H οικογένεια Rothschild «αναδύεται» από τις σκιές και επανεμφανίζεται στην αγορά του χρυσού - Ο Σεπτέμβριος του 2019 σηματοδοτεί την 100ή επέτειο από την πρώτη φορά που καθορίστηκε η τιμή του χρυσού στο Λονδίνο (London Gold Fixing), την περίφημη καθημερινή συνάντηση ενός μυστικού καρτέλ των τραπεζών από το 1919
για να καθορίσει τις τιμές αναφοράς χρυσού που χρησιμοποιούνται σε όλη τη διεθνή αγορά χρυσού, μια πρακτική που ακολουθείται και σήμερα από το διάδοχό της, LBMA Gold Price.Οι τιμές αναφοράς του χρυσού στο Λονδίνο είναι εξαιρετικά σημαντικές για την παγκόσμια αγορά χρυσού επειδή χρησιμοποιούνται ως πηγή αποτίμησης για τα πάντα, από συμβόλαια ανταλλαγής επιτοκίων χρυσού ISDA με χρεωστικούς τίτλους ανταλλαγής συναλλάγματος (ETFs) που χρησιμοποιούνται από τους φυσικούς διανομείς χρυσού κατά την αγορά χρυσών ράβδων και χρυσών κερμάτων από εμπόρους και προμηθευτές.
Από το 2015, το «London Gold Fixing» είναι γνωστό ως LBMA Gold Price.
Ο καθορισμός της τιμής του χρυσού ξεκίνησε τυπικά στις 12 Σεπτεμβρίου 1919, όταν η Τράπεζα της Αγγλίας παρέδωσε στους αγαπημένους τραπεζίτες της, την οικογένεια N.M. Rothschild & Sons να είναι ο μόνιμος πρόεδρος της επιτροπής καθορισμού της τιμής του χρυσού.
Η εκκίνηση του «London Gold Fixing» το 1919 από την Τράπεζα της Αγγλίας και την οικογένεια Rothschild, αποτελούσε διαδέχθηκε μια άτυπη εκδοχή καθορισμού της τιμής του χρυσού, που συνίστατο στη συνάντηση τεσσάρων χρηματιστών χρυσού των εταιριών Mocatta & Goldsmid, Samuel Montagu, Sharps & Wilkins και Pixley & Abell οι οποίοι μεταξύ τους καθόριζαν μια τιμή χρυσού καθημερινά στα γραφεία της Sharps & Wilkins.
Για τα επόμενα 85 χρόνια από την έναρξή του το Σεπτέμβριο του 1919, ο καθορισμός της τιμής του χρυσού πραγματοποιούνταν καθημερινά στην έδρα του Rothschild στο New Court, St. Swithins Lane, απέναντι από την Τράπεζα της Αγγλίας, ενώ πέντε χρηματιστές από τις πέντε τράπεζες χρυσού συναντιούνταν με «θρησκευτική» ακρίβεια καθημερινά στις 10: 30 π.μ. κάθε πρωί.
Μετά την κατάρρευση της London Gold Pool το 1968, η Gold Fixing προχωρούσε στον καθορισμό της τιμής του χρυσού δύο φορές την ημέρα με μια πρόσθετη συνάντηση στις 15:00 για να «παρακολουθούν» την αγορά χρυσού στις ΗΠΑ το πρωί.
Ο Rothschild θα παραμείνει ως ο μόνιμος πρόεδρος του Gold Fixing μέχρι τον Μάιο του 2004, οπότε η θρυλική επενδυτική τράπεζα αποχώρησε μυστηριωδώς από την αγορά του χρυσού και επέστρεψε πίσω στις σκιές μετά από 200 χρόνια στο London Gold Market.
Ο ίδιος ο ορισμός της εκατονταετηρίδας που καλύπτει την περίοδο 1919-2019 υπογραμμίζει τη συνέχιση του «καθορισμού της τιμής του χρυσού στο Λονδίνο» από το LBMA είναι απλά μια μεταμφιεσμένη και πιό εύγευστη εκδοχή του Gold Fixing κλασική περίπτωση του ίδιου παλιού κρασιού σε ένα νέο μπουκάλι και μια διαδικασία τιμολόγησης που εξακολουθεί να ελέγχεται από την Τράπεζα της Αγγλίας και τις τράπεζες χρυσού.
