Αναμνήσεις από τον Βίλχελμ Ράιχ και την Οργονομία
Έχω διατηρήσει ένα συνεχές ενδιαφέρον για την οργονομία από το 1948, όταν πρωτοήλθα σ’ επαφή με τη δουλειά του Βίλχελμ Ράιχ. Αν και κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας είχα ήδη βιώματα που μου
μαρτυρούσαν την ύπαρξη μιας ζώσας δύναμης, τις εμπειρίες αυτές τις είχα ξεχάσει καθώς μεγάλωνα αλλά τις ξαναθυμήθηκα στη συνέχεια ενώ βρισκόμουν κάτω από τη δυσάρεστη επίδραση μια σοβαρής αρρώστιας. Πολύ αργότερα, το 1945, μια νέα και έντονη εμπειρία ενός βιοενεργειακού φαινομένου που μου συνέβη, με έπεισε πλέον με δραματικό τρόπο πως πραγματικά υπάρχει κάποια ενέργεια, που μπορούσε κανείς να τη νιώσει να ρέει στο κορμί του.
Ξαφνικά, μια καλοκαιρινή ημέρα, ενώ βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χωρίς καμιά προειδοποίηση, ένιωσα κάτι σαν κίνηση συσσωρευμένης ενέργειας στην αριστερή πλευρά του κορμιού μου, που κατέβαινε κατά μήκος του αριστερού μου ποδιού και της αριστερής μου πατούσας, να ρέει προς τη δεξιά πατούσα σαν να μην υπήρχε καθόλου κενό ανάμεσα στα πόδια μου, να ταξιδεύει στη συνέχεια κατά μήκος του δεξιού ποδιού προς το στήθος και να περνά από την καρδιά. Δύο ή τρεις φορές επαναλήφθηκε αυτή η κυκλική πορεία. Ήταν τόσο απρόσμενο και δυνατό αυτό που μου συνέβη, που με τρόμαζε, ιδιαίτερα όταν έρεε στην καρδιά μου. Το γεγονός αυτό δεν μπόρεσε να το εξηγήσει ούτε ο γιατρός μου αλλά ούτε και ο σύμβουλός του, ένας πολύ γνωστός παθολόγος.
Συνέβη στις 6 Αυγούστου του 1945 την ημέρα που έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Με την πάροδο του χρόνου έφτασα στο συμπέρασμα πως θα πρέπει να υπήρχε κάποια βιοενεργειακή σύνδεση ανάμεσα στην έκρηξη κι εκείνη την εμπειρία μου. Πολύ πιθανόν να βρισκόμουν σε μια ιδιαίτερη κατάσταση έντασης, ειδικά αν είχα εκ των προτέρων ακούσει τα νέα της ρήψης της βόμβας, και πιθανόν η ένταση να έκανε το ενεργειακό πεδίο του κορμιού μου να συντονιστεί με τις εκτροπές του ενεργειακού πεδίου της Γης που προκλήθηκαν απ’ την έκρηξη.
Η αντίδρασή μου ήταν ν’ αρχίσω να ψάχνω σε βιβλία και άρθρα, προκειμένου να μπορέσω να κατανοήσω κάπως την εμπειρία μου. Πριν να έρθω σε επαφή με τα κείμενα που είχε γράψει ο ίδιος ο Ράιχ, είχα διαβάσει δύο άρθρα που οι συντάκτες τους του επιτίθονταν. Το ένα ήταν της Μίλντρεντ Ι. Μπρέιντι με τίτλο «Η παράξενη περίπτωση του Βίλχελμ Ράιχ», στο περιοδικό της Κλινικής Μένινγκερ (αναδημοσιευμένο από το τεύχος της 26ης Μαΐου 1947 του περιοδικού Νιου Ριπάμπλικ) ενώ το άλλο, κάποιο κύριο άρθρο στη φοιτητική εφημερίδα του πανεπιστημίου όπου φοιτούσα.
Κάποια στιγμή, την άνοιξη του 1948, πήγα να δω μια συσκευή που έμοιαζε με κουτί και λεγόταν πως είχε ενεργειακή επίδραση στο σώμα. Κάθισα μέσα για μικρό διάστημα γιατί υπήρχε κι άλλος κόσμος που περίμενε τη σειρά του και αποφάσισα να ξαναδοκιμάσω αργότερα. Όταν μου δόθηκε μια νέα ευκαιρία, το κουτί είχε μεταφερθεί στο γραφείο του κατασκευαστή του Tony Oberleitner.
Ήταν ένας συσσωρευτής οργόνης.
Αυτή τη δεύτερη φορά συνέβη κάτι ασυνήθιστο για μένα έως εκείνη την περίοδο. Εξαιτίας της σοβαρής ασθένειας που προανέφερα, με είχαν συμβουλεύσει να μην προσπαθήσω ποτέ να τρέξω αν μπορούσα να περπατήσω. Είχα λοιπόν προσκολληθεί πιστά σ’ αυτή τη συμβουλή, για περισσότερο από πέντε χρόνια. Επιστρέφοντας όμως στο σπίτι, μετά από τη δεύτερη παραμονή μου στο συσσωρευτή, είδα ένα λεωφορείο να έρχεται και έτρεξα να το προλάβω. Αυτό έγινε χωρίς να το σκεφτώ αλλά, συνειδητοποίησα πως έκανα κάτι που είχα να το κάνω εδώ και χρόνια.
Με την εμπειρία που αποκτούσα από την παραμονή μου στο συσσωρευτή, άρχισα να νιώθω μια απαλή ροή κάτι σαν τσιμπήματα στο πάνω μέρος της πλάτης μου, μια αίσθηση ότι «γέμιζα», κι επίσης την επίγνωση για το πότε αυτή η αγωγή έπρεπε να διακοπεί. Κι έτσι συνέχισα να τον χρησιμοποιώ, ώσπου πήρα ένα δικό μου συσσωρευτή με αποτέλεσμα, να με βοηθήσει να γίνω πιο δραστήριος, να έχω ισχυρότερη αντίσταση στα κρυολογήματα και συνέχισα να τον χρησιμοποιώ για χρόνια.
Την ίδια περίοδο, έχοντας γνωρίσει τον Τόνι Όμπερλάιτνερ, κατάφερα να αποκτήσω τα βιβλία του Ράιχ. Τα οφέλη που είχα από τη χρήση του συσσωρευτή και τη μελέτη του έργου του Ράιχ είχαν μια πολύ ισχυρή επίδραση πάνω μου. Έτσι αποφάσισα να γνωρίσω τον ίδιο τον Ράιχ και τον συνάντησα στο Όργονον, στην κωμόπολη Ρέιντζλι του Μέιν, την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη του 1949. Επειδή είχα βρει τα βιβλία του γεμάτα από πληροφορίες, βαθυστόχαστα κι ευαίσθητα, μισο-περίμενα να συναντήσω κάποιον με ποιητική, ακαδημαϊκή φυσιογνωμία. Ξαφνιάστηκα όμως συναντώντας κάποιον που έμοιαζε περισσότερο με άνθρωπο της γης, αρκετά εύσωμο, μυώδη και εύρωστο, στιβαρό με κοκκινωπή επιδερμίδα και ασημένια μαλλιά, βουρτσισμένα στο πλάι. Μιλούσε αγγλικά με γερμανική προφορά και τραχιά φωνή.
Η συνάντηση, στην οποία ήταν παρών και ο Δόκτωρ Σίμιον Τροπ, οργονομιστής γιατρός, συνέβη λίγο μετά την εξαφάνιση του Γουίλιαμ Γουάσιγκτον, του ανθρώπου που είχε βοηθήσει τον Βίλχελμ Ράιχ με τον οργονοκινητήρα. Αυτή η εξαφάνιση είχε προκαλέσει κάποια ανησυχία στον Ράιχ και πιθανόν είχε ζητήσει στον Τροπ να είναι παρών ως μάρτυρας αλλά και για ασφάλεια στην πρώτη του συνάντηση μ’ εμένα, που ήμουν ξένος. Στη διάρκεια της συνάντησης ο Ράιχ με προσκάλεσε να περάσω την εβδομάδα στο εργαστήριο εξετάζοντας οργονομικά φαινόμενα υπό την καθοδήγηση της Ίλζε Όλεντορφ.
Στο Εργαστήριο των Σπουδαστών, πρώτα από όλα μου ζήτησε να εξετάσω βιόντα χώματος με το μικροσκόπιο. Στη συνέχεια, μου ζήτησε να παρακολουθήσω τις μεταβολές στη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ενός συσσωρευτή (Το) και ενός εικονικού συσσωρευτή δείγματος (Τ), κατά τη διάρκεια της ημέρας και να συσχετίσω αυτές τις διακυμάνσεις με τη φυσιολογική διαρροή του ηλεκτροσκοπίου, καθώς και με τις μεταβολές στην εμφάνιση της ατμοσφαιρικής οργόνης (ΟΡ). Η τελευταία γινόταν ορατή μέσω ενός μικρού τηλεσκόπιου (ή μήπως ήταν κιάλια σε τρίποδο;) που σκόπευε από τα μεγάλα παράθυρα του Εργαστηρίου των Σπουδαστών, σ’ έναν αγρό που ξεδιπλωνόταν έξω, με ένα βουνό που δέσποζε στο βάθος, το οποίο χρησίμευε ως αντίθεση, επιτρέποντας έτσι την καλύτερη ορατότητα της ατμοσφαιρικής ΟΡ.
Μελετώντας στο Εργαστήριο των Σπουδαστών
Ακόμα θυμάμαι το δέος και την έξαψη που ένιωσα αντικρίζοντας την ΟΡ να ρέει πέρα από το παράθυρο, από τη δύση προς την ανατολή, μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα. Εκτεινόταν από το έδαφος έως το ύψος της κορυφής του βουνού που βρισκόταν στο βάθος, γέμιζε τη θέα κι έρεε πέρα από εμένα, δυναμικά και ασταμάτητα σαν ένα φαρδύ ποτάμι. Όσο ο καιρός ήταν λαμπερός και ηλιόλουστος είχε αυτή τη ροή αλλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ενόσω επικρατούσε ακόμη ηλιοφάνεια, αλλά μόλις επρόκειτο να αλλάξει ο καιρός σε συννεφιά, η ροή φαινόταν να γίνεται λιγότερο έντονη, κι άρχιζε να κινείται από την ανατολή προς τη δύση.
Στη συνέχεια, όταν ερχόταν η βροχή, η ροή της ΟΡ εξασθένιζε ακόμη περισσότερο. Αργότερα, όταν πλέον η βροχή σταματούσε και ενώ υπήρχε ακόμη συννεφιά, η ροή της ΟΡ άρχιζε να ενισχύεται ξανά, να ξαναεμφανίζεται η αρχική της ροή από τη δύση προς την ανατολή και στη συνέχεια ξεπρόβαλε ο Ήλιος. Δηλαδή οι αλλαγές στη ροή της ατμοσφαιρικής ΟΡ, συνέβαιναν πριν ακόμη οι καιρικές συνθήκες αλλάξουν και ήταν στην πραγματικότητα προφητικές για την επικείμενη αλλαγή του καιρού. Ήταν επίσης εντυπωσιακό το πώς οι αλλαγές στο Το-Τ και τη φυσική διαρροή του ηλεκτροσκοπίου ήταν παράλληλες με τις αλλαγές στη ροή της ατμοσφαιρικής ΟΡ. Οι εμπειρίες εκείνης της εβδομάδας του 1949 στο εργαστήριο επηρέασαν τις απόψεις μου από τότε μέχρι σήμερα.
Μετά από μια εβδομάδα στο Ρέιντζλι, επέστρεψα στο Μόντρεαλ γεμάτος ενθουσιασμό για τις μελλοντικές προοπτικές έρευνας με τη ζωική ενέργεια. Μόλις τότε, ξεκινούσα να εργάζομαι ως βιολόγος, ερευνώντας προβλήματα γήρανσης στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής Allan Memorial στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ, στο Μόντρεαλ, όπου μου παραχωρήθηκαν οι δυνατότητες και οι ανέσεις ενός εργαστηρίου. Έτσι, ξεκίνησα τη συμβατική έρευνα πάνω στη γήρανση, ενώ παράλληλα, όταν μου το επέτρεπε ο χρόνος μου, μελετούσα τη ζωική ενέργεια, κάτι που τελικά με οδήγησε να πραγματοποιήσω πειράματα πάνω στη θεραπεία με το άγγιγμα.
Τον επόμενο χρόνο επισκέφτηκα το Όργονον, τόσο την άνοιξη, όσο και το καλοκαίρι. Επειδή διέσχιζα τα σύνορα Καναδά-ΗΠΑ, ήμουν υποχρεωμένος να περάσω από το γραφείο μετανάστευσης. Ήταν ο καιρός του μακαρθισμού και του ψυχρού πολέμου, έτσι σχεδόν μου έγινε ανάκριση σχετικά με τα ταξίδια μου στο Ρέιντζλι. Είπα ότι ενδιαφερόμουν σαν επιστήμονας για τη δουλειά του Ράιχ πάνω στον καρκίνο και τότε μου έκαναν ερωτήσεις για τις πολιτικές πεποιθήσεις του Ράιχ όσο και τις δικές μου.
Κάτι τέτοιο για μένα – έναν επιστήμονα – ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Έτσι, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο δρόμος της έρευνας της ζωικής ενέργειας ήταν δύσβατος. Όταν έφτασα στο Όργονον, ανέφερα αυτά τα γεγονότα στον Ράιχ και ακόμη μου φαίνεται να τον βλέπω να γέρνει πίσω στην περιστρεφόμενη πολυθρόνα του και να λέει με θλίψη: «Θα με πιάσουν».
Φαινόταν αρκετά ευάλωτος εκείνη τη στιγμή. Τις επόμενες φορές πέρασα ανενόχλητος τα σύνορα, αλλά δε γνωρίζω αν αυτό ήταν συνέπεια κάποιου γράμματος διαμαρτυρίας σταλμένου από το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ στο Λευκό Οίκο.
