Ισλάμ: Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί του
Αν δεις το θέμα της μαντήλας από την οπτική γωνία των ατομικών δικαιωμάτων, δεν έχεις ούτε μισό επιχείρημα εναντίον της. «Είναι σύμβολο καταπίεσης της γυναίκας και υποταγής στην εξουσία του άντρα», λέει η απελευθερωμένη δυτική. «Εγώ δεν το βλέπω έτσι», απαντάει η
μουσουλμάνα. «Μα, έχεις εσωτερικεύσει την καταπίεση, έχεις αποδεχθεί την υποδεέστερη θέση σου, δεν τολμάς να ντυθείς αλλιώς, γιατί φοβάσαι την κατακραυγή, τα αντίποινα από τον περίγυρο, είσαι τρομοκρατημένη, έχεις σύνδρομο Στοκχόλμης», ωρύεται η δυτική. «Και λοιπόν;», απαντάει η μουσουλμάνα. «Δικό μου θέμα. Στο φινάλε, έτσι μ΄ αρέσει.» «Εκπαιδεύεις το παιδί σου στην ανισότητα, το διδάσκεις πώς να μην είναι ελεύθερο», επιμένει η δυτική στρέφοντας τους προβολείς στην ευαίσθητη περιοχή των δικαιωμάτων των παιδιών. «Εγώ σε κατέκρινα ποτέ για το πώς εκπαιδεύεις το δικό σου παιδί; Για το πόσες ώρες τη μέρα αποβλακώνεται στην τηλεόραση, για τις ποπ σταρ που έχει ως πρότυπα, για το πόσα σκουπίδια τρώει στα φαστφουντάδικα; Με ποιο δικαίωμα ορίζεις εσύ πώς θα μεγαλώσω το δικό μου παιδί;», την αποστομώνει η μουσουλμάνα. Και η κουβέντα σταματάει εκεί.
Όμως η οπτική των ατομικών δικαιωμάτων δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Όλα αυτά τα συζητάμε σε περίοδο ειρήνης. Σήμερα έχουμε πόλεμο. Διαφορετικό από όσους έχουμε γνωρίσει, αλλά πόλεμο! Με την ιστορική πρωτοτυπία, ο δεχόμενος την επίθεση να συντηρεί και να τροφοδοτεί τον στρατό του εισβολέα! Συχνά, εκ του υστερήματός του! Αλλά και με μια σειρά από άλλα πρωτοφανή: δεν ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός, πότε και πώς θα επιτεθεί, δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν, στρατιώτες και πολίτες, σειρήνες και καταφύγια, διπλωματικοί χειρισμοί, διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, λευκές σημαίες, δίκαιο πολέμου. Τίποτε από όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα.
Το πλέον πρωτότυπο είναι ότι οι επιτιθέμενοι δεν έχουν τη μόνιμη επιδίωξη των επιτιθέμενων από καταβολής κόσμου: να ζήσουν για να ωφεληθούν από τη νίκη τους. Προτιμούν να πεθάνουν! Ο κάθε «στρατιώτης του Αλλάχ» θα χτυπήσει μία φορά που θα είναι γι’ αυτόν η τελευταία. Όμως περιμένουν χιλιάδες στην ουρά για να κάνουν το ίδιο. Ο αμυνόμενος, πάλι, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του. Δεν μπορεί, ας πούμε, το Βέλγιο να βομβαρδίσει το Μολενμπέκ. Ενώ σε χτυπάνε με γκασμά, πρέπει να αμύνεσαι με χειρουργική λαβίδα.
Άρα οφείλεις να δεις αυτόν τον πόλεμο σε ένα εντελώς καινούργιο πλαίσιο, ξεκινώντας από το μοναδικό δεδομένο: αυτοί που μας επιτίθενται είναι μουσουλμάνοι. Για να προφτάσω τους καθ’ έξιν αντιρρησίες: δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι επιτιθέμενοι, αλλά όλοι οι επιτιθέμενοι είναι μουσουλμάνοι. Αναγκαία διευκρίνιση: αναφέρομαι σε οργανωμένη επίθεση. Υπήρξαν κι άλλοι τρομοκράτες εναντίον της Δύσης, αλλά ήταν μεμονωμένοι παρανοϊκοί χωρίς δίκτυο.
Προφανώς, σε έναν πόλεμο θέλουμε να νικήσουμε. Τι σημαίνει, όμως, νίκη στην περίπτωσή μας; Όχι μόνο σύλληψη των συνεργατών των βομβιστών ή των επόμενων, στην επετηρίδα, «μαρτύρων του Αλλάχ». Νίκη είναι να επιστρέψει η ζωή μας στην καθημερινότητά της. Όχι μόνο να μην ανατινάζονται πια βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά να μην φοβάσαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών. Αν τη χάσει, χάθηκε. Αν η Δύση περάσει στον μεσαίωνα του φόβου, θα έχει ήδη ηττηθεί. Ούτε μπορούν οι χώρες μας να γίνουν στρατοκρατούμενα καθεστώτα επί μονίμου βάσεως με πάνοπλους αστυνομικούς και στρατιώτες σε κάθε γωνία, ελέγχους σε κάθε βήμα και παντοδύναμες, πολυπλόκαμες μυστικές υπηρεσίες.
Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Είναι δυνατόν να ξαναγυρίσουμε στην ήρεμη καθημερινότητά μας, όταν το 60% των Ευρωπαίων μουσουλμάνων πιστεύει ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», το 75% ότι «υπάρχει μόνο μία ερμηνεία του Κορανίου την οποία όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν» και το 60% ότι «οι θρησκευτικοί ισλαμικοί κανόνες είναι πιο σημαντικοί από τους κρατικούς νόμους»; (δημοσκόπηση του 2013 του γερμανικού ινστιτούτου ερευνών WZB, σε συνεργασία με τον Ολλανδό κοινωνιολόγο Ruud Koopmans, σε δείγμα 9.000 Ευρωπαίων μουσουλμάνων τουρκικής και μαροκινής καταγωγής σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Σουηδία).
