Ήταν η αρχαία ελληνική ιατρική επιστημονική;Δεν υπάρχουν αυτοάνοσα ΠΟΤΕ η ζωή δεν θα στραφεί εναντίον της ζωής.
Αλλά η ζωή για να ζήσει καταναλώνει ζωή.
Ο Ιπποκράτης συμβούλευε «ψάχνετε τις αιτίες και τις αιτίες των αιτιών». Ο Πλάτων πίστευε πως ήταν τρέλα να θεραπεύεις το σώμα χωρίς το πνεύμα, ενώ ο Γαληνός είχε παρατηρήσει πως οι χαρούμενες γυναίκες παρουσιάζουν πολύ λιγότερους καρκίνους. Στις νεότερες εποχές, οι Heinroch και Walsh είχαν πιστοποιήσει πως οι στενοχώριες μπορούν να οδηγήσουν στον καρκίνο, ενώ ο Τσέχος Groddeck στα χρόνια του 1920 διατύπωσε πλήρη θεωρία για τα βάθη του υποσυνείδητου.
Ο Καναδός Seyle, πατέρας του όρου «στρες», απέδειξε στην δεκαετία του 1950 τον ρόλο της ψυχολογίας στην φυσιολογία του σώματος, ενώ ο Γάλλος ιατρός Laborit γύρω στο 1970 έκανε μεγάλο έργο πάνω στην θεμελιώδη σημασία που έχει για την εμφάνιση των ασθενειών η αδυναμία μας να αντιδράσουμε σε μία κατάσταση έντονου στρες. Την ίδια εποχή, ο συνάδελφός του Moirot απέδειξε πως ο καρκίνος είναι ψυχοσωματικού χαρακτήρα. Πολλοί άλλοι ιατροί και θεραπευτές ανά τον κόσμο έχουν αναπτύξει μεθόδους θεραπείας σωματικών ασθενειών βάζοντας σε τάξη τον ψυχισμό και το σθένος των ασθενών.Πέρα από αυτές τις συγκλίσεις, η οικοδόμηση μιας επιστημονικής δομής με πλήρη θεωρία και εμπειρικές, καινοτομικές επιστημονικές αποδείξεις, δημιουργήθηκε από τον Γερμανό ιατρό Ryke Geerd Hamer στην περίοδο 1978 – 1986 και ανέτρεψε κυριολεκτικά την κατανόησή μας για τον μηχανισμό των ασθενειών και την ιατρική γενικότερα. Το οικοδόμημά του στηρίζεται σε θεμελιώδεις νόμους της φύσης που αναδύθηκαν προοδευτικά στην εξέλιξη των ειδών, είναι δηλαδή οντολογικά, στην βάση της ύπαρξής μας και στοχεύουν την επιβίωσή μας.
Ο βασικός στόχος του φυσικού ιατρού είναι η κατανόηση των αιτιών των ασθενειών και, όταν κρίνεται απαραίτητη η θεραπεία, να χρησιμοποιούνται όσο το δυνατόν περισσότερα φυσικά μέσα. Αφού το άτομο θεραπευτεί, επιδιώκεται η ανάπτυξη μιας υγιεινής διατροφής και ενός σωστού τρόπου ζωής. Βασική αρχή είναι η εμπιστοσύνη στην vis medicatix naturae, στην «Θεραπευτική Δύναμη της Φύσης».
Μετά από πολλούς αιώνες κατακτήσεων στην ιατρική, που οδήγησαν σε εντυπωσιακές προόδους κατά των ασθενειών που παλιότερα μάστιζαν την ανθρωπότητα, σήμερα η έρευνα έχει φτάσει σε σημείο αναγνώρισης των λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος σε μοριακό επίπεδο, με την βοήθεια της Βιοχημείας, της Φυσικής Ιατρικής και της Τεχνολογίας.
Παρόλα αυτά, ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά λύσεις σε θεραπείες που στηρίχθηκαν στην παρατήρηση και στην εμπειρία περασμένων εποχών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή η συσσωρευμένη ανθρώπινη γνώση, επειδή έχει μεταφερθεί από γενιά σε γενιά, γίνεται επικίνδυνη αν χρησιμοποιηθεί ανεξέλεγκτα, όπως και η συστημική ιατρική άλλωστε. Αυτή η πολύτιμη ανθρώπινη γνώση μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο κάτω από την αυστηρή επιστημονική μεθοδολογία, από τους ειδικούς του χώρου.
Η επιστροφή πολλών εκατομμυρίων ασθενών σε μεθόδους παραδοσιακής φυσικής ιατρικής δεν είναι τυχαία ούτε αδικαιολόγητη. Ο υπερσύγχρονος τρόπος αντιμετώπισης της νόσου και η «αυθεντία» των μηχανημάτων και των πολύπλοκων πανάκριβων διαγνωστικών μεθόδων, έχουν αντικαταστήσει πλήρως την κλινική εξέταση και την προσωπική επαφή με τον ιατρό, με αποτέλεσμα η θεραπευτική διαδικασία να είναι απρόσωπη, ψυχρή και να απέχει από τον ουσιαστικό ρόλο της ιατρικής, ως ανθρωποκεντρική επιστήμη.
