Ανάμεσα σε Google & Facebook

Ανάμεσα στην Σκύλα και την Χάρυβδη.
Είμαστε στην εποχή που μεταξύ της Google και του Facebook διαμορφώνεται, διακινείται και διαχέεται σχεδόν όλη η παγκόσμια δημοσιογραφική παραγωγή
(εκτός Κίνας και Ρωσίας). Είμαστε επίσης στην εποχή που χωρίς τη μεσολάβηση αυτών των δύο εταιρειών και των υπηρεσιών τους, κάθε δημοσιογραφική παραγωγή, ανεξάρτητα από την πηγή της, είναι καταδικασμένη στη σχετική ή πλήρη αφάνεια. Δηλαδή έχει καταστεί αδύνατον για οποιονδήποτε επαγγελματία της επικοινωνίας ή της δημοσιογραφίας, κάποιον ακτιβιστή ή κάποιο δημόσιο πρόσωπο να «βγει» από τον κύκλο των υπηρεσιών αυτών χωρίς να υποστεί ποινή περιθωριοποίησης.
Η Google και το Facebook αποτελούν με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικά πεδίαολοκληρωτικά μονοπώλια. Κάθε συζήτηση για την ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στις ημέρες μας, ιδίως στη Δύση, δεν μπορεί παρά να αφορά τη ρύθμιση και τον έλεγχο των πρακτικών αυτών των εταιριών. Η ρύθμιση αυτή, αν θέλουμε να είναι ουσιώδης, δεν μπορεί να είναι αυτορρύθμιση, δεν μπορεί να δοθεί στους ίδιους τους ιδιωτικούς αυτούς κολοσσούς η εξουσία της νομοθέτησης και της οριοθέτησης του δημόσιου λόγου και της διαχείρισης των δημόσιων και ιδιωτικών δεδομένων πάνω στα οποία κτίστηκαν. Όπως έγραφα σχετικά με τα “fake news” στον ιστοχώρο του περιοδικού Δημοσιογραφία:
«…η ιδέα να δοθεί στην Google και την Facebook η ευθύνη να «ελέγχει» και να «λογοκρίνει» την «ψευδοειδησεογραφία» κινείται προς λάθος κατεύθυνση: δίνει ακόμα περισσότερη εξουσία και αρμοδιότητα επί του τι λέγεται δημοσίως στο διαδίκτυο στις δύο αυτές εταιρείες, οι οποίες για λόγους νομικής προστασίας τους και μόνο θα έχουν κάθε κίνητρο να λογοκρίνουν το διαδίκτυο σε βαθμό που θα κάνει την Κίνα να μοιάζει με όαση πολυφωνίας. Έτσι, παρότι η ρύθμιση της ροής και της έντασης της διακινούμενης πληροφορίας θα βρεθεί και πάλι σε «συστημικά» χέρια, θα βρεθεί με όρους αγοράς που θα έχουν την τάση να καταπνίγουν κάθε αποκλίνουσα φωνή. Δεν υπάρχει άλλωστε πιο αυστηρή λογοκρισία από τη λογοκρισία της αγοράς…».

Όταν λέμε πως ένας οργανισμός σαν την Google ή το Facebook ασκεί λογοκρισία, μπορεί να εννοούμε πολλά και διαφορετικά πράγματα, άμεσα και εμπρόθετα ή έμμεσα και προκύπτοντα από αλγοριθμική επιλογή. Για παράδειγμα, η Google και το Facebook ασκούν λογοκρισία βάσει υποδείξεων και ειδοποιήσεων εθνικών κρατών ή περικόπτουν την πρόσβαση στις υπηρεσίες τους βάσει του κώδικα δεοντολογίας τους ή τους νομικούς τους περιορισμούς, κυρίως – αλλά όχι μόνο – με αλγοριθμικό και αυτόματο τρόπο, με όλες τις συνέπειες που αυτό έχει. Πέραν αυτών, συχνά παρεμβαίνουν άμεσα σε πολιτικώς ευαίσθητα θέματα, όπως συνέβη όταν το Facebook παρέκαμψε τους κανόνες του για τον «λόγο μίσους» στις αμερικανικές εκλογές, ώστε να μην αναγκαστεί να λογοκρίνει τον Ντόναλντ Τραμπ.
Μορφές «λογοκρισίας» όμως είναι και οι αλγόριθμοι επιλογής, το ποια αποτελέσματα αναζήτησης εμφανίζονται πρώτα και ποια μένουν θαμμένα στις πίσω σελίδες των αποτελεσμάτων, ποιες αναρτήσεις στο Facebook εμφανίζονται συχνά και ποιες όχι, η δαμόκλειος και συχνά τυφλή απειλή της εφαρμογής της πολιτικής προστασίας της «πνευματικής ιδιοκτησίας», ο αποκλεισμός μιας σελίδας από τις διαφημίσεις του Google ή του Facebook, το μπλοκάρισμα των αναζητήσεων ενός όρου, η παρεμπόδιση σύνδεσης στον λογαριασμό ενός χρήστη από το ίδιο στο Facebook κ.ο.κ.
Μια τέτοια άμεση παρέμβαση φαίνεται πως έχει επιχειρηθεί από την άνοιξη του 2016 με το πρόγραμμα «εκκαθάρισης» των δικτύων της Google από “fake news” και αμφιλεγόμενο περιεχόμενο, 
ονόματι Project Owl. Τα αποτελέσματά της οδήγησαν στον υποβιβασμό και την – επί της ουσίας – εξαφάνιση περιεχομένου, που περιλαμβανόταν σε μια σειρά από αγγλόφωνους ριζοσπαστικούς ιστοχώρους, από τα αποτελέσματα αναζήτησης της Google.
