Όπως λέει «το βιβλίο των νεκρών» η πιο σκληρή δοκιμασία ήταν το ζύγισμα της ψυχής του νεκρού, που έκανε ο θεός Άνουβις. Η ψυχή ζυγιζόταν σε σχέση το Φτερό της Αλήθειας της θεάς Μάατ.
Αν η καρδιά ήταν πιο ελαφριά από το φτερό, επιτρεπόταν να προχωρήσει στην επόμενη ζωή, αν όχι καταβροχθιζόταν από το τέρας Αμμίτ, ένα συνδυασμός κροκόδειλου, λιονταριού και ιπποπόταμου.
Η προέλευση των κειμένων που συνθέτουν το Βιβλίο των Νεκρών είναι άγνωστη και χάνεται στα βάθη της ιστορίας, ενώ οι σύγχρονες θεωρίες, όσο δεν έχει ανασκαφεί και η τελευταία νεκρόπολη στην Αίγυπτο, είναι μοιραία επισφαλείς. Υποστηρίζεται ότι οι προσευχές και οι ύμνοι αυτοί προέρχονται είτε από αυτόχθονες είτε από πρώιμα ασιατικά φύλα που ήρθαν στην Αίγυπτο, κατά την προϊστορική εποχή, είτε, τέλος, ότι αντιπροσωπεύουν τις προφορικές παραδόσεις των κατοίκων που ζούσαν στις όχθες του Νείλου.
Στη πραγματικότητα όμως υπάρχουν έξι Bardo:
1. Της γέννησης και της ζωής. 2. Των ονείρων. 3. Του διαλογισμού. 4. Της στιγμής του θανάτου. 5. Της φωτεινότητας της πραγματικής φύσης και 6. Της επαναγέννησης. Το κέιμενο περιγράφει τις εμπειρίες που έχει ο νεκρός στο Bardo 4,5 και 6. Όπως έλέγαν και οι αρχαίοι Ελληνες (και συμφωνούν οι θιβετιανοί),ο ύπνος ειναι ο δίδυμος αδερφός του θανάτου. Η κατάσταση των bardo που έχουν να κάνουν με τον θανάτο, μοιάζει πολύ με ενα όνειρο. Οπως στο όνειρο βλέπει κανείς μπροστά του τις διάφορες καταστάσεις της ημέρας ή τις προσδοκίες του, επιθυμίες και φόβους να πραγματοποιούνται. Έτσι τα βιώνει και στο bardo του θανάτου.
Το "καθαρό φως" το βιώνει κανείς και στον ύπνο του. Αλλα δεν το καταλαβαίνει συνήθως. Το βιώνει κάθε ον κατα τον ύπνο του και τον θάνατο του.
Γράφτηκε το 8ο αιώνα και είναι ένας οδηγός για όσους πεθαίνουν, ένας χάρτης για το ταξίδι που κάνουμε στην μεταθανάτια ζωή.
