Στον αστερισμό Δράκων το ηλιακό σύστημα που ανακοίνωσε η NASA. Ποια η σχέση του με τις πυραμίδες της Γκίζας
Η ανακάλυψη δύο νέων πλανητών γύρω από το αστέρι Kepler-90, που μοιάζει με τον δικό μας Ήλιο, σημαίνει ότι το μακρινό ηλιακό σύστημα έχει τόσους πλανήτες, όσους το δικό μας.
Ένα ολόκληρο ηλιακό σύστημα με πλανήτες σαν τη Γη ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε η NASA. Η Αμερικανική Υπηρεσία Διαστήματος, σε τηλεδιάσκεψη, ανέφερε πως η ανακάλυψη δύο νέων πλανητών γύρω από το αστέρι Kepler-90 που μοιάζει με τον δικό μας Ήλιο, σημαίνει ότι το μακρινό ηλιακό σύστημα έχει τόσους πλανήτες, όσους το δικό μας. Ο Kepler και το ηλιακό του σύστημα ήταν ήδη γνωστά, ωστόσο η «επαναστατική» ανακάλυψη των αστρονόμων είναι οι δύο νέοι κόσμοι, και μάλιστα για την ανακάλυψή τους χρησιμοποιήθηκε η τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης της Google που «μαθαίνει» μόνο της να αναγνωρίζει εξωπλανήτες! Μάλιστα, ο πλανήτης Kepler-90i, είναι ένας μικρός, ζεστός, γήινος πλανήτης, 30% μεγαλύτερος από τη Γη, με τη θερμοκρασία να είναι 800 βαθμοί Fahrenheit, οι οποίοι μοιάζουν με την περίπτωση του πλανήτη Ερμή. Όλα τα παραπάνω υποδεικνύουν ότι μπορεί να υπάρχουν ολόκληροι κόσμοι και ηλιακά συστήματα «κρυμμένα» μέσα στα στοιχεία που έχουν ήδη συλλέξει οι επιστήμονες, αλλά δεν μπορούσαν μέχρι τώρα να «παρατηρήσουν» ακριβώς γιατί τα «σημάδια» ήταν τόσα πολλά, που δεν ήξεραν από πού ν' αρχίσουν! Ο Πολ Χερτζ, διευθυντής του Τμήματος Αστροφυσικής της NASA στην Ουάσινγκτον, παραδέχθηκε ότι οι επιστήμονες δεν είχαν μέχρι σήμερα τα κατάλληλα «εργαλεία» για μια τέτοια ανακάλυψη. «Αυτό το εύρημα δείχνει ότι τα δεδομένα μας θα είναι ένας θησαυρός που θα διατίθεται σε καινοτόμους ερευνητές για τα επόμενα χρόνια» σχολίασε επίσης.
Ποιος είναι ο Kepler-90 και ο αστερισμός του Δράκοντα
Ο Kepler-90 είναι ένα αστέρι κύριας αλληλουχίας τύπου G που βρίσκεται περίπου 2.545 έτη φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Δράκων. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, μετά τις ανακοινώσεις της NASA, ότι είναι ένα πλανητικό σύστημα που έχει ισάριθμους παρατηρούμενους πλανήτες όπως το δικό μας ηλιακό σύστημα. Η ηλικία του εκτιμάται περίπου στα 2 δισεκατομμύρια έτη, το φαινομενικό μέγεθος του αστεριού είναι κατηγορίας 14, επομένως είναι πολύ αχνό ώστε να μπορούμε να το βλέπουμε με γυμνό μάτι.
Ο Δράκων (Λατινικά: Draco, συντομογραφία: Dra) που ανήκει ο Kepler-90, είναι ο αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Ο Πτολεμαίος κατέτασσε 31 αστέρια σ’ αυτόν και ο Argelander 130, ενώ ο Heis τα ανέβασε σε 220. O μεγάλος αυτός αστερισμός βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας και συνορεύει με 8 διαφορετικούς αστερισμούς, τους: Μικρή Άρκτο, Κηφέα, Κύκνο, Λύρα, Ηρακλή, Βοώτη, Μεγάλη Άρκτο και Καμηλοπάρδαλη. Το «κεφάλι» του βρίσκεται βόρεια της Λύρας και του Ηρακλή σαν τετράπλευρο και το «σώμα του» κάμπτεται προς τον Κηφέα, ενώ σαν πέταλο περιβάλλει το σώμα της Μικρής Άρκτου και εκτείνει την «ουρά του» μεταξύ των δύο Άρκτων. Ο Δράκων κείται αρκετά βόρεια ώστε να είναι αειφανής στο σύνολό του από ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, και σχεδόν στο σύνολό του από την Ελλάδα, ενώ καταλαμβάνει μία έκταση 1.083 τετραγωνικών μοιρών.