Πώς μπορείς να είσαι αισιόδοξος για τις προοπτικές της ειρηνικής συνύπαρξης μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, όταν το 37% των Βρετανών μουσουλμάνων ηλικίας 16-24 ετών δηλώνει ότι προτιμά τη σαρία από τους βρετανικούς νόμους, ενώ μόνο το 17% των άνω των 55 ετών εκφράζει την ίδια επιθυμία; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για την αφομοιωτική δύναμη της Δημοκρατίας, αλλά και για τη ζωή σου την ίδια, όταν το 36% των νέων Βρετανών μουσουλμάνων θέλουν να θανατώνονται οι αποστάτες του Ισλάμ, διπλάσιο ποσοστό από το 19% των άνω των 55 που πιστεύουν το ίδιο (δημοσκόπηση του βρετανικού ερευνητικού κέντρου Policy Exchange, το 2007);
Τι κάνουν λοιπόν οι νέοι μουσουλμάνοι; Ενσωματώνονται ή ριζοσπαστικοποιούνται; Δύο έρευνες στη Δανία με απόσταση 6 ετών (το 2009 και το 2015) έδειξαν ότι σταθερά το 25% των Δανών μουσουλμάνων πιστεύει ότι το Κοράνι θα πρέπει να αντικαταστήσει τη δανική νομοθεσία! Ήρθε η ώρα να το πούμε έξω από τα δόντια: δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους! Και για να μην θεωρηθώ μεροληπτικός, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε με τους οπαδούς του Πειραιώς ή του Καλαβρύτων αν ήταν το 60%. Κι ας μην έστελναν τις θεούσες να ανατιναχτούν.
Αν οι ισλαμιστές δεν βιαζόντουσαν, η Ευρώπη θα γινόταν χαλιφάτο το 2040 χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Απλώς γεννώντας 6-8 παιδιά η κάθε οικογένεια, όπως κάνουν τώρα. Θα γινόντουσαν πλειοψηφία και, εντελώς δημοκρατικά, πιάνοντας το πνεύμα του Διαφωτισμού στον ύπνο, θα έπαιρναν μόνιμα την εξουσία. Ευτυχώς που βιάζονται. Διότι έτσι ξυπνούν τους αφελείς καλοπροαίρετους και κείμενα σαν αυτό που διαβάζετε έχουν, επιτέλους, απήχηση. Όταν έγραψα ένα παρόμοιο, πριν μόλις δύο χρόνια, [διαβάστε το πιο κάτω] δέχθηκα πυρά ομαδόν από την «προοδευτική διανόηση» η οποία δεν μπορούσε να … διανοηθεί ότι υπάρχει και πόλεμος χωρίς χαρακώματα. Σήμερα, εκείνοι που με κατακεραύνωναν τότε υιοθετούν (και κάποιοι υπερακοντίζουν!) τις προτάσεις μου.
Λυπάμαι που επιβεβαιώθηκα, αλλά ο αλγόριθμος του φανατισμού αποδεικνύει ότι όσο αυξάνονται και πληθύνονται οι μουσουλμάνοι, τόσο μεγαλύτερος ο αριθμός των φανατικών, τόσο περισσότεροι οι πρόθυμοι να ζωστούν με εκρηκτικά. Το φανατικό Ισλάμ λειτουργεί ακριβώς όπως ο καρκίνος, σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό σώμα, χωρίς να αγωνιά για τη δική του κατάληξη. Άρα, οι δυτικές κοινωνίες καλούνται να πραγματοποιήσουν ένα πρωτοφανές εγχείρημα: να βρουν και να ξεριζώσουν από τα σπλάχνα τους μια θανατηφόρα πέμπτη φάλαγγα: πολίτες τους που συγκροτούν έναν εχθρικό στρατό.
Τι σημαίνει όμως «ξεριζώνω»; Να μη μασάμε τα λόγια μας. Σημαίνει φυλάκιση ή απέλαση για τους τελειωμένους φανατικούς και εξάρθρωση των μηχανισμών αναπαραγωγωγής τους. Το δεύτερο, που είναι πιο εύκολο, θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια. Καθολική απαγόρευση όλων των ισλαμικών σχολείων και των άτυπων θρησκευτικών δικαστηρίων. Άτυπων σε όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα, που έχουν και θεσμική κατοχύρωση!!! Στην Ευρώπη η Παιδεία είναι κοσμική. Και όταν ζεις εκεί, είσαι υποχρεωμένος αυτήν την εκπαίδευση να έχεις –τέλος. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, πίσω στην πατρίδα των προγόνων σου κι ας είσαι Γάλλος, Βέλγος, Βρετανός ή Έλληνας υπήκοος. Το ότι θα πρέπει παράλληλα η Δύση, με τη συνεργασία της Ρωσίας και των τοπικών συμμάχων της, να εξολοθρεύσει, μέχρις ενός, τα τέρατα του ISIS δεν νομίζω χρειάζεται ούτε καν συζήτηση.
Μου κάνει εντύπωση ότι προβάλλεται ως μείζον πρόβλημα το πώς θα βρεις τους φανατικούς ανάμεσα στους μετριοπαθείς. Μα το δηλώνουν οι ίδιοι! Με το πώς ντύνονται, τι τρώνε και πώς συμπεριφέρονται. Φανατικός δεν είναι εκείνος που πυροδοτεί βόμβες. Αυτός είναι δολοφόνος. Φανατικός είναι εκείνος που αποδέχεται πως ένα «ιερό βιβλίο» καθορίζει, άκριτα, όλη την πορεία της ζωής του, είτε λέγεται «Κοράνι», είτε «Βίβλος», είτε «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Φανατικός είναι εκείνος που υπακούει στις εντολές του Θεού του και αυτών που δηλώνουν εκπρόσωποί του επί γης. Κυρίως αυτών. Όπως λοιπόν βλέπεις μια «δική μας» με τον κότσο, τις φαβορίτες, τα σκούρα ρούχα, τη χοντρή κάλτσα και τα μαύρα μοκασίνια και καταλαβαίνεις ότι είναι «θεούσα», έτσι ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται η μαντηλοφορούσα μουσουλμάνα. «Θα απαγορεύσεις το ντύσιμο και της θεούσας;», θα ρωτήσει ο κλασικός ηλίθιος. Όχι, ηλίθιε. Γιατί βόμβες δεν βάζει ούτε η «Ζωή» ούτε ο «Σωτήρ». Οι μαχητές του Αλλάχ βάζουν.
