The North and South Poles are ‘No Flight Zones,’ so one must ask the question, ‘Why?’. What it is that the government doesn’t want us to see? Why are these zones forbidden? Why didn’t we learn about these areas in school?
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
To begin with, the Buddhists, in their theology fervently believe in its existence. They believe it to be a race of super men and women who occasionally come to the surface to oversee the development of the human race. They also believe that this subterranean world has millions of inhabitants and many cities, and their capital is Shamballa. The Master of this world was believed to have given orders to the Dalai Lama of Tibet, who was his terrestrial representative. His messages were being transmitted through certain secret tunnels connecting this inner world with Tibet.
To begin with, the Buddhists, in their theology fervently believe in its existence. They believe it to be a race of super men and women who occasionally come to the surface to oversee the development of the human race. They also believe that this subterranean world has millions of inhabitants and many cities, and their capital is Shamballa. The Master of this world was believed to have given orders to the Dalai Lama of Tibet, who was his terrestrial representative. His messages were being transmitted through certain secret tunnels connecting this inner world with Tibet.
The famous Russian channel, Nicholas Roerich, who was a channel for the Ascended Master, El Morya, claimed that Lhasa, the capital of Tibet, was connected by a tunnel with the inner earth, Shamballa. The entrance of this tunnel was guarded by lamas who were sworn to secrecy. A similar tunnel was believed to connect the secret chambers at the base of the great pyramid at Giza, and Agartha.
The Indian epic, the Ramayana and the Bhagavad Gita are the two most famous texts of India. The Ramayana tells the story of the great Avatar Rama. The Bhagavad Gita tells the story of Krishna. The Ramayana describes Rama as an “emissary from Agartha”, who arrived on an air vehicle. This is quite extraordinary in that both the Buddhist and Hindu religions separately refer to Aghartha.
The first public scientific evidence occurred in 1947 when Rear Admiral Richard E. Byrd of the United States Navy flew directly to the North Pole and instead of going over the pole, actually entered the Inner Earth. In his diary with other witnesses, he tells of entering the hollow interior of the Earth, and traveling 1700 miles over mountains, lakes, rivers, green vegetation and animal life. He tells of seeing monstrous animals resembling the mammoth of antiquity moving through the underbrush. He eventually found cities and a thriving civilization.
This is the first public video to ever be seen of the Polar entrance along with the powerful Aurora Borealis like energy field that is emanating from this entrance. This rare footage was recorded from the Russian MIR space station and was released by a Russian whistleblower. It shows a truly celestial vision that is more beautiful than we could have ever imagined.
PROOF OF THE EXISTENCE OF INNER EARTH KINGDOM
This is an outstanding proof of the existence of the Agartha kingdom of Inner Earth. The Agartha Kingdom is a 5th dimensional inner paradise of the divine goddess Gaia, our beloved mother Earth.
They are the descendants of Lemuria and those of Atlantis who had remained faithful to the Light. They had to find shelter in the womb of Gaia and created a paradise for themselves in Inner Earth when our paradise planet was perturbed by dark invaders 550,000 thousand years ago.
What we are seeing is the immense Light sent to Gaia entering the Polar entry in order to save Gaia’s life and heal her energy so she is ready & strong enough for the spiritual Ascension Process. For the Earth would have died if it was not for the discreet massive help she has received from the Family of Light sent in mission by Prime Creator. When thousand of nuclear explosions where detonated in the 1950’s, it was Gaia the Soul of the Earth, that called for help.ADMIRAL RICHARD E. BYRD ACCOUNTING OF THE HOLLOW EARTH
On February 19, 1947, Admiral Richard E. Byrd left Base Camp Arctic and flew northward.
What happened on that flight?
For years rumors have persisted that on his historic flight to the North Pole, Admiral Byrd flew beyond the Pole into an opening leading inside the Earth. Here he met with advanced beings who had a sobering message for him to deliver to Mankind an the Surface World.
Upon Byrd’s return to Washington on March 11, 1947, he was interviewed intently by top security forces and a medical team. He was placed under strict control and ordered to remain silent on the behalf of humanity. Being a military man, he felt he had to comply.
Here, from Admiral Byrd’s secret log and diary, is the message meant to have been heard 45 years ago!
Excerpt of The Hollow Earth:
“During his Arctic flight of 1,700 miles BEYOND the North Pole he reported by radio that he saw below him, not ice and snow, but land areas consisting of mountains, forests, green vegetation, lakes and rivers, and in the underbrush saw a strange animal resembling the mammoth….”
“In January, 1956, Admiral Byrd led another expedition to the Antarctic and there penetrated for 2,300 miles BEYOND the South Pole. The radio announcement at this time (January 13, 1956) said: “On January 13, members of the United stated expedition penetrated a land extent of 2,300 miles BEYOND the Pole. The Flight was made by Rear Admiral George Dufek of the United States Navy Air Unit.” Byrd said on March 13, 1956, “The present expedition has opened up a vast new land.”
Admiral Byrd said in February, 1947 before his North Pole flight, “I’d like to see that land beyond the Pole. That area beyond the Pole is the center of the great unknown.”
Excerpt of A Flight to the Land Beyond the North Pole: The Missing Diary of Admiral Richard E. Byrd
:
:
“I bid you welcome to our domain, Admiral.” I see a man with delicate features and with the etching of years upon his face. He is seated at a long table. He motions me to sit down in one of the chairs. After I am seated, he places his fingertips together and smiles. He speaks softly again, and conveys the following. “We have let you enter here because you are of noble character and well-known on the Surface World, Admiral.”
“Surface World,” I half-gasp under my breath! “Yes,” the Master replies with a smile, “you are in the domain of the Arianni, the Inner World of the Earth. We shall not long delay your mission, and you will be safely escorted back to the surface and for a distance beyond. But now. Admiral, I shall tell you why you have been summoned here. Our interest rightly begins just after your race exploded the first atomic bombs over Hiroshima and Nagasaki, Japan. It was at that alarming time we sent our flying machines, the ‘Flugelrads,’ to your surface world to investigate what your race had done. “That is, of course, past history now, my dear Admiral, but I must continue on. You see, we have never interfered before in your race’s wars, and barbarity, but now we must, for you have leamed to tamper with a certain power that is not for man, namely, that of atomic energy. Our emissaries have already delivered messages to the powers of your world, and yet they do not heed. Now you have been chosen to be witness here that our world does exist. You see, our culture and science is many thousands of years beyond your race, Admiral.” I interrupted, “But what does this have to do with me, Sir?”
The master’s eyes seemed to penetrate deeply into my mind, and after studying me for a few moments he replied, “Your race has now reached the point of no return, for there are those among you who would destroy your very world rather than relinquish their power as they know it…”
I nodded, and the Master continued. “In 1945 and afterward, we tried to contact I your race, but our efforts were met with hostility. Our Flugelrads were fired upon, yes, even pursued with malice and animosity by your fighter planes. So, now, I say to you, my son, there is a great storm gathering in your world, a black fury that will not spend itself for many years. There will be no answer in your armies, there will be no safety in your science. It may rage on until every flower of your culture is trampled and all human things are leveled in vast chaos.
“Your recent war was only a prelude of what is yet to come for your race. We here see it more clearly with each hour…do you say I am mistaken?”