Έτσι σήμερα μεγάλο ποσοστό των ασθενών στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία έχει δοκιμάσει μεθόδους φυσικής θεραπευτικής. Από μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Exeter προέκυψε ότι υπάρχουν περίπου 40.000 άτομα που ασκούν συμπληρωματικές και φυσικές μεθόδους θεραπείας, ενώ είναι κάπως λιγότεροι οι πτυχιούχοι παθολόγοι ιατροί. Τα Κρατικά Αμερικανικά Ινστιτούτα Υγείας εδώ και μια δεκαετία περίπου, διερευνούν συστηματικά ποιες από τις μεθόδους της φυσικής ιατρικής είναι αποτελεσματικές. Ακόμη, μεγάλα Αμερικανικά πανεπιστήμια, του επιπέδου του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, έχουν ιδρύσει τμήματα φυσικής ιατρικής.
Γίνεται πλέον φανερό ότι οι ιατρικές παρεμβάσεις της «επίθεσης» αμφισβητούνται και, όλο και περισσότερο, γίνεται αντιληπτή η αξία της Προληπτικής Ιατρικής, των διατροφικών αλλαγών και των αλλαγών στον τρόπο ζωής. Σε αυτό το σημείο πρέπει να εξετάσουμε το ρόλο των φυσικών θεραπειών, την αξία τους, τη σοβαρότητά τους, την αποτελεσματικότητα και την ασφάλειά τους. Θα πρέπει να διώξουμε τις προκαταλήψεις και τις «φοβίες» με τις οποίες αντιμετωπίζονται αυτές οι μέθοδοι και να μελετηθούν πιο αναλυτικά κάτω από το πρίσμα της σύγχρονης επιστήμης που μας δίνει τη δυνατότητα να τις ελέγξουμε και, τελικά, να τις αποτιμήσουμε, μακριά από σκοταδισμούς και δογματικές απόψεις.
Οι επιστήμονες έχουν στην κατοχή τους την τεχνολογία και είναι εμφανής η αναγκαιότητα να εκτιμήσουν την αξία των φυσικών θεραπειών. Αν και ο όρος «φυσικές θεραπείες» δεν χρησιμοποιούνταν μέχρι τον 19ο αιώνα, οι φιλοσοφικές του ρίζες μπορούν να εντοπιστούν πολύ πιο πίσω από τον Ιπποκράτη. Είναι ένα σύστημα το οποίο διατηρεί τον οργανισμό υγιή, και εμποδίζει την εμφάνιση ασθενειών.
Αν και είναι πολύ αποτελεσματικά όταν χρησιμοποιούνται σε οξείες περιπτώσεις τα φάρμακα και οι εγχειρήσεις, έχουν ταυτόχρονα πολλά αρνητικά και υπερβολικά πολλές αντενδείξεις. Οι φυσικοί ιατροί δεν περιμένουν την εμφάνιση και την εξάπλωση της ασθένειας, αλλά παίρνουν μέτρα πρόληψης. Όσο περισσότερο μελετώνται τα αίτια των φυσιολογικών προβλημάτων υγείας ανάλογα με την ηλικία του κάθε ατόμου, (στα πλαίσια της προσωπικής επικοινωνίας ιατρού-ασθενή κι όχι τα τυποποιημένα νοσοκομειακά συστήματα) γίνεται περισσότερο εμφανές το γεγονός ότι η φυσική ιατρική έχει περισσότερα να προσφέρει, αφού είναι γνωστό ότι με την ιατρική της φύσης ο άνθρωπος τόσους αιώνες έζησε επάνω στον πλανήτη.
Σε κάθε Α-ΣΘΕΝΕΙΑ (ακόμη και σε ατυχήματα) αυτός που χάνει ΣΘΕΝΟΣ είναι ο ασθενής. Αν η κατάσταση του είναι οξεία απαιτούνται οξείς δράσεις (χειρουργείο, φάρμακα κλπ) για να μην πεθάνει, όμως έτσι δεν αποκτά αυτό που δεν έχει δηλ. ΣΘΕΝΟΣ, απλώς αντιμετωπίζει μια επείγουσα κατάσταση για να μην πεθάνει. Πέραν τούτου, αν δεν αποκτήσει ΣΘΕΝΟΣ και δεν βρει την ΑΙΤΙΑ που το χάνει θα ασθενεί μέχρι θανάτου. Η επιστήμη των ανθρώπων είναι ανίκανη να το αντιμετωπίσει αυτό. Είναι κυριολεκτικά ανίκανη να προσφέρει στον ασθενή το ΣΘΕΝΟΣ που έχει χάσει, σε πλείστες δε περιπτώσεις του αφαιρεί ακόμη περισσότερο (εμβόλια, μόνιμα φάρμακα, νευροτοξίνες, αντικαταθλιπτικά κλπ).