Μόνιμα μέλη Rothschild και Τράπεζα της Αγγλίας
Πώς λοιπόν οι πέντε χρηματιστές των Mocatta & Goldsmid, Samuel Montagu, Sharps & Wilkins, Pixley & Abell και φυσικά της NM Rothschild καταλήγουν να είναι οι σημερινοί πέντε καθοριστές της τιμής του χρυσού η HSBC, η Deustsche Bank, η Barclays, η Scotia και η SocGen, πέντε τράπεζες που λειτουργούσαν αποκλειστικά το χρονοδιάγραμμα καθορισμού έως το 2014-2015;
Το 1957, η Sharps & Wilkins συγχωνεύθηκε με την Pixley & Abell για να γίνει Sharps Pixley.
Το 1966, με την εντολή της Τράπεζας της Αγγλίας, η επενδυτική τράπεζα Kleinwort Benson αγόρασε την Sharps Pixley.
Το 1993, η Deutsche Bank εξαγόρασε τη Kleinwort Benson, αποκτώντας έτσι μία από τις θέσεις στο Gold Fixing.
Το 1957, η Mocatta & Goldsmid εξαγοράστηκε από την Hambros Bank, η οποία στη συνέχεια πούλησε τη Mocatta στην Standard Chartered Bank το 1973.
Το 1997, η Scotiabank εξαγόρασε την Mocatta Bullion από την Standard Chartered για να αποτελέσει το ScotiaMocatta.
Αυτό εξηγεί τη δεύτερη θέση στον κονκλάβιο του χρυσού.
Το 1967, η Midland Bank ανέλαβε τον έλεγχο της Samuel Montagu και την κατέστησε θυγατρική πλήρως ελεγχόμενη από το 1974.
Το 1992, η Hongkong και η Shanghai Banking Corporation (HSBC) εξαγόρασαν πλήρως την Midland Bank, αποκτώντας την τρίτη από τις πέντε έδρες στο Gold Fixing.
Ως βασικη εταιρία χρυσού η Johnson Matthey (JM) είχε εμπλακεί στο Gold Fixing από τη δεκαετία του 1920, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η JM δημιούργησε την Johnson Matthey Bankers Ltd (JMB) η οποία ανέλαβε μια από τις θέσεις στο Gold Fixing.
Το 1984, η JMB κατέρρευσε σε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα οικονομικά και χρυσά σκάνδαλα της αγοράς του Λονδίνου και η Τράπεζα της Αγγλίας αγόρασε την JMB, που την πώλησε στην Mase Westpac, το τμήμα χρυσού της αυστραλιανής τράπεζας Westpac.
Το 1993, η Εθνική Τράπεζα της Δημοκρατίας της Νέας Υόρκης αγόρασε την έδρα του Mase Westpac.
Το 2000, η HSBC εξαγόρασε επίσης την Republic National Bank of New York. Δεδομένου ότι η HSBC είχε ήδη μία από τις πέντε έδρες στο Gold Fixing και η Republic National Bank of New York είχε επίσης μία έδρα (από την αγορά της Mase Westpac), η HSBC είχε δύο έδρες στον καθορισμό της τιμής του χρυσού, πώλησε έτσι μία από αυτές τις έδρες στην Credit Suisse.
Το 2002, η Credit Suisse πωλούσε στην έδρα αυτή στην Societe Generale (SocGen). Αυτό εξηγεί τη θέση καθίσματος χρυσού αριθ. 4.
Και τι γίνεται με την N.M. Rothschild;
Λοιπόν, σε όλα αυτά βλέπετε ότι το μόνο πράγμα μόνιμο για το Gold Fixing σε όλη την ιστορία του ήταν η πιο ισχυρή από όλες τις τράπεζες επενδύσεων, η NM Rothschild, καθώς και ο παλιός φίλος της, η Τράπεζα της Αγγλίας που λειτουργεί στο παρασκήνιο.
