Οι επαρχιακές πόλεις και τα χωριά (κυρίως) βρίθουν από παραδόσεις και θρύλους για στοιχειωμένα σπίτια, για κραυγές και ουρλιαχτά που ακούγονται από το πουθενά, για μορφές πεθαμένων ανθρώπων και για δεκάδες άλλα παρόμοια περιστατικά. Μερικά συνταρακτικά γεγονότα θα αναφερθούν στη συνέχεια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή :Τα φαινόμενα και οι ιστορίες περί ...
φαντασμάτων δεν είναι σύγχρονο θέμα. Από τον «Κάτω Κόσμο» της αρχαίας Ελλάδας μέχρι την «μαγική» Σκωτία και από την Τρανσυλβανία του Κόμη Δράκουλα ως την μακρινή Ιαπωνία, παντού και πάντοτε υπήρχαν δοξασίες και ιστορίες με παραφυσικά φαινόμενα και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Κάμερες τοποθετημένες σε στρατηγικά σημεία, μικρόφωνα , ειδικές φωτογραφικές μηχανές και διάφορα άλλα μυστηριώδη εξαρτήματα, είναι οι βοηθοί τους. Πολλοί κατάφεραν να βιντεοσκοπήσουν πνεύματα, άλλοι πάλι κατάφεραν να τα ηχογραφήσουν. Οι επιβλητικές εμφανίσεις των φαντασμάτων στους ανυποψίαστους θαμώνες ενός σπιτιού, συνοδεύονται συνήθως με τριξίματα πόρτας, με βιβλία και έπιπλα να αιωρούνται στον αέρα από μόνα τους, με τα φώτα να ανοιγοκλείνουν επίσης μόνα τους, αλυσίδες να διασχίζουν ανατριχιαστικά το πάτωμα και τέλος, το κλασικό πια σπάσιμο των πιάτων και των γυαλικών που βρίσκονται στη περιοχή.
Στοιχειώνουν τα σπίτια για διάφορους λόγους. Οι συνηθισμένοι είναι οι εξής:
1) Πριν πεθάνουν είχαν εκφράσει μια τελευταία επιθυμία στον κοντινότερό τους συγγενή (συνήθως αυτή είναι να τους θάψουν σε μέρος που αυτοί επιθυμούνε) αλλά ο τελευταίος για διάφορους λόγους δεν την πραγματοποίησε. Τότε το φάντασμα στοιχειώνει τον χώρο μέχρις ότου να εκπληρωθεί η επιθυμία του.
2) Αν πεθάνουν βίαια ή ηθελημένα, π.χ. μετά από μια ξαφνική εισβολή δολοφόνων διαρρηκτών στο σπίτι τους ή αυτοκτονώντας , επιστρέφουν σαν τιμωροί ή σαν επόπτες απλώς του χώρου.
3) Είναι παγιδευμένα. Δεν μπορούν να φύγουν από τον υλικό κόσμο και είναι αναγκασμένα να υπάρχουν ανάμεσα σε εμάς και τον δικό τους κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση, είναι γνωστά και σαν δαιμόνια. Έχουν κόκκινο ή λευκό χρώμα και η εμφάνισή τους διαρκεί δέκατα του δευτερολέπτου.
Ο όρος «φάντασμα» παραπέμπει ετυμολογικά σε δημιούργημα της φαντασίας. Είναι άυλες μορφές οι οποίες τρομάζουν τους ανθρώπους και συνδέονται με την ζωή… μετά την ζωή. Πόσο ψεύτικες είναι τελικά οι ιστορίες μυστηρίου με πρωταγωνιστές τέτοια πλάσματα που απλώνονται ως αστικοί μύθοι και στοιχειώνουν τις σκέψεις και τους εφιάλτες μας; Όπως και να ‘χει, η κλισέ εικόνα του φαντάσματος που είχαμε από παιδιά στο μυαλό μας ως περιπλανώμενο λευκό σεντόνι, άντε και καμία αλυσίδα να σέρνεται για να έχουμε και ηχητικό εφέ, ωχριά μπροστά στα πλάσματα που οι τοπικές παραδόσεις ανήγαγαν σε φρικιαστικές μορφές ή αλλόκοτες παρουσίες που απλώνουν ένα πέπλο μυστηρίου στα λημέρια τους. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, ένα οδοιπορικό στην «σκοτεινή πλευρά» των περιοχών της Ελλάδας, οι οποίες γέννησαν σύγχρονους Casper και προσέλκυσαν με τις ανατριχιαστικές φήμες επίδοξους ghostbusters ή έδιωξαν αντίστοιχα πολλούς ανυποψίαστους ανθρώπους με ασπρισμένα πρόσωπα και κομμένα ήπατα.