Τώρα για να κάνω και τον σωστό διαχωρισμό, δεν είμαστε εναντίον της υγιούς (ΛΟΓΙΚΗΣ) ιατρικής, ούτε των φαρμάκων. Αλλοίμονο!!! Όλα είναι χρήσιμα (ακόμη και τα δηλητήρια) στις σωστές δόσεις, τον σωστό χρόνο και για τον σωστό λόγο. Όπως δεν γίνεται π.χ. νευροχειρουργική με διαλογισμό κι ομοιοπαθητική έτσι δεν απαιτούνται φάρμακα π.χ. για την κατάθλιψη και την αλλεργία (εκτός κι αν είναι οξεία η περίπτωση) κατόπιν η ομοιοπαθητική, ο βελονισμός, η βοτανολογία, η φυσική διαβίωση, η ζωντανή τροφή δύναμης και τα πρόσθετα κάνουν θαύματα, γιατί προθέτουν ΣΘΕΝΟΣ. Απαιτείται ΔΙΑΚΡΙΣΗ & ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ. Χαρακτηριστικά που ελάχιστοι άνθρωποι διαθέτουν σε χρήση.
Η Φυσική Θεραπεία είναι ο τρόπος της Φυσικής Ζωής
Κατά το πέρασμα των αιώνων, η φυσική ιατρική και η συστημική (αφύσικη) ιατρική φαινόταν σαν να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αλλά στην πραγματικότητα η μια συμπληρώνει την άλλη. Οι προϊστορικοί άνθρωποι πίστευαν πως οι ασθένειες είναι αποτελέσματα του θυμού των Θεών ή του Διαβόλου. Ο Ιπποκράτης, σπάζοντας αυτήν την αντίληψη, έγινε ο πρώτος Φυσικός Ιατρός που καταγράφτηκε στην Ιστορία. Ο Ιπποκράτης είπε κι ελάλησε «Είμαστε ό,τι τρώμε» Άρα τρώτε ψοφίμια, είστε ψοφίμια!!!
Ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, μεγάλος Προσωκρατικός φιλόσοφος, λέγοντας ότι η ψυχή είναι αθάνατη, δεν πρωτοτυπεί, αφού την ίδια άποψη εκφράζουν και ο Θαλής, ο Ξενοφάνης, ο Ηράλκειτος, ο Εμπεδοκλής. Εκείνο που καταπλήττει είναι η αιτιολογία που δίδει ο φιλόσοφος για τον θάνατο.«Τους ανθρώπους διά τούτο απόλλυσθαι, ότι ου δύνανται την αρχήν τω τέλει προσάψαι» δηλ. «Γι’ αυτό πεθαίνουν οι άνθρωποι, διότι δεν μπορούν να προσάψουν την αρχή στο τέλος»
Ο Αλκμαίων έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα περνώντας από τα μονοπάτια του Πυθαγόρη, του Ηράκλειτου, του Πρωταγόρα. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να ενώσουν την αρχή με το τέλος, γι αυτό ασθενούν και πεθαίνουν. Δεν εννοούν οι φιλόσοφοι, την βρεφική με την ηλικία του γήρατος, όπως αφελώς ισχυρίζονται κάποιοι. Αυτό ανήκει στον γραμμικό χρόνο. Ο λόγος που οι άνθρωποι πεθαίνουν είναι γιατί δεν μπορούν να μαζέψουν ενώσουν, όλα τα παράλληλα κομμάτια της ψυχής τους. Για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την φούσκα της δημιουργίας της ύλης, έξω από την φυλακή του Δημιουργού Θεού, στην Αχρονη κι Αμορφη Ενότητα. (Αυτό περιγράφεται εξαιρετικά στο ονειρικό διήγημα του Χ. Φ. Λαβκραφτ, «Το Ασημένιο Κλειδί» και «Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού»)
Ο Ιπποκράτης και οι μεταγενέστεροί του πίστευαν πως οτιδήποτε στη φύση έχει μια δυναμική σειρά κι έτσι έθεσαν ως στόχο των ιατρών την αντίληψη και ακολουθία της φυσικής αυτής σειράς.Χρησιμοποίησαν τον εξής όρο: vis medicatix naturae, που σημαίνει θεραπευτική δύναμη της φύσης, για να δηλώσουν την ιδιότητα του σώματος να αυτό-θεραπευτεί.
Η Φυσική Θεραπεία είναι ένας τρόπος ζωής, όπως και η ιδέα χρήσης διαφόρων φυσικών μέσων στην πρόληψη και αντιμετώπιση ανθρώπινων ασθενειών. Ο Benedict Lust άρχισε να χρησιμοποιεί τον όρο Φυσική Ιατρική το 1902, για να ονομάσει την εκλεκτική συλλογή της θεωρίας της Φυσικής Θεραπείας που θεώρησε ως το μελλοντικό πεδίο δράσης της φυσικής ιατρικής, και για να συμπεριλάβει ότι καλύτερο από τις σημερινά ονομαζόμενες θρεπτική θεραπεία, φυσική δίαιτα, φυτική ιατρική, ομοιοπαθητική, θεραπεία με ασκήσεις, υδροθεραπεία, ηλεκτροθεραπεία και μείωση του στρες.
