Το ξέρω (από την οπτική γωνία του παρατηρητή) πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός απ’ τους υπόλοιπους· το ξέρω, ακόμη (απ’ την οπτική γωνία την καθαρά δική μου), ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Εντάξει, το ίδιο πράγμα
είπα δύο φορές, με άλλη διατύπωση.
Όμως, ξέρω ακόμη πως οι άνθρωποι τείνουν να βρουν κοινά στοιχεία, ομαδοποιούμενοι.
Τέλος, ξέρω πως, αν ζητάς, όλο καί κάποιο «δωράκι» θα σου δοθεί.
Εμείς εδώ, στο μπλόγκι, γραφιάδες τε καί αναγνώστες (συν το προσωπικό της Γραμματείας!), σαφώς κι έχουμε κάποια κοινά στοιχεία· το εξής ένα: την αγάπη γιά την Ελλάδα!
Έτσι, καί με την επιφύλαξη ότι ο καθένας έχει τα δικά του προσλαμβάνοντα «φίλτρα», συν τη δική του δυνατότητα λογικής επεξεργασίας των πληροφοριών του, σήμερα θα σας πω μία καί μοναδική κουβέντα:
Να έχετε τα μάτια σας ορθάνοιχτα!
Γιατί;
Γιά να προσέχετε τους «οιωνούς»!
Ποιούς «οιωνούς», ρέ Εργοδότη;
Ο,τιδήποτε… σε συνδυασμό με άλλα «ο,τιδήποτε».
Κτίρια (κυρίως που δεν υπήρχαν, ή δεν υπάρχουν πιά), ονόματα δρόμων που δεν ξέρατε, γκράφφιττι που σας τράβηξαν την προσοχή, παράξενους ανθρώπους – ακόμη καί με παραξενιά που δεν είναι ακριβώς παραξενιά. (Δε λέω να δεις πχ κάποιον με μυτόγκα δεκαπέντε πόντων· αλλά να δεις πχ μιά γκόμενα, που απλά είναι ξυπόλητη – κάτι, δηλαδή, που με τίποτε δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις «καινούργιο», παρά το ότι Νοέμβριο μήνα καί μέσα σε πόλη δεν συνηθίζεται.) Ο,τιδήποτε καί οποιονδήποτε σας τραβήξει την προσοχή.
Ειρήσθω, ότι πάντα υπήρχαν «οιωνοί» στη ζωή κάθε ανθρώπου· αλλά, αυτοί που εννοώ, τώρα τελευταία θα εμφανίζονται με ολοένα καί συχνότερο ρυθμό… καί, όσο προχωράει ο χρόνος, πιό επιταχυνόμενο.
Γιατί, ρέ Εργοδότη; Προς τί όλ’ αυτά;
…Η ζωή, το φαινόμενο της ζωής, κάνει κύκλους. Επαναλήψεις! Πότε περιοδικές, πότε ακανόνιστες. Το ίδιο κάνει καί η Ιστορία, καί η κοινωνία. Εξακριβωμένα! Λοιπόν, θ’ αρχίσουμε να ξαναβιώνουμε παλιές καί παμπάλαιες καταστάσεις, κυρίως Ελληνικού ενδιαφέροντος.
Τώρα, βέβαια, μπορεί κάποιος να μου πει ότι αυτές οι καταστάσεις ποτέ δεν σταμάτησαν· πάντα βρισκόντουσαν μπροστά μας, ποτέ δεν έφυγαν. Απλά -με τους αιώνες- διαφοροποιήθηκε η δική μας αντιληπτική ικανότητα, γι’ αυτό σήμερα δεν τις βλέπουμε.
Εντάξει, ίσως ισχύει κι αυτό. Δεν θα διαφωνήσω. Όμως, θέλω να πω ότι, αν έχετε τα μάτια σας ανοιχτά, θα δήτε φαινόμενα εκ πρώτης όψεως «συνηθισμένα», που όμως σχηματίζουν -σε συνδυασμό- μεγαλύτερες εικόνες αρκετά ασυνήθιστες!
Ασυνήθιστες;
Χμμμ… όχι καί τόσο!