Όπως αρχικά κατήγγειλε το World Socialist Web Site (WSWS), η αλλαγή των κριτηρίων αξιολόγησης των αποτελεσμάτων αναζήτησης, προκειμένου κατά την Google να αποκλειστούν «προκλητικοί» ιστοχώροι και να εμφανίζεται ψηλά στα αποτελέσματα «πιο έγκυρο περιεχόμενο», οδήγησε σε δραστική μείωση των επισκέψεων σε 13 (τουλάχιστον) γνωστά αντιπολεμικά σάιτ. Με βάση ανάλυση εμπειρογνωμώνων, το WSWS αναφέρει πως οι μειώσεις στην επισκεψιμότητα ήταν οι ακόλουθες: wsws.org 67% – alternet.org 63% – globalresearch.ca 62% – consortiumnews.com 47% – socialistworker.org 47% – mediamatters.org 42% – commondreams.org 37% – internationalviewpoint.org 36% – democracynow.org 36% – wikileaks.org 30% – truth-out.org 25% – counterpunch.org 21% – theintercept.com 19% … Πρόκειται για έναν μηχανισμό λογοκρισίας, ας τον πούμε «λογοκρυψία», εξαιρετικά αποτελεσματικό, ιδίως όταν κάποια μικρά «διαδικτυακά έντυπα» βασίζονται στο μικρό έσοδό τους από τις διαφημίσεις – και άρα στην επισκεψιμότητά τους.
Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα αναζητήσεων, στα οποία μπορεί να υπάρξει λογοκριτική / λογοκρυπτική παρέμβαση της εταιρείας. Ακόμα και στις εφαρμογές του Android, του λειτουργικού συστήματος για κινητά της Google, μέσα από το Google Play, προκύπτουν πολιτικά προβλήματα «λογοκρισίας» νέου τύπου: πολύ πρόσφατα η Google αφαίρεσε από το Play Store (αναζήτηση εφαρμογών για κινητά), μετά από αίτημα των ισπανικών Αρχών, μια εφαρμογή που εντόπιζε τα εκλογικά τμήματα στην Καταλονία και διευκόλυνε όσους ήθελαν να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της περιοχής. Και το ερώτημα που τίθεται είναι αν είναι θεμιτό και επιτρεπτό γιαμια ιδιωτική επιχείρηση, μονοπωλιακού πρακτικά χαρακτήρα, να έχει τέτοια εξουσία πάνω στον δημόσιο λόγο, αλλά κυρίως στους ωκεανούς των δεδομένων που τροφοδοτούν τη νέα τεχνολογία και την οικονομία του αιώνα μας.
Μια αυτορρύθμιση αδύνατη και ανεπιθύμητη
Για να είναι κανείς δίκαιος, αυτό που μοιάζει να απαιτείται από τα ψηφιακά μονοπώλια είναι αντιφατικό και ουσιαστικά αδύνατο να επιτευχθεί, αλλά, και αν ακόμα επιτυγχανόταν, θα ήταν ανεπιθύμητο. Είναι αντιφατικό επειδή η ταυτόχρονη απαίτηση για έλεγχο και της ποιότητας και του θεμιτού κάθε είδησης που διακινείται μέσα από τα δίκτυά τους έρχεται σε αντίθεση με την απαίτηση να μην παρεμβαίνουν και να λογοκρίνουν απόψεις και ειδήσεις.
Η γραμμή μεταξύ της πλαστής/ψευδούς είδησης και της διαφορετικής άποψης είναι λεπτή. Όπως λεπτή είναι η διαφορά μεταξύ του λόγου μίσους και της δημόσιας – πολιτικής ή μη – πολεμικής. Δεν είναι εφικτή η μονομερής λύση τέτοιων θεμάτων αδιαφανώς από μια ιδιωτική εταιρεία που δεν είναι υπόλογη δημόσια.

Είναι αντιφατικό όμως παράλληλα, επειδή κάθε επίμαχο και κραυγαλέο περιεχόμενο είναι καλό για τις επιχειρήσεις αυτές. Το Facebook αντιμετωπίζει κάθε πληροφορία που διακινεί, ανεξάρτητα από τη φύση της, από την πιο εκλεπτυσμένη φιλοσοφική ανάλυση μέχρι τις πλέον εξωφρενικές, ρατσιστικές ή συνωμοσιολογικές πλαστές ειδήσεις που επινοεί κάποιο διαδικτυακό ταμπλόιντ, ισότιμα. Το μόνο μέγεθος που ενδιαφέρει είναι η διάδοση και η «αλληλεπιδραστικότητα» των χρηστών με την πληροφορία, γιατί αυτό αυξάνει τα έσοδα του κορμού της δραστηριότητας της επιχείρησης Facebook – που είναι η διαφήμιση (t.p. και οι χρήστες της)
Ανάλογα και η Google. Βασίζεται στην παραπομπή και στον όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όγκο διαδικτυακής κίνησης. Ό,τι φέρνει κλικ είναι καλό για το επιχειρηματικό της μοντέλο που δεν το αφορά καθόλου η ποιοτική διαφορά μεταξύ ψευδών/πλαστών ειδήσεων και του πιο έγκυρου ρεπορτάζ στον κόσμο ή μεταξύ διαδικτυακών πογκρόμ για την εξόντωση των Εβραίων ή των μουσουλμάνων και της τεκμηριωμένης πολιτικής άποψης. Και δεν έχουν στηθεί για να κάνουν τέτοιες διακρίσεις. Το κυνηγητό των πλαστών ειδήσεων ή του λόγου μίσους δεν είναι κάτι που έχει επιχειρηματικό νόημα να το κάνει ένα μονοπώλιο. Αν δεν σου αρέσει, τι θα κάνεις; Δεν υπάρχει «αλλού» να πας.