Το κλειδί λοιπόν είναι η μαντήλα! Όπως όταν χειρουργείται ένας καρκινικός όγκος, αφαιρείται και υγιής ιστός περιμετρικά, το ίδιο πρέπει να γίνει κι εδώ: περιμετρικά των τζιχαντιστών βρίσκονται όσοι ακολουθούν απαρέγκλιτα τις ενδυματολογικές (και όχι μόνον) επιταγές του Ισλάμ στην καθημερινότητά τους. Μπορεί κάποιοι να το κάνουν απλώς λόγω εθίμου και παράδοσης. Λυπάμαι, θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα, όπως η χημειοθεραπεία χτυπάει και υγιή κύτταρα. Δεν γίνεται αλλιώς. Όμως ανάμεσα τους είναι και οι (πάρα πολλοί) άλλοι που λειτουργούν ως προθάλαμος του τζιχαντισμού: αυτοί, ας πούμε, που δεν επιδοκιμάζουν την επιδρομή, αλλά … κατανοούν την «ιερή αγανάκτηση» των δολοφόνων των δημοσιογράφων της Charlie Hebdo.
Αυτοί που ξέρουν, αλλά δεν μιλάνε. Αυτοί που προτιμούνε τη σαρία στις δημοσκοπήσεις. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι οι φορείς μιας εκκοσμικευμένης εκδοχής του Ισλάμ που θεωρούν τις κανονιστικές διατάξεις της θρησκείας τους ξεπερασμένες. Απαγορεύοντας τη μαντήλα, πετυχαίνεις με έναν σμπάρο τρία τρυγόνια: δίνεις διέξοδο σε όσους, και κυρίως όσες, υιοθετούν αυτήν την ενδυμασία από τον φόβο της απόρριψης από την οικογένεια και τον περίγυρο, κάνεις τη μετανάστευση στην Ευρώπη απαγορευτική στους φανατίλες και ταυτόχρονα ωθείς τους ήδη ακραίους «Ευρωπαίους» μουσουλμάνους στο να αντιδράσουν, άρα να εκδηλωθούν. Θα γίνουν διαδηλώσεις κατά της απαγόρευσης, έτσι δεν είναι; Καταγράφεις με κάμερα όλους τους διαδηλωτές και, χωρίς πολύ θόρυβο, τους ειδοποιείς έναν έναν ότι έχουν στερηθεί της υποκοότητάς τους και πρέπει μέσα σε 48 ώρες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Φυσικά έχεις ήδη περάσει νόμο που αντιμετωπίζει αυτού του είδους τις αντιδράσεις ως ιδιώνυμο έγκλημα κατά του πολιτεύματος.
Σε κατάσταση ειρήνης θα υπήρχαν, και δικαίως, πολλές ενστάσεις για τέτοιες λύσεις. Όμως σε καιρό πολέμου γίνονται πολύ χειρότερα. Όταν έγινε η ιαπωνική επίθεση στο Περλ-Χάρμπορ και οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Π.Π. υπήρχαν πολλοί Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής. Μόνο οι δεύτερης και τρίτης γενιάς, που διέθεταν αμερικανική υπηκοότητα, ήταν 80.000, σχεδόν όλοι κάτοικοι της δυτικής ακτής. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι από αυτούς να ήταν φιλειρηνικοί και αφοσιωμένοι στην νέα τους πατρίδα. Όμως, σίγουρα, κάποιοι ανάμεσά τους –πολλοί, λίγοι, ποτέ δεν θα μάθουμε– ήταν έτοιμοι να γίνουν επίγειοι καμικάζι, αν τους διέταζε ο «θεός» Χιροχίτο. Υπήρχε χρόνος για ξεδιάλεγμα; Ούτε για αστεία! Έτσι ο Ρούσβελτ συνέλαβε 5.000 ηγέτες των ιαπωνικών κοινοτήτων και εκτόπισε ή ενέκλεισε σε στρατόπεδα στο εσωτερικό της χώρας πάνω από 100.000 άτομα ιαπωνικής καταγωγής.
Υπήρξαν αντιδράσεις; Φυσικά –και εντονότατες. Το θέμα έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο μετά από προσφυγή του Ιαπωνοαμερικανού δεύτερης γενιάς, από την Καλιφόρνια, Φρεντ Κορεμάτσου. Είχε δίκαιο; Από την οπτική γωνία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απόλυτο! Αλλά, είπαμε, η Αμερική ήταν σε πόλεμο. Έτσι το Ανώτατο Δικαστήριο, το 1944, επικύρωσε το διάταγμα του Ρούσβελτ, αναγνωρίζοντας ότι σε έκτακτες συνθήκες κινδύνου δικαιολογούνται έκτακτες αποφάσεις. Για την ιστορία: ο Κορεμάτσου ήταν σκληρό καρύδι. Περίμενε την κατάλληλη συγκυρία και το 1980 επί Κάρτερ ανακίνησε το θέμα για να δικαιωθεί τελικά, το 1983! Ο πόλεμος όμως είχε τελειώσει. Η Δημοκρατία είχε νικήσει.
Από τα κράτη της Ευρώπης μόνο η Γαλλία, προσηλωμένη στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, απαγορεύει τη μαντήλα στα σχολεία, όχι όμως και σε δημόσιους χώρους, παρότι δέχεται πιέσεις για να το κάνει. Ποια είναι μια από τις οργανώσεις που την πιέζουν; Οι «Μουσουλμάνες χωρίς Μαντήλα»! Οι γυναίκες, οι σύγχρονοι σκλάβοι σε αυτήν την ανδροκρατούμενη, σωβινιστική, δουλοκτητική «θρησκεία», μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι της δημοκρατίας στον πόλεμο εναντίον της βαρβαρότητας. Άλλωστε οι φανατικοί απειλούν, με την ποινή του θανάτου, πρωτίστως τους δυτικοποιημένους «δικούς τους», που τους θεωρούν αποστάτες. Η καθολική απαγόρευση της ισλαμικής μαντήλας θα στείλει κι ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους πολίτες: ότι επιτέλους οι ηγέτες μας αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι το δικό μας σπίτι κι έχουμε κάθε δικαίωμα στο σπίτι μας εμείς να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε, πώς θα ντυνόμαστε και ποιους θα δεχόμαστε. Σε όποιους αρέσει. Όσοι θέλουν να επιβάλουν στην Ευρώπη τον σκοταδιστικό τους μεσαίωνα δεν έχουν καμία θέση εδώ.
