Η θρησκευτική ( ; ) Πέμπτη Φάλαγγα

Mόνο μία κουβέντα αρκεί: βαλλόμεθα πανταχόθεν.

Αλλά …δεν αρκεί. Θ’ αρκούσε, αν ήμασταν αρχαίοι Σπαρτιάτες· όμως, τώρα πρέπει να τα κάνω πενηνταράκια.

α. Εισαγωγή

Είναι πασίγνωστο, ότι αμέσως μετά τους θριάμβους του 1912-1920, οι «Μεγάλες Δυνάμεις» καί τα εγχώρια μαντρόσκυλά τους βάλανε την Ελλάδα μας σε τροχιά καταστροφής.

Αυτό φάνηκε καθαρά σε αρκετές περιπτώσεις· όπως το 1922, το 1940-49, το 1974. Όμως, ο λαός μας πάντα ήλπιζε ότι θά ‘ρθουν καί καλύτερες μέρες, καί ξανάρχιζε την προσπάθεια απ’ την αρχή. (Καί ξεχνούσε τα δεινά.) Ωστόσο:

• ειδικά μετά το 1975,
• ειδικώτερα μετά το 2000,
• ειδικώτατα μετά το 2015,

κι ενώι τα πράγματα έδειχναν ότι υπάρχει μία -ας την πούμε- ομαλότητα, με τη ζωή να συνεχίζεται καί τους πωλητικούς να συνεχίζουν να κλέβουν, το ροκάνισμα κάθε ζωτικής ικμάδας της Ελλάδας, ο στην ψύχρα ακρωτηριασμός των συμφερόντων καί των προοπτικών της, συν οι αλλεπάλληλες προδοσίες εις βάρος της,…

…καί δή, όλ’ αυτά με επιταχυνόμενο ρυθμό,…

…άρχισαν να γίνονται -γιά τους πάντες- περισσότερο από εμφανή. Μόνο στους τυφλούς, στους ηλίθιους, καί στα κομματόσκυλα δεν ήταν (ούτε είναι ακόμη) εμφανής αυτή η κατάσταση.

Από πού ν’ αρχίσεις, λοιπόν, να σχολιάζεις την οικτρή κατάσταση της χώρας; από τα οικονομικά; τα στρατιωτικά; τη διπλωματία;… από πού; καί πού να τελειώσεις; Δεν έχει τελειωμό αυτό το χάλι! Όμως, δεν θά ‘χαν καμμία σημασία όλες αυτές οι αντεθνικές  προσπάθειες, αν αυτοί που τις κάνουν δεν φρόντιζαν δεόντως (καί παράλληλα) ν’ αποβλακωθεί ο λαός. (Γιά να τις δεχθεί αμάσητες – καί μετά χαράς.)

β. Η Πέμπτη Φάλαγγα με τα λιβάνια

Στο Διαδίκτυο, τώρα, τραβάνε το ενδιαφέρον της αφεντιάς μου πολλών ειδών ιστοσελίδες, κι όχι αυστηρά οι ομόθεμες του παρόντος. Έρευνα στο Παράξενο, ειδήσεις, οικονομικά, ιστορικά,…

…αλλά καί θρησκευτικά.

Όχι επειδή είμαι τόσο θρήσκος· δεν είμαι, καί τό ‘χω ξαναπεί. Όσο, επειδή τα άτομα που είναι καλοί ορθόδοξοι χριστιανοί πιστοί, κατά κανόνα (στο μέγιστο ποσοστό τους, δηλαδή) είναι καί καλοί πατριώτες. Καί γνωρίζετε άριστα, ότι ο αγώνας μου μέσα απ’ το μπλόγκι στοχεύει να βρώ συμμαχητές της πρώτης γραμμής, μπάς καί σώσουμε ο,τιδήποτε Ελληνικό μπορεί να σωθεί.

Κι εδώ ακριβώς, είναι που χτυπάει αλύπητα η Πέμπτη Φάλαγγα!