Τα παραδείγματα που προαναφέραμε είναι ενδεικτικά και εγείρουν το ερώτημα αν η λύση της αναγόρευσης των υπηρεσιών αυτών σε αλγοριθμικό λογοκριτή και λογοκρύπτη, σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια, δεν είναι ακόμα πιο διαβρωτική για τη δημοκρατία, την πολυφωνία και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών από ό,τι η αδράνειά τους. Τότε ποια είναι η λύση; Πώς αντιμετωπίζεις την παντοδυναμία και την εκ θέσεως και εκ συμφέροντος αδυναμία ή απροθυμία ενός τεράστιου παγκόσμιου μονοπωλίου να ελέγξει την ποιότητα του περιεχομένου που διαχειρίζεται; Μα, καταργώντας το μονοπώλιο!
Σπάζοντας τα ψηφιακά μονοπώλια
Επ’ αυτού μοιάζει να διαμορφώνεται ένα οριζόντιο αίτημα για επιτήρηση ή ακόμα και για διάλυση των «ψηφιακών μονοπωλίων». Είτε με το σπάσιμο της Alphabet/Google σε επιμέρους επιχειρήσεις στη βάση των νόμων αντι-τραστ και το προηγούμενο της AT&T, ή την εκχώρηση πατεντών στη δημόσια άδεια (σύμφωνα με τον Τζόναθαν Τάπλιν που έχει αρθρογραφήσει σχετικά στους New York Times και έχει γράψει βιβλίο ακριβώς για τη διάλυση των ψηφιακών μονοπωλίων), είτε με τη ρύθμισή τους ως επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, όπως πρότεινε ο πρώην επικεφαλής στρατηγικής του Λευκού Οίκου και ακροδεξιός ιδεολόγος του Τραμπισμού Στηβ Μπάννον. Είτε τέλος με την πρόταση, από αριστερά, για κρατικοποίηση (t.p. !!! … δηλαδή την κρατική λογοκρισία) των ψηφιακών μονοπωλίων.
Ήδη η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλει το ένα πρόστιμο μετά το άλλο στην Google κυρίως και στο Facebook, για καταχρήσεις των προνομιακών και μονοπωλιακών θέσεών τους. Αν η Ευρώπη κυνηγά δικαστικά και νομικά τα ψηφιακά μονοπώλια για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, στην Κίνα και την Ρωσία ουσιαστικά έχουν περιορίσει (Ρωσία) ή μπλοκάρει (Κίνα) την χρήση των δύο αυτών ψηφιακών κολοσσών, αντικαθιστώντας το δίδυμο Google/Facebook με το Yandex/ VKontakte και με τα Baidu/WeChat, κάτι που προέκυψε από συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων αλλά και του πληθυσμού των δύο αυτών υπερδυνάμεων και που δείχνει πως υπάρχει πλέον η κατανόηση ότι οι διαδικτυακές αυτές υπηρεσίες και ο έλεγχός τους αποτελούν ζήτημα κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας. Ιδίως όταν έχουν δημοσιευθεί συγκεκριμένες αποκαλύψεις για εμπλοκή της Google με το Κράτος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ.
Η Google, κατά τον Ασάνζ, κάνει για την CIA πράγματα που η κατασκοπική υπηρεσία δεν θα μπορούσε να κάνει: οι ιδιοκτήτες της είναι δικτυωμένοι με το στρατιωτικό / κατασκοπικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και είναι παράλληλα από τους πιο γενναιόδωρους λομπίστες, συναγωνιζόμενοι τους παραδοσιακούς πρωταθλητές των λόμπι, δηλαδή την πολεμική βιομηχανία.
Παράλληλα, οι αποκαλύψεις του Σνόουντεν μας έχουν κάνει όλους κοινωνούς (ανήμπορους να αντιδράσουν, αλλά κοινωνούς) του γεγονότος ότι η Google, το Facebook και η Apple μετείχαν στο ευρύτατο (σχεδόν καθολικό) παγκοσμίως πρόγραμμα υποκλοπής δεδομένων της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας των ΗΠΑ (της διαβόητης NSA).
Το πρόβλημα της λογοκρισίας λοιπόν, όπως και εκείνο του ελέγχου της δημόσιας συζήτησης, των δημόσιων δεδομένων και της ποικιλίας των υποδομών, που οι μεγάλοι αμερικάνικοι διαδικτυακοί κολοσσοί ελέγχουν, έχει άμεση σχέση με τη μονοπωλιακή τους θέση σε μια θεμελιώδη υποδομή που είναι κρίσιμη για τη λειτουργία της δημοκρατίας και της δημόσιας επικοινωνίας. Πρόκειται για θέση που κατέχουν την ίδια στιγμή που το επιχειρηματικό τους μοντέλο είναι αδιάφορο ή και ανταγωνιστικό προς τις προϋποθέσεις της λειτουργίας αυτής.
Κάθε λύση που δεν αντιμετωπίζει αυτήν τη θεμελιώδη αντίφαση, το κομβικό σκάνδαλο της ιδιοποίησης ενός φυσικού εντέλει μονοπωλίου συνδεσιμότητας και δικτύωσης, δεν θα συνδράμει παρά στην περαιτέρω ενίσχυση των δύο ημι-κρατικού μεγέθους επιχειρήσεων, σε βλάβη της δημοκρατίας και της πληροφόρησης. Λύση θα ήταν μια σειρά παρεμβάσεων που θα έσπαγε τα μονοπώλια αυτά οριζόντια σε ενότητες δραστηριοτήτων και τοπικά ανά γεωγραφικές περιοχές ή κράτη.
Fake News και το δίπολο Google – Facebook
Όσοι έχουν δει τα εργαλεία άντλησης πληροφορίας που διαθέτει το ίδιο το Facebook για τους πελάτες του και έχουν μια εικόνα για τις εφαρμογές άντλησης δεδομένων που χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο του social media marketing, δεν θα εκπλαγούν διαβάζοντας για τις δυνατότητες πολιτικού επηρεασμού που περιγράφει το άρθρο της C. Cadwalladr. Είναι δεδομένο πως το δίπολο Facebook και Google, που αναδεικνύεται στο άρθρο, αποτελεί το νέο παγκόσμιο δίκτυο μετάδοσης κάθε λογής ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και σε μεγάλο βαθμό πληροφορίας. Παράλληλα, είναι – μακράν – το πιο αποτελεσματικό δίκτυο επιτήρησης και επηρεασμού στην ιστορία του ανθρώπου.
