“Ο ινδιάνικος λαός θεωρεί το ΝΕΡΟ ως ένα Θεϊκό αγαθό, μοναδικό και πολύτιμο. Χωρίς ΝΕΡΟ δεν υπάρχει ζωή”
Το ντοκιμαντέρ έχει τίτλο «Πωλείται Ζωή» και αναφέρεται στην περίπτωση της Χιλής.
Τι συνέβη στην χώρα της Λατινικής Αμερικής;
Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από την θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις, ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά.
Στην Χιλή όλα τα νερά πωλούνται
Ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα καταλήγουν σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις και κερδοσκόπους που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. Στη Χιλή το νερό δεν θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει, πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού διότι το ποτάμι μπορεί να ανήκει σε άλλους. Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ’ αυτοφώρω.
Όλα ξεκίνησαν το 1981, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ όταν δημιουργήθηκε ο Κώδικας του Νερού (Codigo de Aguas), ένα πακέτο νόμων οι οποίοι θεμελιώνουν ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ιδιωτικό προϊόν.
Τι συμβαίνει σε μια χώρα όταν πουλήσει δημόσια αγαθά όπως το Ν Ε Ρ Ο
Το Κτήνος στην Χιλή
Στην πορεία για την «ανάκτηση και την υπεράσπιση του νερού», που πραγματοποιήθηκε στις 22/04/2013 συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι διεκδικώντας πρόσβαση στο αγαθό, που εξ ορισμού είναι δημόσιο, όμως η καθημερινότητα των χιλιανών είναι τελείως διαφορετική. Οι διαδηλωτές παρέδωσαν ψήφισμα στον πρόεδρο της χώρας Σεμπαστιάν Πινιέρα καταγγέλλοντας πως οι τοπικές κοινότητες πλήττονται από την έλλειψη νερού, που εκτός από την ξηρασία, έχει προκληθεί και από το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, όπως αναφέρει η Guardian.
«Γνωρίζουμε πως υπάρχει νερό στη Χιλή, ωστόσο υπάρχει ένα τείχος που μας χωρίζει από αυτό και λέγεται κέρδος. Αυτό το τείχος χτίστηκε το 1981 από τον κώδικα για το νερό, το Σύνταγμα, τις διεθνείς συμφωνίες, όπως τη διεθνική συνθήκη άντλησης (Αργεντινή), και ουσιαστικά από την επιβολή της νοοτροπίας σε έναν πολιτισμό πως το νερό που πέφτει από τον ουρανό ανήκει είναι προϊόν εκμετάλλευσης των εταιρειών. Αυτό το τείχος στερεύει τα αποθέματα, διαλύει τον κύκλο του νερού που ίσχυε για αιώνες στις κοιλάδες μας και σπέρνει το θάνατο στο έδαφός μας. Αυτό το τείχος πρέπει να κατεδαφιστεί τώρα»
Όπως σημειώνεται στη Guardian η βιομηχανία εξόρυξης μετάλλων χρησιμοποιεί σημαντικές ποσότητες των υδάτινων αποθεμάτων και αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της οικονομίας της Χιλής. Οι εξαγωγές χαλκού αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των κρατικών εσόδων.
Το κίνημα ζητά την κατάργηση του κώδικα του νερού που εγκρίθηκε επί δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ (1973-1990) και ιδιωτικοποίησε το νερό ακόμα και αυτό που ήταν σε λίμνες, ποτάμια κλπ. Ο εν λόγω «κώδικας» προβλέπει ότι τα δικαιώματα νερού μπορούν να πωλούνται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι τοπικές ανάγκες. «Ζητάμε την κατάργηση του κώδικα που μας στέρησε το δικαίωμα να έχουμε νερό και να μπορούμε να ζήσουμε», ανέφερε ένας πολίτης που συμμετείχε στην πορεία. «Ο κώδικας αφορά μόνο το κέρδος ορισμένων. Ευνοεί τους πλούσιους», πρόσθεσε.
Παράλληλα αίτημα των οργανώσεων είναι και η κατάργηση της διμερούς εξόρυξης που υπογράφηκε από τη Χιλή και την Αργεντινή το 1997 και η οποία προβλέπει πως οι εταιρείες εξόρυξης στα σύνορα των δύο χωρών θα μπορούν να χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα τα υδάτινα αποθέματα για τις δραστηριότητές τους. Η συνθήκη ορίζει πως Χιλή και Αργεντινή θα πρέπει συντονισμένα να διευκολύνουν τις επενδύσεις εξόρυξης και την ανάπτυξη της βιομηχανίας. «Θα πρέπει να επιτρέπουν τη χρήση κάθε φυσικού πόρου, τις εισροές και τις υποδομές», τονίζεται ακόμη και εις βάρος των πολιτών.
@Polixeni Delli
terrapapers