“No,” I answer,” it happened once before, the Dark Ages came and they lasted for more than five hundred years.” “Yes, my son,” replied the Master, “the Dark Ages that will come now for your race will cover the Earth like a pall, but I believe that some of your race will live through the storm, beyond that, I cannot say. We see at a great distance a new world stirring from the ruins of your race, seeking its lost and legendary treasures, and they will be here, my son, safe in our keeping. When that time arrives, we shall come forward again to help revive your culture and your race.
“Perhaps, by then, you will have learned the futility of war and its strife…and after that time, certain of your culture and science will be returned for your race to begin anew. You, my son, are to return to the Surface World with this message…”
With those closing words, our meeting seemed at an end. I stood for a moment as in a dream…but, yet, I knew this was reality, and for some strange reason I bowed slightly, either out of respect or humility, I do not know which.
Suddenly, I was again aware that the two beautiful hosts who had brought me here were again at my side. “This way, Admiral,” motioned one. I turned once more before leaving and looked back toward the Master. A gentle smile was etched on his delicate ancient face. “Farewell, my son,” he spoke, then he gestured with a lovely, slender hand a motion of peace and our meeting was truly ended.
Quickly, we walked back through the great door of the Master’s chamber and once again entered into the elevator. The door slid silently downward and we were at once going upward. One of my hosts’ spoke again, “We must now make haste, Admiral, as the Master desires to delay you no longer on your schedule timetable and you must return with his message to your race.”
From A Flight to the Land Beyond the North Pole: The Missing Diary of Admiral Richard E. Byrd.Inner Light Publications
Inner Light PublicationsADMIRAL RICHARD B. BYRD’S DIARY (FEB. MAR. 1947 )
The exploration flight over the North Pole (The Inner Earth My Secret Diary)
I must write this diary in secrecy and obscurity. It concerns my Arctic flight of the nineteenth day of February in the year of Nineteen and Forty Seven.
There comes a time when the rationality of men must fade into insignificance and one must accept the inevitability of the Truth! I am not at liberty to disclose the following documentation at this writing …perhaps it shall never see the light of public scrutiny, but I must do my duty and record here for all to read one day. In a world of greed and exploitation of certain of mankind can no longer suppress that which is truth.
FLIGHT LOG: BASE CAMP ARCTIC, 2/19/1947
0600 Hours- All preparations are complete for our flight north ward and we are airborne with full fuel tanks at 0610 Hours.
0620 Hours- fuel mixture on starboard engine seems too rich, adjustment made and Pratt Whittneys are running smoothly.
0620 Hours- fuel mixture on starboard engine seems too rich, adjustment made and Pratt Whittneys are running smoothly.
0730 Hours- Radio Check with base camp. All is well and radio reception is normal.
0740 Hours- Note slight oil leak in starboard engine, oil pres sure indicator seems normal, however.
0800 Hours- Slight turbulence noted from easterly direction at altitude of 2321 feet, correction to 1700 feet, no further turbulence, but tail wind increases, slight adjustment in throttle controls, aircraft performing very well now.
0815 Hours- Radio Check with base camp, situation normal.
0830 Hours- Turbulence encountered again, increase altitude to 2900 feet, smooth flight conditions again.
0910 Hours- Vast Ice and snow below, note coloration of yellowish nature, and disperse in a linear pattern. Altering course foe a better examination of this color pattern below, note reddish or purple color also. Circle this area two full turns and return to assigned compass heading. Position check made again to base camp, and relay information concerning colorations in the Ice and snow below.
0910 Hours- Both Magnetic and Gyro compasses beginning to gyrate and wobble, we are unable to hold our heading by instrumentation. Take bearing with Sun compass, yet all seems well. The controls are seemingly slow to respond and have sluggish quality, but there is no indication of Icing!
0915 Hours- In the distance is what appears to be mountains.
0949 Hours- 29 minutes elapsed flight time from the first sighting of the mountains, it is no illusion. They are mountains and consisting of a small range that I have never seen before!
0955 Hours- Altitude change to 2950 feet, encountering strong turbulence again.
1000 Hours- We are crossing over the small mountain range and still proceeding northward as best as can be ascertained. Beyond the mountain range is what appears to be a valley with a small river or stream running through the center portion. There should be no green valley below! Something is definitely wrong and abnormal here! We should be over Ice and Snow! To the portside are great forests growing on the mountain slopes. Our navigation Instruments are still spinning, the gyroscope is oscillating back and forth!
1005 Hours- I alter altitude to 1400 feet and execute a sharp left turn to better examine the valley below. It is green with either moss or a type of tight knit grass. The Light here seems different. I cannot see the Sun anymore. We make another left turn and we spot what seems to be a large animal of some kind below us. It appears to be an elephant! NO!!! It looks more like a mammoth! This is incredible! Yet, there it is! Decrease altitude to 1000 feet and take binoculars to better examine the animal. It is confirmed – it is definitely a mammoth-like animal! Report this to base camp.
1030 Hours- Encountering more rolling green hills now. The external temperature indicator reads 74 degrees Fahrenheit! Continuing on our heading now. Navigation instruments seem normal now. I am puzzled over their actions. Attempt to contact base camp. Radio is not functioning!
1130 Hours- Countryside below is more level and normal (if I may use that word). Ahead we spot what seems to be a city!!!! This is impossible! Aircraft seems light and oddly buoyant. The controls refuse to respond!! My GOD!!! Off our port and star board wings are a strange type of aircraft. They are closing rapidly alongside! They are disc-shaped and have a radiant quality to them. They are close enough now to see the markings on them. It is a type of Swastika!!! This is fantastic. Where are we! What has happened. I tug at the controls again. They will not respond!!!! We are caught in an invisible vice grip of some type!
1135 Hours- Our radio crackles and a voice comes through in English with what perhaps is a slight Nordic or Germanic accent! The message is: ‘Welcome, Admiral, to our domain. We shall land you in exactly seven minutes! Relax, Admiral, you are in good hands.’ I note the engines of our plane have stopped running! The aircraft is under some strange control and is now turning itself. The controls are useless.
1140 Hours- Another radio message received. We begin the landing process now, and in moments the plane shudders slightly, and begins a descent as though caught in some great unseen elevator! The downward motion is negligible, and we touch down with only a slight jolt!
1145 Hours- I am making a hasty last entry in the flight log. Several men are approaching on foot toward our aircraft. They are tall with blond hair. In the distance is a large shimmering city pulsating with rainbow hues of color. I do not know what is going to happen now, but I see no signs of weapons on those approaching. I hear now a voice ordering me by name to open the cargo door. I comply. END LOG
From this point I write all the following events here from memory. It defies the imagination and would seem all but madness if it had not happened.