Τα Facebook και Google αποτελούν βασική υποδομή της σύγχρονης δημόσιας σφαίρας, του διαλόγου και της επικοινωνίας και συγκροτούν, στους τομείς τους το καθένα, ένα τεράστιο και πρωτοφανές μονοπώλιο. Το μέγεθός τους και η ισχύς τους είναι εκείνη υπερδυνάμεων. Η συμμετοχή τους στην κρατική αμερικάνικη παρακολούθηση των πολιτών, όπως μας έκανε ξεκάθαρο ο Σνόουντεν, είναι δεδομένη.
Οι δυνατότητες επηρεασμού της κοινής γνώμης που διαθέτουν, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, είναι ανομολόγητες. Η διάθεση τεράστιων όγκων δεδομένων κάθε είδους οδηγεί τις δύο εταιρείες (και μάλλον περισσότερο την Google/Alphabet) να καταλάβει δεσπόζουσα θέση στη νέα υπό διαμόρφωση μεγάλη βιομηχανία της τεχνητής νοημοσύνης. Αυτό θα επιτείνει φυσικά την «παντοδυναμία» της και τη δυνατότητά της να ασκεί κάθε είδους επηρεασμούς. Είναι μείζον θέμα η συγκυρία του πανικού για τις «ψευδείς ειδήσεις», την ψευδοειδησεογραφία:
Αν και η μηχανική του επηρεασμού της κοινής γνώμης ή των καταναλωτών κάθε είδους, έχει πλέον στηθεί σε ολωσδιόλου καινούριες βάσεις, έχει αποκεντρωθεί ως προς τα υποκείμενα και τα δίκτυα υποκειμένων που την κατευθύνουν και έχει υπερσυγκεντρωθεί ως προς την βασική υποδομή της διανομής της, προφανώς δεν εφευρέθηκε σήμερα. Είμαστε σε μια φάση μετάβασης από το μοντέλο ελέγχου της πληροφορίας στην πηγή της, με τα ολιγοπώλια της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας να είναι ιεραρχικά και από τα πάνω.
Ο βασικός λόγος που επικρατεί αυτή η διάχυτη ανησυχία σε όλο το δίκτυο των “παλιών” ΜΜΕ, είναι πως έχουν πια χάσει το μονοπώλιο στην επιλογή των “fake news” που θα διακινηθούν. Νέοι παίκτες βασιζόμενοι στην εξαιρετική αποτελεσματικότητα του διαδικτύου και των μεγάλων δύο εταιρειών του στο προσωποποιημένο μάρκετινγκ και την προώθηση προϊόντων, διεκδικούν και κερδίζουν άρδην πόντους και την πρωτοβουλία στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Δεν πρέπει να παρασυρθούμε σε ένα είδος τεχνολογικού ντετερμινισμού: ο λόγος που η ακροδεξιά ανά τον πλανήτη είναι σε άνοδο δεν έχει να κάνει ούτε καν με τους μηχανισμούς επηρεασμού του διαδικτύου. Έχει να κάνει με λόγους που διατρέχουν όλο το παγκόσμιο σύστημα, με τη βαθιά κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και με την προετοιμασία, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, αλλά σαφώς και στις ΗΠΑ, ενός πολιτισμικού κλίματος μόνιμου εκφοβισμού και αναζήτησης εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού.
Ήταν πάνω σε αυτό το προϋπάρχον υπόβαθρο που η μικροδιαχείριση της πληροφορίας από την αμερικανική ακροδεξιά μπόρεσε – και έφερε ίσως – οριακά αποτελέσματα. Δεν θέλω να μειώσω με αυτόν τον τρόπο τη σημασία της διά της Google ηγεμόνευσης επί της πληροφορίας, αλλά θα πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε τις κλίμακες για τις οποίες συζητάμε. Ήδη έχουν εκφραστεί σοβαρότατες αντιρρήσεις, βασισμένες σε πραγματικά στοιχεία, για τη θεωρία πως είτε η νίκη του Τραμπ είτε η επικράτηση του BRexit είχε να κάνει κατά κύριο λόγο με τη διαχείριση της Google ή του Facebook και των δυνατοτήτων tracking των χρηστών, από διάφορα οργανωμένα και μη δίκτυα και από εταιρείες όπως η αναφερόμενη Cambridge Analytics.
@Μιχάλης Παναγιωτάκης / αναλυτής διαδικτύου και δημοσιογράφος.

“I love this shot because it looks like a sci-fi movie. These enormous fans draw in the outside air to cool the tens of thousands of servers in the data hall. In the winter, when temperatures plunge to -30 degrees the situation is reversed, and the heat from the servers warm the massive buildings.” Mark Zuckerberg
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΥΤΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Oι άνθρωποι ψάχνουν συνεχώς απαντήσεις και τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως οι περισσότεροι έχουν ανακαλύψει μια φαινομενικά ανεξάντλητη και αλάνθαστη πηγή σοφίας: την Google. Είναι πλέον το πρώτο πράγμα στο οποίο στρέφονται για απαντήσεις και το κάνουν μηχανιστικά κι ενστικτωδώς, αφού είναι ευκολάκι πλέον … που να τρέχουν να αγοράζουν βιβλία … Είναι σίγουροι οι περισσότεροι ότι έχουν βρει την απάντηση αμέσως, δωρεάν κι άκοπα στο λαβυρινθώδες διαδίκτυο και αισθάνονται εξυπνότεροι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Πόσοι σκέφτονται (με τι άραγε να σκεφτούν) για μια στιγμή πως αυτό που βρήκαν ίσως και να είναι λάθος ή να είναι μία μικρή παράγραφος από ένα μεγάλο θέμα, ή τελείως και προπαγανδιστικά διστρεβλωμένο; Η απάντηση είναι ελάχιστοι, από ένα ακόμη πιο ελάχιστο ποσοστό ανθρώπων, περίπου το 1% ενός 5% …Το διαδίκτυο (ακόμη και έξω από το διαδίκτυο) προσφέρεται για να υποστηριχθεί οποιαδήποτε άποψη, απόλυτα, με πολλαπλές επικλήσεις σε πηγές. Υπάρχουν όμως θέματα που δεν επιδέχονται καμία υποστήριξη και πάντοτε θα υπάρχουν αντίθετες θέσεις.