Σε ένα από τα πολλά βιβλία που έχει εκδώσει «The principles, aim and program of nature cure» περιγράφει την Φυσική Ιατρική. Πραγματικά υπάρχει μια θεραπευτική δύναμη στη φύση, η έμφυτη ικανότητα των οργανισμών να αυτοθεραπεύονται. Η απορία που δημιουργείται είναι το κατά πόσον είναι καλύτερη η καταπολέμηση των ασθενειών με τη χρήση φαρμάκων, εμβολίων και ορών από τους προληπτικούς ιατρούς της μοντέρνας ιατρικής ή με τις ήπιες ενδογενείς και ευχάριστες δυνάμεις της φυσικής θεραπείας.
Η Φυσική Ιατρική αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ, στις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν πολλοί παράγοντες βοήθησαν στη διαμόρφωση συνθηκών για τους ιατρούς, ώστε να ιδρυθεί και να καθιερωθεί ένας Οργανισμός που κατέχει το σύγχρονο πραγματικό μονοπώλιο στη φροντίδα της υγείας. Οι οργανισμοί αυτοί, αφού υποστηρίχτηκαν αρχικά από χημικές και φαρμακευτικές βιομηχανίες, οδήγησαν στο σταδιακό παραμερισμό των φυσικών ιατρικών σχολών.
Τα ιατρικά επαγγέλματα τελικά σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τις «ηρωικές» τους θεραπείες και τις αντικατέστησαν με πολύ αποτελεσματικότερες θεραπείες και περισσότερο τοξικές. Η επιστήμη της ιατρικής έγινε περισσότερο «ευφυής» και στον πολιτικό τομέα, χρησιμοποιώντας τεχνολογικές ανακαλύψεις στη χειρουργική που καθιερώθηκαν με τους παγκόσμιους πολέμους, ήταν ικανή να πείσει και τον λαό και τους πολιτικούς για την ανωτερότητα του συστήματός της, οδηγώντας στη θέσπιση νόμων που παραμέριζαν την αξιοπιστία των φυσικών συστημάτων υγείας.
Vis medicatix naturae – η θεραπευτική δύναμη της φύσης
Η δυνατότητα του σώματος να αυτοθεραπευτεί όταν του δίνεται η ευκαιρία, αποτελεί θεμελιώδη αρχή στην πρακτική της Φυσικής Ιατρικής. Η αυστηρή απόρροια αυτού, όπως ανέφερε κατά λέξη ο Ιπποκράτης είναι «να μην κάνεις κακό». Θα πρέπει να αποφεύγονται και πρακτικές που εξασθενίζουν την ικανότητα του σώματος για αυτοθεραπεία και θεραπείες που παρεμποδίζουν λειτουργίες του σώματος. Είναι περιττό να πούμε ότι αυτή η φιλοσοφία έχει και όρια και ότι μερικές φορές το σώμα χρειάζεται κάτι παραπάνω από απλή υποστήριξη. Ο στόχος των Φυσικών Ιατρών σε αυτές τις περιστάσεις είναι η χρήση όσο το δυνατόν λιγότερων φαρμάκων για να προκαλέσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτή η φιλοσοφική προσέγγιση, απαιτεί ένα ευρύ φάσμα διαγνωστικών και θεραπευτικών ικανοτήτων και εξηγεί τα εκλεκτικά ενδιαφέροντα του επαγγέλματος της φυσικής ιατρικής.
Οι φυσικοί ιατροί βλέπουν τη ζωή σαν κάτι παραπάνω από το σύνολο των βιοχημικών διαδικασιών και γνωρίζουν ότι το σώμα έχει μια αρχική εξυπνάδα που πασχίζει για την υγεία. Ο βιταλισμός υποστηρίζει ότι τα συμπτώματα που σχετίζονται με τις ασθένειες δεν προκαλούνται κατευθείαν από τους νοσογόνους παράγοντες, όπως τα βακτήρια, αλλά είναι αποτέλεσμα της ενδογενούς απόκρισης ή αντίδρασης στον παράγοντα αυτό και της προσπάθειας του σώματος να αυτοθεραπευτεί. Τα συμπτώματα είναι μέρος ενός «κατασκευαστικού» φαινομένου, που είναι η καλύτερη επιλογή του σώματος, ανάλογα με τις περιστάσεις. Κι έτσι, ο ρόλος του ιατρού είναι να βοηθήσει το σώμα στις προσπάθειές του και όχι να αντικαταστήσει με φάρμακα τις σωματικές ενέργειες.
Η υγεία θεωρείται κάτι παραπάνω από την απουσία της ασθένειας, είναι η Ζωτική Δυναμική Κατάσταση που επιτρέπει την ανάπτυξη του ατόμου και την προσαρμογή του στο περιβάλλον του. Η υγεία και η ασθένεια μπορούν να θεωρηθούν σαν μια φυσική συνέχεια, με τον θάνατο στη μια πλευρά και την πλέον ευνοϊκή λειτουργία στην άλλη. Ένας τυπικός άνθρωπος κατά την πορεία του στην ζωή, παρασύρεται από την καλή λειτουργία του οργανισμού του σε σταδιακές δυσλειτουργίες. Παρόλο που αυτή η πορεία θεωρείται ομαλή από την κοινωνία όσο αυξάνεται η ηλικία του ατόμου, αυτό δεν συμβαίνει στα άγρια ζώα ή στα λίγα τυχερά άτομα που ζουν στο ιδανικό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει, έλλειψη άγχους και μόλυνσης, σωστή σωματική εξάσκηση και άφθονη φυσική τροφή. Ο θάνατος εξακολουθεί να είναι αναπόφευκτος, έρχεται όμως με την ύπαρξη της φυσικής φθοράς και φυσιολογικός, από γήρας κι όχι από εκφυλιστικές ασθένειες.