Ωστόσο, το 2004, ο Rothschild αποσύρθηκε μυστηριωδώς από το Gold Fixing.
Ήταν επίπληξη από την Τράπεζα της Αγγλίας ότι αναγκάστηκε η Τράπεζα να «κοιτάξει στην άβυσσο» και να πουλήσει βρετανικά αποθέματα χρυσού για να διασώσει μια αγορά που δεν είχε φυσικό χρυσό ή ήταν η χαρακτηριστική συνήθεια των Rothschild να υποχωρήσουν τις σκιές;
Όποια και αν είναι η αιτία, το 2004 η Τράπεζα της Αγγλίας ώθησε την πιο εύκαμπτη Barclays να αγοράσει τη θέση των Rothschild στον καθορισμό της τιμής του χρυσού.
Η επιρροή των Rothschild υπήρχε και μέσα στην Barclay's, διότι από το 2006 έως το 2012, εάν πιστεύετε αυτό και το αληθινό του, ο πρόεδρος της Barclays ήταν ένας Marcus Agius, γαμπρός του πρώην προέδρου του NM Rothschild,
Ο Edmund de Rothschild.
Για την οικογένεια Rothschild, η οποία είναι συνδεδεμένη με τον αριθμό πέντε, από τους πέντε οίκους των Rothschild και των πέντε βέλων στο σύμβολό της, το γεγονός ότι υπήρχαν μόνο πέντε έδρες στο Gold Fixing, είναι το λιγότερο τυχαίο και ίσως και συμβολικό.
Αλλά ως προς το ποιος κινούσε τα νήματα στην Αγορά Χρυσού του Λονδίνου, το ερώτημα ήταν πάντα Rothschild ή Τράπεζα της Αγγλίας.
Η Τράπεζα της Αγγλίας
Η μόνη σταθερά στο Gold Fixing από την ίδρυσή της, εκτός από την NM Rothschild, είναι βεβαίως η Τράπεζα της Αγγλίας, η κεντρική τράπεζα που ελέγχει και πάντα ελέγχει την αγορά χρυσού του Λονδίνου.
Για παράδειγμα, η περίοδος 1954-1968 είδε τις αμέτρητες προσπάθειες της Τράπεζας της Αγγλίας και των άλλων κεντρικών τραπεζών να περιορίσουν την τιμή αγοράς του χρυσού στα 35 δολάρια ανά ουγγιά, με το περίφημο London Gold Pool, ένα πείραμα στην παρέμβαση για την τιμή του χρυσού από το 1961.
για να καθορίσει τις τιμές αναφοράς χρυσού που χρησιμοποιούνται σε όλη τη διεθνή αγορά χρυσού, μια πρακτική που ακολουθείται και σήμερα από το διάδοχό της, LBMA Gold Price.Οι τιμές αναφοράς του χρυσού στο Λονδίνο είναι εξαιρετικά σημαντικές για την παγκόσμια αγορά χρυσού επειδή χρησιμοποιούνται ως πηγή αποτίμησης για τα πάντα, από συμβόλαια ανταλλαγής επιτοκίων χρυσού ISDA με χρεωστικούς τίτλους ανταλλαγής συναλλάγματος (ETFs) που χρησιμοποιούνται από τους φυσικούς διανομείς χρυσού κατά την αγορά χρυσών ράβδων και χρυσών κερμάτων από εμπόρους και προμηθευτές.
Από το 2015, το «London Gold Fixing» είναι γνωστό ως LBMA Gold Price.
Ο καθορισμός της τιμής του χρυσού ξεκίνησε τυπικά στις 12 Σεπτεμβρίου 1919, όταν η Τράπεζα της Αγγλίας παρέδωσε στους αγαπημένους τραπεζίτες της, την οικογένεια N.M. Rothschild & Sons να είναι ο μόνιμος πρόεδρος της επιτροπής καθορισμού της τιμής του χρυσού.