Παρά την μεγάλη του έκταση ο αστερισμός δεν έχει ανοιχτά ή σφαιρωτά σμήνη ούτε και διάχυτα νεφελώματα. Έχει όμως δύο γνωστά πλανητικά νεφελώματα: το NGC6543, κοντά στο βόρειο πόλο της εκλειπτικής, ιστορικά γνωστό ως το πρώτο νεφέλωμα που αναλύθηκαν οι φασματικές του γραμμές, από τον Ουίλιαμ Χάγγινς, και το πανέμορφο «Μάτι της Γάτας». Παρατηρήθηκε από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ σε απόσταση 3.000 ετών φωτός με έναν ίσως διπλό αστέρα στην καρδιά του. Ο Δράκων έχει πολλά εξωγαλαξιακά αντικείμενα που είναι όμως αμυδρά. Κάποια από αυτά είναι δορυφόροι γαλαξίες του Γαλαξία μας. Το Διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ παρατήρησε εδώ το φαινόμενο των «βαρυτικών φακών», που είχε προβλεφθεί από τον Αϊνστάιν, στο σμήνος γαλαξιών Άμπελ 2218. Το φως των απομακρυσμένων γαλαξιών καμπυλώνεται από την συνολική βαρύτητα των γαλαξιών που είναι πιο κοντά σε εμάς, με αποτέλεσμα οι μακρινοί γαλαξίες να εμφανίζονται σαν μια σειρά
από τόξα. Η σημασία του Αστέρα α Draconis
Από τους 220 αστέρες του Heis, οι 11 είναι λαμπρότεροι του 4ου μεγέθους, όπως για παράδειγμα ο α DRA(3,6). To αστέρι αυτό έπαιξε το ρόλο του πολικού αστέρα γύρω στο 2750 π.Χ. λόγω της μετάπτωσης του πολικού άξονα. Η τροχιά του Βορείου Πόλου στον ουράνιο θόλο είναι τέτοια, ώστε το 2750π.Χ. ο α Dra ήταν σε απόσταση 10’ απ’ αυτόν σε σχέση με τις 26 που είναι σήμερα. Ως πολικός αστέρας λατρευόταν από τους λαούς της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου και ήταν ορατός μέρα και νύχτα από τη βάση της Μεγάλης Πυραμίδας του Χέοπος, μέσω ενός κεντρικού περάσματος και του σωληνοειδούς ανοίγματος. Φαινόταν επίσης κι από τις βάσεις όμοιων πυραμίδων της Γκίζας και του Αμπού Σιρ, σύμφωνα με τον J. Herschel. Ως κάτοχος τέτοιας προνομιούχου θέσεως στον ουρανό, στολιζόταν και με τα κατάλληλα ονόματα. Έτσι ο α Dra ονομαζόταν «Ζωή του Ουρανού», «Δικαστής του Ουρανού», «Ανώτατος Δικαστής» αλλά και πολλά ακόμα ονόματα.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Δράκων, οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς και αστρονόμοι του ελληνορωμαϊκού κόσμου τον αποκαλούσαν Δράκοντα, αλλά οι Ίππαρχος και Ερατοσθένης τον αποκαλούσαν Όφιν, και συγχεόταν στους Λατίνους με τον άλλο ουράνιο Όφι ως Anguis, Coluber, Python και Serpens. Παριστανόταν κουλουριασμένος στο κέντρο της ασπίδας του Ηρακλέους, και κατά την μυθολογία υπάρχουν οι εξής 4 εκδοχές:
α. Ήταν ο φύλακας των μήλων των Εσπερίδων, ο Λάδωνας τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλής, για να πάρει τα χρυσά μήλα (στον 11ο άθλο του). Τότε η θεά Ήρα, η αντίπαλος του Ηρακλή, τοποθέτησε τον σκοτωμένο Δράκοντα σαν αστερισμό στον ουρανό κοντά στο Βόρειο Πόλο του.
β. Ο Υγίνος αναφέρει ότι κατά κάποιους η Γιγαντομαχία συνδέεται με τον αστερισμό του Δράκοντος: «Κάποιοι δε λέγουν ότι αυτός ο δράκων (ο αστερισμός του Δράκοντος) ρίφθηκε από τους Γίγαντες κατά της Αθηνάς, όταν αυτή μαχόταν εναντίον τους. Αλλά η Αθηνά άρπαξε τον περιελισσόμενο δράκοντα, τον εκσφενδόνισε στα άστρα και τον τοποθέτησε ακριβώς στον πόλο του ουρανό. Ούτως, μέχρι και σήμερα αυτός φαίνεται με το σώμα του περιελιγμένο, σαν να έχει μόλις μεταφερθεί στα άστρα». (Αστρονομικά, 2.3).