Ήταν η αρχαία ελληνική ιατρική επιστημονική;
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ιατρική έγινε επιστημονική τον τελευταίο αιώνα. Επίσης έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι μόνο πρόσφατα γίνονται πειράματα και ότι οι ιατροί στην αρχαιότητα δεν έκαναν έρευνα και λειτουργούσαν μη επιστημονικά. Όλα αυτά όμως καταρρίπτονται από πλήθος ιστορικών μαρτυριών που καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο, κυρίως στην Αρχαία Ελλάδα. Και μόνο να σκεφτεί κανείς λογικά, δεν θα μπορούσε να ισχύει αυτό, αφού οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν τις επιστήμες και ότι μια από αυτές θεωρούσαν την ιατρική.
Αφού η ιατρική ήταν επιστήμη στην αρχαία Ελλάδα, είναι αδιανόητο να μην είχαν δράσει οι αρχαίοι Έλληνες θεραπευτές με επιστημονικό τρόπο. Στη σύγχρονη εποχή, επιστήμονες θεωρούνται αυτοί που αποκτούν γνώση με βάση την επιστημονική μεθοδολογία. Αυτή βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, δηλαδή στην παρατήρηση, το πείραμα και τη λογική σκέψη. Για τους αρχαίους Έλληνες δεν αρκούσαν μόνο αυτά. Χρειαζόταν να βρεθεί και μια αρχή, ένας νόμος. Αυτό ήταν τόσο σημαντικό που δήλωναν πως “η αρχή είναι το ήμισυ του παντός”. Δηλαδή αν κάποιος ανακάλυπτε μια “αρχή” έναν “νόμο” είχε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα προόδου.
Η ιατρική της αρχαίας Ελλάδας βασιζόταν σε αρχή. Ο Ιπποκράτης είχε γράψει στα βιβλία του ότι από καιρό οι ιατροί έχουν ανακαλύψει την αρχή με την οποία γινόταν η θεραπεία των ασθενειών. Όταν κάτι βασίζεται σε αρχή πάντα έχει επιστημονική βάση. Η επιστήμη της φυσικής για παράδειγμα, έχει και αυτή αρχές, όπως π.χ. το “Νόμο της βαρύτητας” που όλοι γνωρίζουμε.
Στην αρχαία ιατρική η βασική αρχή που ανακαλύφθηκε ήταν ο “Νόμος των Ομοίων”. Αυτός ο νόμος βασίστηκε σε εκατοντάδες χρόνια παρατηρήσεων των αρχαίων Ελλήνων θεραπευτών που με επιστημονικό τρόπο διαπίστωναν ότι «Δια τα όμοια νούσος γίγνεται και δια τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσούντων υγιαίνονται», δηλαδή: «Με τα όμοια ασθένεια γίνεται και με τα όμοια πάλι οι άρρωστοι γίνονται υγιείς». Βέβαια ο Ιπποκράτης μετέφερε όλη αυτή την αρχαία γνώση και επιστημονικοποίησε την Ομοιοπαθητική μέθοδο παρουσιάζοντας τον Νόμο των Ομοίων μαζί με παραδείγματα: «Τις πιο πολλές αρρώστιες τις γιατρεύει εκείνο ακριβώς που τις γεννά» Περί ιερής Νούσου, κεφ.21.
«Άλλος τρόπος είναι τούτος: Η ασθένεια προκαλείται από τα όμοια και θεραπεύεται με τη χορήγηση των ομοίων. Για παράδειγμα το ίδιο πράγμα προκαλεί τη στραγγουρία όταν δεν υπάρχει και τη θεραπεύει όταν υπάρχει». Αλλά δεν έφτανε όμως μόνο η παρατήρηση και η “αρχή”. Έγιναν πολλά πειράματα, πολλές δοκιμές μέχρι να καταλάβουν οι αρχαίοι ιατροί πώς μπορούν οι αδρανείς ουσίες της φύσης να δράσουν ως φάρμακα κι όταν κατάλαβαν πώς να φτιάχνουν φάρμακα, μέσω πειραμάτων διαπίστωναν στην πράξη σε ποιες περιπτώσεις μπορούσαν να βοηθήσουν τους ασθενείς. Βρέθηκε πλήθος βιβλίων, αγγείων, πλακών στα οποία αναφέρονται φάρμακα, σε ποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν και οι ευχαριστίες των ασθενών που έγιναν καλά.