Η εκκίνηση του «London Gold Fixing» το 1919 από την Τράπεζα της Αγγλίας και την οικογένεια Rothschild, αποτελούσε διαδέχθηκε μια άτυπη εκδοχή καθορισμού της τιμής του χρυσού, που συνίστατο στη συνάντηση τεσσάρων χρηματιστών χρυσού των εταιριών Mocatta & Goldsmid, Samuel Montagu, Sharps & Wilkins και Pixley & Abell οι οποίοι μεταξύ τους καθόριζαν μια τιμή χρυσού καθημερινά στα γραφεία της Sharps & Wilkins.
Για τα επόμενα 85 χρόνια από την έναρξή του το Σεπτέμβριο του 1919, ο καθορισμός της τιμής του χρυσού πραγματοποιούνταν καθημερινά στην έδρα του Rothschild στο New Court, St. Swithins Lane, απέναντι από την Τράπεζα της Αγγλίας, ενώ πέντε χρηματιστές από τις πέντε τράπεζες χρυσού συναντιούνταν με «θρησκευτική» ακρίβεια καθημερινά στις 10: 30 π.μ. κάθε πρωί.
Μετά την κατάρρευση της London Gold Pool το 1968, η Gold Fixing προχωρούσε στον καθορισμό της τιμής του χρυσού δύο φορές την ημέρα με μια πρόσθετη συνάντηση στις 15:00 για να «παρακολουθούν» την αγορά χρυσού στις ΗΠΑ το πρωί.
Ο Rothschild θα παραμείνει ως ο μόνιμος πρόεδρος του Gold Fixing μέχρι τον Μάιο του 2004, οπότε η θρυλική επενδυτική τράπεζα αποχώρησε μυστηριωδώς από την αγορά του χρυσού και επέστρεψε πίσω στις σκιές μετά από 200 χρόνια στο London Gold Market.
Μόνιμα μέλη Rothschild και Τράπεζα της Αγγλίας
Πώς λοιπόν οι πέντε χρηματιστές των Mocatta & Goldsmid, Samuel Montagu, Sharps & Wilkins, Pixley & Abell και φυσικά της NM Rothschild καταλήγουν να είναι οι σημερινοί πέντε καθοριστές της τιμής του χρυσού η HSBC, η Deustsche Bank, η Barclays, η Scotia και η SocGen, πέντε τράπεζες που λειτουργούσαν αποκλειστικά το χρονοδιάγραμμα καθορισμού έως το 2014-2015;
Το 1957, η Sharps & Wilkins συγχωνεύθηκε με την Pixley & Abell για να γίνει Sharps Pixley.
Το 1966, με την εντολή της Τράπεζας της Αγγλίας, η επενδυτική τράπεζα Kleinwort Benson αγόρασε την Sharps Pixley.
Το 1993, η Deutsche Bank εξαγόρασε τη Kleinwort Benson, αποκτώντας έτσι μία από τις θέσεις στο Gold Fixing.
Το 1957, η Mocatta & Goldsmid εξαγοράστηκε από την Hambros Bank, η οποία στη συνέχεια πούλησε τη Mocatta στην Standard Chartered Bank το 1973.
Το 1997, η Scotiabank εξαγόρασε την Mocatta Bullion από την Standard Chartered για να αποτελέσει το ScotiaMocatta.
Αυτό εξηγεί τη δεύτερη θέση στον κονκλάβιο του χρυσού.
Το 1967, η Midland Bank ανέλαβε τον έλεγχο της Samuel Montagu και την κατέστησε θυγατρική πλήρως ελεγχόμενη από το 1974.
Το 1992, η Hongkong και η Shanghai Banking Corporation (HSBC) εξαγόρασαν πλήρως την Midland Bank, αποκτώντας την τρίτη από τις πέντε έδρες στο Gold Fixing.
Ως βασικη εταιρία χρυσού η Johnson Matthey (JM) είχε εμπλακεί στο Gold Fixing από τη δεκαετία του 1920, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η JM δημιούργησε την Johnson Matthey Bankers Ltd (JMB) η οποία ανέλαβε μια από τις θέσεις στο Gold Fixing.