Έπρεπε να το περιμένω… ότι, εφ’ όσον έπεσαν επάνω μας λυτοί καί δεμένοι να μας αποβλακώσουν, δεν θ’ άφηναν τους καλούς πιστούς μας στην απέξω. Καί δυστυχώς, ειδικά αυτούς τους χορεύουν, εφ’ όσον οι ειλικρινείς πιστοί τυγχάνουν καί καλά ανθρωπάκια…επιδεκτικά στις κακές συνέπειες κάθε παλιανθρωπιάς, εφ’ όσον υποδέχονται με καλή πρόθεση τον κάθε αλήτη, που γράφει σ’ ένα πληκτρολόγιο καί συνδέεται στο Διαδίκτυο.

Μιά πρόσφατη Διαδικτυακή βόλτα, λοιπόν, σε θρησκευτικά ιστολόγια, μου έδειξε ξεκάθαρα ότι τα «θρησκευτικά» επιχειρήματα των Πεμπτοφαλαγγιτών είναι απάνω-κάτω τα εξής:

• Ότι ο Θεός απαγορεύει να σκοτώσουμε, εφ’ όσον έδωσε την εντολή: «- Ού φονεύσεις!».
• Ότι εμείς δεν κάνει ν’ ανακατευόμαστε με όπλα καί τέτοια, αλλά να εναποθέτουμε κάθε ελπίδα μας στον Θεό.
• Ότι, εφ’ όσον κρίνουμε αρνητικά ακόμη κι όσους ιερωμένους ξεπουλάνε την Ορθοδοξία (πχ Βοθρολυμαίο καί Δυσώνυμο – άσε κατά μέρος το ξεπούλημα καί της Ελλάδας…), πέφτουμε σε «ιεροκατάκριση», που είναι αμάρτημα.

Οπότε, τα διαβάζει κάτι τέτοια ο πιστός, καί μπλοκάρει πολύ άσχημα.

Δυστυχώς,… υφίστανται δύο «δυστυχώς».

i. Το καθαρά θρησκευτικό «δυστυχώς».

Τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια, καί με την επιταχύνουσα τις εξελίξεις «βοήθεια» του Διαδικτύου βεβαίως-βεβαίως, η ορθόδοξη πίστη καί συνείδηση των Ελλήνων έχει δεχθεί δύο γερές σφαλιάρες μέσα από θρησκευτικούς κύκλους – κι όχι από τίποτε άθεους απόξω, ή αιρετικούς ιεράρχες:

• τον θεολογικό μοντερνισμό,
• καί τα κομποσχοίνια.

Ο μεν θεολογικός μοντερνισμός (νομίζω λέγεται καί «μεταπατερική θεολογία»; κάπως έτσι) οδηγεί σε υιοθέτηση δογμάτων παπικών / προτεσταντικών / γιαχωβάδικων αντιλήψεων, ενδεχομένως / ό,τι άλλο θες, άρτζι μπούρτζι καί λουλάς η υπόθεση. Μ’ άλλα λόγια, ο καθένας που έχει καλό μπλά-μπλά καί μπορεί να πείσει γιά την ορθότητα των θεολογικών περιεχομένων της κεφάλας του, περνάει στην πιάτσα γιά ορθόδοξη αυθεντία – καί δεμπανα κουρεύονται οι πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων καί τα πρακτικά τους μαζί!

Τα δέ κομποσχοίνια, εννοώ την καλογερική ημιμάθεια, έχουνε περάσει ως πρότυπο προς μίμησιν – κι όποιος δεν τηρεί τέτοια πράγματα, θεωρείται πως περίπου έχει κολλητηλίκια με τον Ακατονόμαστο. (Μην κοιτάτε εμένα, ρέ! lol!!!)