Όσο για πειράματα, θα σας παρουσιάσω ένα πείραμα που έκανε ο Γαληνός για να διαπιστώσει αν ήταν αποτελεσματική η Θηριακή. Θηριακή ονόμαζαν ένα φάρμακο που χρησιμοποιούνταν στην Αρχαία Ελλάδα ως θεραπεία στα δαγκώματα φιδιών. Η θηριακή ήταν φάρμακο σύνθετο από πολλές ουσίες και δινόταν ως αντίδοτο στα δήγματα δηλητηριωδών ζώων, ερπετών, φιδιών, τα αποκαλούμενα ως θηρία εξ ου και η ονομασία τού φαρμάκου αυτού. Πρώτη φορά θεωρείται ότι παρασκευάστηκε για τον Έλληνα βασιλιά της Συρίας, Αντίοχο τον Γ’ (242 – 187 π.κ.ε.). Ο Γαληνός (2ος αι. μ.κ.ε.) περιγράφει στο έργό του “Προς Πίσωνα περί της θηριακής βιβλίον” τον έλεγχο που χρησιμοποίησε για να διαπιστώσει την αποτελεσματικότητά της.
Ο Γαληνός συνήθιζε να διενεργεί πειράματα για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την πραγματικότητα εκείνων που υποστήριζε. Ακολούθησε την ίδια τακτική της πειραματικής απόδειξης, “το κρίναι το φάρμακον θέλοντες” για να εξακριβώσει τη θεραπευτική δράση του φαρμάκου. Μάλιστα σημειώνει ότι μέχρι τότε δεν είχε ιστορηθεί περίπτωση ανθρώπου που να έχει πιεί το αντίδοτο θηριακή και να έχει πεθάνει από δήγματα φιδιών “ούτε γαρ τις δηχθείς ποτέ υπό των αναιρείν ειωθότων θηρίων ευθύς πιών την αντίδοτον αποθανών ιστόρηται”. Εφάρμοσε λοιπόν τη δοκιμασία για την αποτελεσματικότητα τού φαρμάκου “θηριακή” πάνω σε πειραματόζωα.
Συγκεκριμένα, ο Γαληνός γράφει ότι πήρε “αλεκτρύονες” κοκόρια, κι αφού σε μερικά εξ αυτών έδωσε τη θηριακή ενώ σε άλλα όχι, τα έφερε κοντά σε φίδια. Παρατήρησε ότι εκείνα στα οποία δεν τους είχε δοθεί να πιουν τη θηριακή αμέσως απεβίωσαν, “τα μεν ευθείας αποθνήσκει τα μη πιόντα” ενώ τα άλλα, πού είχαν πιει, άντεξαν και ήταν ισχυρά μετά το δάγκωμα των φιδιών “όσα δε πέπωκεν, ισχύει και μετά το δήγμα την ζωήν έχει”. Αυτή η απόδειξη ονομάζεται στην σημερινή εποχή “κλινικό πείραμα”.
Κλινικό πείραμα ή κλινική δοκιμή, ονομάζεται η πειραματική διάταξη στην οποία οι συμμετέχοντες χωρίζονται με τυχαίο τρόπο σε δύο ή περισσότερες ομάδες, μία από αυτές είναι η ομάδα ελέγχου και η άλλη είναι η πειραματική ομάδα. Στην πειραματική ομάδα χορηγείται το υπό έλεγχο φάρμακο και στην ομάδα ελέγχου χορηγείται ένα placebo (εικονικό φάρμακο) πανομοιότυπο με το ενεργό φάρμακο ή, εάν υπάρχει, το φάρμακο εκλογής για τη νόσο. Στη συνέχεια συγκρίνονται τα αποτελέσματα στις δύο ομάδες και φτάνουν σε συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του φαρμάκου.
Στην περίπτωση του Γαληνού, αυτός χρησιμοποίησε τα κοκόρια γι’ αυτή τη κλινική μελέτη. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί έκαναν εμπεριστατωμένες παρατηρήσεις, κλινική έρευνα και με βάση τη λογική σκέψη έφταναν σε συμπεράσματα τα οποία κατέγραφαν και δίδασκαν στις επόμενες γενιές, δηλαδή λειτουργούσαν επιστημονικά χιλιάδες χρόνια πριν.
Θεραπευτικά πεδία της Φυσικής Ιατρικής
Μερικοί ειδικοί ορίζουν συγκεκριμένα πεδία θεραπείας, που συμπεριλαμβάνουν τα εξής:
Διατροφή: η κλινική διατροφή ή η χρήση της δίαιτας ως θεραπεία, υπηρετεί τη Φυσική Ιατρική. Υπάρχει ένα μεγάλο γνωστικό υπόβαθρο που υποστηρίζει τη χρήση φυσικών προϊόντων και θρεπτικών συμπληρωμάτων διατροφής που στοχεύουν στην ενδυνάμωση της υγείας και στην αντιμετώπιση της ασθένειας. Πολλές συνήθεις παθήσεις όπως αρθριτικά, οστεοπόρωση, διαβήτης (τύπου 2), κατάθλιψη, έκζεμα, υπέρταση και σπαστική κολίτιδα, μπορούν να αντιμετωπισθούν ικανοποιητικά με την λήψη διαιτητικών μέτρων.