Το 1984, η JMB κατέρρευσε σε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα οικονομικά και χρυσά σκάνδαλα της αγοράς του Λονδίνου και η Τράπεζα της Αγγλίας αγόρασε την JMB, που την πώλησε στην Mase Westpac, το τμήμα χρυσού της αυστραλιανής τράπεζας Westpac.
Το 1993, η Εθνική Τράπεζα της Δημοκρατίας της Νέας Υόρκης αγόρασε την έδρα του Mase Westpac.
Το 2000, η HSBC εξαγόρασε επίσης την Republic National Bank of New York. Δεδομένου ότι η HSBC είχε ήδη μία από τις πέντε έδρες στο Gold Fixing και η Republic National Bank of New York είχε επίσης μία έδρα (από την αγορά της Mase Westpac), η HSBC είχε δύο έδρες στον καθορισμό της τιμής του χρυσού, πώλησε έτσι μία από αυτές τις έδρες στην Credit Suisse.
Το 2002, η Credit Suisse πωλούσε στην έδρα αυτή στην Societe Generale (SocGen). Αυτό εξηγεί τη θέση καθίσματος χρυσού αριθ. 4.
Και τι γίνεται με την N.M. Rothschild;
Λοιπόν, σε όλα αυτά βλέπετε ότι το μόνο πράγμα μόνιμο για το Gold Fixing σε όλη την ιστορία του ήταν η πιο ισχυρή από όλες τις τράπεζες επενδύσεων, η NM Rothschild, καθώς και ο παλιός φίλος της, η Τράπεζα της Αγγλίας που λειτουργεί στο παρασκήνιο.
Ωστόσο, το 2004, ο Rothschild αποσύρθηκε μυστηριωδώς από το Gold Fixing.
Ήταν επίπληξη από την Τράπεζα της Αγγλίας ότι αναγκάστηκε η Τράπεζα να «κοιτάξει στην άβυσσο» και να πουλήσει βρετανικά αποθέματα χρυσού για να διασώσει μια αγορά που δεν είχε φυσικό χρυσό ή ήταν η χαρακτηριστική συνήθεια των Rothschild να υποχωρήσουν τις σκιές;
Όποια και αν είναι η αιτία, το 2004 η Τράπεζα της Αγγλίας ώθησε την πιο εύκαμπτη Barclays να αγοράσει τη θέση των Rothschild στον καθορισμό της τιμής του χρυσού.
Η επιρροή των Rothschild υπήρχε και μέσα στην Barclay's, διότι από το 2006 έως το 2012, εάν πιστεύετε αυτό και το αληθινό του, ο πρόεδρος της Barclays ήταν ένας Marcus Agius, γαμπρός του πρώην προέδρου του NM Rothschild,
Ο Edmund de Rothschild.
Για την οικογένεια Rothschild, η οποία είναι συνδεδεμένη με τον αριθμό πέντε, από τους πέντε οίκους των Rothschild και των πέντε βέλων στο σύμβολό της, το γεγονός ότι υπήρχαν μόνο πέντε έδρες στο Gold Fixing, είναι το λιγότερο τυχαίο και ίσως και συμβολικό.
Αλλά ως προς το ποιος κινούσε τα νήματα στην Αγορά Χρυσού του Λονδίνου, το ερώτημα ήταν πάντα Rothschild ή Τράπεζα της Αγγλίας.
Η Τράπεζα της Αγγλίας
Η μόνη σταθερά στο Gold Fixing από την ίδρυσή της, εκτός από την NM Rothschild, είναι βεβαίως η Τράπεζα της Αγγλίας, η κεντρική τράπεζα που ελέγχει και πάντα ελέγχει την αγορά χρυσού του Λονδίνου.
Για παράδειγμα, η περίοδος 1954-1968 είδε τις αμέτρητες προσπάθειες της Τράπεζας της Αγγλίας και των άλλων κεντρικών τραπεζών να περιορίσουν την τιμή αγοράς του χρυσού στα 35 δολάρια ανά ουγγιά, με το περίφημο London Gold Pool, ένα πείραμα στην παρέμβαση για την τιμή του χρυσού από το 1961.