Ο Ράιχ διοργάνωσε το 2ο Διεθνές Συνέδριο της Οργονομίας στο Όργονον, τον Αύγουστο του 1950.Αυτή η περίοδος ήταν ένα ακόμα συναρπαστικό διάστημα. Είχα ήδη γνωρίσει κάποιους από τους ανθρώπους που σχετίζονταν με το Όργονον, αλλά τώρα μου δινόταν η ευκαιρία να συναντήσω και πολλούς άλλους, αρκετοί από τους οποίους ήταν από τις ΗΠΑ, ενώ μερικοί, όπως ο Όλα Ράκνες, προέρχονταν από άλλες χώρες. Ο Ράκνες πέταξε από τη Νορβηγία στο Μόντρεαλ, όπου τον συνάντησα και από εκεί τον μετέφερα στο Ρέιντζλι. Ήταν μια συγκινητική στιγμή όταν είδα με πόση ζεστασιά και συναίσθημα, αντάμωσαν ο Ράιχ και ο Ράκνες για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.
Όμως, το πιο σημαντικό γεγονός του συνεδρίου ήταν για μένα ότι μάθαινα για την οργονομία από τον ίδιο τον Ράιχ. Δεν ήταν ο Ράιχ όπως τον είχα γνωρίσει τα προηγούμενα χρόνια. Άλλωστε είχα ακούσει τον ίδιο να λέει πως είχε κόψει τις γέφυρες με το παρελθόν. Ήταν λαμπρός ομιλητής, με εμπιστοσύνη σ’ αυτά που παρουσίαζε και ακούγοντάς τον, ένιωθα ανανεωμένος καθώς έβλεπα τον κόσμο με βιοενεργειακή οπτική. Στο επίκεντρο των εργασιών του συνεδρίου βρισκόταν η ασθένεια του καρκίνου, κι ενώ ο Ράιχ μιλούσε το πρωί, εμείς οι μαθητευόμενοι, δουλεύαμε τα απογεύματα στο μικροσκόπιο, εξετάζοντας παρασκευάσματα αίματος και άλλων εκκρίσεων.
Αρκετοί από αυτούς που είχαν έρθει στο συνέδριο έφεραν μαζί τους τα δικά τους μικροσκόπια, κι ο Ράιχ πήγαινε από το ένα στο άλλο, εξετάζοντας δείγματα. Σαν αποτέλεσμα, ο Ράιχ είπε ότι η οπτική των διαφορετικών μικροσκοπίων ποίκιλε στο βαθμό που απέδιδαν πραγματικά την πλασματική κίνηση και το χρώμα των ζωντανών υλικών που παρατηρούνταν. Ένιωθε πως το μικροσκόπιο Reichert που χρησιμοποιούσε ο ίδιος στη δουλειά του ήταν μεταξύ των καλύτερων.
Για να μπορεί κανείς να παρατηρήσει διαφορές στην μετάδοση της πλασματικής κίνησης των ζωντανών δειγμάτων με τα διαφορετικά μικροσκόπια, χρειάζεται να διαθέτει μια ξεχωριστή ευαισθησία, καθώς και να μπορεί να αναπτύσσει στενή «σχέση» μεταξύ του εαυτού του ως παρατηρητή στο μικροσκόπιο και του αντικειμένου που βρίσκεται υπό παρατήρηση. Σχετικά μ’ αυτό, πρόσεξα πως όταν ο Ράιχ καθόταν να κοιτάξει στο μικροσκόπιο, οι μύες του προσώπου του έμοιαζαν να «αφήνονται», να γίνονται «αθωράκιστοι».
Μπορούσε δηλαδή αυθόρμητα να περνά σε μια ιδιαίτερη κατάσταση επαφής με ό,τι παρατηρούσε στο μικροσκόπιο. Αυτός ήταν ο λόγος που όταν είδε για πρώτη φορά τις κύστεις, που ονόμασε αργότεραβιόντα, η άμεση επαφή μ’ αυτές του επέτρεψε να νιώσει τον παλμό τους και ν’ αναγνωρίσει ότι επρόκειτο για οριακές μορφές ζωής. Σίγουρα αυτές οι κύστεις θα είχαν παρατηρηθεί αμέτρητες φορές από πολλούς άλλους πριν απ’ αυτόν και αγνοήθηκαν σαν ασήμαντα υπολείμματα.
Αυτή η επαφή, τού επέτρεψε ακόμα να παρακολουθήσει την εξέλιξη των βιόντων που προέρχονταν από αποσυντιθέμενα ξερόχορτα και από καρκινικό ιστό, να σχηματίζουν σωρούς και να μετατρέπονται σε πρωτόζωα. Στους μηχανιστές, η έννοια της επαφής ακούγεται σαν κάποιος ειδικός ισχυρισμός. Οι μηχανιστές θέλουν να πραγματοποιούν πειράματα για να αποδεικνύουν τέτοια φαινόμενα χωρίς ν’ αντιμετωπίζουν τη βαρύτητα που έχει για τον παρατηρητή η εγκαθίδρυση της απαραίτητης «σχέσης» με το υπό μελέτη αντικείμενο. Είμαι σίγουρος πως αυτό το πρόβλημα συμβαίνει σε πολλά επίπεδα.
Έτσι, δεν ήταν μόνο τα μικροσκόπιά μας, που δεν ήταν της ίδιας ποιότητας όταν χρειάστηκε να μελετήσουμε ζωντανό ιστό, αλλά διαφορετική ήταν και η ικανότητα του καθένα από εμάς να εκτιμήσει αυτό που έβλεπε με το μικροσκόπιο. Αυτό δεν οφειλόταν στη διαφορετική εκπαίδευσή μας, αλλά στην ικανότητα του καθένα να «αφήνεται» και να έχει επαφή με αυτό που βλέπει.
Εγώ ο ίδιος είχα εκπαιδευτεί να εξετάζω ιστούς σε παρασκευάσματα φιξαρισμένα και χρωματισμένα, άρα «νεκρά», τη στιγμή της εξέτασης. Αυτό αναμφίβολα μας επέτρεπε να δούμε πολλές λεπτομέρειες που δεν μπορούσαν να φανούν σε ζώσα κατάσταση, αν και συχνά αναρωτιόμασταν αν αυτά που βλέπαμε ήταν κατασκευάσματα. Το αντικείμενο της ιστολογίας και της παθολογοανατομίας βασίζονται ουσιαστικά στο χρωματισμό νεκρών ιστών.
Παρ’ όλ’ αυτά, εμείς βρισκόμαστε στο 1950, παρατηρώντας αχρωμάτιστους ζωντανούς ιστούς, με ένα συνηθισμένο μικροσκόπιο φωτεινού πεδίου και περιμέναμε να βγάλουμε άκρη. Και ο Ράιχ πράγματι έβγαζε άκρη και μάλιστα πολύ καλά. Για παράδειγμα, όταν μελετούσαμε ένα δείγμα αίματος, όπου τα ερυθρά αιμοσφαίρια ήταν αχρωμάτιστα και σαφώς διακριτά σε αχρωμάτιστη κατάσταση, μας συμβούλεψε να εξετάσουμε αυτά τα κύτταρα αραιωμένα με φυσιολογικό ορό, να παρατηρήσουμε το μέγεθος, τον παλμό τους, το ενεργειακό πεδίο γύρω τους, πώς αντιδρούσαν όταν πλησίαζαν κοντά σε άλλα κύτταρα, καθώς και αν η εκφύλισή τους (που άρχιζε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα) ανήκε στον κυστικό ή στον Τ τύπο. Επιπλέον μας παρακινούσε να συσχετίσουμε αυτές τις παρατηρήσεις των ερυθρών αιμοσφαιρίων με τη γενική βιοενεργειακή έκφραση που έδινε το άτομο από το οποίο είχε γίνει η λήψη του αίματος.
Αυτός σίγουρα ήταν ένας καινούργιος τρόπος παρατήρησης ζωντανών ιστών με το μικροσκόπιο και ήταν εξ ολοκλήρου το αποτέλεσμα των αμέτρητων ωρών που είχε ξοδέψει ο ίδιος ο Ράιχ στο μικροσκόπιο, εξετάζοντας αχρωμάτιστους ιστούς. Κρίνοντας απ’ όλ’ αυτά, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο Ράιχ, εκτός των άλλων ικανοτήτων του για τις οποίες είχε γίνει γνωστός, ήταν κι ένας έξοχος χρήστης του μικροσκοπίου.
Ο ρόλος του ασυνείδητου στην πειραματική έρευνα
Η επαφή μου με τον Ράιχ και την οργονομία είχε ως τρίτη συνέπεια να αποκτήσω επίγνωση του ότι οπειραματιστής πρέπει να έχει σε κάποιο βαθμό επίγνωση του ρόλου που παίζει το ασυνείδητό του, όταν αποφασίζει ποια φαινόμενα είναι έτοιμος να μελετήσει, το είδος των ερωτήσεων που είναι πρόθυμος να θέσει για να ξεκαθαρίσει το πρόβλημα, του πώς να στήσει και να διεξάγει τα πειράματα για να πάρει τις απαντήσεις, καθώς και πώς ερμηνεύει τα αποτελέσματα. Η αντικειμενικότητα δεν θα πρέπει να κατευθύνεται μόνο προς τον έξω κόσμο, αλλά και προς τον εσωτερικό κόσμο του ερευνητή.Γι’ αυτό, κάποια γνώση σχετικά με το ασυνείδητο του καθένα είναι απαραίτητη και συναισθηματικοί παράγοντες, που δεν θεωρούνταν ότι παίζουν κάποιο ρόλο σε τέτοια ζητήματα, είναι συχνά στην πραγματικότητα, κρίσιμοι στη λήψη αποφάσεων στον τομέα της επιστήμης.
Ο Ράιχ εμπλούτιζε τις πειραματικές μελέτες του στη βιολογία με ιδέες που είχε αναπτύξει κατά την ψυχιατρική του δουλειά.
Ο Ράιχ είχε μια καταπληκτική ικανότητα να προκαλεί ένταση και χαλάρωση στους μυώνες του, όταν καθόταν στο μικροσκόπιο. Αυτό έγινε επίσης εμφανές και σε άλλες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια του δεύτερου Διεθνούς Συνεδρίου της Οργονομίας στο Ρέιντζλι, του Μέιν, το 1950. Κάθε πρωί που έδινε τις διαλέξεις του έμοιαζε ψηλός, σχετικά γωνιώδης, και ήταν έως το τελευταίο του κύτταρο, ο δάσκαλος. Το απόγευμα, ερχόταν κάτω στο Εργαστήριο των Σπουδαστών, όπου γινόταν το συνέδριο, και φαινόταν αξιοπρόσεχτα κοντύτερος και, αντί για γωνιώδης, έμοιαζε καμπυλωτός και μερικές φορές σαν παιδί. Θυμάμαι πως ξαφνιαζόμουν με την εκπληκτική αντίθεση της εμφάνισής του.
Μερικά χρόνια αργότερα, θυμάμαι, πως απαντώντας σε κάτι που είχα αναφέρει, είχε πάρει μια βαθιά ανάσα διαστέλλοντας το στήθος του, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι πίστευα πως μπορούσε να το κάνει κάποιος. Θυμάμαι επίσης, πως κάποια Κυριακή, που δεν είχε δουλέψει και τον είχα ανταμώσει, μου είχε φανεί ξαφνικά πολύ μεγαλύτερος στα χρόνια, τόσο που είχα ξανά κάποια δυσκολία να τον αναγνωρίσω.
Όταν είχα πρωτοδιαβάσει τα βιβλία του Ράιχ, πριν ακόμη τον γνωρίσω, είχα προσωπικά μείνει έκθαμβος με τη μεγάλη γκάμα των ικανοτήτων του από την ψυχιατρική δουλειά του, όπου δημιούργησε νέες θεραπευτικές μεθόδους, την παραγωγική δουλειά του στην πολιτική και την κοινωνιολογία και αργότερα την πειραματική και κλινική δουλειά του στον καρκίνο. Όμως μόνο όταν γνώρισα τον άνθρωπο, αντιλήφθηκα πως ακόμη και μετά από τόσα που είχε κατορθώσει, δεν επαναπαυόταν στις δάφνες του αλλά συνέχιζε να εξελίσσεται.
Κάθε χρονιά, μετά το 1949, που επισκεπτόμουν το εργαστήριό του, τον έβρισκα να αποκαλύπτει ολοκληρωτικά νέα και απρόβλεπτα φαινόμενα. Θυμάμαι ότι τον ρώτησα πώς αποκτούσε όλες αυτές τις πληροφορίες. Μου απάντησε πως κάθε εργάσιμη ημέρα, όταν αποσυρόταν στο γραφείο του, γύρω στις εννέα το βράδυ, η ενέργεια του σώματός του ανέβαινε στο κεφάλι του. Εκεί διαστελλόταν κι έτσι του έρχονταν ιδέες τις οποίες κατέγραφε.
Συχνά, συνέχιζε να βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση αργά μέσα στη νύχτα. Κάποια στιγμή αργότερα, θυμάμαι ότι ο Ράιχ εκνευρίστηκε αρκετά, γιατί κάποιος του τηλεφώνησε μετά τις 9 το βράδυ. Το θεώρησε αγένεια να του τηλεφωνάνε μετά από εκείνη την ώρα. Ταραζόταν ιδιαίτερα αν τον ενοχλούσαν τη στιγμή κατά την οποία βρισκόταν σε ιδιαίτερη κατάσταση δεκτικότητας και ενόρασης.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο Ράιχ ήταν άνθρωπος με αποστολή, που διαισθανόταν ότι ο κόσμος απειλούνταν με πυρηνική καταστροφή (ερήμωση κι ερηματική εξέλιξη) κι ένιωθε πως έπρεπε να κάνει ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να σώσει την ανθρωπότητα από το μοιραίο. Αυτό τον οδήγησε να πραγματοποιήσει το Πείραμα Όρανουρ, με το οποίο σκόπευε να ερευνήσει αν η ΟΡ μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των καταστροφικών για τη ζωή αποτελεσμάτων της πυρηνικής ακτινοβολίας.
