Σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ, αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάνω από ένα δισεκατομμύριο «καταληψίες στέγης» στον κόσμο. Περίπου ένας τους έξι ανθρώπους πάνω στη Γη. Αυτός ο αριθμός αναμένεται να διπλασιαστεί στα δύο δισεκατομμύρια μέχρι το 2030, και μέχρι τα μισά του αιώνα, θα υπάρχουν τρία
δισεκατομμύρια ανθρώπων που «καταλαμβάνουν» ένα κομμάτι γη για να βρουν έναν τρόπο να κοιμούνται.
Οι «πόλεις του μέλλοντος » (future cities) είναι μια σειρά φωτογραφιών που αποτυπώνει τις πρόχειρες «εγκαταστάσεις», του ανεπίσημους οικισμούς και τις απρογραμμάτιστες εξελίξεις σε πόλεις του κόσμου. Αυτές οι κοινότητες έχουν πάρει πολλές μορφές, αλλά μοιράζονται μια κοινή ιστορία. Άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από αγροτικές περιοχές, έρχονται σε μια πόλη σε αναζήτηση εργασίας. και στην ανάγκη μιας οικονομικά προσιτής στέγασης που δεν υπάρχει, καταφεύγουν στην κατασκευή πρόχειρων σπιτιών σε κάποιο κομμάτι αχρησιμοποίητης γης.
Άλλοι κάτοικοι ακολουθούν, και το τελικό αποτέλεσμα είναι μια νέα κοινότητα μέσα στην πόλη.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν αποτύχει στο να αναλάβουν την ευθύνη για αυτή τη μαζική αστική μετανάστευση. Πολλοί από τους καταληψίες του κόσμου ζουν, υπάρχουν σε ένα «νομικό κενό». Εργάζονται εκτός της επίσημης οικονομίας και δεν προστατεύονται από κανέναν.
Παρά το γεγονός ότι οι καταληψίες αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις, οι οικισμοί αυτοί είναι εξαιρετικά δημιουργικά και ζωντανά μέρη. Οι άνθρωποι που ζουν σε άτυπες κοινότητες σε όλο τον κόσμο δεν χρειάζονται ελεημοσύνη ούτε τους «άλλους» να τους πουν πως θα ζήσουν. Στην πραγματικότητα, οι ανάγκες τους, σε όλο τον κόσμο, είναι συνήθως πολύ συγκεκριμένες.
Πρωτίστως, οι καταληψίες χρειάζονται να βρουν εναν δρόμο σχετικά με τα υπάρχοντα ιδιοκτησιακά καθεστώτα, έτσι ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν το σπίτι τους, να δηλωθεί στο σχέδιο της πολεοδομίας κι έτσι να βάλουν νερό, φως, να αποκτήσουν και επίσημα «πρόσωπο» στις πόλεις που ζουν. Να μπορούν να δηλώσουν «διεύθυνση κατοικίας» έτσι ώστε να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και να μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
Πολλές από αυτές τις ανάγκες δεν πληρούνται.
Ο Noah Addis, Αμερικανός φωτογράφος δηλώνει:
«Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον και ξεκίνησα τη συγκεκριμένη σειρά φωτογραφιών, προέρχεται από το γεγονός ότι αυτοί οι οικισμοί αναπτύσσονται σχεδόν οργανικά έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ανθρώπων που ζουν εκεί. Ενδιαφέρομαι για την εξέταση αυτών των κοινοτήτων,για να δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς για τον αστικό σχεδιασμό και την αειφόρο ανάπτυξη. Επιπλέον, ελπίζω να χρησιμοποιήσουν τις φωτογραφίες μου για την ευαισθητοποίηση των θεμάτων που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι κάθε μήνα που μεταναστεύουν από αγροτικές περιοχές στις πόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου.»