Αλλά η Τράπεζα της Αγγλίας παρενέβαινε τακτικά στο Gold Fixing, ακόμη και πριν από την Gold Pool του Λονδίνου, να ασκήσει αυτό που ονομάστηκε ως «μετριοπαθής επιρροή» στην τιμή του χρυσού.Αυτό φαίνεται αυστηρά στο ακόλουθο απόσπασμα από το Τριμηνιαίο Δελτίο της Τράπεζας της Αγγλίας το 1964 στο οποίο έγραφε «Η Τράπεζα της Αγγλίας δεν εκπροσωπείται φυσικά στον καθορισμό της τιμής του χρυσού.
Ωστόσο, είναι σε θέση, όπως κάθε άλλος φορέας εκμετάλλευσης, να συμμετέχει αποτελεσματικά στον καθορισμό με την παραλαβή των παραγγελιών μέσω τηλεφώνου μέσω του χρηματιστηρίου χρυσού και κατά τον καθορισμό τους χρησιμοποιούν αποκλειστικά τις υπηρεσίες του προέδρου της αγοράς, δηλαδή του Rothschild.
... η Τράπεζα επιδιώκει, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των αγορών συναλλάγματος , να ασκεί, στο βαθμό που είναι σε θέση, μια συγκρατημένη επιρροή στην αγορά, προκειμένου να αποφευχθούν βίαιες και περιττές κινήσεις της τιμής και έτσι να βοηθηθεί η αγορά στην άσκηση των δραστηριοτήτων της».
Μετά την κατάρρευση του Λονδίνου Gold Pool τον Μάρτιο του 1968, η αγορά χρυσού άνοιξε ξανά μετά από δύο εβδομάδες χρησιμοποιώντας μια προσέγγιση δύο επιπέδων μιας επίσημης τιμής χρυσού που ήταν συνδεδεμένη στα 35 δολάρια ανά ουγγιά για τις κεντρικές τράπεζες και μια υποτιθέμενη τιμή χρυσού «ελεύθερης αγοράς» για όλους τους άλλους.
Ειδικότερα, κατά την επαναλειτουργία του, ο καθημερινός καθορισμός της τιμής του χρυσού από τους Rothschild και τους φίλους τους, μετατράπηκε σε τιμή σε δολάρια ΗΠΑ και μια απογευματινή συνάντηση καθορισμού προστέθηκε στις 15:00, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στην Τράπεζα της Αγγλίας και στους πέντε χρηματιστές να ασκήσουν μεγαλύτερο έλεγχο την ώρα συναλλαγών στη Νέα Υόρκη.
Αλλά αν νομίζετε ότι η Τράπεζα της Αγγλίας έδωσε το πλεονέκτημα για τρόπους χειραγώγησης της τιμής του χρυσού το 1968, τότε θα λάβατε λάθος.
Αντίθετα, συνέχισε να λειτουργεί πίσω από κλειστές πόρτες και με μυστικούς τρόπους μέχρι τη σύγχρονη εποχή, συμπεριλαμβανομένων συζητήσεων με άλλους διοικητές κεντρικών τραπεζών της G10 στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1979 και το 1980 σχετικά με τη διαμόρφωση μιας «νέας αγοράς χρυσού» για να «σπάσει την ψυχολογία της αγοράς» και να κρατήσει την τιμή του χρυσού εντός της περιοχής στόχου».
Η Τράπεζα της Αγγλίας σχεδίασε επίσης την αγορά δανεισμού χρυσού του Λονδίνου, μια κορυφαία μυστική και αδιαφανή αγορά που εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1980, κατά την οποία οι κεντρικές τράπεζες δανείζουν το χρυσό τους μέσω τραπεζών χρυσού LBMA, ο δανειζόμενος χρυσό πωλείται στην αγορά και επηρεάζει την τιμή.
Ζητήστε από την LBMA και την Τράπεζα της Αγγλίας για στοιχεία σχετικά με τα εκκρεμή δάνεια χρυσού ή το μέγεθος της αγοράς δανεισμού και δεν θα λάβετε απάντηση.