Έτσι, το Δεκέμβρη του 1950, εξέθεσε 1 mg ραδίου σε έναν εικοσάστρωμο συσσωρευτή, ξεκινώντας το Πείραμα Όρανουρ. Το πείραμα αυτό έφερε στο φως μια ολόκληρη σειρά νέων ευρημάτων, ταυτόχρονα όμως επήλθε μια σοβαρή διαταραχή της φυσιολογικής ζωής στο Όργονον. Εξαιτίας του Πειράματος Όρανουρ αρκετοί άνθρωποι που εργάζονταν εκεί αρρώστησαν και ακόμη κι ο ίδιος ο Ράιχ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Όργονον για ένα διάστημα.
Οι προσωπικές μου εμπειρίες με την Όρανουρ, ξεκίνησαν όταν ταξίδεψα στο Όργονον, στις 10 Ιουνίου του 1951. Μόλις μπήκα στο Εργαστήριο των Σπουδαστών έπαθα σοκ, βλέποντας πως επικρατούσε μεγάλη αταξία. Μου φάνηκε πως είχαν γίνει προσπάθειες για να «απολυμανθεί» το εργαστήριο με πλύσιμο των τοίχων. Το πιο εκπληκτικό ήταν μια παράξενη αίσθηση που ένιωσα στ’ αυτιά μου, πολύ σύντομα αφ’ ότου μπήκα στο εργαστήριο και για όσο διάστημα παρέμενα εκεί. Μια αίσθηση δηλαδή, από κάτι που τσιμπούσε «σαν καρφίτσες και βελόνες» προσκρούοντας στους τυμπανικούς υμένες των αυτιών μου. Ήταν τόσο έντονη που ένιωσα την ανάγκη να βγω έξω από το εργαστήριο, όπου οι αισθήσεις αυτές εξαφανίστηκαν.
Πριν να επισκεφτώ το Όργονον τον Ιούνη του 1951, ο εικοσάστρωμος συσσωρευτής οργόνης, στον οποίο είχε εκτεθεί το ράδιο, είχε ήδη μετακινηθεί από το Εργαστήριο των Σπουδαστών και είχε τοποθετηθεί σε απόσταση περίπου 400 μέτρων, μακριά, στο δάσος του Όργονον, που συνόρευε με το δρόμο που οδηγούσε μακριά απ’ το Παρατηρητήριο. Ο Ράιχ είχε ζητήσει από τον Τροπ, να με συνοδεύσει έως το μέρος που βρισκόταν ο συσσωρευτής και πράγματι, αυτό έκανε, ώσπου φτάσαμε περίπου στα τριανταπέντε μέτρα μακριά του. Σε εκείνο το σημείο έφυγε και συνέχισα μόνος μου προς το συσσωρευτή. Όταν έφτασα σε απόσταση περίπου 70 εκατοστών στάθηκα ακίνητος περιμένοντας να δω αν θα μπορούσα να αισθανθώ κάτι.
Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ένιωσα μια έντονη αίσθηση πίεσης στον αυχένα μου, καθώς και στο πάνω μέρος του στήθους. Στη συνέχεια, υποχώρησα γύρω στα 5 μέτρα, όπου και παρέμεινα, με την ελπίδα πως αυτή η αίσθηση θα χανόταν σιγά σιγά, όπως και έγινε. Τότε, πλησίασα το συσσωρευτή ξανά, μένοντας και πάλι κοντά για μερικά λεπτά. Αυτή τη φορά ένιωσα πως θα έχανα επαφή με το περιβάλλον μου και αμέσως απομακρύνθηκα, ενώ αισθανόμουν πως θα λιποθυμούσα. Ξαναγύρισα για τρίτη φορά και είχα ξανά μια αίσθηση ασφυξίας στο στήθος, καθώς και το αίσθημα πως θα χάσω επαφή με το περιβάλλον. Έτσι, αποφάσισα πως αυτά ήταν αρκετά. Την υπόλοιπη εκείνη μέρα ένιωθα κάπως απόμακρος από το περιβάλλον μου.
Μετά την έκθεσή μου στον ορανουροποιημένο συσσωρευτή, διαπίστωσα πως μπορούσα να κάθομαι στο δικό μου συσσωρευτή που είχα στο σπίτι όλο και για μικρότερο διάστημα. Ακόμη και μετά από δώδεκα ημέρες, αντιλήφθηκα πως μπορούσα να καθίσω μόνο για δύο με τρία λεπτά. Παλιότερα, άντεχα στο συσσωρευτή μέχρι και μισή ώρα, κι αν έμενα περισσότερο μέσα, μπορούσα να ξεπεράσω τις επιδράσεις της υπερ-έκθεσης σε 2-3 λεπτά. Τώρα όμως βρήκα ότι οι επιδράσεις της υπερ-έκθεσης διαρκούσαν περισσότερο.
Διατύπωσα τη θεωρία ότι επιδράσεις όρανουρ μπορούσαν όχι μόνο να μεταδοθούν από τον ορανουροποιημένο συσσωρευτή σε κάθε άνθρωπο που βρισκόταν κοντά του, αλλά και από εκείνο το άτομο που είχε ορανουροποιηθεί σε κάποιο άλλο, που δεν ήταν κοντά στο συσσωρευτή.
Το υποπτεύθηκα αυτό από την ακόλουθη εμπειρία: κάποιος που με είχε συντροφεύσει στο ταξίδι μου από το Μόντρεαλ στο Ρέιντζλι, καθώς και στην επιστροφή, χωρίς να έχει βρεθεί στην περιοχή του Όργονον, ανέπτυξε μια έντονη επιπεφυκίτιδα, ρινική καταρροή και πονόλαιμο που κράτησε για δύο εβδομάδες. Ισχυρίστηκε πως στο παρελθόν μόνο μια φορά είχε υποφέρει από τέτοια προσβολή επιπεφυκίτιδας, όταν κάποτε είχε παραμείνει πιο πολύ απ’ ό,τι έπρεπε στο συσσωρευτή.
Ο Ράιχ ένιωσε πως η αντίδραση Όρανουρ δεν περιορίστηκε μόνο στα όρια του Εργαστηρίου των Σπουδαστών. Πίστευε, για παράδειγμα, ότι οι πέτρες, με τις οποίες είχε κτιστεί το Παρατηρητήριο, μαύρισαν σαν αποτέλεσμα της Όρανουρ και ακόμη πως το ίδιο το Παρατηρητήριο (που βρισκόταν λιγότερο από 400 μέτρα μακριά απ’ το Εργαστήριο), είχε υπερφορτισθεί τόσο πολύ, που αναγκάστηκε να σταματήσει να κοιμάται εκεί. Αργότερα ο Ράιχ ανέφερε πως το πείραμα Όρανουρ είχε επηρεάσει το ενεργειακό περίβλημα της Γης.
«Διαπερνώντας» τους τοίχους
Στα χρόνια που ακολούθησαν το Πείραμα Όρανουρ, κάθε φορά που οδηγούσα από το Μόντρεαλ στο Ρέιντζλι, κι όντας ακόμα αρκετά μίλια μακριά απ’ το Ρέιντζλι, έφθανα σ’ ένα σημείο όπου ένιωθα ξεκάθαρα σαν να περνούσα «μέσα από ένα τοίχο», μετά τον οποίο υπήρχε μια οριστική αλλαγή στην αίσθηση της ατμοσφαιρικής ενέργειας. Τώρα μετανιώνω που ποτέ δεν έκανα αντικειμενικές μελέτες για να ελέγξω αυτές τις παρατηρήσεις.
Ο Ράιχ ήδη εκείνη την εποχή είχε την επίγνωση ότι ο πλανήτης μας μολυνόταν και κατέδειξε την ύπαρξη μιας εκφυλιζόμενης μορφής οργόνης, που την ονόμασε θανατηφόρα ή νεκρή οργόνη ή DOR (Deadly Orgone Radiation). Για παράδειγμα, μιλούσε για DOR καιρό και DOR σύννεφα και μας παρότρυνε να κρατάμε έναν κατάλογο με γεγονότα που θα χαρακτηρίζαμε ως φαινόμενα DOR, δηλαδή, όλα τα ασυνήθιστα μετεωρολογικά συμβάντα, καθώς επίσης και τις εκδηλώσεις βίας, ασθενειών ή ατυχημάτων στην ανθρώπινη κοινωνία, που τα απέδιδε στη DOR. Ψάχναμε στις εφημερίδες για αναφορές τέτοιου είδους και διατηρούσαμε αρχεία για αρκετά χρόνια στη δεκαετία του ’50, αρκετά από τα οποία κρατάω
ακόμη.«Καθαρίζοντας τον αέρα» στη δεκαετία του ’50
Είδα τον Ράιχ να χειρίζεται το νεφοδιαλυτή για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα και να σπάσει μια ξηρασία. Κοιτώντας τον Ράιχ, να διευθύνει μια επιχείρηση αλλαγής του καιρού και βιώνοντας την ισχυρή ροή της ενέργειας στην πλάτη μου, ενώ στεκόμουν στην περιοχή που λειτουργούσε ο νεφοδιαλυτής, είναι γεγονότα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αν σκεφτεί κανείς το τεράστιο ενδιαφέρον που πρόσφατα εκδηλώθηκε για τη μόλυνση του εδάφους, του νερού και του αέρα της Γης, μπορεί εύκολα να συνειδητοποιήσει κανείς πως ο Ράιχ ήταν πραγματικά μπροστά από την εποχή του.
Το Πείραμα Όρανουρ του Ράιχ μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο μετά το θάνατό του. Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήταν περίοδοι που τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η ΕΣΣΔ, εκτελούσαν πυρηνικές δοκιμές στην ατμόσφαιρα. Ήταν επίσης περίοδοι που οι άνθρωποι γκρέμιζαν την αποικιοκρατική εξουσία, καθώς και αξιοσημείωτης αναταραχής μεταξύ των νέων ανθρώπων, ειδικά στο δυτικό κόσμο, όπου και συνέβαιναν κραυγαλέες αλλαγές στα πιο δημοφιλή είδη μουσικής, στο ντύσιμο και γενικά στον τρόπο ζωής.
Αυτή ήταν η εποχή των χίπις, της σεξουαλικής επανάστασης και των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ. Στο Κεμπέκ που έζησα (πολιτεία του Καναδά), η δεκαετία του ’60 ήταν επίσης η περίοδος που η δύναμη της Καθολικής Εκκλησίας ελαττώθηκε δραματικά, καθώς οι νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να μην γίνονται πια ιερείς και μοναχές σε τέτοια έκταση όπως παλιά και η εξάσκηση της θρησκείας αυτής γενικά μειώθηκε αξιοσημείωτα. Αυτή ήταν η περίοδος της «σιωπηλής επανάστασης» στο Κεμπέκ. Καμιά μορφή προπαγάνδας δεν υπήρξε σ’ αυτές τις επαναστάσεις, αλλά ίσως έπαιξαν ρόλο οι αλλαγές στη βιοενέργεια των ανθρώπων.
Μήπως άραγε το Πείραμα Όρανουρ, που πραγματοποιήθηκε μια δεκαετία νωρίτερα στην κοντινή πολιτεία Μέιν, έπαιξε κάποιο ρόλο σ’ αυτή την αλλαγή;
Οι ατομικές εκρήξεις δημιούργησαν Όρανουρ στο οργονοενεργειακό περίβλημα της, Γης και στους ζωντανούς οργανισμούς πάνω στον πλανήτη. Αυτή η διέγερση του ενεργειακού πεδίου των ανθρώπων μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτή συγκρίνοντας τη μουσική από τη δεκαετία του ’50 και μετά, με αυτή της δεκαετίας του ’40 και νωρίτερα.
Η γέννηση του ροκ-εν-ρολ στη δεκαετία του ’60 ήταν ένα σοκ, που γρήγορα όμως αγκαλιάστηκε από τη νεολαία. Συγκρίνοντας το περιεχόμενο και το ρυθμό και το «τέμπο» των κινηματογραφικών ταινιών των πρόσφατων χρόνων με αυτά στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, δίνεται ξεκάθαρα η εντύπωση πως το οργονοενεργειακό σύστημα των ανθρώπων παντού, όλο και περισσότερο, επηρεάζεται έντονα από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και ιδιαίτερα από την πυρηνική ακτινοβολία.
Γίναμε μάρτυρες της ξαφνικής κατάρρευσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Άραγε μέχρι ποιο βαθμό αυτό το γεγονός σχετίζεται με την έκρηξη του Τσερνομπίλ, την αντίδραση Όρανουρ που δημιουργήθηκε, εξαιτίας της έκρηξης, καθώς και με τη δημιουργία DOR στην ατμόσφαιρα και στους πληθυσμούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όσο και των γειτονικών κρατών; Από τα γεγονότα του Τσερνομπίλ μέχρι τη σχετικά μη βίαιη επανάσταση που συνέβη στην ανατολική Ευρώπη, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα δύο περίπου χρόνων.
Πολύ Περισσότερα από τα Αναμενόμενα
Ο Ράιχ πρόσφερε περισσότερα, που είναι αδύνατον να παρουσιαστούν σ’ αυτό το κείμενο. Για παράδειγμα, έδειξε νέους τρόπους εξέτασης των ζωντανών κυττάρων από τον κόλπο, το σάλιο, τα πτύελα, τα ούρα και τα κόπρανα για τη διάγνωση του καρκίνου. Προκάλεσε επίσης νέα αύξηση του ενδιαφέροντος για τη μετάδοση του καρκίνου μέσω ιών, με τη δημοσίευση του βιβλίου του το 1948 «Η βιοπάθεια του Καρκίνου».