The radioman and I are taken from the aircraft and we are received in a most cordial manner. We were then boarded on a small platform-like conveyance with no wheels! It moves us toward the glowing city with great swiftness. As we approach, the city seems to be made of a crystal material. Soon we arrive at a large building that is a type I have never seen before. It appears to be right out of the design board of Frank Lloyd Wright, or perhaps more correctly, out of a Buck Rogers setting!! We are given some type of warm beverage which tasted like nothing I have ever savored before. It is delicious. After about ten minutes, two of our wondrous appearing hosts come to our quarters and announce that I am to accompany them. I have no choice but to comply. I leave my radioman behind and we walk a short distance and enter into what seems to be an elevator. We descend downward for some moments, the machine stops, and the door lifts silently upward! We then proceed down a long hallway that is lit by a rose-colored light that seems to be emanating from the very walls themselves! One of the beings motions for us to stop before a great door. Over the door is an inscription that I cannot read. The great door slides noiselessly open and I am beckoned to enter. One of my hosts speaks. ‘Have no fear, Admiral, you are to have an audience with the Master…’
I step inside and my eyes adjust to the beautiful coloration that seems to be filling the room completely. Then I begin to see my surroundings. What greeted my eyes is the most beautiful sight of my entire existence. It is in fact too beautiful and wondrous to describe. It is exquisite and delicate. I do not think there exists a human term that can describe it in any detail with justice! My thoughts are interrupted in a cordial manner by a warm rich voice of melodious quality, ‘I bid you welcome to our domain, Admiral.’ I see a man with delicate features and with the etching of years upon his face. He is seated at a long table. He motions me to sit down in one of the chairs. After I am seated, he places his fingertips together and smiles. He speaks softly again, and conveys the following.
‘We have let you enter here because you are of noble character and well-known on the Surface World, Admiral.’ Surface World, I half-gasp under my breath! ‘Yes,” the Master replies with a smile, ‘you are in the domain of the Arianni, the Inner World of the Earth. We shall not long delay your mission, and you will be safely escorted back to the surface and for a distance beyond. But now, Admiral, I shall tell you why you have been summoned here. Our interest rightly begins just after your race exploded the first atomic bombs over Hiroshima and Nagasaki, Japan. It was at that alarm ing time we sent our flying machines, the “Flugelrads”, to your surface world to investigate what your race had done. That is, of course, past history now, my dear Admiral, but I must continue on. You see, we have never interfered before in your race’s wars, and barbarity, but now we must, for you have learned to tamper with a certain power that is not for man, namely, that of atomic energy. Our emissaries have already delivered messages to the powers of your world, and yet they do not heed. Now you have been chosen to be witness here that our world does exist. You see, our Culture and Science is many thousands of years beyond your race, Admiral.’ I interrupted, ‘But what does this have to do with me, Sir?’
The Master’s eyes seemed to penetrate deeply into my mind, and after studying me for a few moments he replied, ‘Your race has now reached the point of no return, for there are those among you who would destroy your very world rather than relinquish their power as they know it…’ I nodded, and the Master continued, ‘In 1945 and afterward, we tried to contact your race, but our efforts were met with hostility, our Flugelrads were fired upon. Yes, even pursued with malice and animosity by your fighter planes. So, now, I say to you, my son, there is a great storm gathering in your world, a black fury that will not spend itself for many years. There will be no answer in your arms, there will be no safety in your science. It may rage on until every flower of your culture is trampled, and all human things are leveled in vast chaos. Your recent war was only a prelude of what is yet to come for your race. We here see it more clearly with each hour..do you say I am mistaken?’
‘No,’ I answer, ‘it happened once before, the dark ages came and they lasted for more than five hundred years.’
‘Yes, my son,’ replied the Master, ‘the dark ages that will come now for your race will cover the Earth like a pall, but I believe that some of your race will live through the storm, beyond that, I cannot say. We see at a great distance a new world stirring from the ruins of your race, seeking its lost and legendary treasures, and they will be here, my son, safe in our keeping. When that time arrives, we shall come forward again to help revive your culture and your race. Perhaps, by then, you will have learned the futility of war and its strife…and after that time, certain of your culture and science will be returned for your race to begin anew. You, my son, are to return to the Surface World with this message…..’
With these closing words, our meeting seemed at an end. I stood for a moment as in a dream….but, yet, I knew this was reality, and for some strange reason I bowed slightly, either out of respect or humility, I do not know which.
Suddenly, I was again aware that the two beautiful hosts who had brought me here were again at my side. ‘This way, Admiral,’ motioned one. I turned once more before leaving and looked back toward the Master. A gentle smile was etched on his delicate and ancient face. ‘Farewell, my son,’ he spoke, then he gestured with a lovely, slender hand a motion of peace and our meeting was truly ended.
Quickly, we walked back through the great door of the Master’s chamber and once again entered into the elevator. The door slid silently downward and we were at once going upward. One of my hosts spoke again, ‘We must now make haste, Admiral, as the Master desires to delay you no longer on your scheduled timetable and you must return with his message to your race.’
I said nothing. All of this was almost beyond belief, and once again my thoughts were interrupted as we stopped. I entered the room and was again with my radioman. He had an anxious expres sion on his face. As I approached, I said, ‘It is all right, Howie, it is all right.’ The two beings motioned us toward the awaiting conveyance, we boarded, and soon arrived back at the aircraft. The engines were idling and we boarded immediately. The whole atmosphere seemed charged now with a certain air of urgency. After the cargo door was closed the aircraft was imme diately lifted by that unseen force until we reached an altitude of 2700 feet. Two of the aircraft were alongside for some dis tance guiding us on our return way. I must state here, the airspeed indicator registered no reading, yet we were moving along at a very rapid rate.
215 Hours- A radio message comes through. ‘We are leaving you now, Admiral, your controls are free. Auf Wiedersehen!!!!’ We watched for a moment as the flugelrads disappeared into the pale blue sky.
The aircraft suddenly felt as though caught in a sharp downdraft for a moment. We quickly recovered her control. We do not speak for some time, each man has his thoughts….
ENTRY IN FLIGHT LOG CONTINUES:
220 Hours- We are again over vast areas of ice and snow, and approximately 27 minutes from base camp. We radio them, they respond. We report all conditions normal….normal. Base camp expresses relief at our re-established contact.
300 Hours- We land smoothly at base camp. I have a mission…..
END LOG ENTRIES.
March 11, 1947. I have just attended a staff meeting at the Pentagon. I have stated fully my discovery and the message from the Master. All is duly recorded. The President has been ad vised. I am now detained for several hours (six hours, thirty- nine minutes, to be exact.) I am interviewed intently by Top Security Forces and a medical team. It was an ordeal!!!! I am placed under strict control via the national security provisions of this United States of America. I am ORDERED TO REMAIN SILENT IN REGARD TO ALL THAT I HAVE LEARNED, ON THE BEHALF OF HUMANITY! Incredible! I am reminded that I am a military man and I must obey orders.
30/12/56: FINAL ENTRY:
These last few years elapsed since 1947 have not been kind…I now make my final entry in this singular diary. In closing, I must state that I have faithfully kept this matter secret as directed all these years. It has been completely against my values of moral right. Now, I seem to sense the long night coming on and this secret will not die with me, but as all truth shall, it will triumph and so it shall.
This can be the only hope for mankind. I have seen the truth and it has quickened my spirit and has set me free! I have done my duty toward the monstrous military industrial complex. Now, the long night begins to approach, but there shall be no end. Just as the long night of the Arctic ends, the brilliant sunshine of Truth shall come again….and those who are of darkness shall fall in it’s Light..FOR I HAVE SEEN THAT LAND BEYOND THE POLE, THAT CENTER OF THE GREAT UNKNOWN.