Η Τράπεζα της Αγγλίας επέτρεψε επίσης την ανάπτυξη συναλλαγών μη εγγυημένου χρυσού (τοποθετήσεις σε προθεσμιακές επενδύσεις ή οποίες όμως δεν είναι πλήρως καλυμμένες από φυσικό χρυσό), αλλά των οποίων η διαπραγμάτευση εξακολουθεί να είναι τεράστια επιρροή στην διαμόρφωση των τιμών του χρυσού.
Και συνεχίστηκε η «συγκρατημένη επιρροή» της Τράπεζας της Αγγλίας στο Gold Fixings.
Αυτό φαίνεται από την εκπληκτική περίπτωση του επικεφαλής του ξένου συναλλάγματος της Τράπεζας της Αγγλίας και του χρυσού Terry Smeeton που παρενέβη Αγγλίας στο Gold Fixings κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.
«Οι χρυσές δραστηριότητες του Terry, συχνά εν μέρει αποσκοπούσαν να βοηθήσουν τις καθημερινές διορθώσεις της αγοράς του χρυσού στο Λονδίνο.
Για όσους έχουν αμφιβολίες σχετικά με το πώς το London Gold Fixings έχει προκαλέσει τη χειραγώγηση της τιμές του χρυσού με την πάροδο του χρόνου, ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω πίνακα από την ιστοσελίδα www.goldchartsrus.com του Nick Laird που παρουσιάζει τρεις γραμμές τιμών χρυσού από το 1970 όταν η τιμή ήταν 35 δολάρια ανά ουγγιά μέχρι το 2019.
Με κόκκινο είναι η πραγματική τιμή χρυσού σε δολάρια ΗΠΑ, με μπλε χρώμα είναι η θεωρητική τιμή χρυσού αν αγοράσατε στην απογευματινή (15:00) διαμόρφωση της τιμής του χρυσού και με μαύρο είναι μια θεωρητική τιμή χρυσού αν αγοράζατε χρυσό με τον πρωινό καθορισμό και πουλήσατε την ίδια μέρα στην απογευματινή (15:00) διαμόρφωση της τιμής.
Ξεκινώντας το 1970, όταν η τιμή του χρυσού ήταν 35 δολάρια ανά ουγγιά, αν κάθε μέρα αγοράζατε την τιμή του απογευματινού Gold Fixing και πουλούσατε 19,5 ώρες αργότερα με την τιμή της χρυσής τιμής καθορισμού της επόμενης ημέρας, τα 35 δολάρια θα ανέρχονταν στα 15,843 δολάρια.
Αυτή είναι η σωρευτική αξία της στρατηγικής Overnight.
Από την άλλη πλευρά, αν κάθε ημέρα διαπραγμάτευσης από το 1970 αγοράζατε στην τιμή καθορισμού του χρυσού το πρωί και πουλούσατε 4,5 ώρες αργότερα κατά την απογευματινή τιμή καθορισμού, τα 35 δολάρια σας θα αξίζουν τώρα, μόλις 3,33 δολάρια.
Αυτή είναι η σωρευτική αξία της στρατηγικής Intraday.
Το βασικό σημείο είναι το London Gold Fixings πιέζει την τιμή του χρυσού εντός της ημέρας και ότι η τρέχουσα τιμή του χρυσού των περίπου 1.500 δολαρίων ανά ουγγιά είναι πολύ χαμηλότερη από ότι θα έπρεπε λόγω των τιμών του London Gold Fixings. Τίποτα από αυτά εν αναφέρεται από το LBMA στα σχόλιά του για την 100ή επέτειο του Gold Fixing.
Επίσης, δεν αναφέρεται από την LBMA στους εορτασμούς της εκατονταετηρίδας αυτού του μήνα, είναι ότι η απίστευτα ονομασμένη The London Gold Fixing Limited (LGMFL), μια ιδιωτική εταιρεία που αποτελείται από τις πέντε τράπεζες μέλη της Gold Fixing (Barclays bank Plc, HSBC Bank USA, The Bank of Nova Scotia, η Deutsche Bank και η Societe Generale), εξακολουθεί να είναι μια ενεργή εταιρεία στο μητρώο εταιρειών του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η εταιρία δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 1994, οι λογαριασμοί της εταιρείας εξακολουθούν να είναι προετοιμασμένοι με βάση την αρχή της συνεχιζόμενης δραστηριότητας, επειδή η εταιρεία δεν μπορεί να εκκαθαριστεί, καθώς επί του παρόντος υπόκειται σε δίωξη στα δικαστήρια της Νέας Υόρκης με αγωγές κατηγορίας που κατηγορούν την LGMFL ότι έχει εμπλακεί σε χειραγώγηση των τιμών του χρυσού.