Στην Ζωή Τίποτα Δεν Είναι Τσάμπα. Σου δίνουν τα πάντα τσάμπα …. νομίζεις. Φτιάχνεις blog, ανεβάζεις ή αντιγράφεις τα πιστεύω σου, (για γνώσεις δεν το αναφέρω καν) φωτογραφίες, βίντεο, σχόλια, το γατί σου, το σκυλί σου, το παιδί σου, την δουλειά σου … και δεν πληρώνεις τίποτα. Σου ζητούν μόνο πρόσβαση στις επαφές σου, στις φωτογραφίες σου, στην τοποθεσία σου κλπ. Τους δίνεις τα στοιχεία σου, που μένεις, πόσο χρονών είσαι, πότε γεννήθηκες κλπ και τους παρέχεις την δυνατότητα να βλέπουν σε ποιες σελίδες μπαίνεις, σε ποια ανάρτηση κάνεις like, ποια μουσική ακούς, τι σκέφτεσαι και πως το σκέφτεσαι, τι αγαπάς και τι μισείς, ποια είναι η άποψη σου για οποιοδήποτε θέμα … και σιγά – σιγά το τσάμπα αρχίζει να κοστίζει.
Σε προτρέπουν: «διαφήμισε τη δουλειά σου». Η ένδειξη «χορηγούμενη» κάνει όλο και πιο συχνά την εμφάνισή της στις αναρτήσεις που επέλεξαν τα social media και οι άλλες «δωρεάν» εφαρμογές του διαδικτύου να δεις. Επιλέγουν για εσένα, χωρίς να σε ρωτήσουν τι θα δεις, με βάση στοιχεία που μόνος σου τους έχεις δώσει. Το σύστημα αποφασίζει για εσένα, αφού του παρέχεις τσάμπα όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται για να σε αξιοποιήσει όπως αυτό θέλει. Κάθε ημέρα, κάθε στιγμή. Είτε διασχίζεις έναν δρόμο, είτε είσαι σπίτι, είτε δουλεύεις ή βρίσκεσαι σε διακοπές. Ανθρωπε σε αποκαλούν -και είσαι-  χρήστης … ξέρεις τι σημαίνει η λέξη «χρήστης» … σημαίνει εξαρτημένος, που χρειάζεται την δόση του για να ζήσει.
Όλες οι «δωρεάν» εφαρμογές είναι επιχειρήσεις. Σε διευκολύνουν αρχικά να πεις την γνώμη σου, σε παραμυθιάζουν ό,τι είναι σημαντική και μετά τους δίνεις την δυνατότητα να την επηρεάσουν και να την κατευθύνουν όπου αυτοί θέλουν. Κοντολογίς μπαίνουν ανάμεσα σε εσένα και τις επιλογές σου και κατευθύνουν την σκέψη σου, τα συναισθήματα σου και τις δράσεις σου δηλαδή την ενέργεια σου.Τρέφονται από εσένα και τους παρέχεις ό,τι χρειάζονται για να το πετύχουν, από το τι θα φας μέχρι τι όνειρο θα δεις, τι θα ψηφίσεις και τι θα πιστέψεις, που θα διασκεδάσεις και ποιές ταινίες θα δεις, με ποιούς μιλάς και με ποιούς δεν μιλάς … ξέχασες ότι το τσάμπα κρέας το τρώνε τα σκυλιά … αλλά αν είσαι σκυλί δεν σε απασχολεί αυτό, αρκεί να είσαι χορτάτος.
Κυκλοφορεί μια τηλεοπτική σειρά που ονομάζεται Colony και προτείνω να την παρακολουθήσεις. Αν αφαιρέσεις την αμερικανιά που είναι διάχυτη (αμερικανιά = idiot mongols συμπεριφορές) βλέπεις με εξαιρετικό τρόπο από τα πρώτα επεισόδια τον τρόπο που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι εισβολείς (οικοδεσπότες) για να διαχειριστούν τις ανθρώπινες μάζες. Αναφέρει λοιπόν απλά κι όμορφα ό,τι τις πληροφορίες που χρειάζονταν τις βρήκαν από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μάζεψαν λοιπόν σ’ έναν χώρο ανθρώπους που ήταν επικίνδυνοι για το νέο καθεστώς, όπως στρατιωτικούς κομάντος και πράκτορες του FBI, CIA κ.λ.π. με πρόσχημα ότι θα τους χρησιμοποιήσουν κι ανατίναξαν τον χώρο. Έτσι γλύτωσαν από όλους μαζί, αλλά δεν πήγε σε αυτήν την μάζωξη ο πρωταγωνιστής κι έτσι έχουμε έναν ικανό κι εκπαιδευμένο μέσα σε μια μάζα ανίκανων για οποιαδήποτε αντίσταση …
Μια προνομιούχος τάξη ελίτ ανθρώπων, του τοπικού πληθυσμού η οποία επιλέγεται από τους οικοδεσπότες, αποτελεί την κυβέρνηση. Οι κυβερνώντες δυνάμεις διατηρούν τον έλεγχο των μαζών μέσω του διαχωρισμού των οικογενειών, των αναγκαστικών εξαφανίσεων, των τυχαίων σημείων ελέγχου ταυτότητας, του περιορισμού της χρήσης των οχημάτων (οι περισσότεροι άνθρωποι περπατούν ή οδηγούν ποδήλατα), της διάχυτης οπτικής προπαγάνδας, της δουλείας – σκλαβιάς σε ένα μέρος που ονομάζεται «Εργοστάσιο» και ηλεκτρονική επιτήρηση με ειδικά drones – αεροσκάφη. Ορισμένα ιατρικά προβλήματα, όπως ο διαβήτης «θεωρούνται άξια για θεραπεία» από τους οικοδεσπότες για να εξοντώνουν τον πληθυσμό.