Ποιος όμως θα τα κάνει όλα αυτά; Κακά τα ψέματα: μια ενωμένη, στα χαρτιά μόνο, άτολμη και πλαδαρή Ευρώπη με 28 πρωθυπουργούς, 28 υπουργούς εσωτερικών, 28 μυστικές υπηρεσίες, 28 αστυνομίες, 28 στρατούς, 28 νομοθεσίες και 28 υπηρεσίες φύλαξης συνόρων δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει. Θα είναι σουρωτήρι. Ευάλωτη κι εκτεθειμένη στις επιδιώξεις οποιουδήποτε! Η φύση αντιπαθεί το κενό και ίσως να διαθέτει σαρδόνιο χιούμορ: η ισλαμική απειλή προωθεί, μέσω του φόβου, την ευρωπαϊκή ενοποίηση περισσότερο από ότι οι ιδέες του Σουμάν. Ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον αυτήν την ευκαιρία. @ Θάνος Τζήμερος /28 – 3- 2016
Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια
Θες να ζήσεις μαζί μας; Όχι μόνο θα σεβαστείς τις αξίες μας, αλλά θα τις υιοθετήσεις! Θα καταλάβεις ότι εμείς δεν έχουμε όρια όταν σατιρίζουμε, ακόμα και τον Θεό μας.
– Γιατί μαμά πετάνε πέτρες αυτοί οι άνθρωποι στο πάρκο;
– Μη σε νοιάζει κοριτσάκι μου, λιθοβολούν μια κυρία που έφυγε από τον άντρα της. Έχουν τον δικό τους πολιτισμό, μην τους παρεξηγείς.
Αυτό είναι πολυπολιτισμικότητα. Να συνυπάρχουν διαφορετικοί κώδικες «αξιών» στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία. Κι ο ένας να λειτουργεί παράλληλα με τον άλλον. Δεν είναι να πηγαίνεις για φαγητό, πότε σε κινέζικο και πότε σε μεξικάνικο. Υπάρχει ένα μέρος στη γη που κάτι τέτοιο να συμβαίνει; ΠΟΥΘΕΝΑ! Υπήρξε; ΠΟΤΕ! Πολυφυλετικότητα, ναι. Δηλαδή να συμβιώνουν άνθρωποι διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, οι οποίοι όμως έχουν υιοθετήσει ΕΝΑΝ πολιτισμό: κοινές βασικές αξίες.
Και για να μιλάμε συγκεκριμένα: μια αξία του δυτικού πολιτισμού είναι ότι οι γυναίκες είναι ισότιμες με τους άντρες. Ναι, την κατέκτησε δύσκολα, μετά από πολύ αίμα, πολλές Υπατίες και πολλές «μάγισσες» στην πυρά. Αλλά την κατέκτησε. Τέλος.
Μια άλλη αξία είναι η ελευθερία του λόγου. Το γνωστό: «διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες», είτε το είπε ο Βολταίρος είτε όχι. Να πούμε κι άλλες; Τα ατομικά δικαιώματα, η ανεξιθρησκία, η ανεκτικότητα στο διαφορετικό, η οικονομική ελευθερία. Και πάνω απ’ όλα: η δυνατότητα μιας κοινωνίας να εξελίσσεται, να επινοεί το μελλοντικό της πρόσωπο.
Για να προφτάσω τους ηλίθιους που κάνουν πάντα τα ίδια «προκάτ» σχόλια: και «σε μας» υπάρχουν χούντες, λογοκρισίες, τραμπουκισμοί, θεούσες, φανατικοί, δικτάτορες, ολοκαυτώματα, άντρες που δέρνουν τις γυναίκες τους, παιδόφιλοι, αιμομίκτες, δολοφόνοι. Αλλά θεωρούνται παραβάτες των κοινών μας αξιών και τιμωρούνται.Κι αν ένας φανατικός ιερωμένος αρχίσει τα ρατσιστικά κηρύγματα από άμβωνος, αντιμετωπίζεται ως κωμική φιγούρα, υλικό για τους «Ράδιο Αρβύλα» και για καλαμπούρια στα social media. Ποιες από αυτές τις αξίες του δυτικού πολιτισμού έχει το Ισλάμ; Καμία!
Μπορεί να συνυπάρξει με τον δυτικό πολιτισμό;
Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε, πριν κατανοήσουμε ένα θεμελιώδες λάθος στη σύγκριση Χριστιανισμού και Ισλάμ. Δεν πρόκειται μόνο για σύγκριση θρησκειών. Όλες οι θρησκείες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, δεν περιορίσθηκαν στη διαχείριση του Επέκεινα. Δεν έμειναν στην προσέγγιση των φιλοσοφικών ερωτημάτων της ζωής και στις όποιες εξηγήσεις αποπειράθηκαν να δώσουν οι ιδρυτές ή οι απόστολοί τους. Επεκτάθηκαν σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θέσπισαν κανόνες δικαίου, ακόμα και υγιεινής. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, γυναίκα που έχει περίοδο είναι ακάθαρτη. Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναικός και οι προγαμιαίες σχέσεις είναι πορνεία, όπως πορνεία είναι και το εντός του γάμου «παρά φύσιν» σεξ. Όλες οι θρησκείες δαιμονοποίησαν τις ηδονές, γιατί αντιλήφθηκαν την απειλή από την απελευθερωτική τους επίδραση. Και καθώς κάθε θρησκεία, για να ισχυροποιήσει τις θέσεις της, επικαλείται θεοπνευστία, εγκλωβίζεται σ’ αυτήν. Το θεόπνευστο είναι και τέλειο, δηλαδή τελικό, δεν μπορείς να το αλλάξεις!
Όμως η ζωή προχωράει. Το πλαίσιο ζωής που ίσχυε πριν 2000 χρόνια στην Ιουδαία σήμερα είναι ξεπερασμένο. Όπως είναι ξεπερασμένο και το πλαίσιο ζωής που ίσχυε πριν 1400 χρόνια στην αραβική έρημο όταν ο Αμπού αλ Κασίμ Μουχαμάντ ιμπν Αμπνταλλάχ αλ Χασιμί αλ Κουρασί (για τους φίλους, Μωάμεθ) «λανσάρισε» το Ισλάμ.