Δε λέω, στον θρησκευτικό τομέα ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει· προσωπικώς, αυτή την ελευθερία επιλογής τη σέβομαι στον απόλυτο βαθμό, εφ’ όσον την ελευθερία την έδωσε στον άνθρωπο ο ίδιος ο Θεός, άρα πώς μπορούμε εμείς να την καταργούμε; Απ’ την άλλη, όμως, αυτός ο φαρισαϊσμός, αυτό το: «- Εγώ που έχω πνευματικό καί κοινωνώ τακτικά καί πάω καί cτο Όροc κτλ είμαι κάποιος, κι εσείς οι υπόλοιποι όχι!», μ’ ενοχλεί όσο τίποτε. Κάνε ό,τι θες, φίλος, δικαίωμά σου – αλλά μή βγαίνεις να το διατυμπανίσεις, σα Φαρισαίος.

Διότι θα σε ρωτήσω, πχ αν όλοι αυτοί οι πωλητικοί, που παρίστανται σε δοξολογίες κτλ κάνουν ό,τι κάνεις κι εσύ! Καί (αφού η απάντηση είναι «όχι», καί το ξέρω) θα σε ξαναρωτήσω τί κοινό έχεις εσύ μ’ αυτούς; Διότι είναι φανερό, ότι δεν χωράτε στην Εκκλησία κι οι δυό σας.Άρα, ή αυτοί θα φύγουν, ή εσύ. Κι όσο δεν χωρίζετε τα τσανάκια σας με πωλητικούς καί λοιπούς μασώνους, τζάμπα τα κομποσχοίνια – νομίζω.

Καί διότι θα σε ρωτήσω, αν νομίζεις πως μ’ αυτή την τυπολατρεία έκανες το καθήκον σου, είσ’ εντάξει, καί τον Θεό τον τούμπαρες! Δύσκολη η απάντηση, το ξέρω· αλλά δεν είμαι παλιάνθρωπος να σε πιέσω, ούτε να γελάσω εις βάρος σου. Βρες τα με τον εαυτό σου, καί θα τη βρείς την άκρη. «Άνωθεν» η ελευθερία, είπαμε.

ii. Το καθαρά κοσμικό «δυστυχώς».

Οι κάτοχοι θρησκευτικών ιστολογίων ξεχνάνε τον βασικό κανόνα του Διαδικτύου, ότι δηλαδήσυνήθως ο χρήστης δείχνει στους άλλους έναν εαυτό, που ΔΕΝ είναι δικός του. (Μ’ άλλα λόγια, η ψευτιά πίσω απ’ τις οθόνες των υπολογιστών δίνει καί παίρνει.) Κι ότι δεν δείχνουμε κατ’ ευθείαν εμπιστοσύνη στον πρώτο τυχόντα, που μας χτύπησε τη Διαδικτυακή μας πόρτα.

Έτσι, όποιος ανοίγει πόρτα σε πρακτοράκια καί δεν τα βάζει στη θέση τους αμέσως, βάζει τον εαυτό του καί τους αναγνώστες του σε μπελάδες. Συνεπώς, απαγορεύεται να υποθέσουμε εξ αρχής (καί με καλή καρδιά) ότι ο κάθε ανώνυμος που αφήνει ένα «καλό» σχόλιο είναι καλοπροαίρετος. Παιδαριώδες λάθος, αν το κάνουμε.

Στα θρησκευτικά, λοιπόν, διαπίστωσα πως τα πρακτοράκια έρχονται διαβασμένα… ξέρουν καλά τις θρησκευτικές «τρύπες ασφαλείας» των πιστών, καί μπάζουν από ‘κεί μέσα τους νοητικούς ιούς τους. Βέβαια, δεν είναι τόοοοσο διαβασμένα, όσο νομίζουν, αλλά παίζει καί η ψυχολογία: εφ’ όσον ο πιστός δεχθεί ένα σόκ στις πεποιθήσεις του (καί εξ αιτίας αυτών), τότε θ’ αργήσει να ξαναβρεί τη λογική του. Καί μέχρι να την ξαναβρεί, ο πρακτορειακός λόγος θ’ αλωνίζει.

Το κακό, όμως, σ’ όλ’ αυτά, είναι ότι στα πρακτόρια δεν απαντάει κανείς όπως τους πρέπει.

Αλλά θα το πράξει η μεγαλειότης μου!  

γ. Να ΛΙΩΣΟΥΜΕ τις πρακτορο-κατσαρίδες!

