45 χρονών; Φτασμένοι πολιτικοί ήταν όλοι αυτοί …Έμπειροι υπουργοί στα πιο καίρια υπουργεία. Σήμερα τι συμβαίνει; Πώς κατορθώνουν και είκοσι χρόνια μετά παραμένουν οι ίδιοι στα ίδια πόστα; Πώς κατορθώνουν και εμφανίζουν τους εαυτούς τους ακόμα σαν «φρέσκιες» λύσεις.
Ακόμα «φρεσκάρουν» τα πόστα και ανανεώνουν τις πολιτικές, αλλάζοντας θέσεις οι Πρωτόπαπες με τους Χρυσοχοϊδηδες. Ακόμα «φρέσκος» ο Καραμανλής, ο οποίος μας απειλεί ότι, επειδή «ξεκουράστηκε», θα «επιστρέψει»; Οι επόμενοι πού είναι; «Κάηκαν» στο «ζέσταμα»; Πού βρίσκονται οι ηλικίες αυτές, που σε κάποιες εποχές νίκησαν ακόμα και την πανίσχυρη Πανσπουδαστική στα Πανεπιστήμια; Οι ηλικίες των οποίων η «ελίτ» ήταν παραγωγή των Πανεπιστημίων;
Μιλάμε για μια ολόκληρη γενιά. «Λείπει» μια ολόκληρη γενιά Η γενιά, που, ηλικιακά σήμερα βρίσκεται στο ζενίθ της ακμής της. Η γενιά, που, αν θέλαμε να βρούμε ένα χαρακτηριστικό της σε θέματα Ανώτατης Εκπαίδευσης, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε ως τη γενιά της «Αλλαγής» Η γενιά των πρώτων πραγματικά μαζικών Πανελληνίων Εξετάσεων. Η γενιά, η οποία πήρε τα χαρακτηριστικά της από την εφαρμογή των εκπαιδευτικών «οραμάτων» του Ανδρέα Παπανδρέου και της γενιάς του Πολυτεχνείου που τον ακολουθούσε. Μια γενιά, η οποία είχε κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά, που την διαφοροποιούσαν από την προηγούμενη αλλά και από την επόμενη.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Διάβασε και τα προηγούμενα:
[2] Η Λάθος Ανώτατη Εκπαίδευση terrapapers