Στη δεύτερη σεζόν, αποκαλύπτεται ότι ένας μεγάλος οργανισμός, γνωστός ως Παγκόσμια Αρχή, βρίσκεται ανάμεσα στις μεταβατικές αρχές των αποικιών και των οικοδεσποτών. Αποκαλύπτεται ότι πριν από την Άφιξη ένας οργανισμός που ονομάζεται «Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Πρόοδο» συνεργάζονταν με τους Οικοδεσπότες στρατολογώντας κατάλληλους ανθρώπους για την Μεταβατική Αρχή, μέσω συνεντεύξεων, αλγόριθμων και του ιντερνέτ !!! Ναι, να το δεις σε παρακαλώ για ν’ αναρωτηθείς για ποιόν λόγο και ποιος πληρώνει αυτούς τους πανάκριβους θηριώδεις servers για να μπορεί ο Μιχαλάκης να φλερτάρει με την Τούλα και να κοινοποιούν δημόσια χασκογελώντας τους κλώνους τους. Ποιός πληρώνει γι’ αυτή την διάχυτη ηλιθιότητα που κατέκλυσε την ζωή του ανθρώπινου ζώου; Γιατί να το κάνει; Ποιός οφελείται από αυτό και στο προσφέρει δωρεάν …αρκεί να του δώσεις τα αληθινά στοιχεία και τις επαφές σου;
Σε μανιπουλάρουν κατά πως γουστάρουν …σε έκαψαν ζωντανό και κιχ δεν έβγαλες !!! με τι μυαλό να σκεφτείς γιατί να σου παρέχει η google και το facebook δωρεάν τόσα εργαλεία;
Ξέρεις πόσο τερατώδεις είναι οι servers τους; Τι τους χρειάζονται; Για να ανεβάζει φατσούλες και να μουγκανίζουν ο Μπάμπης και η Σούλα με τους ομοίους τους και τσάμπα;
Γίνεται ένας πόλεμος ΙΔΕΩΝ… ενώ εσύ συχνάζεις στα σύννεφα, απ’ τα οποία συχνά – πυκνά πέφτεις !!

“The main data hall is so big that engineers move around on scooters.” Mark Zuckerberg

“Bout 150 people work here, but the data halls are frequently empty. Because of the simplified design, we need only one technician for every 25,000 servers.” Mark Zuckerberg
“Old and obsolete hard drives are crunched, forever protecting privacy. Christer Jonsson is in charge of this important task. “I must be very careful”  he says.” Mark Zuckerberg

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΗ ΠΗΓΗ ΣΟΦΙΑΣ H GOOGLE ΟΥΤΕ Η WIKI
Μια συναρπαστική συνέντευξη στο CNBC με τον συνεργάτη της εταιρείας, Ντάνι Σάλιβαν, έβγαλε στην επιφάνεια μερικούς επώδυνους και λογικούς μύθους που σχετίζονται με το Googling. Ο Σάλιβαν λέει ότι μέρος της δουλειάς του είναι να εξηγήσει ότι η Google δεν είναι κάποιο αλάνθαστο μαντείο, αλλά, αντιθέτως, ότι οι αλγόριθμοί του συνήθως είναι πολύ μπερδεμένοι.
«Δεν είμαστε μηχανισμός αλήθειας». Ωστόσο, τόσοι πολλοί υπνωτισμένοι πιστεύουν ότι είναι (άλλωστε μονάχα οι υπνωτισμένοι πιστεύουν, οι έξυπνοι άνθρωποι ή γνωρίζουν κάτι ή δεν το γνωρίζουν) και έχουν παραιτηθεί από το όποιο ένστικτο, της διάκρισης και του μόχθου της γνώσης, για χάρη της ευκολίας σε μια απάντηση με το πάτημα δυο κουμπιών. (sic)
«Η Google δεν σας προσφέρει την αλήθεια. Δεν ισχυρίζεται καν ότι σας προσφέρει την αλήθεια» …ξεκάθαρα αναφέρει το δημοσίευμα του Inc που μεταδίδει αποσπάσματα της συνέντευξης. Ο Σάλιβαν εξηγεί πολύ βολικά ότι δήθεν μία από τις μεγαλύτερες συζητήσεις εντός της εταιρείας είναι το πώς να κάνουν τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους ξανά, -αφού πρώτα τους έκαναν μηχανιστές κι άνοους … να χρησιμοποιούν εικονίτσες αντί για λέξεις …
Λέει λοιπόν «Ένα από τα μεγάλα ζητήματα που συζητούμε είναι πώς να εξηγήσουμε ότι ο ρόλος μας είναι να αποκτήσετε έγκυρες (συμβατικές δηλαδή) και καλές πληροφορίες, αλλά πως τελικά θα πρέπει να επεξεργαστείτε οι ίδιοι την πληροφορία». Φυσικά, η Google έχει επικριθεί ότι προσφέρει πληροφορίες που μπορεί να είναι έγκυρες, αλλά όχι ακριβείς, δηλαδή ελεγχόμενα προπαγανδιστικές …ενώ ο Σάλιβαν έχει άραγε προσληφθεί δήθεν για να «αδειάζει» πολύ βολικά, την μονοκρατορία της ιντερνετικής μηχανής αναζήτησης και να ρίχνει το φταίξιμο στο έτσι κι αλλιώς ηλίθιο πρό-βατο, πού ό,τι σανό και να ταϊστεί το καταπίνει αμάσητο!!! αφού πιστεύει ότι μια μοιχαλίδα γέννησε έναν σωτήρα κι έμεινε παρθένα (sic) μπορεί να πιστέψει τα πάντα.