Ο δυτικός πολιτισμός μπορεί να άργησε, αλλά το κατάλαβε. Και περιόρισε τη θρησκεία στις εκκλησίες. Ακόμα και η ίδια η θρησκεία, αντιλαμβανόμενη τον αναχρονισμό των δογμάτων της, κάνει τα στραβά μάτια και παντρεύει μια εγκυμονούσα νυφούλα μολονότι αυταπόδεικτα «επόρνευσε». Μπορεί ο Πάπας να κατακρίνει ακόμα την αντισύλληψη, αλλά κανένας δεν απαγορεύει τα προφυλακτικά. Μπορεί κάποια παραθρησκευτική οργάνωση να τυπώσει ένα βιβλιάριο για τις «αμαρτίες του στόματος και των ματιών» αλλά ούτε της περνάει από το μυαλό να προτείνει νομοθεσία που να τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Όσο κι αν στην Ελλάδα η θρησκεία επηρεάζει ακόμα την κοσμική εξουσία μερικές φορές με τρόπο απαράδεκτο για δυτικό κράτος, όσο κι αν φανατίλες διαδηλώνουν έξω από θέατρα με «ασεβή έργα», κανένας δεν αποκεφαλίζεται σε δημόσια θέα γιατί είναι άπιστος, καμία γυναίκα δεν μαστιγώνεται γιατί κυκλοφορεί ασυνόδευτη, κανένα νήπιο δεν υφίσταται κλειτοριδεκτομή.
Στη Δύση, το υπόγειο, για αιώνες, ρεύμα ορθολογισμού και αμφισβήτησης κάθε αυθεντίας (πολιτικής, θρησκευτικής, επιστημονικής), που πήγαζε από την παρακαταθήκη του ελληνορωμαϊκού πνεύματος, τελικά παρέσυρε και κατακρήμνισε τη μεσαιωνική θρησκευτική βαρβαρότητα. Αυτή την υπέρβαση, το Ισλάμ δεν την κατάφερε ποτέ. Χωρίς πολιτισμική ταυτότητα πριν τον Μωάμεθ, χωρίς κάποια Αντιγόνη που να αντιτίθεται ανοιχτά στους νόμους, με αποκλεισμένο εντελώς το ένα φύλο από κάθε παραγωγή (πλην της τεκνοποιίας) καθηλώθηκε στο πλαίσιο της ζωής του 600 μ.κ.ε. Βόλευε κιόλας, διότι μια αυταρχική μισαλλόδοξη θρησκεία είναι μια χαρά συνεταιράκι μιας αντίστοιχα αυταρχικής επεκτατικής εξουσίας. Ακόμα και η φωτεινή περίοδος των Φατιμιδών δεν μπόρεσε να διαρκέσει: την έσβησε με συνοπτικές διαδικασίες ο Σαλαντίν που επανέφερε τη σουνιτική ορθοδοξία.
Έτσι, σήμερα, ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να συγκριθεί με το Ισλάμ, διότι πρόκειται για ανόμοια πράγματα. Ο Χριστιανισμός πλέον είναι μόνο θρησκεία, μόνο για όσους πιστεύουν, και με όποιον τρόπο (ουσιαστικό ή εντελώς τυπικό) επιλέγουν να το κάνουν. Οι άλλες του βλέψεις έχουν αδρανοποιηθεί. Το Ισλάμ εξακολουθεί να είναι καθολικός τρόπος ζωής και, φυσικά, νομοθεσία. Βέβαια, δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι το ίδιο. Υπάρχουν μουσουλμάνοι στη Σερβία, στην Ευρωπαϊκή Τουρκία, στον Λίβανο, στην Περσία, στη Μαλαισία, στα Εμιράτα, στην Αίγυπτο, που είναι έως και άθεοι. Αλλά είναι η μειονότητα. Σε κάποιες χώρες είναι μια απελπιστικά ολιγάριθμη και διωκόμενη μειονότητα.
Αντιθέτως, υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο που έχουν υιοθετήσει στην καθημερινή τους συμπεριφορά ό,τι πιο αποκρουστικό και απάνθρωπο μπορεί να φανταστεί ο νους. Το είδαμε στους Ταλιμπάν, στην Αλ-Κάιντα, στην Τσετσενία, στην Υεμένη, το βλέπουμε τώρα και στη Συρία με το ισλαμικό χαλιφάτο. Ποιος είναι ο στόχος τους; Ποτέ δεν τον έκρυψαν. Η εξαφάνιση του δυτικού πολιτισμού! Αν ο Χριστιανισμός, του «αγαπάτε τους εχθρούς σας» και του «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν, παραιτού» έφτασε να οργανώνει σταυροφορίες και δημόσιες εκτελέσεις στην πυρά, τι περιμένεις να κάνει το Ισλάμ στο οποίο το ίδιο το δόγμα επιτάσσει την εξάπλωση της θρησκείας με το σπαθί;
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα της συνύπαρξης δυτικού κόσμου και Ισλάμ εξαρτάται από το είδος του Ισλάμ για το οποίο μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στη μειοψηφούσα εκδοχή του που έχει, όπως και ο Χριστιανισμός, αυτοπεριορισθεί στη σωτηρία της ψυχής και σε μερικά τελετουργικά μια φορά τον χρόνο, η απάντηση είναι προφανώς, ναι, μπορούν να συνυπάρξουν.
Αν όμως μιλάμε για τις ορδές των κτηνών που σφάζουν αθώους βιντεοσκοπώντας την «τελετή» με τα κινητά, η απάντηση είναι ΠΟΤΕ και ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο όλοι αυτοί να εκσυγχρονισθούν. Όταν έχεις τον μισό σου πληθυσμό σε αχρηστία και πολεμάς τις τεχνολογικές εξελίξεις δεν έχεις μέλλον. Είσαι καταδικασμένος εσαεί στη φτώχεια και στην υπανάπτυξη. Η απόσταση ανάμεσα στη Δύση και στο φανατικό Ισλάμ όλο και θα διευρύνεται. Και επειδή κανένας φανατικός δεν αποδέχεται ότι ο φανατισμός του είναι η αιτία της δυστυχίας του, θα ψάχνει τον εχθρό στο πρόσωπο του άλλου: του μισητού (από την εποχή των σταυροφοριών) δυτικού κόσμου.