Για παράδειγμα, ο Λούντβιχ Γκρος, που έγινε πολύ γνωστός στους κύκλους της συμβατικής μελέτης του καρκίνου για πειράματα που έκανε και με τα οποία έδειχνε ότι ο καρκίνος στα ποντίκια μεταδίδεται από κάποιον ιό, μέσω των σπερματικών κυττάρων, δημοσίευσε την πρώτη του εργασία σ’ αυτόν τον τομέα το 1950.3 Η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στις δουλειά του και στη δουλειά του Ράιχ σ’ αυτόν τον τομέα είναι πως ο Ράιχ πιθανότατα έκανε ενέσεις σε ενήλικα νεαρά ποντίκια με παρασκευάσματα από βακίλους -Τ, ενώ ο Γκρος χρησιμοποίησε μικρά ποντικάκια που θήλαζαν ακόμη και ειδικά αυτά που ήταν μόνο δώδεκα με δεκάξι ωρών. Αισθανόταν πως τα νεογέννητα ποντικάκια ήταν πολύ περισσότερο ευάλωτα στον ιό κι έτσι εκδήλωναν πολύ νωρίτερα καρκίνους απ’ ό,τι ήταν συνηθισμένο και σε σημεία που δεν εκδηλωνόταν πριν η ασθένεια, σ’ αυτό το είδος ποντικιών.
Έχω ήδη αναφερθεί σ’ αυτό το άρθρο στο ενδιαφέρον μου για τους θεραπευτές με μη ιατρικές μεθόδους και τις θεραπείες. Την περίοδο όμως που επισκεπτόμουν το Όργονον δεν γνώριζα τίποτε γι’ αυτούς, ούτε για το πώς δούλευαν. Όσο για τον Ράιχ, ποτέ δεν τον είχα ακούσει να αναφέρεται στους θεραπευτές αυτούς, παρ’ όλο που δεν θα ξαφνιαζόμουν αν γνώριζε γι’ αυτούς. Θυμάμαι όμως, κάποια εμπειρία μου όταν κάποτε του έφεραν ένα μωράκι που είχε μεγάλη δυσκολία στο να κλαίει ελεύθερα. Το βρέφος τοποθετήθηκε σε κάποιο θεραπευτικό τραπέζι και καθώς ο Ράιχ το πλησίασε, τον είδα να αλλάζει έκφραση στο πρόσωπό του την ίδια στιγμή και να παίρνει εκείνη την έκφραση που είχα δει παλαιότερα, όταν κοιτούσε με το μικροσκόπιο.
Ο Ράιχ μετέφερε τα χέρια του αργά μπροστά (νόμιζα πως σκόπευε να τα τοποθετήσει στο σώμα του μωρού για να χαλαρώσει τη θωράκιση). Ξαφνικά όμως, καθώς τα χέρια του πλησίασαν το μωράκι, αλλά πριν καν το αγγίξουν, αυτό άρχισε να κλαίει πολύ πιο έντονα από πριν. Η θεραπεία είχε ολοκληρωθεί και ο Ράιχ δεν έκανε τίποτε άλλο στο μωράκι εκείνη τη συνεδρία. Το ίδιο κάνουν πολλοί θεραπευτές. Πλησιάζουν τα χέρια τους στο σώμα χωρίς καν να το αγγίζουν.
Έχω συναντήσει ανθρώπους που βλέπουν το ενεργειακό πεδίο γύρω από το σώμα. Εγώ δεν έχω τέτοιες ικανότητες, αλλά μια φορά πραγματικά είδα αυτό που ονομάζουν αύρα, πολύ καθαρά με δραματικό τρόπο. Καθόμουν στο Εργαστήριο των Σπουδαστών, αγναντεύοντας έξω από τα φαρδιά παράθυρα, όταν πρόσεξα τον Ράιχ που ήταν απασχολημένος συζητώντας με μια συνεργάτιδά του. Όταν τελείωσε η συζήτηση, αυτή γύρισε προς το αυτοκίνητό της για να φύγει. Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ανάμεσα στον Ράιχ κι αυτή τη γυναίκα ένα γαλάζιο διάφανο σύννεφο, που κυμάτιζε ανεπαίσθητα σαν φαρδιά λεπτή κουρτίνα που τη φυσά ο αέρας. Στη συνέχεια, η γυναίκα μπήκε στο αυτοκίνητό της και το σύννεφο εξαφανίστηκε. Αρκετά χρόνια αργότερα, άκουσα από κάποιο άλλο άτομο μια σχετική παρατήρηση, για ένα γαλάζιο πεδίο που περιτριγύριζε την ίδια γυναίκα όταν ήταν ετοιμοθάνατη.
Η τελευταία φορά που είδα τον Ράιχ ζωντανό ήταν στο δικαστήριο, στο Πόρτλαντ του Μέιν, όπου ήταν κατηγορούμενος για ανυπακοή στον περιορισμό που του επέβαλε η Υπηρεσία Τροφών και Φαρμάκων (FDA). Ο Ράιχ χειρίστηκε την υπεράσπισή του στη δίκη με ένα πολύ ορθό τρόπο σαν δικηγόρος. Ο κατήγορος φλυαρούσε ατελείωτα, κουράζοντας τους ενόρκους, άνδρες και γυναίκες, με παρατηρήσεις γεμάτες περιφρόνηση. Είχα αποκαρδιωθεί και ταραχθεί με τον τρόπο που εξελισσόταν η δίκη. Σε ένα σημείο διακοπής, ο Ράιχ ήρθε και με ρώτησε για το πώς έβλεπα την τροπή των πραγμάτων. Δεν ξεστόμισα ούτε μια λέξη, όμως το πρόσωπό μου σκοτείνιασε. Ο Ράιχ διάβασε την έκφρασή μου, γύρισε απότομα κι έφυγε.
Ένα πρωινό, περίπου ένα χρόνο αργότερα, ξυπνώντας είπα στη γυναίκα μου ένα παράξενο όνειρο που είχα δει. Είχα δει τον Ράιχ κι έναν άλλον άντρα να στέκεται δίπλα μου ενώ εγώ βρισκόμουν ξαπλωμένος σε ένα χειρουργικό τραπέζι. Ο Ράιχ άνοιξε την κοιλιά μου, έβγαλε έξω και κράτησε τα έντερά μου, δείχνοντας κάποιο σημείο και στη συνέχεια τα άφησε να πέσουν. Μετά γύρισε μαζί με το σύντροφό του και προχώρησε προς την πόρτα, βγαίνοντας απ’ το δωμάτιο. Ανακάθισα στο χειρουργικό τραπέζι και του φώναξα για να του υπενθυμίσω πως με είχε ανοίξει και να του ζητήσω να ξαναβάλει μέσα τα σπλάχνα μου και να με κλείσει. Στράφηκε, ενώ βρισκόταν στην πόρτα, χαμογέλασε, χαιρέτησε κι έφυγε. Είδα αυτό το όνειρο στις 4 Νοεμβρίου του 1957. Αργότερα, την ίδια ημέρα μου τηλεφώνησαν για να με πληροφορήσουν ότι ο Ράιχ είχε πεθάνει στη φυλακή.
Ταξίδεψα ως το Όργονον για την κηδεία του, χωρίς να μπορώ να πιστέψω ότι ο Ράιχ είχε πεθάνει. Όταν είδα το κορμί του συγκλονίστηκα απ’ την τρομακτική αλλαγή της εμφάνισής του. Είχε αδυνατίσει πολύ κι έμοιαζε 17 ή 18 χρονών, παρά την πραγματική του ηλικία των εξήντα χρόνων. Στην κηδεία, η Εύα Ράιχ μού εκμυστηρεύτηκε πως όταν μπήκε στο νεκροτομείο για να πάρει το νεκρό σώμα του, είδε τα σπλάχνα του στη γωνία του δωματίου. Όπως ακριβώς στο όνειρό μου, τον είχαν ανοίξει, αλλά δεν έβαλαν και πάλι στη θέση τους ό,τι είχαν αφαιρέσει.
@Μπέρναρντ Γκραντ, Ph.D.
Βιβλιογραφία
Grad. Β. R.: “Orgonotic Functions in Healing by Touch”. The Journal οf Orgonomy, 20:253-261, 1986.
Reich, W.: “The Cancer Biopathy”. New York: Orgone Institute Press. 1948.
Gross, L.: “Susceptibility of newborn mice of an otherwise apparently “resistant” strain to inoculation with leukemia”. Proceedings οf the Society for Experimental Biology and Medicine, 248, 1950.
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΣΜΟΥ ΤΟΜΟΣ 1
Συγγραφέας: ΡΑΙΧ ΒΙΛΧΕΛΜ
Το βιβλίο Η λειτουργία του Οργασμού είναι ο πρώτος από τους δύο τόμους που περιγράφουν την ανακάλυψη της οργόνης. Ο Ράιχ καταγράφει την επιστημονική του πορεία στην ψυχανάλυση, τις θεωρητικές και πρακτικές διαφορές της δικής του προσέγγισης από τις τότε επικρατούσες τάσεις της, και την ανακάλυψη ενός καινοτόμου τρόπου διεξαγωγής της ψυχοθεραπείας. Εγκαταλείποντας τον παραδοσιακό τρόπο με το «ψυχαναλυτικό ντιβάνι» μετακίνησε την καρέκλα του βλέποντας καταπρόσωπο τον ασθενή, παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο αμυνόταν στη θεραπεία και τον αποδόμησε για να κινητοποιήσει τις καταπιεσμένες συγκινήσεις. Συνειδητοποίησε τη σημασία της οργασμικής εκφόρτισης της πλεονάζουσας ψυχικής και σωματικής ενέργειας και τον καθοριστικό της ρόλο στην ανθρώπινη υγεία.
Οι αντιδράσεις των ασθενών του στις έντονες συγκινήσεις, που αναμοχλεύονταν με τη μέθοδό του, οδήγησαν τον Ράιχ να τις συσχετίσει με τη φυσιολογία του οργανισμού ανακαλύπτοντας την ύπαρξη στενής σύνδεσης των συγκινήσεων με τη λειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Μετά την επιτυχή εφαρμογή των θεωριών του στην ψυχοθεραπεία, ο Ράιχ μελέτησε τη φυσική διάσταση της ενέργειας του σώματος που εκδηλωνόταν με τις συγκινήσεις και στη σεξουαλικότητα, και διαπίστωσε ηλεκτροφυσιολογικά ότι η ηδονή και το άγχος τροποποιούν τα ηλεκτρικά δυναμικά που αναπτύσσονται στην επιφάνεια του δέρματος. Εφαρμόζοντας την συγκεκριμένη τεχνική ψυχοθεραπείας θεράπευε το ανθρώπινο βιοσύστημα και όχι την επιφανειακή «ψυχολογική» υπερδομή του, και έτσι εισήλθε στον χώρο της βιολογίας ανοίγοντας τον δρόμο για την ανακάλυψη της οργόνης
489 σελίδες. Τιμή 22,00 € /συν 6,50€ έξοδα αποστολής κι αντικαταβολής
Τηλέφωνο παραγγελίας: 6907070703 και στο mail: mwohellas@gmail.com
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη:
Το πρώτο περιέχει τρία κείμενα του Βίλχελμ Ράιχ και πραγματεύεται τους μηχανισμού της συγκινησιακής πανούκλας και τη συμπεριφορά των ατόμων που έχουν προσβληθεί από αυτήν.
Το δεύτερο μέρος αναφέρεται σε παραδείγματα συγκινησιακής πανούκλας από την ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσοι άνθρωποι της διανόησης, καλλιτέχνες, εφευρέτες και πρωτοπόροι της επιστήμης έπεσαν θύμα αυτής της επάρατης συγκινησιακής νόσου. Τα παραδείγματα της καταστροφικής δράσης της συγκινησιακής πανούκλας μπορούν να βρεθούν σε όλη την έκταση της γραπτής ιστορίας.
Το τρίτο μέρος παραθέτει συγκεκριμένα παραδείγματα από τη ζωή του Ράιχ και των συνεργατών του, οι οποίοι δέχθηκαν επίθεση από τη συγκινησιακή πανούκλα. Γίνεται ανάλυση της εκστρατείας του Τύπου εναντίον του Ράιχ στη Νορβηγία, όταν δημοσίευσε τα πειράματά του για τα βιόντα. Στη συνέχεια περιγράφεται η απαρχή της δυσφημιστικής παρουσίασης του έργου του Ράιχ στον Τύπο των ΗΠΑ. Ακολουθούν ένα σκωπτικά γραμμένο κείμενο του Ράιχ για τον χαρακτήρα της συγκινησιακής πανούκλας και δύο περιστατικά από τη ζωή συνεργατών του οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη δράση της συγκινησιακής πανούκλας.
Στο τέλος του βιβλίου έχει προστεθεί ένα εκτενές παράρτημα με πληροφορίες γύρω από τη ζωή και το έργο του Βίλχελμ Ράιχ. Υπάρχει ένα εκτενές βιογραφικό του όπου περιγράφεται σύντομα αλλά περιεκτικά η εξέλιξη του έργου του, ένα χρονολόγιο των ανακαλύψεών του, μία σύντομη αναφορά στην εξέλιξη της θεραπευτικής του τεχνικής και ένα εκτενές γλωσσάριο όπου εξηγούνται οι νέοι όροι που έχει εισάγει ο Ράιχ για να περιγράψει τις ανακαλύψεις του.
Έχω διατηρήσει ένα συνεχές ενδιαφέρον για την οργονομία από το 1948, όταν πρωτοήλθα σ’ επαφή με τη δουλειά του Βίλχελμ Ράιχ. Αν και κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας είχα ήδη βιώματα που μου
μαρτυρούσαν την ύπαρξη μιας ζώσας δύναμης, τις εμπειρίες αυτές τις είχα ξεχάσει καθώς μεγάλωνα αλλά τις ξαναθυμήθηκα στη συνέχεια ενώ βρισκόμουν κάτω από τη δυσάρεστη επίδραση μια σοβαρής αρρώστιας. Πολύ αργότερα, το 1945, μια νέα και έντονη εμπειρία ενός βιοενεργειακού φαινομένου που μου συνέβη, με έπεισε πλέον με δραματικό τρόπο πως πραγματικά υπάρχει κάποια ενέργεια, που μπορούσε κανείς να τη νιώσει να ρέει στο κορμί του.