Ισχυρίζεται λοιπόν ό,τι αυτό που έχει αναλάβει να κάνει είναι να αντιμετωπίσει το πώς οι αλγόριθμοι επηρεάζουν το κοινό και μάλιστα σε μια εποχή που οι επικρίσεις για τα hoax και τα fake news έχουν γιγαντωθεί. Φυσικά λέγοντας fake news, νοούνται τα μη ελεγχόμενα από τους ίδιους news … κι αυτό ω, ναι, τους πονάει … ειδικά όταν έχασε ο χασάπης η Κλίντον στην Αμερική κι αντιλήφθηκαν ότι δεν έχουν και τόσο καλό ελεγχο του προ-βατοποιημένου χρήστη … ούτε καν στην Συρία του Ασαντ δεν μπορούν να ελέγχξουν την πλέμπα όπως επιθυμούν!
Οι αλγόριθμοι αναζήτησης της Google έχουν δημιουργήσει μια σειρά από σοβαρά λάθη τους τελευταίους μήνες. Χάσαν μεγάλο κομμάτι του ΕΛΕΓΧΟΥ ΜΑΣ …  Μέρος της δουλειάς του Σάλιβαν είναι να εξηγήσει αυτά τα λάθη. Είναι υπεύθυνος για την γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των μηχανικών της Google και τον έξω κόσμο και τελικά, χρησιμοποιώντας πληροφορίες από τις δύο πλευρές, να βελτιώσει την σχέση αυτή. Ο Σάλιβαν είναι αντιμέτωπος με λάθη που σχετίζονται με την εσφαλμένη αναζήτηση, τις ελλιπείς απαντήσεις, τα σφάλματα αυτόματων προγνωστικών, αλλά και τις προκαταλήψεις. Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η αποτυχία της Google να παρέχει ακριβείς πληροφορίες αλλά και η δυσπιστία του κοινού όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η διαδικασία.
Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του Σάλιβαν είναι να πείσει τους ανθρώπους ότι τα λάθη της Google οφείλονται σε αλγοριθμικά σφάλματα και όχι σε μια σκόπιμη τακτική. «Δεν το κάνω ως δικαιολογία, αλλά για να πω γιατί συνέβη και μετά να βρω πώς θα το βελτιώσουμε. Δεν είμαστε μηχανισμός αλήθειας … Μπορούμε να σας δώσουμε πληροφορίες, αλλά δεν μπορούμε να σας πούμε την απόλυτη αλήθεια ενός πράγματος» λέει το φυντάνι της google.

Την 1η Ιουλίου 2009, ο αντισυνταγματάρχης ε.α. Timothy L. Thomas των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων δημοσίευσε ένα άρθρο στο περιοδικό «Parameters» σχετικά με την πραγματική φύση τουΠληροφοριακού Πολέμου. Ο Thomas, μέσα από τη μελέτη του με τίτλο «The mind has no firewall» (Το μυαλό δεν διαθέτει τείχος προστασίας) θέτει επί τάπητος αυτό που επί χρόνια ήταν επτασφράγιστο μυστικό: Η μαζική επιχείρηση επηρεασμού της κοινής γνώμης δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύνολο υποσυνείδητων μηνυμάτων που μεταβάλλουν τις ικανότητες του πολίτη να προχωρήσει σε ορθή επεξεργασία των δεδομένων και της κοινωνικής συμπεριφοράς του.
Τι λέει και το βασικό εγχειρίδιο ψυχολογικών επιχειρήσεων του αμερικανικού Στρατού, το οποίο έχουν κοπιάρει οι επιχειρήσεις και οι υπηρεσίες των κρατών (DoD Directive S-3600.1 09/12/1006, U.S. Army Field Manual 101-5-1) για το θέμα: «Δίνουμε έμφαση στην χρήση των δεδομένων, τα οποία αποτελούν την πληροφορία, προκειμένου να διαπεράσουμε τις φυσικές άμυνες του αντιπάλου και να τον επηρεάσουμε, έτσι ώστε να πάψει να έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί».
Κάπως έτσι η Ελλάδα ως νικητής του Β’ Π.Π. μετατρέπεται σε κατεχόμενη χώρα. Χιλιάδες γελοιογραφίες σε έντυπα και ψηφιακά μέσα από όλο τον κόσμο, προκλητικές και καυστικές, αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης και κριτικής των στερεοτυπικών αναπαραστάσεων των ευρωπαϊκών χωρών μέσα στο ταραγμένο πεδίο της οικονομικής κρίσης. Ως βασική διαπίστωση προκύπτει ότι η συντριπτική πλειονότητα των σκίτσων του ξένου Τύπου χρησιμοποιεί παραπομπές στην Αρχαία Ελλάδα, όπου οι ερειπωμένοι αρχαίοι ναοί συνδέονται με τα σημερινά οικονομικά ερείπια, ενώ οι σύγχρονοι Έλληνες παρουσιάζονται να έχουν σπαταλήσει ανεύθυνα τόσο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο όσο και το πολιτιστικό κεφάλαιο των αρχαίων προγόνων τους.