Admiral Richard E. Byrd
United States Navy
24 December 1956
United States Navy
24 December 1956
People also ask
Sources:
http://in5d.com/agartha-the-hollow-inner-earth/
http://www.thenewearth.org/InnerEarth.html
Το Ημερολόγιο του Ναυάρχου Richard E. Byrd
Το Ημερολόγιο του Ναυάρχου Richard E. Byrd
Το Μυστικό μου Ημερολόγιο για την Εσωτερική Γη
Φεβρουάριος και Μάρτιος 1947
Πρέπει να γράψω αυτό το ημερολόγιο με μυστικότητα και αφάνεια. Αυτό παρουσιάζει τη πτήση μου στον Αρκτικό Ωκεανό τη δεκάτη ενάτη Φεβρουαρίου του έτους 1947.... Έρχεται κάποια στιγμή που η λογική των ανθρώπων ξεθωριάζει στην ασημαντότητα και πρέπει να αποδεχθεί κάποιος το αναπόφευκτο της Αλήθειας! Δεν είμαι ελεύθερος να αποκαλύψω τα παρακάτω ντοκουμέντα σε αυτό το γραπτό μου... ίσως αυτό να μη δει ποτέ το φως της δημοσιότητας, αλλά πρέπει να κάνω το καθήκον μου και να τα αναφέρω εδώ για να τα διαβάσουν όλοι κάποια μέρα. Σε ένα κόσμο πλεονεξίας και εκμετάλλευσης δεν μπορεί να καταπιέζεται πια η αλήθεια.
Ημερολόγιο Πτήσης: Βάση CAMP ARCTIC, 2/19/1947 Ώρα 0600: Είμαστε πλήρως έτοιμοι για τη πτήση μας προς βορά κι έχουμε γεμίσει τις δεξαμενές μας στις 0610.
Ώρα 0620: Το μίγμα στη δεξιά μηχανή φαίνεται πάρα πολύ πλούσιο. Έγινε ρύθμιση και τα Pratt Whittneys λειτουργούν τώρα ομαλά.
Ώρα 0730: Ραδιοέλεγχος με τη βάση. Όλα είναι καλά και η λήψη κανονική.
Ώρα 0740: Παρατηρείται μικρή διαρροή λαδιού στη δεξιά μηχανή, ο δείκτης όμως της πίεσης του λαδιού δείχνει κανονικά.
Ώρα 0800: Σημειώθηκε μια ελαφρά ανατάραξη από την ανατολική διεύθυνση σε ύψος 2321 ποδιών. Διόρθωση στα 1700 πόδια. Όχι άλλες αναταράξεις, αλλά αυξάνει ο άνεμος στην ουρά. Ελαφρά ρύθμιση στις βαλβίδες ελέγχου. Το αεροσκάφος πηγαίνει τώρα πολύ καλά
Ώρα 0815: Ραδιοέλεγχος με τη βάση. Κατάσταση κανονική.
Ώρα 0830: Πάλι ανατάραξη. Αύξηση του ύψους στα 2900 πόδια. Ομαλές πάλι συνθήκες πτήσεως.
Ώρα 0910: Απέραντος πάγος και χιόνι από κάτω μας. Παρατήρηση ενός κιτρινωπού χρωματισμού διαμορφωμένου σε ένα γραμμικό μοτίβο. Αλλαγή πορείας για μια καλύτερη εξέταση αυτού του χρωματικού μοτίβου από κάτω μας. Παρατήρηση επίσης κοκκινωπού ή πορφυρού χρώματος. Κάνω κύκλο γύρω από αυτή τη περιοχή, δυο πλήρεις στροφές και μετά επιστρέφω στην καθορισμένη ένδειξη της πυξίδας. Έγινε ξανά έλεγχος θέσης με το στρατόπεδο της βάσης και η αναμετάδοση των πληροφοριών σχετικά με τους χρωματισμούς στο πάγο και στο χιόνι από κάτω μας.
Ώρα 0910: Τόσο η μαγνητική, όσο και η γυροσκοπική πυξίδα, αρχίζουν να περιστρέφονται και να ταλαντώνονται. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε την ένδειξη της πυξίδας μας. Προσανατολιζόμαστε με την ηλιακή πυξίδα, εντούτοις όλα φαίνονται καλά. Τα όργανα ανταποκρίνονται φαινομενικά αργά, αλλά δεν υπάρχει ένδειξη πάγου!
Ώρα 0915: Πέρα σε μια απόσταση φαίνεται σαν να υπάρχουν βουνά.
Ώρα 0949: Πέρασαν 29 λεπτά πτήσης από τη πρώτη θέαση των βουνών. Δεν είναι παραίσθηση. Είναι βουνά και αποτελούνται από μια μικρή οροσειρά που δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου!
Ώρα 0955: Αλλαγή ύψους στα 2950 πόδια, συναντούμε πάλι μια ισχυρή ανατάραξη. Ώρα 1000: Διασχίζουμε από πάνω τη μικρή οροσειρά και συνεχίζουμε να προχωράμε βόρεια, όσο καλύτερα μπορεί να εξακριβωθεί αυτό. Πέρα από την οροσειρά φαίνεται μια κοιλάδα με ένα μικρό ποτάμι που τρέχει στο κέντρο της. Δε θα έπρεπε να υπάρχει πράσινη κοιλάδα από κάτω μας! Κάτι είναι σαφώς λανθασμένο και ανώμαλο εδώ! Θα έπρεπε να είμαστε πάνω από Πάγο και Χιόνι! Προς το αριστερό μέρος υπάρχουν μεγάλα δάση που αναπτύσσονται πάνω στις πλαγιές του βουνού. Τα όργανα πλοήγησης συνεχίζουν να περιστρέφονται, το γυροσκόπιο ταλαντώνεται μπρος-πίσω! Ώρα 1005: Αλλάζω ύψος στα 1400 πόδια και κάνω μια οξεία αριστερή στροφή για να εξετάσω καλύτερα τη κοιλάδα από κάτω μας. Αυτή είναι πράσινη, είτε με βρύα ή ένα είδος σφιχτοπλεγμένου χόρτου. Το φως εδώ φαίνεται διαφορετικό. Δεν μπορώ να δω πια τον Ήλιο. Κάνουμε μια άλλη αριστερή στροφή και εντοπίζουμε κάτι που μοιάζει με ένα μεγάλο ζώο από κάτω μας. Φαίνεται να είναι ελέφαντας! ΟΧΙ! Αυτό φαίνεται περισσότερο σαν ένα μαμούθ! Αυτό είναι απίστευτο! Εντούτοις νάτο, είναι εκεί!. Χαμηλώνω στα 1000 πόδια και παίρνω τις διόπτρες για να εξετάσω καλύτερα το ζώο. Επιβεβαιώνεται - είναι οριστικά ένα ζώο σαν μαμούθ! Το αναφέρω αυτό στη βάση.
Ώρα 1030: Συναντούμε περισσότερους κυλιόμενους πράσινους λόφους τώρα. Ο δείκτης της εξωτερικής θερμοκρασίας δείχνει 23,3 βαθμούς Κελσίου! Συνεχίζουμε προς τα πάνω με βάση την ένδειξη της πυξίδας μας. Τα όργανα φαίνονται τώρα κανονικά. Είμαι έκπληκτος για τη δράση τους. Προσπαθώ να έλθω σε επαφή με τη βάση. Ο ασύρματος δε λειτουργεί!