Ξαφνικά, μια καλοκαιρινή ημέρα, ενώ βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χωρίς καμιά προειδοποίηση, ένιωσα κάτι σαν κίνηση συσσωρευμένης ενέργειας στην αριστερή πλευρά του κορμιού μου, που κατέβαινε κατά μήκος του αριστερού μου ποδιού και της αριστερής μου πατούσας, να ρέει προς τη δεξιά πατούσα σαν να μην υπήρχε καθόλου κενό ανάμεσα στα πόδια μου, να ταξιδεύει στη συνέχεια κατά μήκος του δεξιού ποδιού προς το στήθος και να περνά από την καρδιά. Δύο ή τρεις φορές επαναλήφθηκε αυτή η κυκλική πορεία. Ήταν τόσο απρόσμενο και δυνατό αυτό που μου συνέβη, που με τρόμαζε, ιδιαίτερα όταν έρεε στην καρδιά μου. Το γεγονός αυτό δεν μπόρεσε να το εξηγήσει ούτε ο γιατρός μου αλλά ούτε και ο σύμβουλός του, ένας πολύ γνωστός παθολόγος.
Συνέβη στις 6 Αυγούστου του 1945 την ημέρα που έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Με την πάροδο του χρόνου έφτασα στο συμπέρασμα πως θα πρέπει να υπήρχε κάποια βιοενεργειακή σύνδεση ανάμεσα στην έκρηξη κι εκείνη την εμπειρία μου. Πολύ πιθανόν να βρισκόμουν σε μια ιδιαίτερη κατάσταση έντασης, ειδικά αν είχα εκ των προτέρων ακούσει τα νέα της ρήψης της βόμβας, και πιθανόν η ένταση να έκανε το ενεργειακό πεδίο του κορμιού μου να συντονιστεί με τις εκτροπές του ενεργειακού πεδίου της Γης που προκλήθηκαν απ’ την έκρηξη.
Η αντίδρασή μου ήταν ν’ αρχίσω να ψάχνω σε βιβλία και άρθρα, προκειμένου να μπορέσω να κατανοήσω κάπως την εμπειρία μου. Πριν να έρθω σε επαφή με τα κείμενα που είχε γράψει ο ίδιος ο Ράιχ, είχα διαβάσει δύο άρθρα που οι συντάκτες τους του επιτίθονταν. Το ένα ήταν της Μίλντρεντ Ι. Μπρέιντι με τίτλο «Η παράξενη περίπτωση του Βίλχελμ Ράιχ», στο περιοδικό της Κλινικής Μένινγκερ (αναδημοσιευμένο από το τεύχος της 26ης Μαΐου 1947 του περιοδικού Νιου Ριπάμπλικ) ενώ το άλλο, κάποιο κύριο άρθρο στη φοιτητική εφημερίδα του πανεπιστημίου όπου φοιτούσα.
Κάποια στιγμή, την άνοιξη του 1948, πήγα να δω μια συσκευή που έμοιαζε με κουτί και λεγόταν πως είχε ενεργειακή επίδραση στο σώμα. Κάθισα μέσα για μικρό διάστημα γιατί υπήρχε κι άλλος κόσμος που περίμενε τη σειρά του και αποφάσισα να ξαναδοκιμάσω αργότερα. Όταν μου δόθηκε μια νέα ευκαιρία, το κουτί είχε μεταφερθεί στο γραφείο του κατασκευαστή του Tony Oberleitner.
Ήταν ένας συσσωρευτής οργόνης.
Αυτή τη δεύτερη φορά συνέβη κάτι ασυνήθιστο για μένα έως εκείνη την περίοδο. Εξαιτίας της σοβαρής ασθένειας που προανέφερα, με είχαν συμβουλεύσει να μην προσπαθήσω ποτέ να τρέξω αν μπορούσα να περπατήσω. Είχα λοιπόν προσκολληθεί πιστά σ’ αυτή τη συμβουλή, για περισσότερο από πέντε χρόνια. Επιστρέφοντας όμως στο σπίτι, μετά από τη δεύτερη παραμονή μου στο συσσωρευτή, είδα ένα λεωφορείο να έρχεται και έτρεξα να το προλάβω. Αυτό έγινε χωρίς να το σκεφτώ αλλά, συνειδητοποίησα πως έκανα κάτι που είχα να το κάνω εδώ και χρόνια.
Με την εμπειρία που αποκτούσα από την παραμονή μου στο συσσωρευτή, άρχισα να νιώθω μια απαλή ροή κάτι σαν τσιμπήματα στο πάνω μέρος της πλάτης μου, μια αίσθηση ότι «γέμιζα», κι επίσης την επίγνωση για το πότε αυτή η αγωγή έπρεπε να διακοπεί. Κι έτσι συνέχισα να τον χρησιμοποιώ, ώσπου πήρα ένα δικό μου συσσωρευτή με αποτέλεσμα, να με βοηθήσει να γίνω πιο δραστήριος, να έχω ισχυρότερη αντίσταση στα κρυολογήματα και συνέχισα να τον χρησιμοποιώ για χρόνια.
Την ίδια περίοδο, έχοντας γνωρίσει τον Τόνι Όμπερλάιτνερ, κατάφερα να αποκτήσω τα βιβλία του Ράιχ. Τα οφέλη που είχα από τη χρήση του συσσωρευτή και τη μελέτη του έργου του Ράιχ είχαν μια πολύ ισχυρή επίδραση πάνω μου. Έτσι αποφάσισα να γνωρίσω τον ίδιο τον Ράιχ και τον συνάντησα στο Όργονον, στην κωμόπολη Ρέιντζλι του Μέιν, την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη του 1949. Επειδή είχα βρει τα βιβλία του γεμάτα από πληροφορίες, βαθυστόχαστα κι ευαίσθητα, μισο-περίμενα να συναντήσω κάποιον με ποιητική, ακαδημαϊκή φυσιογνωμία. Ξαφνιάστηκα όμως συναντώντας κάποιον που έμοιαζε περισσότερο με άνθρωπο της γης, αρκετά εύσωμο, μυώδη και εύρωστο, στιβαρό με κοκκινωπή επιδερμίδα και ασημένια μαλλιά, βουρτσισμένα στο πλάι. Μιλούσε αγγλικά με γερμανική προφορά και τραχιά φωνή.
Η συνάντηση, στην οποία ήταν παρών και ο Δόκτωρ Σίμιον Τροπ, οργονομιστής γιατρός, συνέβη λίγο μετά την εξαφάνιση του Γουίλιαμ Γουάσιγκτον, του ανθρώπου που είχε βοηθήσει τον Βίλχελμ Ράιχ με τον οργονοκινητήρα. Αυτή η εξαφάνιση είχε προκαλέσει κάποια ανησυχία στον Ράιχ και πιθανόν είχε ζητήσει στον Τροπ να είναι παρών ως μάρτυρας αλλά και για ασφάλεια στην πρώτη του συνάντηση μ’ εμένα, που ήμουν ξένος. Στη διάρκεια της συνάντησης ο Ράιχ με προσκάλεσε να περάσω την εβδομάδα στο εργαστήριο εξετάζοντας οργονομικά φαινόμενα υπό την καθοδήγηση της Ίλζε Όλεντορφ.
Στο Εργαστήριο των Σπουδαστών, πρώτα από όλα μου ζήτησε να εξετάσω βιόντα χώματος με το μικροσκόπιο. Στη συνέχεια, μου ζήτησε να παρακολουθήσω τις μεταβολές στη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ενός συσσωρευτή (Το) και ενός εικονικού συσσωρευτή δείγματος (Τ), κατά τη διάρκεια της ημέρας και να συσχετίσω αυτές τις διακυμάνσεις με τη φυσιολογική διαρροή του ηλεκτροσκοπίου, καθώς και με τις μεταβολές στην εμφάνιση της ατμοσφαιρικής οργόνης (ΟΡ). Η τελευταία γινόταν ορατή μέσω ενός μικρού τηλεσκόπιου (ή μήπως ήταν κιάλια σε τρίποδο;) που σκόπευε από τα μεγάλα παράθυρα του Εργαστηρίου των Σπουδαστών, σ’ έναν αγρό που ξεδιπλωνόταν έξω, με ένα βουνό που δέσποζε στο βάθος, το οποίο χρησίμευε ως αντίθεση, επιτρέποντας έτσι την καλύτερη ορατότητα της ατμοσφαιρικής ΟΡ.
Μελετώντας στο Εργαστήριο των ΣπουδαστώνΑκόμα θυμάμαι το δέος και την έξαψη που ένιωσα αντικρίζοντας την ΟΡ να ρέει πέρα από το παράθυρο, από τη δύση προς την ανατολή, μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα. Εκτεινόταν από το έδαφος έως το ύψος της κορυφής του βουνού που βρισκόταν στο βάθος, γέμιζε τη θέα κι έρεε πέρα από εμένα, δυναμικά και ασταμάτητα σαν ένα φαρδύ ποτάμι. Όσο ο καιρός ήταν λαμπερός και ηλιόλουστος είχε αυτή τη ροή αλλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ενόσω επικρατούσε ακόμη ηλιοφάνεια, αλλά μόλις επρόκειτο να αλλάξει ο καιρός σε συννεφιά, η ροή φαινόταν να γίνεται λιγότερο έντονη, κι άρχιζε να κινείται από την ανατολή προς τη δύση.
Στη συνέχεια, όταν ερχόταν η βροχή, η ροή της ΟΡ εξασθένιζε ακόμη περισσότερο. Αργότερα, όταν πλέον η βροχή σταματούσε και ενώ υπήρχε ακόμη συννεφιά, η ροή της ΟΡ άρχιζε να ενισχύεται ξανά, να ξαναεμφανίζεται η αρχική της ροή από τη δύση προς την ανατολή και στη συνέχεια ξεπρόβαλε ο Ήλιος. Δηλαδή οι αλλαγές στη ροή της ατμοσφαιρικής ΟΡ, συνέβαιναν πριν ακόμη οι καιρικές συνθήκες αλλάξουν και ήταν στην πραγματικότητα προφητικές για την επικείμενη αλλαγή του καιρού. Ήταν επίσης εντυπωσιακό το πώς οι αλλαγές στο Το-Τ και τη φυσική διαρροή του ηλεκτροσκοπίου ήταν παράλληλες με τις αλλαγές στη ροή της ατμοσφαιρικής ΟΡ. Οι εμπειρίες εκείνης της εβδομάδας του 1949 στο εργαστήριο επηρέασαν τις απόψεις μου από τότε μέχρι σήμερα.
Μετά από μια εβδομάδα στο Ρέιντζλι, επέστρεψα στο Μόντρεαλ γεμάτος ενθουσιασμό για τις μελλοντικές προοπτικές έρευνας με τη ζωική ενέργεια. Μόλις τότε, ξεκινούσα να εργάζομαι ως βιολόγος, ερευνώντας προβλήματα γήρανσης στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής Allan Memorial στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ, στο Μόντρεαλ, όπου μου παραχωρήθηκαν οι δυνατότητες και οι ανέσεις ενός εργαστηρίου. Έτσι, ξεκίνησα τη συμβατική έρευνα πάνω στη γήρανση, ενώ παράλληλα, όταν μου το επέτρεπε ο χρόνος μου, μελετούσα τη ζωική ενέργεια, κάτι που τελικά με οδήγησε να πραγματοποιήσω πειράματα πάνω στη θεραπεία με το άγγιγμα.
Τον επόμενο χρόνο επισκέφτηκα το Όργονον, τόσο την άνοιξη, όσο και το καλοκαίρι. Επειδή διέσχιζα τα σύνορα Καναδά-ΗΠΑ, ήμουν υποχρεωμένος να περάσω από το γραφείο μετανάστευσης. Ήταν ο καιρός του μακαρθισμού και του ψυχρού πολέμου, έτσι σχεδόν μου έγινε ανάκριση σχετικά με τα ταξίδια μου στο Ρέιντζλι. Είπα ότι ενδιαφερόμουν σαν επιστήμονας για τη δουλειά του Ράιχ πάνω στον καρκίνο και τότε μου έκαναν ερωτήσεις για τις πολιτικές πεποιθήσεις του Ράιχ όσο και τις δικές μου.
Κάτι τέτοιο για μένα – έναν επιστήμονα – ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Έτσι, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο δρόμος της έρευνας της ζωικής ενέργειας ήταν δύσβατος. Όταν έφτασα στο Όργονον, ανέφερα αυτά τα γεγονότα στον Ράιχ και ακόμη μου φαίνεται να τον βλέπω να γέρνει πίσω στην περιστρεφόμενη πολυθρόνα του και να λέει με θλίψη: «Θα με πιάσουν».
Φαινόταν αρκετά ευάλωτος εκείνη τη στιγμή. Τις επόμενες φορές πέρασα ανενόχλητος τα σύνορα, αλλά δε γνωρίζω αν αυτό ήταν συνέπεια κάποιου γράμματος διαμαρτυρίας σταλμένου από το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ στο Λευκό Οίκο.
Ο Ράιχ διοργάνωσε το 2ο Διεθνές Συνέδριο της Οργονομίας στο Όργονον, τον Αύγουστο του 1950.Αυτή η περίοδος ήταν ένα ακόμα συναρπαστικό διάστημα. Είχα ήδη γνωρίσει κάποιους από τους ανθρώπους που σχετίζονταν με το Όργονον, αλλά τώρα μου δινόταν η ευκαιρία να συναντήσω και πολλούς άλλους, αρκετοί από τους οποίους ήταν από τις ΗΠΑ, ενώ μερικοί, όπως ο Όλα Ράκνες, προέρχονταν από άλλες χώρες. Ο Ράκνες πέταξε από τη Νορβηγία στο Μόντρεαλ, όπου τον συνάντησα και από εκεί τον μετέφερα στο Ρέιντζλι. Ήταν μια συγκινητική στιγμή όταν είδα με πόση ζεστασιά και συναίσθημα, αντάμωσαν ο Ράιχ και ο Ράκνες για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.