Από τα ανάγλυφα του βωμού της Περγάμου μαθαίνουμε τι εννοούσε ο Απολλόδωρος λέγοντας ότι οι Γίγαντες «είχαν στο κάτω μέρος τους φολίδες δρακόντων»: Εις αυτά λοιπόν, με εξαίρεση τον Λέοντα, οι Γίγαντες απεικονίζονται ως ανδρόμορφοι μέχρι και τους γλουτούς, αλλά με δύο σπείρες οφιοειδών δρακόντων αντί ποδιών
γ. Ήταν το φίδι που σκότωσε ο Κάδμος, του οποίου τα δόντια έσπειρε και βγήκαν οπλισμένοι άντρες.
δ. Ήταν η Λερναία Ύδρα, αν και γι' αυτήν υπάρχει ο αστερισμός της Ύδρας. Η εκδοχή οφείλεται στο ότι ο Ηρακλής σαν αστερισμός φαίνεται να γονατίζει προς αυτή και το κεφάλι του τέρατος να τον πλησιάζει.
Στην Περσία, ο Δράκων ήταν το Azhdeha ή Hashteher, το ανθρωποφάγο ερπετό, ενώ οι Ινδοί, αποκαλούσαν τον αστερισμό Shi-shu-mara ή Sim-shu-mara (αλλιγάτορα ή γουρουνόψαρο), όπως και τον Δελφίνα. Ορισμένοι μελετητές ταυτίζουν τον Δράκοντα με τον δράκο Tiamat, την προσωποποίηση του αρχέγονου χάους στη βαβυλωνιακή μυθολογία που ηττήθηκε από τον ηλιακό θεό Ιζντουμπάρ (τον δικό μας Ηρακλή), του οποίου το πόδι τον πατάει. Αντιθέτως, κατά τον Rawlinson ήταν ο Hoa ή Kim-mut, ο τρίτος θεός της ασσυριακής τριάδας. Ως μορφή στους Χαλδαίους, ο Δράκων έφερε και φτερούγες, από τις οποίες ο Θαλής ο Μιλήσιος σχημάτισε τη Μικρή Άρκτο, οπότε εξαφανίστηκαν στις νεότερες αναπαραστάσεις. Γενικώς, οι Χαλδαίοι είχαν ένα Δράκοντα μεγαλύτερου μήκους, που τύλιγε και τις δύο άρκτους στις κουλούρες του, πράγμα που επεβίωσε σε χειρόγραφα και βιβλία μέχρι τον 17ο αιώνα μ.Χ., υπό τον συνδυαστικό τίτλο Arctoe et Draco. Ονομασίες του Δράκοντος στα λατινικά είναι επίσης οι Monstrum Mirabile, Monstrum Audax ή απλώς Monstrum (Γερμανικός), ο Maximus Anguis του Βιργιλίου και ο Custos Hesperidum, δηλαδή ο φύλακας των χρυσών μήλων των Εσπερίδων.
Οι αστέρες του Δράκοντος, είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους αρχαίους Αιγυπτίους, όπως και όλοι οι περι-πολικοί αστέρες και αστερισμοί, αλλά τους απέδιδαν άλλες μορφές: μερικοί αποτελούσαν τμήμα του Ιπποπόταμου ή της παραλλαγής του, του Κροκοδείλου, και με τον τρόπο αυτό απεικονίζονταν στο Δενδερά και στις Θήβες. Το ιερογλυφικό σύμβολο για τον Ιπποπόταμο αυτό σήμαινε και τα ουράνια γενικώς, ενώ ο αστερισμός πιστευόταν ότι ήταν σύμβολο της `Ισιδος-Αθώρ ή Αθύρ, της αιγυπτιακής Αφροδίτης. Κατά τον Λόκυερ ο μύθος του Ώρου συνδέεται χωρίς αμφιβολία με αστέρες του Δράκοντος, παρότι αργότερα αυτός ο μύθος μεταφέρθηκε στον Μηρό, τη δική μας Μεγάλη Άρκτο. Το συνηθισμένο όνομα στους Άραβες ήταν το Al Tinnin και το Al Thuban, απλές μεταφράσεις δηλαδή του πτολεμαϊκού «Δράκων». Στην ουράνια σφαίρα των Βοργιών ο όρος Alghavil Altannin (= ο Δηλητηριώδης Δράκων) που εμφανίζεται πάνω από τους αστέρες β και γ Δράκοντος θεωρήθηκε από τον Assemani ότι αναφέρεται σε όλο τον αστερισμό καθώς παραδοσιακά οι αρχαίοι αστρολόγοι πίστευαν ότι όταν ένας κομήτης περνούσε από τον Δράκοντα σκορπούσε δηλητήριο πάνω από τον κόσμο. Οι αραβικές ονομασίες πέρασαν και στο παλαιό τουρκικό Etanin και στις παραλλαγές Aben, Taben, Etabin, Abeen και Taeben (Ριτσιόλι), Daban, Alanin και Attanino. Δευτερευόντως, οι Άραβες αποκαλούσαν τον Δράκοντα με το επίθετο Al Shuja (το φίδι, από κοινού με την Ύδρα), ενώ για τον αστερισμό Όφι είχαν το όνομα Al Hayyah.