Σε πρωτοσέλιδη έρευνά της η «LIBERATION», υπό τον τίτλο «Goldman Sachs – La banque qui fait peur» («Goldman Sachs, η τράπεζα που προκαλεί φόβο»), αποκαλύπτει τις «ειδικές» ψυχολογικές δραστηριότητες της αμερικανικής τράπεζας, για τον τρόπο με τον οποίο κέρδισε δισεκατομμύρια σε βάρος της Ελλάδας συντονίζοντας τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως π.χ. τους «Financial Times». Η έρευνα ξεκινά με ανταπόκριση των Grégoire Biseau και Jean Quatremer από τις Βρυξέλλες, στην οποία επισημαίνεται ότι η αμερικανική τράπεζα κατηγορείται ότι έχει κερδοσκοπήσει σε βάρος της Ελλάδας, παρ’ ότι συμβούλευε την Αθήνα για πολλά χρόνια. «H πιο ισχυρή τράπεζα του κόσμου κερδοσκόπησε σε βάρος της Ελλάδας, μολονότι πληρωνόταν από την Αθήνα για να τη βοηθήσει στη διαχείριση του χρέους της». Αυτή είναι η κατηγορία που βρίσκεται στο μυαλό όχι μόνο όλων των Ευρωπαίων τραπεζιτών, αλλά και των πολιτικών που -πράγμα σπάνιο- συμφωνούν, καταρρακώνοντας την όποια αξιοπιστία της Goldman Sachs. Αλλά σε κανένα συμ-βατικό ΜΜΕ (προ-βατό) δεν θα δεις πηχυαίους τίτλους γι’ αυτό το θέμα … πουθενά.
Γενικά, ο ξένος Τύπος χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους δανειστές των Ελλήνων σε μια πρωτοφανή μαζική διαχείριση κατευθυνόμενων πληροφοριών για έναν βασικό λόγο: έπειθε την κοινή γνώμη των κρατών-δανειστών της Ελλάδας ότι «οι Ελληνες είναι άξιοι της μοίρας τους» και κυρίως την χρησιμοποιούσαν για να αναπαράγεται και να διαχέεται η πληροφορία στο εσωτερικό της Ελλάδας από τα εγχώρια ΜΜΕ, κυρίως από τα τηλεοπτικά κανάλια και να δημιουργείται το αναγκαίο ψυχολογικό υπόβαθρο αποδοχής πρωτοφανών μέτρων και καταστάσεων.
Κάθε βράδυ στις 20.00 ξεκινάει ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης. Αυτό ξεκίνησε από το φθινόπωρο του 2010 και συνεχίζεται έως και σήμερα, ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Ξεκίνησαν το 2010 από την ιδιότυπη συλλογική ενοχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» άρα «όλοι μαζί πρέπει να πληρώσουμε», η οποία διαχέεται από τα ελληνικά κανάλια που την αναπαράγουν, ενώ είναι ένα ολοφάνερο fake news. Συνεχής ροή αναλύσεων, πολεμικών ή και απειλών που εκφράζονται από επίσημες ανακοινώσεις, την αρθρογραφία έως τα τηλεοπτικά σποτ και τις διαδικτυακές αναρτήσεις … κι όπου κάθε αντίθετη θέση στο διαδίκτυο, κάθε αντίθετη άποψη από αντισυμ-βατικά blog καυτηριάζεται ως hoax ή fake news.
Επιπλέον φτιάχνουν οι ίδιοι fake news και hoax για να τα στηλιτεύουν κατόπιν και να πουν «να το κακό ιντερνέτ, ο κακός blogger, ο κάκιστος Πούτιν … ας το ελέγξουμε» και περνούν ως εμφυτεύσεις, θέματα όπως τα δηλητήρια της Monsanto (Rosamond) ως εξέλιξη και ανάπτυξη, την ίδια ως φιλάνθρωπη και πολιτισμένη, τα μεταλλαγμένα της ως φίλα προς τον άνθρωπο, τους αεροψεκασμούς ως ανύπαρκτους, τα ιατρικά σφάλματα ως θέσφατα, τα εμβόλια ως πανάκεια, την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα ως λογική και το άσπρο χιόνι ως μαύρο …
Για τον γερμανικό Τύπο οι εφημερίδες «Bild», «Die Welt», «Suddeutsche Zeitung» και το περιοδικό «Focus» η κρίση στην Ελλάδα αποτέλεσε ιδανική βάση ώστε να δημιουργηθούν νεότεροι στερεοτυπικοί χαρακτηρισμοί από τα γερμανικά ΜΜΕ. Προβάλλουν αρνητικά στερεότυπα για τους Ελληνες, κατακρίνοντας την νοοτροπία και τον τρόπο ζωής τους, χρησιμοποιώντας  υπεραπλουστευμένες εξηγήσεις, φορτισμένη φρασεολογία, υπερβολές και ανακρίβειες, τρομοκρατώντας κι επηρεάζοντας το δύστυχο κοινό που τους παρακολουθεί ακόμη.
Πρωταγωνιστούν σε αυτόν τον βομβαρδισμό η βρετανική «Guardian» και οι «Financial Times», «Observer», «Independent», «Mirror», «Express», «Mail», «Telegraph» ξεσαλώνουν κατά της Ελλάδας, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες ιδεολογικο-πολιτικές θέσεις και συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Ε !!! δεν θα αφήσουν αγαπούλα μου τον κάθε τυχάρπαστο blogger να τους χαλάσει την δουλειά … έτσι ξεχύθηκαν στην ρούγα τα διάφορα έμμισθα troll – hoaxadika του 0,60 λεπτούλια με σκοπό να υποστηρίζουν ό,τι τους πει η εντολή του αφέντη τους.
«Οι κολοσσοί των social media σίγησαν εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό δε γίνεται να συμβεί ακόμα και αν σημαίνει πως πρέπει να συνεχίσουμε να ακούμε Fake News, όπως εκείνα του CNN, του οποίου η ακροαματικότητα είναι καταρρακωμένη. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν τι είναι αλήθεια και τι όχι, χωρίς λογοκρισία», έγραψε ο Τραμπ στο Twitter.
…και όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύ συμπαθούν τα συμ-βατικά, καλοπληρωμένα κι ολοκληρωτικά ΜΜΕ τον Αμερικανό Πρόεδρο.

@Ηω Αναγνώστου /συγγραφέας και θεωρός
πηγη