Όμως, το πιο σημαντικό γεγονός του συνεδρίου ήταν για μένα ότι μάθαινα για την οργονομία από τον ίδιο τον Ράιχ. Δεν ήταν ο Ράιχ όπως τον είχα γνωρίσει τα προηγούμενα χρόνια. Άλλωστε είχα ακούσει τον ίδιο να λέει πως είχε κόψει τις γέφυρες με το παρελθόν. Ήταν λαμπρός ομιλητής, με εμπιστοσύνη σ’ αυτά που παρουσίαζε και ακούγοντάς τον, ένιωθα ανανεωμένος καθώς έβλεπα τον κόσμο με βιοενεργειακή οπτική. Στο επίκεντρο των εργασιών του συνεδρίου βρισκόταν η ασθένεια του καρκίνου, κι ενώ ο Ράιχ μιλούσε το πρωί, εμείς οι μαθητευόμενοι, δουλεύαμε τα απογεύματα στο μικροσκόπιο, εξετάζοντας παρασκευάσματα αίματος και άλλων εκκρίσεων.
Αρκετοί από αυτούς που είχαν έρθει στο συνέδριο έφεραν μαζί τους τα δικά τους μικροσκόπια, κι ο Ράιχ πήγαινε από το ένα στο άλλο, εξετάζοντας δείγματα. Σαν αποτέλεσμα, ο Ράιχ είπε ότι η οπτική των διαφορετικών μικροσκοπίων ποίκιλε στο βαθμό που απέδιδαν πραγματικά την πλασματική κίνηση και το χρώμα των ζωντανών υλικών που παρατηρούνταν. Ένιωθε πως το μικροσκόπιο Reichert που χρησιμοποιούσε ο ίδιος στη δουλειά του ήταν μεταξύ των καλύτερων.
Για να μπορεί κανείς να παρατηρήσει διαφορές στην μετάδοση της πλασματικής κίνησης των ζωντανών δειγμάτων με τα διαφορετικά μικροσκόπια, χρειάζεται να διαθέτει μια ξεχωριστή ευαισθησία, καθώς και να μπορεί να αναπτύσσει στενή «σχέση» μεταξύ του εαυτού του ως παρατηρητή στο μικροσκόπιο και του αντικειμένου που βρίσκεται υπό παρατήρηση. Σχετικά μ’ αυτό, πρόσεξα πως όταν ο Ράιχ καθόταν να κοιτάξει στο μικροσκόπιο, οι μύες του προσώπου του έμοιαζαν να «αφήνονται», να γίνονται «αθωράκιστοι».
Μπορούσε δηλαδή αυθόρμητα να περνά σε μια ιδιαίτερη κατάσταση επαφής με ό,τι παρατηρούσε στο μικροσκόπιο. Αυτός ήταν ο λόγος που όταν είδε για πρώτη φορά τις κύστεις, που ονόμασε αργότεραβιόντα, η άμεση επαφή μ’ αυτές του επέτρεψε να νιώσει τον παλμό τους και ν’ αναγνωρίσει ότι επρόκειτο για οριακές μορφές ζωής. Σίγουρα αυτές οι κύστεις θα είχαν παρατηρηθεί αμέτρητες φορές από πολλούς άλλους πριν απ’ αυτόν και αγνοήθηκαν σαν ασήμαντα υπολείμματα.
Αυτή η επαφή, τού επέτρεψε ακόμα να παρακολουθήσει την εξέλιξη των βιόντων που προέρχονταν από αποσυντιθέμενα ξερόχορτα και από καρκινικό ιστό, να σχηματίζουν σωρούς και να μετατρέπονται σε πρωτόζωα. Στους μηχανιστές, η έννοια της επαφής ακούγεται σαν κάποιος ειδικός ισχυρισμός. Οι μηχανιστές θέλουν να πραγματοποιούν πειράματα για να αποδεικνύουν τέτοια φαινόμενα χωρίς ν’ αντιμετωπίζουν τη βαρύτητα που έχει για τον παρατηρητή η εγκαθίδρυση της απαραίτητης «σχέσης» με το υπό μελέτη αντικείμενο. Είμαι σίγουρος πως αυτό το πρόβλημα συμβαίνει σε πολλά επίπεδα.
Έτσι, δεν ήταν μόνο τα μικροσκόπιά μας, που δεν ήταν της ίδιας ποιότητας όταν χρειάστηκε να μελετήσουμε ζωντανό ιστό, αλλά διαφορετική ήταν και η ικανότητα του καθένα από εμάς να εκτιμήσει αυτό που έβλεπε με το μικροσκόπιο. Αυτό δεν οφειλόταν στη διαφορετική εκπαίδευσή μας, αλλά στην ικανότητα του καθένα να «αφήνεται» και να έχει επαφή με αυτό που βλέπει.
Εγώ ο ίδιος είχα εκπαιδευτεί να εξετάζω ιστούς σε παρασκευάσματα φιξαρισμένα και χρωματισμένα, άρα «νεκρά», τη στιγμή της εξέτασης. Αυτό αναμφίβολα μας επέτρεπε να δούμε πολλές λεπτομέρειες που δεν μπορούσαν να φανούν σε ζώσα κατάσταση, αν και συχνά αναρωτιόμασταν αν αυτά που βλέπαμε ήταν κατασκευάσματα. Το αντικείμενο της ιστολογίας και της παθολογοανατομίας βασίζονται ουσιαστικά στο χρωματισμό νεκρών ιστών.
Παρ’ όλ’ αυτά, εμείς βρισκόμαστε στο 1950, παρατηρώντας αχρωμάτιστους ζωντανούς ιστούς, με ένα συνηθισμένο μικροσκόπιο φωτεινού πεδίου και περιμέναμε να βγάλουμε άκρη. Και ο Ράιχ πράγματι έβγαζε άκρη και μάλιστα πολύ καλά. Για παράδειγμα, όταν μελετούσαμε ένα δείγμα αίματος, όπου τα ερυθρά αιμοσφαίρια ήταν αχρωμάτιστα και σαφώς διακριτά σε αχρωμάτιστη κατάσταση, μας συμβούλεψε να εξετάσουμε αυτά τα κύτταρα αραιωμένα με φυσιολογικό ορό, να παρατηρήσουμε το μέγεθος, τον παλμό τους, το ενεργειακό πεδίο γύρω τους, πώς αντιδρούσαν όταν πλησίαζαν κοντά σε άλλα κύτταρα, καθώς και αν η εκφύλισή τους (που άρχιζε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα) ανήκε στον κυστικό ή στον Τ τύπο. Επιπλέον μας παρακινούσε να συσχετίσουμε αυτές τις παρατηρήσεις των ερυθρών αιμοσφαιρίων με τη γενική βιοενεργειακή έκφραση που έδινε το άτομο από το οποίο είχε γίνει η λήψη του αίματος.
Αυτός σίγουρα ήταν ένας καινούργιος τρόπος παρατήρησης ζωντανών ιστών με το μικροσκόπιο και ήταν εξ ολοκλήρου το αποτέλεσμα των αμέτρητων ωρών που είχε ξοδέψει ο ίδιος ο Ράιχ στο μικροσκόπιο, εξετάζοντας αχρωμάτιστους ιστούς. Κρίνοντας απ’ όλ’ αυτά, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο Ράιχ, εκτός των άλλων ικανοτήτων του για τις οποίες είχε γίνει γνωστός, ήταν κι ένας έξοχος χρήστης του μικροσκοπίου.
Ο ρόλος του ασυνείδητου στην πειραματική έρευνα
Η επαφή μου με τον Ράιχ και την οργονομία είχε ως τρίτη συνέπεια να αποκτήσω επίγνωση του ότι οπειραματιστής πρέπει να έχει σε κάποιο βαθμό επίγνωση του ρόλου που παίζει το ασυνείδητό του, όταν αποφασίζει ποια φαινόμενα είναι έτοιμος να μελετήσει, το είδος των ερωτήσεων που είναι πρόθυμος να θέσει για να ξεκαθαρίσει το πρόβλημα, του πώς να στήσει και να διεξάγει τα πειράματα για να πάρει τις απαντήσεις, καθώς και πώς ερμηνεύει τα αποτελέσματα. Η αντικειμενικότητα δεν θα πρέπει να κατευθύνεται μόνο προς τον έξω κόσμο, αλλά και προς τον εσωτερικό κόσμο του ερευνητή.Γι’ αυτό, κάποια γνώση σχετικά με το ασυνείδητο του καθένα είναι απαραίτητη και συναισθηματικοί παράγοντες, που δεν θεωρούνταν ότι παίζουν κάποιο ρόλο σε τέτοια ζητήματα, είναι συχνά στην πραγματικότητα, κρίσιμοι στη λήψη αποφάσεων στον τομέα της επιστήμης.
Ο Ράιχ εμπλούτιζε τις πειραματικές μελέτες του στη βιολογία με ιδέες που είχε αναπτύξει κατά την ψυχιατρική του δουλειά.
Ο Ράιχ είχε μια καταπληκτική ικανότητα να προκαλεί ένταση και χαλάρωση στους μυώνες του, όταν καθόταν στο μικροσκόπιο. Αυτό έγινε επίσης εμφανές και σε άλλες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια του δεύτερου Διεθνούς Συνεδρίου της Οργονομίας στο Ρέιντζλι, του Μέιν, το 1950. Κάθε πρωί που έδινε τις διαλέξεις του έμοιαζε ψηλός, σχετικά γωνιώδης, και ήταν έως το τελευταίο του κύτταρο, ο δάσκαλος. Το απόγευμα, ερχόταν κάτω στο Εργαστήριο των Σπουδαστών, όπου γινόταν το συνέδριο, και φαινόταν αξιοπρόσεχτα κοντύτερος και, αντί για γωνιώδης, έμοιαζε καμπυλωτός και μερικές φορές σαν παιδί. Θυμάμαι πως ξαφνιαζόμουν με την εκπληκτική αντίθεση της εμφάνισής του.
Μερικά χρόνια αργότερα, θυμάμαι, πως απαντώντας σε κάτι που είχα αναφέρει, είχε πάρει μια βαθιά ανάσα διαστέλλοντας το στήθος του, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι πίστευα πως μπορούσε να το κάνει κάποιος. Θυμάμαι επίσης, πως κάποια Κυριακή, που δεν είχε δουλέψει και τον είχα ανταμώσει, μου είχε φανεί ξαφνικά πολύ μεγαλύτερος στα χρόνια, τόσο που είχα ξανά κάποια δυσκολία να τον αναγνωρίσω.
Όταν είχα πρωτοδιαβάσει τα βιβλία του Ράιχ, πριν ακόμη τον γνωρίσω, είχα προσωπικά μείνει έκθαμβος με τη μεγάλη γκάμα των ικανοτήτων του από την ψυχιατρική δουλειά του, όπου δημιούργησε νέες θεραπευτικές μεθόδους, την παραγωγική δουλειά του στην πολιτική και την κοινωνιολογία και αργότερα την πειραματική και κλινική δουλειά του στον καρκίνο. Όμως μόνο όταν γνώρισα τον άνθρωπο, αντιλήφθηκα πως ακόμη και μετά από τόσα που είχε κατορθώσει, δεν επαναπαυόταν στις δάφνες του αλλά συνέχιζε να εξελίσσεται.
Κάθε χρονιά, μετά το 1949, που επισκεπτόμουν το εργαστήριό του, τον έβρισκα να αποκαλύπτει ολοκληρωτικά νέα και απρόβλεπτα φαινόμενα. Θυμάμαι ότι τον ρώτησα πώς αποκτούσε όλες αυτές τις πληροφορίες. Μου απάντησε πως κάθε εργάσιμη ημέρα, όταν αποσυρόταν στο γραφείο του, γύρω στις εννέα το βράδυ, η ενέργεια του σώματός του ανέβαινε στο κεφάλι του. Εκεί διαστελλόταν κι έτσι του έρχονταν ιδέες τις οποίες κατέγραφε.
Συχνά, συνέχιζε να βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση αργά μέσα στη νύχτα. Κάποια στιγμή αργότερα, θυμάμαι ότι ο Ράιχ εκνευρίστηκε αρκετά, γιατί κάποιος του τηλεφώνησε μετά τις 9 το βράδυ. Το θεώρησε αγένεια να του τηλεφωνάνε μετά από εκείνη την ώρα. Ταραζόταν ιδιαίτερα αν τον ενοχλούσαν τη στιγμή κατά την οποία βρισκόταν σε ιδιαίτερη κατάσταση δεκτικότητας και ενόρασης.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο Ράιχ ήταν άνθρωπος με αποστολή, που διαισθανόταν ότι ο κόσμος απειλούνταν με πυρηνική καταστροφή (ερήμωση κι ερηματική εξέλιξη) κι ένιωθε πως έπρεπε να κάνει ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να σώσει την ανθρωπότητα από το μοιραίο. Αυτό τον οδήγησε να πραγματοποιήσει το Πείραμα Όρανουρ, με το οποίο σκόπευε να ερευνήσει αν η ΟΡ μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των καταστροφικών για τη ζωή αποτελεσμάτων της πυρηνικής ακτινοβολίας.
Έτσι, το Δεκέμβρη του 1950, εξέθεσε 1 mg ραδίου σε έναν εικοσάστρωμο συσσωρευτή, ξεκινώντας το Πείραμα Όρανουρ. Το πείραμα αυτό έφερε στο φως μια ολόκληρη σειρά νέων ευρημάτων, ταυτόχρονα όμως επήλθε μια σοβαρή διαταραχή της φυσιολογικής ζωής στο Όργονον. Εξαιτίας του Πειράματος Όρανουρ αρκετοί άνθρωποι που εργάζονταν εκεί αρρώστησαν και ακόμη κι ο ίδιος ο Ράιχ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Όργονον για ένα διάστημα.
Οι προσωπικές μου εμπειρίες με την Όρανουρ, ξεκίνησαν όταν ταξίδεψα στο Όργονον, στις 10 Ιουνίου του 1951. Μόλις μπήκα στο Εργαστήριο των Σπουδαστών έπαθα σοκ, βλέποντας πως επικρατούσε μεγάλη αταξία. Μου φάνηκε πως είχαν γίνει προσπάθειες για να «απολυμανθεί» το εργαστήριο με πλύσιμο των τοίχων. Το πιο εκπληκτικό ήταν μια παράξενη αίσθηση που ένιωσα στ’ αυτιά μου, πολύ σύντομα αφ’ ότου μπήκα στο εργαστήριο και για όσο διάστημα παρέμενα εκεί. Μια αίσθηση δηλαδή, από κάτι που τσιμπούσε «σαν καρφίτσες και βελόνες» προσκρούοντας στους τυμπανικούς υμένες των αυτιών μου. Ήταν τόσο έντονη που ένιωσα την ανάγκη να βγω έξω από το εργαστήριο, όπου οι αισθήσεις αυτές εξαφανίστηκαν.