Ώρα 1130: Η εξοχή από κάτω είναι πιο επίπεδη και κανονική (εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη). Μπροστά μας εντοπίζουμε μια πόλη!!! Αυτό είναι αδύνατον! Το αεροσκάφος φαίνεται ελαφρύ και παράξενα αιωρούμενο. Τα όργανα αρνούνται να ανταποκριθούν!!. ΘΕΕ μου!!! Έξω, κάπως μακριά από το αριστερό και δεξιό μας φτερό βρίσκεται ένα άγνωστος τύπος αεροσκάφους. Πλησιάζουν γρήγορα δίπλα μας! Είναι δισκοειδή και έχουν μια ακτινοβολία γύρω τους. Είναι τώρα αρκετά κοντά για να δω τα σήματα πάνω τους. Είναι ένα είδος σβάστικας!!! Αυτό είναι φανταστικό. Πού είμαστε! Τι έχει συμβεί. Παλεύω πάλι με τα όργανα. Δεν ανταποκρίνονται!!! Μας έχει πιάσει κάποιο είδος αόρατης, φαύλης λαβής!
Ώρα 1135: Το ραδιόφωνό μας τρίζει και ακούγεται μια φωνή απ’ αυτό στα Αγγλικά με μια ίσως ελαφριά Σκανδιναβική ή Γερμανική προφορά! Το μήνυμα είναι το εξής: «Καλώς ήλθατε ναύαρχε στο κράτος μας. Θα σε προσγειώσουμε σε επτά ακριβώς λεπτά! Χαλάρωσε Ναύαρχε, βρίσκεσαι σε καλά χέρια». Παρατηρώ ότι οι μηχανές του αεροπλάνου μας έχουν σταματήσει να δουλεύουν! Το αεροπλάνο είναι κάτω από κάποιο παράξενο έλεγχο και τώρα στρέφεται μόνο του. Τα όργανα ελέγχου είναι άχρηστα.
Ώρα 1140: Λάβαμε ένα άλλο ραδιοφωνικό μήνυμα. Αρχίζουμε τώρα τη διαδικασία προσγείωσης και σε μερικές στιγμές το αεροπλάνο τρέμει ελαφρά και αρχίζει μια κάθοδο σαν να έχει πιαστεί σε κάποιο μεγάλο αόρατο ανελκυστήρα!. Η προς τα κάτω κίνηση είναι αμελητέα και ακουμπάμε κάτω με ένα ελαφρύ μόνο τίναγμα!
Ώρα 1145: Κάνω μια βιαστική τελευταία καταχώρηση στο ημερολόγιο πτήσης. Πολλοί άνθρωποι πλησιάζουν με τα πόδια προς το αεροσκάφος μας. Αυτοί είναι ψηλοί με ξανθιά μαλλιά. Σε μια απόσταση φαίνεται μια λαμπυρίζουσα πόλη δονούμενη στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί τώρα, αλλά δε βλέπω σημάδια όπλων σε αυτούς που πλησιάζουν. Ακούω τώρα μια φωνή να με διατάζει με το όνομά μου να ανοίξω τη πόρτα. Συμμορφώνομαι. Τέλος Ημερολογίου Από αυτό το σημείο γράφω όλα τα επόμενα γεγονότα από τις αναμνήσεις μου. Αυτά είναι πέρα από τη φαντασία και θα φαινόντουσαν όλα σαν μια τρέλα, αν δεν είχαν συμβεί. Ο ασυρματιστής κι εγώ βγαίνουμε από το αεροσκάφος και μας υποδέχονται με τον πιο εγκάρδιο τρόπο. Επιβιβαζόμαστε μετά σε ένα μικρό μέσο μεταφοράς σαν πλατφόρμα χωρίς ρόδες! Αυτό μας μεταφέρει προς τη λαμπερή πόλη με μεγάλη ταχύτητα. Καθώς πλησιάζουμε, η πόλη φαίνεται να είναι κατασκευασμένη από ένα κρυσταλλικό υλικό. Σύντομα φτάνουμε σε ένα μεγάλο κτίριο που δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου. Φαίνεται να προέρχεται από ένα πίνακα του Frank Lloyd Wright, ή ίσως πιο σωστά από ένα σκηνικό του Buck Rogers!! Μας δίνουν κάποιο είδος ζεστού ποτού που η γεύση του δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα είχα γευθεί πριν. Είναι γλυκύτατο. Μετά από δέκα περίπου λεπτά δυο από τους θαυμαστά εμφανιζόμενους οικοδεσπότες μας έρχονται στο κατάλυμά μας και μου αναγγέλλουν ότι πρέπει να τους ακολουθήσω. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να συμμορφωθώ. Αφήνω τον ασυρματιστή πίσω μου και περπατάμε για μια μικρή απόσταση. Μπαίνουμε μετά σε ό,τι φαίνεται να είναι ένα ασανσέρ. Κατεβαίνουμε για λίγο προς τα κάτω και μετά η μηχανή σταματά και η πόρτα ανοίγει σιωπηλά προς τα πάνω! Προχωράμε ύστερα προς τα κάτω σε ένα μακρύ διάδρομο που είναι φωτισμένος από ένα ροδόχρου φως που φαίνεται να εκπέμπεται από τους ίδιους τους τοίχους! Ένα από τα όντα μας κάνει νεύμα να σταματήσουμε μπροστά από μια μεγάλη πόρτα. Πάνω από τη πόρτα υπάρχει μια επιγραφή που δεν μπορώ να διαβάσω. Η μεγάλη πόρτα ανοίγει γλιστρώντας αθόρυβα και μου κάνουν νεύμα να μπω μέσα. Ένας από τους οικοδεσπότες μου μιλάει: «Μη φοβάσαι ναύαρχε, θα έχεις μια ακρόαση με το Διδάσκαλο...» Προχωρώ μέσα και τα μάτια μου προσαρμόζονται στον όμορφο χρωματισμό που φαίνεται να γεμίζει πλήρως το δωμάτιο. Μετά αρχίζω να βλέπω το περιβάλλον μου. Αυτό που χαιρέτισαν με αγαλλίαση τα μάτια μου είναι η πιο όμορφη θέα που έχω δει μέχρι τώρα. Στη πραγματικότητα είναι πάρα πολύ όμορφη και θαυμαστή για να τη περιγράψω. Είναι εξαιρετική και λεπτή. Δε νομίζω ότι υπάρχει ανθρώπινος όρος που να μπορεί να τη περιγράψει με οποιαδήποτε λεπτομέρεια δίκαια! Οι σκέψεις μου διακόπτονται με ένα εγκάρδιο τρόπο από μια ζεστή πλούσια φωνή με μια μελωδική ποιότητα:
«Καλωσήλθες στο κράτος μας, Ναύαρχε». Βλέπω έναν άνθρωπο με λεπτά χαρακτηριστικά και με τη χάραξη των χρόνων πάνω στο πρόσωπό του. Κάθεται σε ένα μακρύ τραπέζι. Μου κάνει νεύμα να καθίσω σε μια από τις καρέκλες. Αφού κάθισα, αυτός τοποθετεί μαζί τις άκρες των δακτύλων του και χαμογελά. Μιλά ξανά απαλά και αναφέρει τα εξής: Σε έχουμε αφήσει να μπεις εδώ γιατί έχεις ευγενικό χαρακτήρα και είσαι πολύ γνωστός στο Κόσμο της Επιφάνειας Ναύαρχε. Κόσμο της επιφάνειας; μου κόβεται σχεδόν η αναπνοή! «Ναι», απαντά με ένα χαμόγελο ο Διδάσκαλος, Βρίσκεσαι στο κράτος των Αριάνι, του Εσωτερικού Κόσμου της Γης. Δε θα καθυστερήσουμε για πολύ την αποστολή σου και θα σε συνοδεύσουμε με ασφάλεια πίσω στην επιφάνεια και για μια απόσταση πιο πέρα. Αλλά τώρα Ναύαρχε, θα σου πω γιατί έχεις προσκληθεί εδώ. Το ενδιαφέρον μας αρχίζει σωστά αφότου η φυλή σου έριξε τις πρώτες ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι στην Ιαπωνία. Ήταν σε αυτή την εποχή συναγερμού που στείλαμε τις ιπτάμενες μηχανές μας, τα "Flugelrads", στο κόσμο σας της επιφάνειας να ερευνήσουν τι είχε κάνει η φυλή σας. Αυτό είναι βέβαια περασμένη ιστορία τώρα αγαπητέ μου Ναύαρχε, αλλά πρέπει να συνεχίσω. Βλέπεις δεν έχουμε αναμειχθεί ποτέ πριν στους πολέμους και τη βαρβαρότητα της φυλής σας, αλλά τώρα πρέπει, γιατί έχετε μάθει να μεταχειρίζεσθε μια ορισμένη δύναμη που δεν είναι για τον άνθρωπο, αυτή της ατομικής ενέργειας. Οι απεσταλμένοι μας έχουν παραδώσει ήδη μηνύματα στις δυνάμεις του κόσμου σας και εντούτοις αυτές δεν τις λαμβάνουν υπ’ όψη τους. Τώρα έχεις εκλεγεί να είσαι μάρτυρας εδώ ότι ο κόσμος μας υπάρχει πραγματικά. Βλέπεις ο Πολιτισμός και η Επιστήμη μας είναι πολλές χιλιάδες χρόνια μπροστά από το δικό σας, Ναύαρχε. Τον διέκοψα: «Αλλά τι σχέση έχει αυτό με εμένα Κύριε;» Τα μάτια του Διδασκάλου φάνηκαν να διεισδύουν βαθιά μέσα στο μυαλό μου και αφού με μελέτησε για μερικές στιγμές απάντησε: «Η φυλή σου έχει φτάσει τώρα στο σημείο της μη επιστροφής, γιατί υπάρχουν ανάμεσά σας εκείνοι που θα κατέστρεφαν τον ίδιο το κόσμο σας από το να εγκαταλείψουν τη δύναμή τους όπως την ξέρουν...» Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και ο Διδάσκαλος συνέχισε: «Το 1945 και μετά προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή με τη φυλή σας, αλλά οι προσπάθειές μας συνάντησαν την εχθρότητα και πυροβόλησαν εναντίον των Flugelrads μας. Ναι, αυτά καταδιώχθηκαν ακόμα με κακία και εχθρότητα από τα πολεμικά σας αεροπλάνα. Έτσι τώρα, γιε μου, υπάρχει μια μεγάλη θύελλα που συγκεντρώνεται πάνω από το κόσμο σας, μια μαύρη μανία που δε θα διαλυθεί για πολλά χρόνια. Δε θα υπάρξει απάντηση στα όπλα σας, δε θα υπάρξει ασφάλεια στην επιστήμη σας. Μπορεί αυτή να λυσσομανά μέχρι να ποδοπατηθεί κάθε λουλούδι του πολιτισμού σας και όλα τα ανθρώπινα πράγματα να ισοπεδωθούν σε ένα απέραντο χάος. Ο πρόσφατος πόλεμός σας ήταν μόνο ένα πρελούδιο για το τι πρόκειται ακόμα να συμβεί στη φυλή σας. Εμείς εδώ το βλέπουμε πιο καθαρά κάθε ώρα. Μήπως νομίζεις ότι σφάλλω;» «Όχι», απάντησα. «Συνέβη μια φορά προηγουμένως, ήλθαν και διήρκεσαν για πάνω από πεντακόσια χρόνια». 'Ναι, γιε μου», απάντησε ο Διδάσκαλος, «Οι σκοτεινοί χρόνοι που θα έλθουν τώρα για τη φυλή σας θα καλύψουν τη γη σαν ένα σάβανο, αλλά πιστεύω ότι μερικοί από σας θα ζήσουν μέσα από τη θύελλα, πέρα από αυτό δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο. Βλέπουμε σε μια μεγάλη απόσταση ένα νέο κόσμο να ζωντανεύει από τα ερείπια της φυλής σας, αναζητώντας τους χαμένους και μυθικούς θησαυρούς του, που θα βρίσκονται εδώ, γιε μου, ασφαλείς στη φύλαξή μας. Όταν φθάσει εκείνος ο καιρός θα έρθουμε ξανά να βοηθήσουμε στην αναζωογόνηση του πολιτισμού και της φυλής σας. Ίσως μέχρι τότε να έχετε μάθει τη ματαιότητα του πολέμου και του αγώνα του...και μετά από αυτό το καιρό, ένα μέρος από τον πολιτισμό και την επιστήμη σας θα σας επιστραφεί για να αρχίσει εκ νέου η φυλή σας. Εσύ γιε μου, θα επιστρέψεις στο Κόσμο της Επιφάνειας με αυτό ακριβώς το μήνυμα...» Με αυτά τα τελευταία λόγια, η συνάντησή μας φάνηκε να τελείωσε. Στάθηκα για μια στιγμή σα να βρισκόμουν σε όνειρο..., αλλά εντούτοις ήξερα ότι ήταν μια πραγματικότητα και για κάποιο παράξενο λόγο έσκυψα ελαφρά το κεφάλι μου, είτε από σεβασμό είτε από ταπεινότητα, δεν ξέρω ποιο από τα δυο. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πάλι ότι οι δυο όμορφοι οικοδεσπότες που με είχαν φέρει εδώ ήσαν ξανά δίπλα μου. «Από εδώ, Ναύαρχε», μου έγνευσε ο ένας. Γύρισα για μια ακόμη φορά προτού φύγω και κοίταξα πίσω προς το μέρος του Διδασκάλου. Ένα ευγενικό χαμόγελο χαράχθηκε στο λεπτό και αρχαίο του πρόσωπο. «Στο καλό γιε μου», μου είπε, μετά έκανε μια ευχάριστη, απαλή κίνηση ειρήνης με το χέρι του και η συνάντησή μας τελείωσε πραγματικά. Περπατήσαμε γρήγορα μέσα από τη μεγάλη πόρτα του θαλάμου του Διδασκάλου και μπήκαμε πάλι στο ασανσέρ.