Εάν κάνετε συνδυασμό με γνωστές αφηγήσεις της Μυθολογίας μας, θα εκπλαγήτε!!!
Θα σας αποκαλυφθούν «κλειδιά», που οδηγούν σε άλλα «κλειδιά», πολύ μεγαλύτερα καί ΙΣΧΥΡΩΤΕΡΑ. Θα σας αποκαλυφθούν μυστικά ΓΝΩΣΕΩΣ καί ΙΣΧΥΟΣ πανάρχαια!… Τα οποία, βεβαίως, μπορούμε -ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ- να χρησιμοποιήσουμε γιά το καλό της Ελλάδας μας, στη δύσκολη φάση που βρισκόμαστε.
Εδώ σταματάω· δεν θα πω περισσότερα. Ούτε θέλω (δημοσίως), ούτε τα λόγια μου θα ωφελήσουν καθόλου όσους δεν έχουν επακριβώς τα δικά μου αντιληπτικά κι επεξεργαστικά«φίλτρα». Ο καθένας μας, όμως (κι εννοώ από μας τους πατριώτες) οφείλει να έχει τα μάτια του ανοιχτά, γιά να δεί καί να διακρίνει τα δικά του «δωράκια». Που, είμαι σίγουρος,(ξανα)υπάρχουν – καί θα του δοθούν!
Ποιές ποδιές, καί ποιοί μυτόγκες τραπεζίτες, καί ποιοί λάθρο μαχαιροβγάλτες;!
Τα σημάδια, οι «οιωνοί» που λέμε…
…Όταν επανέρχονται…
…θα σου ψιθυρίσουν…
…τα τρομερά τα μυστικά που ξέρουν!
δ. Σεβασμός σε ΚΑΝΕΝΑΝ «μεγαλόσχημο»!
Εδώ που φτάσαμε πιά, κι αφού διαπιστώσαμε ότι πάντες οι «μεγαλόσχημοι» τα παίρνουν γιά να ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ αυτή τη δόλια πατρίδα, είναι μέγιστο λάθος ν’ αποδίδουμε σεβασμό σε πρόσωπα, που παραδοσιακά τους αποδίδαμε. Διότι άπαντες οι προαναφερθέντες κάνανε καί κάνουν κάθε προσπάθεια γιά ν’ αυτοεξευτελιστούν. (Άρα, αφού αυτοί γίνονται ξεφτίλες από μόνοι τους, εμείς τί παριστάνουμε, επιμένοντας να τους αποδίδουμε σεβασμό; τουςβασιλικώτερους του βασιλέως; )
Τώρα, όλοι αυτοί …»δικαιούνται» μονάχα σάπιες ντομάτες… πρίν τις κρεμάλες, εννοώ.
Ο διαιωνιζόμενος σεβασμός του συν-Έλληνα προς αυτά τα άτομα, απλά παρατείνει την ατιμωρησία τους – καί το θράσος τους, να συνεχίζουν τις προδοσίες.
Ποιοί δεσποτάδες καί ποιοί δικαστικοί; Ποιοί πωλητικοί καί ποιοί ανώτατοι στρατιωτικοί; Ποιοί δημοσιοϋπάλληλοι καί ποιοί τραπεζίτες; Ποιοί «έτσι» καί ποιοί «αλλοιώς»;
Καί γιατί να τους σεβόμαστε; Αυτοί, μας σεβάστηκαν καθόλου;
ε. Ο οίκτος μας πρέπει νά ‘χει διακόπτη!
Δεν έχω να προσθέσω πολλά περισσότερα, απ’ αυτό που λέει ο τίτλος· πρέπει να σκληρύνει η ψυχή μας.
Οίκτο θα δείχνουμε μόνο προς τον συν-Έλληνα που τον ξέρουμε χρόνια, καί ο οποίος κατάντησε στα πρόθυρα αυτοκτονίας καί τρέλλας. Οίκτο θα δείχνουμε καί προς τα ζώα, αν είμαστε φιλόζωοι. (Δεν μας φταίνε σε τίποτε αυτά – καί δε λέω γιά φίδια καί κροκόδειλους, ούτε γιά μυίγες καί κουνούπια. Lol!!!)