Πριν να επισκεφτώ το Όργονον τον Ιούνη του 1951, ο εικοσάστρωμος συσσωρευτής οργόνης, στον οποίο είχε εκτεθεί το ράδιο, είχε ήδη μετακινηθεί από το Εργαστήριο των Σπουδαστών και είχε τοποθετηθεί σε απόσταση περίπου 400 μέτρων, μακριά, στο δάσος του Όργονον, που συνόρευε με το δρόμο που οδηγούσε μακριά απ’ το Παρατηρητήριο. Ο Ράιχ είχε ζητήσει από τον Τροπ, να με συνοδεύσει έως το μέρος που βρισκόταν ο συσσωρευτής και πράγματι, αυτό έκανε, ώσπου φτάσαμε περίπου στα τριανταπέντε μέτρα μακριά του. Σε εκείνο το σημείο έφυγε και συνέχισα μόνος μου προς το συσσωρευτή. Όταν έφτασα σε απόσταση περίπου 70 εκατοστών στάθηκα ακίνητος περιμένοντας να δω αν θα μπορούσα να αισθανθώ κάτι.
Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ένιωσα μια έντονη αίσθηση πίεσης στον αυχένα μου, καθώς και στο πάνω μέρος του στήθους. Στη συνέχεια, υποχώρησα γύρω στα 5 μέτρα, όπου και παρέμεινα, με την ελπίδα πως αυτή η αίσθηση θα χανόταν σιγά σιγά, όπως και έγινε. Τότε, πλησίασα το συσσωρευτή ξανά, μένοντας και πάλι κοντά για μερικά λεπτά. Αυτή τη φορά ένιωσα πως θα έχανα επαφή με το περιβάλλον μου και αμέσως απομακρύνθηκα, ενώ αισθανόμουν πως θα λιποθυμούσα. Ξαναγύρισα για τρίτη φορά και είχα ξανά μια αίσθηση ασφυξίας στο στήθος, καθώς και το αίσθημα πως θα χάσω επαφή με το περιβάλλον. Έτσι, αποφάσισα πως αυτά ήταν αρκετά. Την υπόλοιπη εκείνη μέρα ένιωθα κάπως απόμακρος από το περιβάλλον μου.
Μετά την έκθεσή μου στον ορανουροποιημένο συσσωρευτή, διαπίστωσα πως μπορούσα να κάθομαι στο δικό μου συσσωρευτή που είχα στο σπίτι όλο και για μικρότερο διάστημα. Ακόμη και μετά από δώδεκα ημέρες, αντιλήφθηκα πως μπορούσα να καθίσω μόνο για δύο με τρία λεπτά. Παλιότερα, άντεχα στο συσσωρευτή μέχρι και μισή ώρα, κι αν έμενα περισσότερο μέσα, μπορούσα να ξεπεράσω τις επιδράσεις της υπερ-έκθεσης σε 2-3 λεπτά. Τώρα όμως βρήκα ότι οι επιδράσεις της υπερ-έκθεσης διαρκούσαν περισσότερο.
Διατύπωσα τη θεωρία ότι επιδράσεις όρανουρ μπορούσαν όχι μόνο να μεταδοθούν από τον ορανουροποιημένο συσσωρευτή σε κάθε άνθρωπο που βρισκόταν κοντά του, αλλά και από εκείνο το άτομο που είχε ορανουροποιηθεί σε κάποιο άλλο, που δεν ήταν κοντά στο συσσωρευτή.
Το υποπτεύθηκα αυτό από την ακόλουθη εμπειρία: κάποιος που με είχε συντροφεύσει στο ταξίδι μου από το Μόντρεαλ στο Ρέιντζλι, καθώς και στην επιστροφή, χωρίς να έχει βρεθεί στην περιοχή του Όργονον, ανέπτυξε μια έντονη επιπεφυκίτιδα, ρινική καταρροή και πονόλαιμο που κράτησε για δύο εβδομάδες. Ισχυρίστηκε πως στο παρελθόν μόνο μια φορά είχε υποφέρει από τέτοια προσβολή επιπεφυκίτιδας, όταν κάποτε είχε παραμείνει πιο πολύ απ’ ό,τι έπρεπε στο συσσωρευτή.
Ο Ράιχ ένιωσε πως η αντίδραση Όρανουρ δεν περιορίστηκε μόνο στα όρια του Εργαστηρίου των Σπουδαστών. Πίστευε, για παράδειγμα, ότι οι πέτρες, με τις οποίες είχε κτιστεί το Παρατηρητήριο, μαύρισαν σαν αποτέλεσμα της Όρανουρ και ακόμη πως το ίδιο το Παρατηρητήριο (που βρισκόταν λιγότερο από 400 μέτρα μακριά απ’ το Εργαστήριο), είχε υπερφορτισθεί τόσο πολύ, που αναγκάστηκε να σταματήσει να κοιμάται εκεί. Αργότερα ο Ράιχ ανέφερε πως το πείραμα Όρανουρ είχε επηρεάσει το ενεργειακό περίβλημα της Γης.
«Διαπερνώντας» τους τοίχους
Στα χρόνια που ακολούθησαν το Πείραμα Όρανουρ, κάθε φορά που οδηγούσα από το Μόντρεαλ στο Ρέιντζλι, κι όντας ακόμα αρκετά μίλια μακριά απ’ το Ρέιντζλι, έφθανα σ’ ένα σημείο όπου ένιωθα ξεκάθαρα σαν να περνούσα «μέσα από ένα τοίχο», μετά τον οποίο υπήρχε μια οριστική αλλαγή στην αίσθηση της ατμοσφαιρικής ενέργειας. Τώρα μετανιώνω που ποτέ δεν έκανα αντικειμενικές μελέτες για να ελέγξω αυτές τις παρατηρήσεις.
Ο Ράιχ ήδη εκείνη την εποχή είχε την επίγνωση ότι ο πλανήτης μας μολυνόταν και κατέδειξε την ύπαρξη μιας εκφυλιζόμενης μορφής οργόνης, που την ονόμασε θανατηφόρα ή νεκρή οργόνη ή DOR (Deadly Orgone Radiation). Για παράδειγμα, μιλούσε για DOR καιρό και DOR σύννεφα και μας παρότρυνε να κρατάμε έναν κατάλογο με γεγονότα που θα χαρακτηρίζαμε ως φαινόμενα DOR, δηλαδή, όλα τα ασυνήθιστα μετεωρολογικά συμβάντα, καθώς επίσης και τις εκδηλώσεις βίας, ασθενειών ή ατυχημάτων στην ανθρώπινη κοινωνία, που τα απέδιδε στη DOR. Ψάχναμε στις εφημερίδες για αναφορές τέτοιου είδους και διατηρούσαμε αρχεία για αρκετά χρόνια στη δεκαετία του ’50, αρκετά από τα οποία κρατάω
ακόμη.«Καθαρίζοντας τον αέρα» στη δεκαετία του ’50
Είδα τον Ράιχ να χειρίζεται το νεφοδιαλυτή για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα και να σπάσει μια ξηρασία. Κοιτώντας τον Ράιχ, να διευθύνει μια επιχείρηση αλλαγής του καιρού και βιώνοντας την ισχυρή ροή της ενέργειας στην πλάτη μου, ενώ στεκόμουν στην περιοχή που λειτουργούσε ο νεφοδιαλυτής, είναι γεγονότα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αν σκεφτεί κανείς το τεράστιο ενδιαφέρον που πρόσφατα εκδηλώθηκε για τη μόλυνση του εδάφους, του νερού και του αέρα της Γης, μπορεί εύκολα να συνειδητοποιήσει κανείς πως ο Ράιχ ήταν πραγματικά μπροστά από την εποχή του.
Το Πείραμα Όρανουρ του Ράιχ μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο μετά το θάνατό του. Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήταν περίοδοι που τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η ΕΣΣΔ, εκτελούσαν πυρηνικές δοκιμές στην ατμόσφαιρα. Ήταν επίσης περίοδοι που οι άνθρωποι γκρέμιζαν την αποικιοκρατική εξουσία, καθώς και αξιοσημείωτης αναταραχής μεταξύ των νέων ανθρώπων, ειδικά στο δυτικό κόσμο, όπου και συνέβαιναν κραυγαλέες αλλαγές στα πιο δημοφιλή είδη μουσικής, στο ντύσιμο και γενικά στον τρόπο ζωής.
Αυτή ήταν η εποχή των χίπις, της σεξουαλικής επανάστασης και των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ. Στο Κεμπέκ που έζησα (πολιτεία του Καναδά), η δεκαετία του ’60 ήταν επίσης η περίοδος που η δύναμη της Καθολικής Εκκλησίας ελαττώθηκε δραματικά, καθώς οι νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να μην γίνονται πια ιερείς και μοναχές σε τέτοια έκταση όπως παλιά και η εξάσκηση της θρησκείας αυτής γενικά μειώθηκε αξιοσημείωτα. Αυτή ήταν η περίοδος της «σιωπηλής επανάστασης» στο Κεμπέκ. Καμιά μορφή προπαγάνδας δεν υπήρξε σ’ αυτές τις επαναστάσεις, αλλά ίσως έπαιξαν ρόλο οι αλλαγές στη βιοενέργεια των ανθρώπων.
Μήπως άραγε το Πείραμα Όρανουρ, που πραγματοποιήθηκε μια δεκαετία νωρίτερα στην κοντινή πολιτεία Μέιν, έπαιξε κάποιο ρόλο σ’ αυτή την αλλαγή;
Οι ατομικές εκρήξεις δημιούργησαν Όρανουρ στο οργονοενεργειακό περίβλημα της, Γης και στους ζωντανούς οργανισμούς πάνω στον πλανήτη. Αυτή η διέγερση του ενεργειακού πεδίου των ανθρώπων μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτή συγκρίνοντας τη μουσική από τη δεκαετία του ’50 και μετά, με αυτή της δεκαετίας του ’40 και νωρίτερα.
Η γέννηση του ροκ-εν-ρολ στη δεκαετία του ’60 ήταν ένα σοκ, που γρήγορα όμως αγκαλιάστηκε από τη νεολαία. Συγκρίνοντας το περιεχόμενο και το ρυθμό και το «τέμπο» των κινηματογραφικών ταινιών των πρόσφατων χρόνων με αυτά στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, δίνεται ξεκάθαρα η εντύπωση πως το οργονοενεργειακό σύστημα των ανθρώπων παντού, όλο και περισσότερο, επηρεάζεται έντονα από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και ιδιαίτερα από την πυρηνική ακτινοβολία.
Γίναμε μάρτυρες της ξαφνικής κατάρρευσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Άραγε μέχρι ποιο βαθμό αυτό το γεγονός σχετίζεται με την έκρηξη του Τσερνομπίλ, την αντίδραση Όρανουρ που δημιουργήθηκε, εξαιτίας της έκρηξης, καθώς και με τη δημιουργία DOR στην ατμόσφαιρα και στους πληθυσμούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όσο και των γειτονικών κρατών; Από τα γεγονότα του Τσερνομπίλ μέχρι τη σχετικά μη βίαιη επανάσταση που συνέβη στην ανατολική Ευρώπη, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα δύο περίπου χρόνων.
Πολύ Περισσότερα από τα Αναμενόμενα
Ο Ράιχ πρόσφερε περισσότερα, που είναι αδύνατον να παρουσιαστούν σ’ αυτό το κείμενο. Για παράδειγμα, έδειξε νέους τρόπους εξέτασης των ζωντανών κυττάρων από τον κόλπο, το σάλιο, τα πτύελα, τα ούρα και τα κόπρανα για τη διάγνωση του καρκίνου. Προκάλεσε επίσης νέα αύξηση του ενδιαφέροντος για τη μετάδοση του καρκίνου μέσω ιών, με τη δημοσίευση του βιβλίου του το 1948 «Η βιοπάθεια του Καρκίνου».
Για παράδειγμα, ο Λούντβιχ Γκρος, που έγινε πολύ γνωστός στους κύκλους της συμβατικής μελέτης του καρκίνου για πειράματα που έκανε και με τα οποία έδειχνε ότι ο καρκίνος στα ποντίκια μεταδίδεται από κάποιον ιό, μέσω των σπερματικών κυττάρων, δημοσίευσε την πρώτη του εργασία σ’ αυτόν τον τομέα το 1950.3 Η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στις δουλειά του και στη δουλειά του Ράιχ σ’ αυτόν τον τομέα είναι πως ο Ράιχ πιθανότατα έκανε ενέσεις σε ενήλικα νεαρά ποντίκια με παρασκευάσματα από βακίλους -Τ, ενώ ο Γκρος χρησιμοποίησε μικρά ποντικάκια που θήλαζαν ακόμη και ειδικά αυτά που ήταν μόνο δώδεκα με δεκάξι ωρών. Αισθανόταν πως τα νεογέννητα ποντικάκια ήταν πολύ περισσότερο ευάλωτα στον ιό κι έτσι εκδήλωναν πολύ νωρίτερα καρκίνους απ’ ό,τι ήταν συνηθισμένο και σε σημεία που δεν εκδηλωνόταν πριν η ασθένεια, σ’ αυτό το είδος ποντικιών.
Έχω ήδη αναφερθεί σ’ αυτό το άρθρο στο ενδιαφέρον μου για τους θεραπευτές με μη ιατρικές μεθόδους και τις θεραπείες. Την περίοδο όμως που επισκεπτόμουν το Όργονον δεν γνώριζα τίποτε γι’ αυτούς, ούτε για το πώς δούλευαν. Όσο για τον Ράιχ, ποτέ δεν τον είχα ακούσει να αναφέρεται στους θεραπευτές αυτούς, παρ’ όλο που δεν θα ξαφνιαζόμουν αν γνώριζε γι’ αυτούς. Θυμάμαι όμως, κάποια εμπειρία μου όταν κάποτε του έφεραν ένα μωράκι που είχε μεγάλη δυσκολία στο να κλαίει ελεύθερα. Το βρέφος τοποθετήθηκε σε κάποιο θεραπευτικό τραπέζι και καθώς ο Ράιχ το πλησίασε, τον είδα να αλλάζει έκφραση στο πρόσωπό του την ίδια στιγμή και να παίρνει εκείνη την έκφραση που είχα δει παλαιότερα, όταν κοιτούσε με το μικροσκόπιο.