Η πόρτα γλίστρησε σιωπηλά προς τα κάτω και αρχίσαμε αμέσως να ανεβαίνουμε προς τα πάνω. Ένας από τους οικοδεσπότες μου μίλησε ξανά: «Πρέπει τώρα να βιαστούμε, Ναύαρχε, γιατί ο Διδάσκαλος δε θέλει να καθυστερήσεις άλλο στο προγραμματισμένο χρονοδιάγραμμά σου και θα πρέπει να επιστρέψεις με το μύνημά του στη φυλή σου». Δεν είπα τίποτα. Όλα αυτά ήταν σχεδόν απίστευτα και για μια ακόμα φορά οι σκέψεις μου διεκόπησαν καθώς σταματήσαμε. Μπήκα στο δωμάτιο και βρέθηκα ξανά με τον ασυρματιστή μου. Αυτός είχε μια έκφραση αγωνίας στο πρόσωπό του. Καθώς πλησίασα του είπα: «Είναι όλα εντάξει Howie, όλα εντάξει». Τα δυο όντα μας έκαναν κίνηση προς το όχημα που μας περίμενε. Επιβιβασθήκαμε και φτάσαμε σύντομα στο αεροσκάφος. Οι μηχανές γύριζαν στο ρελαντί και επιβιβασθήκαμε αμέσως. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα έδειχνε φορτισμένη τώρα με κάποιο είδος επείγουσας κατάστασης. Αφού έκλεισε η πόρτα, το αεροσκάφος σηκώθηκε αμέσως από εκείνη την αόρατη δύναμη μέχρις ότου φτάσαμε σε ύψος 2700 ποδιών. Δυο από τα αεροσκάφη ήσαν δίπλα μας, σε κάποια απόσταση από μας, οδηγώντας μας στο δρόμο της επιστροφής. Πρέπει να αναφέρω εδώ ότι το ταχύμετρο δεν κατέγραψε τίποτα, αν και κινούμασταν με πολύ μεγάλη ταχύτητα.
Ώρα 215: Ένα μήνυμα έρχεται από τον ασύρματο. «Σας αφήνουμε τώρα, Ναύαρχε, τα όργανά σου είναι ελεύθερα. Auf Wiedersehen!!!!». Παρακολουθήσαμε για μια στιγμή καθώς τα flugelrads εξαφανίσθηκαν μέσα στο ωχρό μπλε ουρανό. Το αεροσκάφος ένιωσε ξαφνικά σαν να πιάστηκε για μια στιγμή σε ένα καθοδικό ρεύμα αέρος. Ανακτήσαμε γρήγορα τον έλεγχο. Για κάποιο χρόνο δε μιλούσαμε, ο καθένας μας με τις σκέψεις του.... Η είσοδος στο ημερολόγιο πτήσης συνεχίζεται:
220 Ώρες-Είμαστε και πάλι πάνω από τεράστιες εκτάσεις πάγου και χιονιού, και περίπου 27 λεπτά από το στρατόπεδο της βάσης. Τους μιλάμε μέσω ασυρμάτου, απαντούν. Δηλώνουμε όλες τις συνθήκες κανονικές .... κανονικές.
Η βάση - στρατόπεδο εκφράζει ανακούφιση στην επανεγκαθιδρυμένη επαφή μας. 300 'Ωρες-Έχουμε προσγειωθεί ομαλά σε κατασκήνωση βάσης. Έχω μια αποστολή ..... ΤΕΛΟΣ καταχώρησης ημερολογίου. Jordan Pearce 11 Μαρ, 1947.
Έχω παρακολουθήσει μόνο μια συνάντηση με το προσωπικό στο Πεντάγωνο. Έχω δηλώσει πλήρως την ανακάλυψή μου και το μήνυμα από τον Δάσκαλο. Όλα έχουν δεόντως καταγραφεί. Ο πρόεδρος έχει τώρα ενημερωθεί. Είμαι τώρα υπό κράτηση για αρκετές ώρες (έξι ώρες, τριάντα εννέα λεπτά, για να είναι ακριβής). Είμαι σε συνέντευξη εντατικά από τις κορυφαίες δυνάμεις ασφαλείας και μια ιατρική ομάδα. Ήταν ένα μαρτύριο! Έχω τεθεί υπό αυστηρό έλεγχο μέσω των εθνικών διατάξεων για την ασφάλεια αυτής της Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Έχω καταδικαστεί να παραμείνω σιωπηλός, όσον αφορά ότι έχω μάθει, για λογαριασμό του HUMANITY1111 Απίστευτο! Μου υπενθυμίζουν ότι είμαι στρατιωτικός και πρέπει να υπακούσω σε εντολές.
30/12/56: τελική θέση: Τα τελευταία χρόνια που έχουν παρέλθει από το 1947 δεν ήταν ευνοϊκά ... μπορώ να κάνω τώρα τελευταία υπαγωγή μου σε αυτό το μοναδικό ημερολόγιο. Κλείνοντας, θα ήθελα να δηλώσω ότι έχω κρατήσει πιστά αυτό το μυστικό ζήτημα σύμφωνα με τις οδηγίες όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες μου, του ηθικού δικαιώματος. Τώρα, φαίνεται να αισθάνομαι πως η μεγάλη νύχτα έρχεται και αυτό το μυστικό δεν θα πεθάνει μαζί μου, αλλά όπως όλη αλήθεια πρέπει, θα θριαμβεύσει και έτσι πρέπει. Αυτό μπορεί να είναι η μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Έχω δει την αλήθεια και έχει επιταχυνθεί το πνεύμα μου και που με ελευθέρωσε! Έχω κάνει το καθήκον μου προς την τερατώδη στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα. Τώρα, η μεγάλη νύχτα αρχίζει να πλησιάζει, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει τέλος. Ακριβώς όπως τη μακρά νύχτα της Αρκτικής τελειώνει, ο λαμπρός ήλιος της αλήθειας θα έρθει και πάλι... και εκείνοι που είναι το σκοτάδι θα πέσουν μέσα στο φως του.. Διότι έχω δει τη γη πέρα από τον Πόλο, το κέντρο ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ.
Ναύαρχος Ρίτσαρντ Ε. Μπερντ Ηνωμένες Πολιτείες Ναυτικό 24 του Δεκέμβρη 1956
spy ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η πόρτα γλίστρησε σιωπηλά προς τα κάτω και αρχίσαμε αμέσως να ανεβαίνουμε προς τα πάνω. Ένας από τους οικοδεσπότες μου μίλησε ξανά: «Πρέπει τώρα να βιαστούμε, Ναύαρχε, γιατί ο Διδάσκαλος δε θέλει να καθυστερήσεις άλλο στο προγραμματισμένο χρονοδιάγραμμά σου και θα πρέπει να επιστρέψεις με το μύνημά του στη φυλή σου». Δεν είπα τίποτα. Όλα αυτά ήταν σχεδόν απίστευτα και για μια ακόμα φορά οι σκέψεις μου διεκόπησαν καθώς σταματήσαμε. Μπήκα στο δωμάτιο και βρέθηκα ξανά με τον ασυρματιστή μου. Αυτός είχε μια έκφραση αγωνίας στο πρόσωπό του. Καθώς πλησίασα του είπα: «Είναι όλα εντάξει Howie, όλα εντάξει». Τα δυο όντα μας έκαναν κίνηση προς το όχημα που μας περίμενε. Επιβιβασθήκαμε και φτάσαμε σύντομα στο αεροσκάφος. Οι μηχανές γύριζαν στο ρελαντί και επιβιβασθήκαμε αμέσως. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα έδειχνε φορτισμένη τώρα με κάποιο είδος επείγουσας κατάστασης. Αφού έκλεισε η πόρτα, το αεροσκάφος σηκώθηκε αμέσως από εκείνη την αόρατη δύναμη μέχρις ότου φτάσαμε σε ύψος 2700 ποδιών. Δυο από τα αεροσκάφη ήσαν δίπλα μας, σε κάποια απόσταση από μας, οδηγώντας μας στο δρόμο της επιστροφής. Πρέπει να αναφέρω εδώ ότι το ταχύμετρο δεν κατέγραψε τίποτα, αν και κινούμασταν με πολύ μεγάλη ταχύτητα.