Μη βιαστείτε να πείτε «δεν με αφορά». Οι τρομοκράτες των δίδυμων πύργων, στην Γερμανία και στην Αμερική ζούσαν. Στην Ευρώπη στρατολογούν οι τζιχαντιστές τους νέους «μάρτυρες του Αλλάχ». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία Γαλλίας, Βελγίου και Γερμανίας, τουλάχιστον 3.000 ευρωπαίοι πολίτες, μουσουλμάνοι με ευρωπαϊκές ταυτότητες, πολεμούν αυτή τη στιγμή στη Συρία ενταγμένοι στις τάξεις των τζιχαντιστών. Ήδη 14 Γάλλοι εθελοντές ισλαμιστές έχουν σκοτωθεί. Ξέρουμε πόσοι έχουν πάει από την Ελλάδα; Αν και όταν επιστρέψουν όλοι αυτοί, μετά την «εκπαίδευση» σε αποκεφαλισμούς, βασανισμούς, μαζικές εκτελέσεις, ορκισμένοι στην επικράτηση του Ισλάμ μέσω της εξόντωσης των αντιπάλων του, πόσο εύκολο είναι, νομίζετε, να επανενταχθούν στις δυτικές αξίες του αλληλοσεβασμού και της ανεκτικότητας; Ή μήπως δεν ανήκαν ποτέ εκεί;
Οι δυτικές αξίες βασίζονται σε μια αυταπάτη: θεωρούν αυτονόητο ότι ο άλλος τις αποδέχεται. Η ζωή αυτό το διαψεύδει. Εκατοντάδες χιλιάδες κλειτοριδεκτομές γίνονται παράνομα κάθε χρόνο στην Ευρώπη από μουσουλμάνους γιατρούς ή εμπειρικές «ξυραφίστριες». Εκατομμύρια μουσουλμάνες γυναίκες υφίστανται σωματική ή ψυχική βία καθημερινά αλλά δεν το καταγγέλλουν γιατί τα αντίποινα της φυλής τους θα είναι πολύ χειρότερα.
Θα ήταν αντίθετος στα ανθρώπινα δικαιώματα ένας νόμος που θα υποχρέωνε όλα τα κορίτσια μουσουλμανικών οικογενειών να εξετάζονται από την ημέρα της γέννησής τους μέχρι την ενηλικίωσή τους, κάθε χρόνο από γυναικολόγο μη μουσουλμάνο και σε περίπτωση κλειτοριδεκτομής οι γονείς να απελαύνονται πάραυτα, το δε παιδί να δίδεται για υιοθεσία;
Θα ήταν υπερβολικό αν οι χώρες προέλευσης των Ευρωπαίων τζιχαντιστών απαγόρευαν την επιστροφή τους στην «πατρίδα»;
Θα ήταν έλλειψη ανεκτικότητας στον πολιτισμό των άλλων αν θεωρούνταν όλοι οι γάμοι ανηλίκων άκυροι;
Κι επειδή υπάρχει μια ανησυχητικά μεγάλη μερίδα «επαγγελματιών της μονομερούς ανθρωπιστικής ευαισθησίας», που ζυγίζουν βαριά τα δικαιώματα των μουσουλμάνων αλλά πανάλαφρα όλων των υπολοίπων, σπεύδω να διευκρινίσω για πολλοστή φορά ότι το ίδιο με ενοχλεί ο φανατικός είτε είναι χριστιανός, είτε κομφουκιανός, είτε πιστός του ιπτάμενου μακαρονοτέρατος. Αλλά δεν θα παλεύω να εξαφανίσω τα όποια σταγονίδια του χριστιανικού μεσαίωνα υπάρχουν ακόμα ως εκνέφωμα κι εσύ να μου μπάζεις όλον τον Νείλο του μουσουλμανικού μεσαίωνα από την πίσω πόρτα, δήθεν στο όνομα του σεβασμού της «διαφορετικότητας»!
Δεν θα γράφουμε ολοσέλιδα για τον Πειραιώς και τον Καλαβρύτων κι ούτε μονόστηλο για τον μουφτή που λέει τα ίδια και χειρότερα! Καταγγέλλουμε -και πολύ καλά κάνουμε- το χαστούκι που θα ρίξει ο νταής Ευρωπαίος στη γυναίκα του, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα όταν μαστιγώνουν ή εκτελούν κορίτσια γιατί απλώς θέλησαν να πάνε στο σχολείο;
Ο δυτικός κόσμος και κυρίως η αμερικανική πολιτική έκανε στον χειρισμό του φανατικού ισλαμισμού τερατώδη, ασυγχώρητα λάθη. Πρώτα, τους εξόπλισε και τους εκπαίδευσε ως αντίβαρο στην πάλαι ποτέ σοβιετική επιρροή. Πόση ανοησία! Πόση κοντόφθαλμη αντίληψη! Ακόμα και τώρα, συνεχίζει να τους εξοπλίζει για να εγκαταστήσει δήθεν τη δημοκρατία σε μια περιοχή του κόσμου που ποτέ δεν τη γνώρισε κι ούτε μπορεί να τη χειριστεί, την ίδια στιγμή που εφαρμόζει τη σαρία κι ονειρεύεται θεοκρατικό χαλιφάτο! Κι ως επιστέγασμα, διατηρεί τις καλύτερες των σχέσεων με το απεχθές προπύργιο του ισλαμικού μεσαίωνα, τη Σαουδική Αραβία, η οποία χρηματοδοτεί τους περισσότερους τζιχαντιστές.
Επιπλέον, το απίστευτο: επέτρεψε, στο εσωτερικό της ίδιας της Ευρώπης, να βρουν εύφορο έδαφος όλα τα άνθη του κακού που ετοιμάζονται να χτυπήσουν την οικογένεια που τους φιλοξενεί.
Αυτή η δυτική εθελοτυφλία πρέπει να σταματήσει το ταχύτερο! Στα πεδία μάχης των φανατικών δεν έχουν θέση οι καλοί τρόποι, αλλά ο στρατός. Μέσω ΟΗΕ ή μέσω ΝΑΤΟ, μικρή σημασία έχει. Η ουσία είναι να ηττηθούν και να εξουδετερωθούν. Αν δεν γίνει αυτό τώρα, που τα πράγματα είναι ακόμα ελεγχόμενα, θα γίνει όταν οι τζιχαντιστές θα έχουν δυναμώσει τόσο που θα επιβάλουν αυτοί τους όρους της σύγκρουσης.
Στην ίδια την Ευρώπη, έστω και αργά, μερικά πράγματα πρέπει να λεχθούν όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται:
Θες να ζήσεις μαζί μας; Όχι μόνο θα σεβαστείς τις αξίες μας, αλλά θα τις υιοθετήσεις! Δεν θα παραιτηθείς από το μαστίγωμα του ομοφυλόφιλου επειδή φοβάσαι μη σε πιάσουν, αλλά επειδή αποδέχεσαι πως ο καθένας κάνει κουμάντο στο σώμα του και σε κανέναν άλλον δεν πέφτει λόγος. Θα καταλάβεις ότι εμείς δεν έχουμε όρια όταν σατιρίζουμε, ακόμα και τον Θεό μας. Άρα μπορούμε να το κάνουμε και με τον δικό σου. Θα παρακολουθήσεις οπωσδήποτε «τη ζωή του Μπράιαν» και θα τη σκεφτείς σε μουσουλμανική εκδοχή. Αν το βρεις ευφυές, μείνε. Αν γίνεις έξαλλος με την ασέβεια, συγγνώμη αλλά δεν κάνεις για την Ευρώπη.