Τα στραβά αυτά επιχειρήματα, που εξετέθησαν παρπάνω, προέρχονται από δύο πηγές:

• είτε από πράκτορες,
• είτε από αφελείς (γιά να μην πω τίποτε βαρύτερο), αδιάφορο αν κληρικούς, ή λαϊκούς.

Αλλά δεν έχει καμμία σημασία, διότι καί στις δύο περιπτώσεις κάνουν ζημιά.

Απαντώ, λοιπόν.

i. Φονεύσεις, ή ού;

Εάν ο Θεός (κι όχι ο Μωϋσής παραμυθιάζων τους πάντες) είπε: «– Ού φονεύσεις!», ο όχλος του Μωϋσή το τήρησε; ο Ιησούς του Ναυή το τήρησε;

Όχι μόνο δεν το τήρησαν, αλλά φτάσανε στο άλλο άκρο. Έτσι, λιγάκι την «θεόπνευστο» «ΠΔ» να διαβάσετε, θα διαπιστώσετε ότι αυτές οι ορδές δεν άφηναν -απ’ όπου περνούσαν- ζωντανά ούτε τα κατσικομούλαρα Παλαιστινίων, Αμαληκιτών, καί λοιπών …μή θεοπνεύστων εχθρών τους.

Το πρώτο επιχείρημα, λοιπόν, είναι γιά τον απόπατο.

Προχωράμε.

ii. Εναποθέτουμε κάθε ελπίδα στον Θεό, ή ού;

Νννναί, δέ λέω, εναποθέτουμε στον Θεό όσες ελπίδες γουστάρουμε! Δεν κοστίζει καί τίποτε! lol!!! Αλλά, παραλλήλως, δρούμε. Με μυαλό, με χέρια, με ποδάργια, με εργαλεία, με όπλα.Γι’ αυτό μας έδωσε ένα σωρό εφόδια ο καλός Θεός, γιά να τα βγάζουμε πέρα στα δύσκολα.

Διότι, ξέρετε, αν εναποθέσουμε στον Θεό την ελπίδα φερ’ ειπείν να πέσ’ η πίττα να τη φάμε, ή να κερδίσουμε το Τζόκερ, το πιθανώτερο είναι να βγούν απ’ τον ουρανό Δέκα Τεράστια Δάχτυλα με κατεύθυνση τα μούτρα μας! Χίλιες φορές προτιμώτερη, το λοιπόν, από ανούσιες προσευχές η θυμοσοφία της πεθεράς μου, που λέει:

«- Βοήθα με, Θεέ μ’!»

«- Κουνήσ’, άνθρωπέ μ’!»

Προχωράμε.

iii. «Ιεροκατάκριση», ή ού;

Ά, αυτό είναι θέμα γιά προχωρημένους!    Ειλικρινά, δεν τό ‘ξερα ότι απαγορεύεται να κρίνουμε ιερωμένους· δεν γνώριζα κάν την ονομασία του αμαρτήματος! Μέχρι τώρα, νόμιζα (ο βλάξ) ότι ουδείς είναι υπεράνω κριτικής, αν τα σκατώσει. Αλλά όσο ζή κανείς (καί γηράσκει), μαθαίνει.  

Τί να πω, εδώ… Δηλαδή, ρέ λεβέντες, διαπράττω αμάρτημα αν πω ότι η σημερινή ηγεσία της Εκκλησίας το πάει το καράβι ντουγρού στα βράχια; (Με «πανθρησκείες», ΝΤΠ, αιρετικούς, κτλ κτλ.) Δεν επιτρέπεται να το πω αυτό; Καί ποιός θα το πεί, στο κάτω-κάτω;

Πρόλαβαν καί τά ‘πανε, βέβαια, οι μεγάλες μορφές της Ορθοδοξίας στις Οικουμενικές Συνόδους… αλλά υποθέτω πως -μ’ αυτή τη λογική- ο Μέγας Βασίλειος, ο άγιος Νικόλαος, καί οι λοιποί (που λένε κάμποσα ωραία γιά τους αιρετικούς, κάν ιερείς ήσαν αυτοί οι τελευταίοι – κι ο Άρειος, γιά παράδειγμα, κι αυτός παπάς ήτανε) θα πρέπει να πάνε να εξομολογηθούν στον άγιο Πέτρο, γιά …»ιεροκατάκριση»!