Ο Ράιχ μετέφερε τα χέρια του αργά μπροστά (νόμιζα πως σκόπευε να τα τοποθετήσει στο σώμα του μωρού για να χαλαρώσει τη θωράκιση). Ξαφνικά όμως, καθώς τα χέρια του πλησίασαν το μωράκι, αλλά πριν καν το αγγίξουν, αυτό άρχισε να κλαίει πολύ πιο έντονα από πριν. Η θεραπεία είχε ολοκληρωθεί και ο Ράιχ δεν έκανε τίποτε άλλο στο μωράκι εκείνη τη συνεδρία. Το ίδιο κάνουν πολλοί θεραπευτές. Πλησιάζουν τα χέρια τους στο σώμα χωρίς καν να το αγγίζουν.
Έχω συναντήσει ανθρώπους που βλέπουν το ενεργειακό πεδίο γύρω από το σώμα. Εγώ δεν έχω τέτοιες ικανότητες, αλλά μια φορά πραγματικά είδα αυτό που ονομάζουν αύρα, πολύ καθαρά με δραματικό τρόπο. Καθόμουν στο Εργαστήριο των Σπουδαστών, αγναντεύοντας έξω από τα φαρδιά παράθυρα, όταν πρόσεξα τον Ράιχ που ήταν απασχολημένος συζητώντας με μια συνεργάτιδά του. Όταν τελείωσε η συζήτηση, αυτή γύρισε προς το αυτοκίνητό της για να φύγει. Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ανάμεσα στον Ράιχ κι αυτή τη γυναίκα ένα γαλάζιο διάφανο σύννεφο, που κυμάτιζε ανεπαίσθητα σαν φαρδιά λεπτή κουρτίνα που τη φυσά ο αέρας. Στη συνέχεια, η γυναίκα μπήκε στο αυτοκίνητό της και το σύννεφο εξαφανίστηκε. Αρκετά χρόνια αργότερα, άκουσα από κάποιο άλλο άτομο μια σχετική παρατήρηση, για ένα γαλάζιο πεδίο που περιτριγύριζε την ίδια γυναίκα όταν ήταν ετοιμοθάνατη.
Η τελευταία φορά που είδα τον Ράιχ ζωντανό ήταν στο δικαστήριο, στο Πόρτλαντ του Μέιν, όπου ήταν κατηγορούμενος για ανυπακοή στον περιορισμό που του επέβαλε η Υπηρεσία Τροφών και Φαρμάκων (FDA). Ο Ράιχ χειρίστηκε την υπεράσπισή του στη δίκη με ένα πολύ ορθό τρόπο σαν δικηγόρος. Ο κατήγορος φλυαρούσε ατελείωτα, κουράζοντας τους ενόρκους, άνδρες και γυναίκες, με παρατηρήσεις γεμάτες περιφρόνηση. Είχα αποκαρδιωθεί και ταραχθεί με τον τρόπο που εξελισσόταν η δίκη. Σε ένα σημείο διακοπής, ο Ράιχ ήρθε και με ρώτησε για το πώς έβλεπα την τροπή των πραγμάτων. Δεν ξεστόμισα ούτε μια λέξη, όμως το πρόσωπό μου σκοτείνιασε. Ο Ράιχ διάβασε την έκφρασή μου, γύρισε απότομα κι έφυγε.
Ένα πρωινό, περίπου ένα χρόνο αργότερα, ξυπνώντας είπα στη γυναίκα μου ένα παράξενο όνειρο που είχα δει. Είχα δει τον Ράιχ κι έναν άλλον άντρα να στέκεται δίπλα μου ενώ εγώ βρισκόμουν ξαπλωμένος σε ένα χειρουργικό τραπέζι. Ο Ράιχ άνοιξε την κοιλιά μου, έβγαλε έξω και κράτησε τα έντερά μου, δείχνοντας κάποιο σημείο και στη συνέχεια τα άφησε να πέσουν. Μετά γύρισε μαζί με το σύντροφό του και προχώρησε προς την πόρτα, βγαίνοντας απ’ το δωμάτιο. Ανακάθισα στο χειρουργικό τραπέζι και του φώναξα για να του υπενθυμίσω πως με είχε ανοίξει και να του ζητήσω να ξαναβάλει μέσα τα σπλάχνα μου και να με κλείσει. Στράφηκε, ενώ βρισκόταν στην πόρτα, χαμογέλασε, χαιρέτησε κι έφυγε. Είδα αυτό το όνειρο στις 4 Νοεμβρίου του 1957. Αργότερα, την ίδια ημέρα μου τηλεφώνησαν για να με πληροφορήσουν ότι ο Ράιχ είχε πεθάνει στη φυλακή.
Ταξίδεψα ως το Όργονον για την κηδεία του, χωρίς να μπορώ να πιστέψω ότι ο Ράιχ είχε πεθάνει. Όταν είδα το κορμί του συγκλονίστηκα απ’ την τρομακτική αλλαγή της εμφάνισής του. Είχε αδυνατίσει πολύ κι έμοιαζε 17 ή 18 χρονών, παρά την πραγματική του ηλικία των εξήντα χρόνων. Στην κηδεία, η Εύα Ράιχ μού εκμυστηρεύτηκε πως όταν μπήκε στο νεκροτομείο για να πάρει το νεκρό σώμα του, είδε τα σπλάχνα του στη γωνία του δωματίου. Όπως ακριβώς στο όνειρό μου, τον είχαν ανοίξει, αλλά δεν έβαλαν και πάλι στη θέση τους ό,τι είχαν αφαιρέσει.
@Μπέρναρντ Γκραντ, Ph.D.
Βιβλιογραφία
Grad. Β. R.: “Orgonotic Functions in Healing by Touch”. The Journal οf Orgonomy, 20:253-261, 1986.
Reich, W.: “The Cancer Biopathy”. New York: Orgone Institute Press. 1948.
Gross, L.: “Susceptibility of newborn mice of an otherwise apparently “resistant” strain to inoculation with leukemia”. Proceedings οf the Society for Experimental Biology and Medicine, 248, 1950.
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΣΜΟΥ ΤΟΜΟΣ 1
Συγγραφέας: ΡΑΙΧ ΒΙΛΧΕΛΜ
Οι αντιδράσεις των ασθενών του στις έντονες συγκινήσεις, που αναμοχλεύονταν με τη μέθοδό του, οδήγησαν τον Ράιχ να τις συσχετίσει με τη φυσιολογία του οργανισμού ανακαλύπτοντας την ύπαρξη στενής σύνδεσης των συγκινήσεων με τη λειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Μετά την επιτυχή εφαρμογή των θεωριών του στην ψυχοθεραπεία, ο Ράιχ μελέτησε τη φυσική διάσταση της ενέργειας του σώματος που εκδηλωνόταν με τις συγκινήσεις και στη σεξουαλικότητα, και διαπίστωσε ηλεκτροφυσιολογικά ότι η ηδονή και το άγχος τροποποιούν τα ηλεκτρικά δυναμικά που αναπτύσσονται στην επιφάνεια του δέρματος. Εφαρμόζοντας την συγκεκριμένη τεχνική ψυχοθεραπείας θεράπευε το ανθρώπινο βιοσύστημα και όχι την επιφανειακή «ψυχολογική» υπερδομή του, και έτσι εισήλθε στον χώρο της βιολογίας ανοίγοντας τον δρόμο για την ανακάλυψη της οργόνης
489 σελίδες. Τιμή 22,00 € /συν 6,50€ έξοδα αποστολής κι αντικαταβολής
Τηλέφωνο παραγγελίας: 6907070703 και στο mail: mwohellas@gmail.com
Η Συγκινησιακή Πανούκλα
Μελέτες κοινωνικής παθολογίας
Βίλχελμ Ράιχ, Θίοντορ Π. Γουλφ, Βάλτερ Χόπε, Γκούναρ Λάιστικοφ, Τσέστερ Ράφαελ
Ο Βίλχελμ Ράιχ, με τον όρο «Συγκινησιακή Πανούκλα», αναφέρεται στην ιδιαίτερη εκείνη νευρωτική συμπεριφορά των ανθρώπων, η οποία δρα καταστροφικά μέσα στην κοινωνία. Αναγνωρίζει λοιπόν μία ιδιαίτερα διαταραγμένη στάση η οποία δεν περιορίζεται στο να βασανίζει το ίδιο το νευρωτικό άτομο, αλλά επεκτείνει τη δράση της προσπαθώντας να καταστρέψει την ευτυχία των άλλων. Αυτό είναι και το θέμα του ενδιαφέροντος και επίκαιρου βιβλίου με τίτλο «Συγκινησιακή Πανούκλα: Μελέτες κοινωνικής παθολογίας» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ρέω. Πρόκειται για ένα βιβλίο που περιέχει αδημοσίευτα κείμενα του Βίλχελμ Ράιχ, με εξαίρεση ένα, που τροποποιημένο ενσωμάτωσε αργότερα στο βιβλίο του «Ανάλυση του Χαρακτήρα», το οποίο όμως κρίθηκε σκόπιμο να συμπεριληφθεί και εδώ για την καλύτερη κατανόηση και πληρότητα του θέματος. Ο τόμος συμπληρώνεται από κείμενα συνεργατών του σχετικά με τη συναισθηματική και πανδημική αυτή μάστιγα.Μελέτες κοινωνικής παθολογίας
Βίλχελμ Ράιχ, Θίοντορ Π. Γουλφ, Βάλτερ Χόπε, Γκούναρ Λάιστικοφ, Τσέστερ Ράφαελ
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη:
Το πρώτο περιέχει τρία κείμενα του Βίλχελμ Ράιχ και πραγματεύεται τους μηχανισμού της συγκινησιακής πανούκλας και τη συμπεριφορά των ατόμων που έχουν προσβληθεί από αυτήν.
Το δεύτερο μέρος αναφέρεται σε παραδείγματα συγκινησιακής πανούκλας από την ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσοι άνθρωποι της διανόησης, καλλιτέχνες, εφευρέτες και πρωτοπόροι της επιστήμης έπεσαν θύμα αυτής της επάρατης συγκινησιακής νόσου. Τα παραδείγματα της καταστροφικής δράσης της συγκινησιακής πανούκλας μπορούν να βρεθούν σε όλη την έκταση της γραπτής ιστορίας.
Το τρίτο μέρος παραθέτει συγκεκριμένα παραδείγματα από τη ζωή του Ράιχ και των συνεργατών του, οι οποίοι δέχθηκαν επίθεση από τη συγκινησιακή πανούκλα. Γίνεται ανάλυση της εκστρατείας του Τύπου εναντίον του Ράιχ στη Νορβηγία, όταν δημοσίευσε τα πειράματά του για τα βιόντα. Στη συνέχεια περιγράφεται η απαρχή της δυσφημιστικής παρουσίασης του έργου του Ράιχ στον Τύπο των ΗΠΑ. Ακολουθούν ένα σκωπτικά γραμμένο κείμενο του Ράιχ για τον χαρακτήρα της συγκινησιακής πανούκλας και δύο περιστατικά από τη ζωή συνεργατών του οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη δράση της συγκινησιακής πανούκλας.
Στο τέλος του βιβλίου έχει προστεθεί ένα εκτενές παράρτημα με πληροφορίες γύρω από τη ζωή και το έργο του Βίλχελμ Ράιχ. Υπάρχει ένα εκτενές βιογραφικό του όπου περιγράφεται σύντομα αλλά περιεκτικά η εξέλιξη του έργου του, ένα χρονολόγιο των ανακαλύψεών του, μία σύντομη αναφορά στην εξέλιξη της θεραπευτικής του τεχνικής και ένα εκτενές γλωσσάριο όπου εξηγούνται οι νέοι όροι που έχει εισάγει ο Ράιχ για να περιγράψει τις ανακαλύψεις του.
«Η συγκινησιακή πανούκλα» είναι το πρώτο μιας σειράς με τίτλο «Βιβλιοθήκη της Οργονομίας» στην οποία θα παρουσιαστούν τα έργα του Βίλχελμ Ράιχ, σε νέες μεταφράσεις, με την επίβλεψη του Ιδρύματος που λειτουργεί το Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ και έχει την ευθύνη για την πιστή απόδοση των έργων του ανά τον κόσμο.
316 σελίδες.
ΤΖΕΙΜΣ ΜΑΡΤΙΝ · Ο ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΙΧ ΚΑΙ Ο ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Περιεχόμενα
Πρόλογος του εκδότη
Ευχαριστίες
Πρόλογος στη δεύτερη έκδοση
Κύριες συντομογραφίες
Εισαγωγή
– Βίλχελμ Ράιχ: Μια σύντομη βιογραφία
– Η Οργκ: Ένα νέο ξεκίνημα για επαγγελματίες επαναστάτες
– Ο στρατηγός Άιτινγκτον και ο δόκτωρ Άιτινγκτον: Το ξίφος και η ασπίδα
– Ο Βίλχελμ Ράιχ και οι Πέντε του Κέμπριτζ
– Τμήμα φωτογραφιών
– Η μυστική ζωή της Μίλντρεντ Μπρέιντι
– Υπόθεση Αϊνστάιν: 1941
– Τα τελευταία χρόνια του Ράιχ
Παράρτημα ντοκουμέντων
Χρονολόγιο (1897 – 1997)
Βιβλιογραφία
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
Κατάλογος ονομάτων με το αγγλικό τους αντίστοιχο
Κατάλογος ιδρυμάτων με την αντίστοιχη αγγλική τους ονομασία
376 σελίδες. Χρονολογία Έκδοσης: Ιούνιος 2016 / Διαστάσεις 24×17