Χρήση Βοτάνων: τα φυτά έχουν χρησιμοποιηθεί για ιατρικούς σκοπούς από την αρχαιότητα. Με την ανάπτυξη της φαρμακοβιομηχανίας κατά τον 20ο αιώνα, τα φυτικά φάρμακα παραμερίστηκαν (παρόλο που πολύ μεγάλο ποσοστό των φαρμάκων προέρχονται ή περιέχουν φυτικά συστατικά). Σήμερα όμως επανεκτιμούνται οι φαρμακευτικές ιδιότητες των φυτών. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει την πλήρη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα φυτά ενισχύουν την υγεία και αποκαθιστούν την ισορροπία του οργανισμού σε περίπτωση ασθένειας. Πλήθος ιατρών εξειδικεύεται στη βοτανολογία και ασχολείται με την ιστορική χρήση του κάθε φυτού καθώς και με τους μοντέρνους φαρμακευτικούς μηχανισμούς.
Ομοιοπαθητική: ο όρος ομοιοπαθητική έχει προέλθει από τις ελληνικές λέξεις όμοιος και πάθος. Η ομοιοπαθητική είναι ένα σύστημα φαρμάκων που θεραπεύει την ασθένεια με διαλύματα, δραστικούς παράγοντες ή φάρμακα, τα οποία παράγουν τα ίδια συμπτώματα με την ασθένεια, όταν δίνονται σε έναν υγιή άνθρωπο. Το «όμοιο θεραπεύει όμοιο». Αυτή η αρχή αναγνωρίστηκε πρώτα από τον Ιπποκράτη, που παρατήρησε ότι τα βότανα, δοσμένα σε μικρές δόσεις, θεραπεύουν τα ίδια συμπτώματα που προκαλούν όταν δίνονται σε τοξικές δόσεις. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα προέρχονται από μια ποικιλία φυτών, μεταλλικών στοιχείων και βιοχημικών ουσιών.
Βελονισμός: ο βελονισμός είναι ένα αρχαίο κινέζικο σύστημα ιατρικής, το οποίο συνιστάται στη διέγερση συγκεκριμένων σημείων του σώματος, για να ελέγξει την ροή της ζωτικής ενέργειας μέσω μονοπατιών που ονομάζονται meridians. Τα σημεία του βελονισμού μπορούν να διεγερθούν με την εισχώρηση και απόσυρση βελονών, με ζεστές κομπρέσες, μασάζ, λέιζερ και ηλεκτρικά μέσα ή με έναν συνδυασμό όλων αυτών. Ο κινέζικος βελονισμός προβάλλει ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο βελονισμού και γνώσεις του ασιατικού συστήματος ιατρικής που περιέχει το yin and yang, τα πέντε στοιχεία της φύσης, σημεία και μονοπάτια βελονισμού, καθώς και μια μέθοδο διάγνωσης και διαφοροποίησης ασθενειών που διαφέρουν από αυτές της Δυτικής Ιατρικής.
Υδροθεραπεία: η υδροθεραπεία μπορεί να οριστεί ως η χρήση νερού σε όλες του τις μορφές (ζεστό, κρύο, πάγος, ατμός κτλ) και σαν μέθοδος επιθέματος (σάουνα, ντους, ποδόλουτρο κτλ) για την διατήρηση της υγείας ή την καταπολέμηση ασθενειών. Είναι μια από τις παλιότερες μεθόδους θεραπείας. Την υδροθεραπεία ακολουθούσαν για την θεραπεία ασθενειών και τραυματισμών από πολλούς λαούς, συμπεριλαμβανομένων των Αρχαίων Αιγυπτίων, Ελλήνων και Κινέζων.
Φυσική Ιατρική: η φυσική ιατρική αναφέρεται στη χρήση φυσικών μέτρων στη θεραπεία του ατόμου. Συμπεριλαμβάνει τη χρήση εξοπλισμού φυσιοθεραπείας, όπως ο υπέρηχος, η διαθερμία, η ηλεκτροθεραπεία και άλλες ηλεκτρονικές τεχνικές, θεραπευτικές ασκήσεις, μασάζ, μαλάξεις και υδροθεραπεία.
Η θεραπευτική προσέγγιση του φυσικού ιατρού κινείται σε δύο βασικά επίπεδα: να βοηθήσει τους ασθενείς να θεραπευτούν μόνοι τους και να τους πληροφορήσει ώστε να διαμορφώσουν ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής. Η τυπική πρώτη επίσκεψη σε ένα τέτοιο ιατρό διαρκεί 2-5 ώρες. Ο στόχος είναι ο ιατρός να μάθει όσο περισσότερα γίνεται για τον ασθενή, χρησιμοποιώντας το ιστορικό του και διάφορες διαγνωστικές εξετάσεις. Συμπεριλαμβάνονται επίσης πληροφορίες για τον τρόπο ζωής του ασθενή. Από τη στιγμή που έχει κατανοηθεί πλήρως η υγεία και η ασθένεια, ο ιατρός και ο ασθενής συνεργάζονται ώστε να ορισθεί το καταλληλότερο πρόγραμμα για την θεραπεία.