Ώρα 215: Ένα μήνυμα έρχεται από τον ασύρματο. «Σας αφήνουμε τώρα, Ναύαρχε, τα όργανά σου είναι ελεύθερα. Auf Wiedersehen!!!!». Παρακολουθήσαμε για μια στιγμή καθώς τα flugelrads εξαφανίσθηκαν μέσα στο ωχρό μπλε ουρανό. Το αεροσκάφος ένιωσε ξαφνικά σαν να πιάστηκε για μια στιγμή σε ένα καθοδικό ρεύμα αέρος. Ανακτήσαμε γρήγορα τον έλεγχο. Για κάποιο χρόνο δε μιλούσαμε, ο καθένας μας με τις σκέψεις του.... Η είσοδος στο ημερολόγιο πτήσης συνεχίζεται:
220 Ώρες-Είμαστε και πάλι πάνω από τεράστιες εκτάσεις πάγου και χιονιού, και περίπου 27 λεπτά από το στρατόπεδο της βάσης. Τους μιλάμε μέσω ασυρμάτου, απαντούν. Δηλώνουμε όλες τις συνθήκες κανονικές .... κανονικές.
Η βάση - στρατόπεδο εκφράζει ανακούφιση στην επανεγκαθιδρυμένη επαφή μας. 300 'Ωρες-Έχουμε προσγειωθεί ομαλά σε κατασκήνωση βάσης. Έχω μια αποστολή ..... ΤΕΛΟΣ καταχώρησης ημερολογίου. Jordan Pearce 11 Μαρ, 1947.
Έχω παρακολουθήσει μόνο μια συνάντηση με το προσωπικό στο Πεντάγωνο. Έχω δηλώσει πλήρως την ανακάλυψή μου και το μήνυμα από τον Δάσκαλο. Όλα έχουν δεόντως καταγραφεί. Ο πρόεδρος έχει τώρα ενημερωθεί. Είμαι τώρα υπό κράτηση για αρκετές ώρες (έξι ώρες, τριάντα εννέα λεπτά, για να είναι ακριβής). Είμαι σε συνέντευξη εντατικά από τις κορυφαίες δυνάμεις ασφαλείας και μια ιατρική ομάδα. Ήταν ένα μαρτύριο! Έχω τεθεί υπό αυστηρό έλεγχο μέσω των εθνικών διατάξεων για την ασφάλεια αυτής της Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Έχω καταδικαστεί να παραμείνω σιωπηλός, όσον αφορά ότι έχω μάθει, για λογαριασμό του HUMANITY1111 Απίστευτο! Μου υπενθυμίζουν ότι είμαι στρατιωτικός και πρέπει να υπακούσω σε εντολές.
30/12/56: τελική θέση: Τα τελευταία χρόνια που έχουν παρέλθει από το 1947 δεν ήταν ευνοϊκά ... μπορώ να κάνω τώρα τελευταία υπαγωγή μου σε αυτό το μοναδικό ημερολόγιο. Κλείνοντας, θα ήθελα να δηλώσω ότι έχω κρατήσει πιστά αυτό το μυστικό ζήτημα σύμφωνα με τις οδηγίες όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες μου, του ηθικού δικαιώματος. Τώρα, φαίνεται να αισθάνομαι πως η μεγάλη νύχτα έρχεται και αυτό το μυστικό δεν θα πεθάνει μαζί μου, αλλά όπως όλη αλήθεια πρέπει, θα θριαμβεύσει και έτσι πρέπει. Αυτό μπορεί να είναι η μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Έχω δει την αλήθεια και έχει επιταχυνθεί το πνεύμα μου και που με ελευθέρωσε! Έχω κάνει το καθήκον μου προς την τερατώδη στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα. Τώρα, η μεγάλη νύχτα αρχίζει να πλησιάζει, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει τέλος. Ακριβώς όπως τη μακρά νύχτα της Αρκτικής τελειώνει, ο λαμπρός ήλιος της αλήθειας θα έρθει και πάλι... και εκείνοι που είναι το σκοτάδι θα πέσουν μέσα στο φως του.. Διότι έχω δει τη γη πέρα από τον Πόλο, το κέντρο ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ.
Ναύαρχος Ρίτσαρντ Ε. Μπερντ Ηνωμένες Πολιτείες Ναυτικό 24 του Δεκέμβρη 1956
spy ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
7SPY: ΚΟΙΛΗ ΓΗ
7spymania.blogspot.com/2015/01/blog-post_49.html
Translate this page
Jan 6, 2015 - Όταν λέμε «κούφια γη» δεν εννοούμε τελείως κούφια, αλλά κατοικήσιμη. (...όταν το πλυντήριο δουλεύει, τα ρούχα και το νερό πετιούνται προς τα ...Translate this page
7SPY: ΚΟΙΛΗ ΓΗ
7spymania.blogspot.com/2013/.../blog-post_3408.htm...
Translate this page
May 9, 2013 - "Κάτω από το φλοιό της γης που έχει πάχος 800 χιλιόμετρα, υπάρχει ένα κενό. Ένα τεράστιο κούφωμα. Μέσα σε αυτό το κενό, υπάρχουν τρεις ...Translate this page
7SPY: Σελήνη ή Λεβανία, το Σκάφος Ελέγχου της Γης
7spymania.blogspot.com/2015/08/blog-post_891.html
Translate this page
Aug 26, 2015 - Σελήνη ή Λεβανία, το Σκάφος Ελέγχου της Γης ... «Μελέτησαν μιαν άλλην Γη, άγνωστη, την οποίαν οι αθάνατοι ονομάζουν Σελήνη, .... ΚΟΙΛΗ ΓΗ.Translate this page
7SPY: ΑΓΚΑΡΘΑ - ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΥΠΟΓΕΙΩΝ ΛΑΜΟΓΙΩΝ! Η ...
Aug 27, 2015 - Επίσης η Μπλαβάτσκυ γράφει ότι «η καρδιά της Μητέρας Γης χτυπά ακριβώς κάτω από την ιερή Σαμπάλα ....» Ο μεγάλος ..... ΚΟΙΛΗ ΓΗ.
7SPY: Εξωγήινοι επισκέφθηκαν τη Γη και οι άνθρωποι τους έκαναν ...
Nov 3, 2013 - Πολλές αφρικάνικες φυλές αναφέρουν μία κάθοδο οντοτήτων στη Γη, .... ΗΚΟΙΛΗ ΓΗ (hollow earth) Γλυπτό, στον αύλιο χώρο του μουσείου του ...
7SPY: Κουφια γη-Ντοκυμαντερ/Μερος 1/Ελληνικοι υποτιτλοι/Hollow ...
7spymania.blogspot.com/.../1-hollow-earth-document...
Translate this page
Aug 9, 2014 - Κουφια γη-Ντοκυμαντερ/Μερος 1/Ελληνικοι υποτιτλοι/Hollow ... Αναρτήθηκε από 7SPY στις 8/09/2014 09:29:00 μ.μ. Αποστολή με ... ΚΟΙΛΗ ΓΗ.Translate this page