Η Μαυροφορεμένη του Έβρου
Το κατάλληλο σκηνικό για κάθε τρομακτική διήγηση συνηθίζεται να είναι ένα απομονωμένο μέρος, όπου κάποιος ανυποψίαστος άνθρωπος μένει μόνος του. Έτσι συμβαίνει και με την ιστορία ενός φαντάρου, ο οποίος με έναν ακόμη φίλο του φυλάνε σκοπιά στην «πινέζα του χάρτη». Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο φεύγει για λίγο και ο φαντάρος που φυλάει τη σκοπιά μένει μόνος του. Σε λίγο ακούει βήματα και μέσα στο σκοτάδι βλέπει να ξεπροβάλλει η φιγούρα μιας μαυροφορεμένης γριούλας με το πρόσωπό της καλυμμένο από μια μαύρη μαντήλα. Τρομαγμένος ο φαντάρος, τη ρωτάει τι θέλει αλλά εκείνη δεν αποκρίνεται. Αντιθέτως, συνεχίζει να πλησιάζει προς το μέρος του. Εκείνος της φωνάζει να μην προχωρήσει αλλά εκείνη επιμένει να πλησιάζει παρόλο που πλέον τον ακούει να οπλίζει. Ξαφνικά η γιαγιά κοντοστέκεται, σηκώνει λίγο το κεφάλι της, τόσο ώστε να φαίνονται τα καταγάλανα τρομακτικά της μάτια και του λέει «Αυτό που έχεις στην δεξιά σου τσέπη, να ξέρεις… σε έσωσε». Μέχρι ο φαντάρος να καταλάβει τί γίνεται, εκείνη έχει γυρίσει την πλάτη της κι έχει εξαφανιστεί καθώς εκείνος βάζει το χέρι του στη δεξιά του τσέπη και πράγματι βρίσκει ψίχουλα από αντίδωρο.
Το Πνεύμα των γραμμών του ΟΣΕ
Η υπηρέτρια.
Οδός Γιδογιάννου, αριθμός 13… Οι μακάβριες ιστορίες που ακολουθούν εδώ και δεκαετίες την ερειπωμένη μονοκατοικία είναι γνωστές σε όλους τους κατοίκους της Άμφισσας. Το σπίτι βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, σχεδόν δίπλα στα σχολεία και σε απόσταση αναπνοής από τον πεζόδρομο που φιλοξενεί αρκετά πολυσύχναστα καφέ και μπαράκια.
Σύμφωνα με τους παλαιότερους, όλα ξεκίνησαν την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το σπίτι ανήκε σε κάποιον πολύ εύπορο ντόπιο που είχε συνάψει παράνομο ερωτικό δεσμό με μία από τις υπηρέτριες του. Ένα «στιγμιαίο λάθος» (είχε ακουστεί βιασμός) και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη οδήγησαν σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έμελλε να στιγματίσει μια για πάντα το οίκημα. Φοβούμενος τη γενική κατακραυγή της μικρής κοινωνίας, ο πλούσιος ιδιοκτήτης οδήγησε τη νεαρή εγκυμονούσα σε ένα από τα υπόγεια του σπιτιού, όπου την κρέμασε! Προσπάθησε να κρατήσει καλά κρυμμένο το μυστικό, όμως… η αποθανούσα είχε άλλη γνώμη. Έτσι ξεκίνησαν τα περίεργα περιστατικά που είχαν ως αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί στοιχειωμένη η μονοκατοικία. Ποια είναι αυτά; Κρατηθείτε: Άλλοι μιλούν για κραυγές που βγαίνουν από τα υπόγεια του σπιτιού κατά τη διάρκεια της νύχτας, άλλοι λένε για ένα κοριτσάκι που τριγυρνάει στα δωμάτια του σπιτιού, μερικοί υποστηρίζουν πως τα έπιπλα αλλάζουν θέση μόνα τους και ορισμένοι έχουν δει τη συσκευή του τηλεφώνου να χτυπάει χωρίς να είναι συνδεδεμένη στην πρίζα!
Μπορεί να ακούγονται τραβηγμένα (δεν υπάρχει αμφιβολία γιά αυτό…), όμως τα συγκεκριμένα περιστατικά έχουν οδηγήσει στην πλήρη εγκατάλειψη του σπιτιού, αφού ουδείς δέχεται να μείνει πια εκεί, ενώ όσοι τολμηροί επιχείρησαν να σπάσουν την παράδοση και να το κατοικήσουν… έφυγαν τρέχοντας και μάλιστα νύχτα!