Η μόρφωση του Φυσικού Ιατρού είναι εκτενής. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που ακολουθεί είναι παρεμφερές με αυτού της κλασσικής ιατρικής, με βασική διαφορά στο θέμα της θεραπείας. Έτσι οι σπουδές της φυσικής ιατρικής απαιτούν 4 ή και περισσότερα χρόνια. Κατά τα δύο από αυτά, δίνεται η μεγαλύτερη έμφαση στις βασικές πτυχές του επαγγέλματος, όπως η ανατομία, η φυσιολογία, η βιοχημεία, η παθολογία και η μικροβιολογία. Τα δύο επόμενα έτη αφιερώνονται στις κλινικές μελέτες της διάγνωσης και της θεραπείας. Παρόλο που οι καθιερωμένες διαγνωστικές τεχνικές διδάσκονται, αυτό που κάνει το πρόγραμμα μοναδικό είναι η έμφαση στην προληπτική διάγνωση, που εμπεριέχει την ανάλυση της διατροφής, τη βοτανολογία, την ομοιοπαθητική, το βελονισμό, την ηλεκτροθεραπεία, την προσαρμογή του τρόπου ζωής του ανθρώπου από μηχανιστικό σε φυσιολογικό.
Το μέλλον της Φυσικής Ιατρικής
Έχω βρεθεί μπροστά σε ιατρό, που σε ασθενή με προβλήματα στο γαστρεντερικό μετά από επέμβαση του είπε, «μετά από μια εβδομάδα μπορείς να τρως ότι θέλεις» κι έμεινα εμβρόντητη. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι στην ιατρική· δεν διδάσκεται η διατροφή σε σχέση με την υγεία, γι’ αυτό ακούς· αν πρόκειται να μιλήσουν για διούρηση π.χ. να λένε «πίνε πολύ νερό» κι όχι να πίνεις διουρητικά βότανα. Ευνόητος ο λόγος που το κάνουν αφού οι «ιατρικοί επισκέπτες» καθορίζουν το τι θα σου πουν και γιατί. Μόνο που το πολύ νερό ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ.
Είναι προφανές ότι η Φυσική Ιατρική είναι το μέλλον της ιατρικής δραστηριότητας, αφού είναι ισχυρά συνδεδεμένη με το απώτερο παρελθόν. Παρόλο που έχει εκφραστεί επανειλημμένα η δογματική θέση ότι η Φυσική Ιατρική δεν είναι βασισμένη σε επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες, κατά τις τελευταίες δεκαετίες η χρήση των φυσικών φαρμάκων υποστηρίζεται όλο και περισσότερο στην επιστημονική βιβλιογραφία. Η επιστήμη και η Ιατρική διαθέτουν την τεχνολογία που απαιτείται ώστε να εκτιμηθεί η δύναμη της Φυσικής Ιατρικής. Όλο και περισσότεροι φαρμακευτικοί οργανισμοί ενισχύουν την ιδέα της Φυσικής Ιατρικής και ασπάζονται τους τρόπους αντιμετώπισης των ασθενειών που προαναφέρθηκαν. Τα σημάδια είναι ενθαρρυντικά και η Φυσική Ιατρική υπόσχεται μελλοντική αντιμετώπιση θανατηφόρων ασθενειών όπως το AIDS, ο διαβήτης, η λευχαιμία, αρκεί να της δοθεί η δυνατότητα πέρα από πατενταρίσματα και κέρδη.
ΠΑΝΤΑ ΥΓΙΗΣ
Αυτό που δεν σου αρέσει υπάρχει ήδη μέσα σου. Άλλαξε μέσα σου και θα αλλάξει και το περιβάλλον σου (αυτό που σε περί – βάλλει). Αν προσπαθείς να αλλάξεις το εξωτερικό γίγνεσθαι είναι σαν να προσπαθείς να αλλάξεις την εικόνα στην τηλεόραση του σπιτιού σου. Απλώς δεν γίνεται. Ο μοναδικός που έχεις πρόσβαση για να αλλάξεις είναι ο εσωτερικός σου κόσμος, τίποτε άλλο. Γι’ αυτό γελάω με τους τυπάκους που προσπαθούν με διαδηλώσεις και υπογραφές να αλλάξουν κάτι έξω από αυτούς, μοιάζουν με την μαριδούλα που θέλει να αλλάξει τα βάθη του ωκεανού!!!! Γι’ αυτό λέξεις και δράσεις σε συλλογικότητες, διαδηλώσεις, ψηφίσματα, ομάδες κι ομαδούλες είναι απλά το τυράκι στην φάκα του Άρχοντα Θεού. Το τυράκι το βλέπεις … την φάκα δεν βλέπεις, αλλά ό,τι δεν βλέπεις δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
@Eleonora Trelawny /miastala.com 2009 / με προσθήκες.
Κωνσταντίνος Πίσιος, παθολόγος – ομοιοπαθητικός
Περιοδικό holistic life