Τί να πεί κανείς;! Το μόνο κακό είναι πως δεν υπάρχουν στην Εκκλησία αυτόματοι μηχανισμοί, να πετάνε έξω τους αιρετικούς. Αν υπήρχαν, άλλαζε το πράμα. Θα είχε κάποιο νόημα το «αμάρτημα» αυτό.

δ. Προσέχουμε, γιά να έχουμε

Εδώ, λοιπόν, τηρούμε απαρεγκλίτως δύο στρατηγικές.

i. Κόβουμε τις πονηρές συζητήσεις

Όχι μόνο κόβουμε μαχαίρι τον βήχα κάθε πονηρού, αλλά ΚΑΘΕ Ελληνικό θρησκευτικό (ορθόδοξο) ιστολόγιο οφείλει να υιοθετήσει ΣΚΛΗΡΗ πατριωτική στάση. Μπροστά στο μέγιστο αγαθό της ζωής, καί ειδικά της ζωής της Ελλάδας μας, αγάπες καί Μωϋσαϊκές εντολές πάνε γιά την ανακύκλωση.

Ναί, ρέ! Γιά την Ελλάδα, καί όπλα θα πάρουμε, καί θα σκοτώσουμε αλύπητα, καί δεν θα περιμένουμε κανέναν πνευματικό να μας δώσει ευλογία προς τούτο! Κι οποιανού τ’ αρέσει!

Αν δεν τ’ αρέσει, να ξέρει πως γιά τον γράφοντα ήδη έχει κερδίσει μιά θέση στον κατάλογο των προδοτών. Με Ο,ΤΙ αυτό συνεπάγεται. Κι ας πάει να τα βρεί με τον Θεό… μετά.

ii. Το θηρίο δεν σκοτώνεται εύκολα…

Δυστυχώς, μιά ματιά στη Μυθολογία / Ιστορία της χώρας μας, θα μας δείξει ότι η οργανωμένη θρησκεία πολλές φορές ήταν εστία προδοσίας. Αυτό, είτε μας αρέσει, είτε όχι, πρέπει να το κρατήσουμε καλά στη μνήμη μας.

Από πού ν’ αρχίσεις, καί πού να τελειώσεις;

• Φόνος του Αχιλλέα μέσα στον ναό του Απόλλωνα. (Αλλά, ‘ντάξ’… αυτό το κάνανε ξένοι.)
• Φόνος του Νεοπτόλεμου μέσα στον ναό των Δελφών. (Αυτό, όμως, «δικοί» μας.)
• Εμετική φιλοπερσική (διάβαζε: προδοτική) στάση των Δελφών το καλοκαίρι του 480 πΧ.
• Πάλι οι Δελφοί· αντί να ρίχνουν νερό στη φωτιά του Πελοποννησιακού Πολέμου, ρίχνανε βενζίνη.
• Τους Τουρκαλάδες μας τους φόρεσε καπέλλο εδώ κι 949 χρόνια ένας καλόγερος, ο σκατόψυχος Μιχαήλ Φελλός. (Ναί, με Φ μπροστά. Καί ναί, τόσο μεγάλη ζημιά έκανε, τοπαλιοτόμαρο. Χιλιετούς διαρκείας.)
• Ως φαίνεται, τους Λατίνους του 1204 τους καλοδέχτηκε καί ο πατριάρχης Ιωάννης Καματηρός.
• Τους Τουρκαλάδες του 1453 απέφυγαν να τους αντιμετωπίσουν μερικές δεκάδες χιλιάδες καλόγεροι, που τα ξύνανε ανά τα μοναστήρια της Πόλης, αντί να πάνε στα τείχη να πολεμήσουν. Ο δέ ρόλος του Σχολάριου… καλύτερα να μή μιλήσω.
• Οι σημερινοί μεγαλοπαπάδες μιμούνται τον Καματηρό.