Η ψυχή της νεαρής κοπέλας που τρομοκρατεί τους οδηγούς
Κατευθυνόμενος από την Αμφισσα προς την Ιτέα και διασχίζοντας την ατελείωτη ευθεία του πολύ καλού δρόμου, που θυμίζει πίστα αγώνων, ο ταξιδιώτης έχει την ευκαιρία να απολαύσει το επιβλητικό τοπίο και να θαυμάσει τον τεράστιο ελαιώνα της περιοχής που θεωρείται ένας από τους αρχαιότερους και μεγαλύτερους της χώρας. Ωστόσο, είναι αδύνατο να μην προσέξει πως δίπλα στην αριστερή λωρίδα βρίσκονται δεκάδες καντηλάκια που μαρτυρούν πως το σημείο αποτελεί «παγίδα» στην οποία έχουν χάσει τη ζωή τους πολλοί διερχόμενοι οδηγοί.
Οι ντόπιοι πιστεύουν πως για τα δυστυχήματα και ατυχήματα που έχουν συμβεί ευθύνεται ο θανατηφόρος συνδυασμός αλκοόλ και ταχύτητας, αφού ο δρόμος προσφέρεται για μεγάλες ταχύτητες: «Βγαίνουν στα μπαράκια το βράδυ, πίνουν πολύ, μετά τρέχουν στην ευθεία και πολλές φορές χάνουν τον έλεγχο, με αποτέλεσμα το μοιραίο» λένε χαρακτηριστικά. Ωστόσο, οι φήμες που αφορούν φάντασμα νεαρής κοπέλας που βγαίνει από τα χωράφια (πάντα μετά τα μεσάνυχτα...) και στέκεται μέσα στη μέση του δρόμου τρομοκρατώντας τους ανυποψίαστους οδηγούς είναι για ορισμένους η τρομακτική και πραγματική αιτία του κακού.
Θηρία και νεκροί στο γερμανικό φυλάκιο
Περίπου εκατό μέτρα από την παραλία της Ιτέας, στην οδό Καψάλη 14, βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά στοιχειωμένα σπίτια της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον ερευνητή Γιώργο Πάλμο, «εδώ η κατάσταση είναι πολύ άγρια. Η πρώτη φήμη διαδόθηκε από μία ηλικιωμένη που ισχυρίστηκε πως είχε δει ένα θηρίο, που έμοιαζε με λιοντάρι, ενώ υπάρχουν πολλοί που έχουν δει έναν νεκρό να περπατάει στην αυλή του σπιτιού. Είναι σίγουρο πως σε αυτήν τη μονοκατοικία, που έχει και υπόγειο, έγιναν πολλά περίεργα κατά την περίοδο της Κατοχής».
Ο ίδιος πιστεύει ακράδαντα πως το συγκεκριμένο σπίτι υπήρξε τόπος μαρτυρίου για πολλούς Ελληνες, αφού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το τελευταίο οίκημα της μικρής πόλης και ένα από τα ελάχιστα που είχαν νερό, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να επιταχθεί από τα γερμανικά στρατεύματα και να χρησιμοποιηθεί ως φυλάκιο.
Η νεράιδα της Κολοπετινίτσας
Ιστορίες για νεράιδες υπάρχουν σε πολλά χωριά, όμως, μία από τις πιο χαρακτηριστικές είναι αυτή που αφορά την ξανθιά νεράιδα της Κολοπετινίτσας. «Αυτό είναι το ελληνικό όνομα της Τριταίας», σύμφωνα με τον κ. Πάλμο. «Ούτε εγώ πίστευα σε νεράιδες, αλλά είχα ακούσει πολλούς που έλεγαν πως είχαν δει. Πριν από αρκετά χρόνια υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας με μια παρέα δεκατριών ατόμων. Τρώγαμε σε μια ταβέρνα, όταν ένας γνώστης της περιοχής μας πρότεινε να πάμε να μας δείξει το σημείο όπου βγαίνει. Εκεί φτάσαμε γύρω στις τρεισήμισι τη νύχτα. Εγώ με μερικούς άλλους μείναμε στα αυτοκίνητα και οι υπόλοιποι πήγαν να δουν. Κάποια στιγμή ακούσαμε μια πολύ δυνατή φωνή που ταρακούνησε ακόμη και τα αμάξια. Οταν οι φίλοι μας επέστρεψαν στα αυτοκίνητα, μας είπαν πως μια ξανθιά γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά τους και έβγαλε αυτή την τρομακτική φωνή. Τότε πείστηκα».
Πώς είναι όμως οι νεράιδες; Ο κ. Πάλμος μας λέει: «Κατ'; αρχάς, δεν έχουν φτερά. Είναι γυναίκες αλλά καταλαβαίνεις πως είναι νεράιδες γιατί είναι πολύ ζωντανές και κινούνται πάρα πολύ γρήγορα. Τις έχουν δει πάρα πολλοί άνθρωποι. Ολα αυτά τα έχει γράψει και ο Δημόκριτος και μάλιστα δίνει και τα ονόματα της κάθε οντότητας. Οποιος θέλει τα πιστεύει»