Για παράδειγμα, η τελευταία δραστηριότητα στο μητρώο επιχειρήσεων, η οποία μόλις υποβλήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2019, δείχνει τον πρόσφατο διορισμό του Francois Combes του SocGen ως CEO του LGMFL στις 30 Αυγούστου 2019, τον τερματισμό της θητείας του Vincent Domien της SocGen, ως διευθυντής της LGMFL την ίδια ημερομηνία , και τον τερματισμό της θητείας του Steven Lowe της Nova Scotia τον Αύγουστο του 2018.
Εκτός από τον Francois Combes του SocGen, άλλοι σημερινοί διευθυντές της LGMFL είναι οι Simon Weeks of Scotia, ο Xavier Lannegrace της SocGen, ο Paul Voller της HSBC και ο Jerzy Burmicz της Barclays.
Η Deutsche Bank έχει αποχωρήσει με επιτυχία από το LGMFL αυτή τη στιγμή. Πρόσφατες παρουσιάσεις δείχνουν επίσης τους τελευταίους ετήσιους λογαριασμούς για την London Gold Market Fixing Limited έως τον Δεκέμβριο του 2018, με ένα κρίσιμο σχόλιο ότι «τα τέσσερα μέλη του London Gold Fixing Limited έχουν κατονομαστεί ως κατηγορούμενοι σε αγωγές που εκκρεμούν στο αμερικανικό ομοσπονδιακό δικαστήριο της νότιας περιφέρειας της Νέας Υόρκης, η πρώτη από τις οποίες υποβλήθηκε στις 3 Μαρτίου 2014 σε σχέση με τους ρόλους τους στον καθορισμό της τιμής του χρυσού.
Οι καταγγελίες αναφέρουν, μεταξύ άλλων, ότι η Gold Market Fixing Limited και οι τράπεζες μέλη της παραβίασαν συλλογικά τις διατάξεις του νόμου Sherman, του νόμου περί εμπορευμάτων, του κανόνα 180.1 (α) για τον έλεγχο των εμπορικών συναλλαγών επί εμπορευμάτων (CFTC) και διάφορους κρατικούς νόμους, χειριζόμενες την τιμή αναφοράς του χρυσού».
Και όχι μόνο στη Νέα Υόρκη, όπου οι επενδυτές πιστεύουν ότι έχουν πέσει θύματα απάτης στην αγορά χρυσού.
Οι ομάδες επενδυτών έχουν καταθέσει αγωγές και σε καναδικά δικαστήρια κατά της The Gold Gold Market Fixing Limited.
Η London Gold Market Fixing Limited και οι τράπεζες μέλη συνωμότησαν μεταξύ τους για να χειραγωγήσουν την τιμή χρυσού αναφοράς του Λονδίνου και οι επενδυτές ζητούν αποζημίωση ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων.
Είναι επίσης ενδιαφέρον το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πέντε μελών της London Gold Fixing Limited έχουν εγκαταλείψει όλες τις αγορές πολύτιμων μετάλλων στο Λονδίνο.
Αυτό περιλαμβάνει τη Deutsche Bank, τη Barclays και, πιο πρόσφατα, την SocGen. Ένα άλλο μέλος της σύμπραξης, η Scotia Mocatta, προσπάθησε αλλά απέτυχε να πουλήσει τις επιχειρήσεις πολύτιμων μετάλλων της, αλλά εκτέλεσε μια αναδιοργάνωση αυτής της επιχείρησης.
Αυτό ακριβώς αφήνει την HSBC να είναι ακόμα πλήρως ενεργή στην αγορά χρυσού του Λονδίνου…
bankingnews.gr