Αυτά, ως δείγμα γραφής.

Δεν εξετάζω εδώ το γιατί γινόντουσαν αυτά, ή από πότε γινόντουσαν, ή από ποιούς καί πόσους ιερωμένους γινόντουσαν. Αυτό το θέμα είναι τεράστιο, καί απαιτεί ξεχωριστό αφιέρωμα. Ωστόσο, γινόντουσαν καί γίνονται – καί πιθανώτατα θα ξαναγίνουν. Εμείς, όμως, στα πλαίσια αυτά οφείλουμε να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στις Σειρήνες της «αγάπης» καί της «χριστιανικής πραότητας», διότι αλλοιώς δεν θα τη βγάλουμε καθαρή στα επερχόμενα. Όπως οφείλουμε να έχουμε καλυμμένα τα νώτα μας, διότι την κρίσιμη στιγμή (που θα μαχόμαστε εχθρούς καί προδότες) μπορεί να φάμε πισώπλατο μαχαίρωμα από πλευράς Εκκλησίας.

Θά ‘πρεπε να το φανταστούμε… δεν αρκεί που η ηγεσία της Εκκλησίας έβαλε πλώρη γιά«πανθρησκείες» καί τέτοια· χρειαζόταν καί συμπλήρωμα. Προφανώς, κάποιοι από εκεί μέσαμερίμνησαν γιά ολόκληρο πλέγμα ατόμων καί καταστάσεων, προς διάδοση της προπαγάνδας τους. Εξ ού καί οι θρησκευτικού τύπου προδοτικές σαχλαμάρες γι’ «αγάπες»καί αποφυγή οπλοχρησίας προς αντιμετώπιση του εχθρού.

Αντί επιλόγου

Έχουμε, όμως, μιά ελπίδα!

Είδατε, πώς αλλάζουν οι καιροί; Γιά παράδειγμα, στον τομέα του λαθρομεταναστευτικού, κανείς δεν μιλάει πιά γιά «κατατρεγμένους πρόσφυγες», ύστερ’ απ’ όσα έγιναν· άλλο το 2014 (με τις υποψηφιότητες γιά …Νομπέλ), άλλο το 2020 (με τις κομμένες ελιές). Τώρα, ο εσμός πωλητικάντηδων καί λοιπών προδοτών απλώς συνεχίζει εν ψυχρώι να μπάζει στη χώρα λαθροτζιχάντια… όπως βέβαια έκανε εξαπανέκαθεν, αλλά χωρίς πλέον τα κοκοδείλια δάκρυα γιά «κατατρεγμένους», καί λοιπές θρίχες.

Έτσι κι εδώ, με τα τάχαμου ορθόδοξα περί του «μή οπλοφορείν» καί «ου φονεύσεις» (ούτε το τζιχάντι, που σκοπεύει να σε κομματιάσει). Δεν είναι τόσο καινούργια αυτά· απλώς, τώρα άρχισαν να εμφανίζονται με ανησυχητική συχνότητα στα θρησκευτικά ιστολόγια, δήθεν από«προβληματισμένους» πιστούς. (Μόνο να μην τους πιάσω στα χέρια μου αυτούς τους «πιστούς», διότι τότε θα …προβληματιστούν στ’ αλήθεια!)

Παλιότερα, αυτά τα κοπρο-επιχειρήματα είχαν εμφανιστεί σε ιστολόγια καί σάϊτς «ποικίλης ύλης», μόνο που έφαγαν φτύσιμο από την πλειονότητα των σχολιαστών καί πήραν δρόμο. Αλλά τώρα νομίζουν πως βρήκαν πρόσφορο έδαφος στα θρησκευτικά ιστολόγια, μπας καί καρποφορήσουν.

Όμως, όσο στέκει έστω κι ένας Έλληνας ζωντανός καί τα παίρνει χαμπάρι κάτι τέτοια…

…Άμ, δέ!!!

https://ergdhmerg.wordpress.com/