Το τετράδιο των Πνευμάτων
Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα;
Μου πήραν τις ψιλές, τις δασείες και τις περισπωμένες. Μου έκαναν την ζωή μου πιο εύκολη και ακόμη θυμάμαι εκείνη την ημέρα που δεν θα χρειαζόνταν πια να κάνω + πάνω από το «ε», γιατί δεν ήξερα αν έπρεπε βάλω οξεία ή περισπωμένη (τα τετράδια ορθογραφίας πιο πολύ έμοιαζαν με νεκροταφείο παρά με ασκήσεις γλώσσας ενός παιδιού). Μια μέρα λοιπόν, ήρθε η διαταγή διά μέσου της δασκάλας : «Τέρμα τα πνεύματα» και εμείς μες στην χαρά, που τώρα πια δεν θα σκεφτόμαστε αλλά θα γράφαμε σαν καλολαδωμένες γραφομηχανές. Τέρμα το «παχύ» και τέρμα το «μακρό» (για κανά εξάμηνο βέβαια, «τρώγαμε» την τιμωρία γιατί το χέρι έβαζε από μόνο του πνεύματα, αλλά άξιζε αφού η ζωή μας θα γινόταν ευκολότερη).
Κι ύστερα είδα ότι κάτι έλειπε από τα γράμματά μου. Ήταν σαν σπίτι που είχε πετρόχτιστη σκεπή και ξαφνικά την γκρέμισαν για να «ρίξουν» πλάκα. Δεν είχε πλέον ούτε φεγγάρια στην χάση και στην φέξη τους, αλλά ούτε και κύμματα πάνω από το «ω». Ήταν μία άλλη γραφή, πολύ απλή και πολύ ρηχή. Έμοιαζε με κορίτσι που κάποτε χτυπούσαν τα μαλλιά της στα γόνατα και τώρα την είχαν κουρέψει με την «ψιλή». Δεν είχες πια μαλλιά να χαϊδέψεις, αλλά από την άλλη δεν περνούσες και ώρες μέχρι να τα ξεμπερδέψεις.Έγινε εύκολο το σχολείο με μιας και μετά από λίγο καιρό μας άφησαν και λίγο πιο χαλαρούς στο να γράφουμε τα γράμματα χωρίς καλλιγραφία. Το νόημα είχε σημασία και όχι η εικόνα πλέον. Μειώθηκε κι άλλο ο χρόνος προετοιμασίας με αυτή την απαλλαγή των καθηκόντων και έτσι το «λ» από δύο καμπύλες έγινε λίγο-πολύ σαν μισοτελειωμένο τρίγωνο. Έχασε κι αλλό το τοπίο της σελίδας. Φύγανε τα «φλυτσανάκια», φύγαν τα «κουλουράκια» φύγαν για τα «ν» που παλιά έμοιαζαν «πουλιά που πετάνε».
23 Νοέμβρη ήταν του 1981, που πήραν τους προσωπικούς πολύπονους πίνακες των τετραδίων μας και άφησαν μόνο το κάδρο. Ήταν ωραία εκείνη η ημέρα που ήρθε το μονοτονικό, μα τόσο μονότονο...Και τα τετράδια πια δεν είχαν Πνεύμα.