Όχι, εμείς δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να σεβαστούμε τις δικές σου παλαιολιθικές «αρχές». Θα είχαμε, αν ερχόμασταν να μείνουμε στην πατρίδα σου. Εσύ όμως ήρθες εδώ. Δεν σου λέω ότι είμαστε ανώτεροι ή κατώτεροι διότι δεν υπάρχει ένας εξωτερικός κριτής για να αποφασίσει. Είμαστε όμως διαφορετικοί. Εδώ έτσι ζούμε. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, υπάρχει και εισιτήριο αναχώρησης. Αν επιμένεις να μην το βγάζεις υπάρχει και η απέλαση. Και στο αεροπλάνο της επιστροφής στην ιερή γη του Αλλάχ, καθώς θα διαβάζεις το πρόγραμμα δημοσίων θεαμάτων της αγαπημένης σου πατρίδας (απαγχονισμοί, αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, μαστιγώσεις…) θα έχεις όλον τον χρόνο να σκεφτείς πώς θα σου φαινόταν η πολυπολιτισμικότητα στην κεντρική λεωφόρο του Ριάντ: ζευγάρια εφήβων να περπατούν και να φιλιούνται στο στόμα -τα κορίτσια με τις κοντές φουστίτσες και τις μπλούζες με τα τιραντάκια χωρίς σουτιέν που φοράν το καλοκαίρι στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Αθήνα.
Δεν θα το δεχόσουν ποτέ, ε; Ούτε εμείς εσένα.
@Θάνος Τζήμερος 30-07- 2014
rerrapapers
μουσουλμάνα. «Μα, έχεις εσωτερικεύσει την καταπίεση, έχεις αποδεχθεί την υποδεέστερη θέση σου, δεν τολμάς να ντυθείς αλλιώς, γιατί φοβάσαι την κατακραυγή, τα αντίποινα από τον περίγυρο, είσαι τρομοκρατημένη, έχεις σύνδρομο Στοκχόλμης», ωρύεται η δυτική. «Και λοιπόν;», απαντάει η μουσουλμάνα. «Δικό μου θέμα. Στο φινάλε, έτσι μ΄ αρέσει.» «Εκπαιδεύεις το παιδί σου στην ανισότητα, το διδάσκεις πώς να μην είναι ελεύθερο», επιμένει η δυτική στρέφοντας τους προβολείς στην ευαίσθητη περιοχή των δικαιωμάτων των παιδιών. «Εγώ σε κατέκρινα ποτέ για το πώς εκπαιδεύεις το δικό σου παιδί; Για το πόσες ώρες τη μέρα αποβλακώνεται στην τηλεόραση, για τις ποπ σταρ που έχει ως πρότυπα, για το πόσα σκουπίδια τρώει στα φαστφουντάδικα; Με ποιο δικαίωμα ορίζεις εσύ πώς θα μεγαλώσω το δικό μου παιδί;», την αποστομώνει η μουσουλμάνα. Και η κουβέντα σταματάει εκεί.
Όμως η οπτική των ατομικών δικαιωμάτων δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Όλα αυτά τα συζητάμε σε περίοδο ειρήνης. Σήμερα έχουμε πόλεμο. Διαφορετικό από όσους έχουμε γνωρίσει, αλλά πόλεμο! Με την ιστορική πρωτοτυπία, ο δεχόμενος την επίθεση να συντηρεί και να τροφοδοτεί τον στρατό του εισβολέα! Συχνά, εκ του υστερήματός του! Αλλά και με μια σειρά από άλλα πρωτοφανή: δεν ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός, πότε και πώς θα επιτεθεί, δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν, στρατιώτες και πολίτες, σειρήνες και καταφύγια, διπλωματικοί χειρισμοί, διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, λευκές σημαίες, δίκαιο πολέμου. Τίποτε από όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα.
Το πλέον πρωτότυπο είναι ότι οι επιτιθέμενοι δεν έχουν τη μόνιμη επιδίωξη των επιτιθέμενων από καταβολής κόσμου: να ζήσουν για να ωφεληθούν από τη νίκη τους. Προτιμούν να πεθάνουν! Ο κάθε «στρατιώτης του Αλλάχ» θα χτυπήσει μία φορά που θα είναι γι’ αυτόν η τελευταία. Όμως περιμένουν χιλιάδες στην ουρά για να κάνουν το ίδιο. Ο αμυνόμενος, πάλι, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του. Δεν μπορεί, ας πούμε, το Βέλγιο να βομβαρδίσει το Μολενμπέκ. Ενώ σε χτυπάνε με γκασμά, πρέπει να αμύνεσαι με χειρουργική λαβίδα.
Άρα οφείλεις να δεις αυτόν τον πόλεμο σε ένα εντελώς καινούργιο πλαίσιο, ξεκινώντας από το μοναδικό δεδομένο: αυτοί που μας επιτίθενται είναι μουσουλμάνοι. Για να προφτάσω τους καθ’ έξιν αντιρρησίες: δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι επιτιθέμενοι, αλλά όλοι οι επιτιθέμενοι είναι μουσουλμάνοι. Αναγκαία διευκρίνιση: αναφέρομαι σε οργανωμένη επίθεση. Υπήρξαν κι άλλοι τρομοκράτες εναντίον της Δύσης, αλλά ήταν μεμονωμένοι παρανοϊκοί χωρίς δίκτυο.
Προφανώς, σε έναν πόλεμο θέλουμε να νικήσουμε. Τι σημαίνει, όμως, νίκη στην περίπτωσή μας; Όχι μόνο σύλληψη των συνεργατών των βομβιστών ή των επόμενων, στην επετηρίδα, «μαρτύρων του Αλλάχ». Νίκη είναι να επιστρέψει η ζωή μας στην καθημερινότητά της. Όχι μόνο να μην ανατινάζονται πια βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά να μην φοβάσαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών. Αν τη χάσει, χάθηκε. Αν η Δύση περάσει στον μεσαίωνα του φόβου, θα έχει ήδη ηττηθεί. Ούτε μπορούν οι χώρες μας να γίνουν στρατοκρατούμενα καθεστώτα επί μονίμου βάσεως με πάνοπλους αστυνομικούς και στρατιώτες σε κάθε γωνία, ελέγχους σε κάθε βήμα και παντοδύναμες, πολυπλόκαμες μυστικές υπηρεσίες.
Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Είναι δυνατόν να ξαναγυρίσουμε στην ήρεμη καθημερινότητά μας, όταν το 60% των Ευρωπαίων μουσουλμάνων πιστεύει ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», το 75% ότι «υπάρχει μόνο μία ερμηνεία του Κορανίου την οποία όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν» και το 60% ότι «οι θρησκευτικοί ισλαμικοί κανόνες είναι πιο σημαντικοί από τους κρατικούς νόμους»; (δημοσκόπηση του 2013 του γερμανικού ινστιτούτου ερευνών WZB, σε συνεργασία με τον Ολλανδό κοινωνιολόγο Ruud Koopmans, σε δείγμα 9.000 Ευρωπαίων μουσουλμάνων τουρκικής και μαροκινής καταγωγής σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Σουηδία).
Πώς μπορείς να είσαι αισιόδοξος για τις προοπτικές της ειρηνικής συνύπαρξης μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, όταν το 37% των Βρετανών μουσουλμάνων ηλικίας 16-24 ετών δηλώνει ότι προτιμά τη σαρία από τους βρετανικούς νόμους, ενώ μόνο το 17% των άνω των 55 ετών εκφράζει την ίδια επιθυμία; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για την αφομοιωτική δύναμη της Δημοκρατίας, αλλά και για τη ζωή σου την ίδια, όταν το 36% των νέων Βρετανών μουσουλμάνων θέλουν να θανατώνονται οι αποστάτες του Ισλάμ, διπλάσιο ποσοστό από το 19% των άνω των 55 που πιστεύουν το ίδιο (δημοσκόπηση του βρετανικού ερευνητικού κέντρου Policy Exchange, το 2007);
Τι κάνουν λοιπόν οι νέοι μουσουλμάνοι; Ενσωματώνονται ή ριζοσπαστικοποιούνται; Δύο έρευνες στη Δανία με απόσταση 6 ετών (το 2009 και το 2015) έδειξαν ότι σταθερά το 25% των Δανών μουσουλμάνων πιστεύει ότι το Κοράνι θα πρέπει να αντικαταστήσει τη δανική νομοθεσία! Ήρθε η ώρα να το πούμε έξω από τα δόντια: δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους! Και για να μην θεωρηθώ μεροληπτικός, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε με τους οπαδούς του Πειραιώς ή του Καλαβρύτων αν ήταν το 60%. Κι ας μην έστελναν τις θεούσες να ανατιναχτούν.
Αν οι ισλαμιστές δεν βιαζόντουσαν, η Ευρώπη θα γινόταν χαλιφάτο το 2040 χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Απλώς γεννώντας 6-8 παιδιά η κάθε οικογένεια, όπως κάνουν τώρα. Θα γινόντουσαν πλειοψηφία και, εντελώς δημοκρατικά, πιάνοντας το πνεύμα του Διαφωτισμού στον ύπνο, θα έπαιρναν μόνιμα την εξουσία. Ευτυχώς που βιάζονται. Διότι έτσι ξυπνούν τους αφελείς καλοπροαίρετους και κείμενα σαν αυτό που διαβάζετε έχουν, επιτέλους, απήχηση. Όταν έγραψα ένα παρόμοιο, πριν μόλις δύο χρόνια, [διαβάστε το πιο κάτω] δέχθηκα πυρά ομαδόν από την «προοδευτική διανόηση» η οποία δεν μπορούσε να … διανοηθεί ότι υπάρχει και πόλεμος χωρίς χαρακώματα. Σήμερα, εκείνοι που με κατακεραύνωναν τότε υιοθετούν (και κάποιοι υπερακοντίζουν!) τις προτάσεις μου.
Λυπάμαι που επιβεβαιώθηκα, αλλά ο αλγόριθμος του φανατισμού αποδεικνύει ότι όσο αυξάνονται και πληθύνονται οι μουσουλμάνοι, τόσο μεγαλύτερος ο αριθμός των φανατικών, τόσο περισσότεροι οι πρόθυμοι να ζωστούν με εκρηκτικά. Το φανατικό Ισλάμ λειτουργεί ακριβώς όπως ο καρκίνος, σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό σώμα, χωρίς να αγωνιά για τη δική του κατάληξη. Άρα, οι δυτικές κοινωνίες καλούνται να πραγματοποιήσουν ένα πρωτοφανές εγχείρημα: να βρουν και να ξεριζώσουν από τα σπλάχνα τους μια θανατηφόρα πέμπτη φάλαγγα: πολίτες τους που συγκροτούν έναν εχθρικό στρατό.
Τι σημαίνει όμως «ξεριζώνω»; Να μη μασάμε τα λόγια μας. Σημαίνει φυλάκιση ή απέλαση για τους τελειωμένους φανατικούς και εξάρθρωση των μηχανισμών αναπαραγωγωγής τους. Το δεύτερο, που είναι πιο εύκολο, θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια. Καθολική απαγόρευση όλων των ισλαμικών σχολείων και των άτυπων θρησκευτικών δικαστηρίων. Άτυπων σε όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα, που έχουν και θεσμική κατοχύρωση!!! Στην Ευρώπη η Παιδεία είναι κοσμική. Και όταν ζεις εκεί, είσαι υποχρεωμένος αυτήν την εκπαίδευση να έχεις –τέλος. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, πίσω στην πατρίδα των προγόνων σου κι ας είσαι Γάλλος, Βέλγος, Βρετανός ή Έλληνας υπήκοος. Το ότι θα πρέπει παράλληλα η Δύση, με τη συνεργασία της Ρωσίας και των τοπικών συμμάχων της, να εξολοθρεύσει, μέχρις ενός, τα τέρατα του ISIS δεν νομίζω χρειάζεται ούτε καν συζήτηση.
Μου κάνει εντύπωση ότι προβάλλεται ως μείζον πρόβλημα το πώς θα βρεις τους φανατικούς ανάμεσα στους μετριοπαθείς. Μα το δηλώνουν οι ίδιοι! Με το πώς ντύνονται, τι τρώνε και πώς συμπεριφέρονται. Φανατικός δεν είναι εκείνος που πυροδοτεί βόμβες. Αυτός είναι δολοφόνος. Φανατικός είναι εκείνος που αποδέχεται πως ένα «ιερό βιβλίο» καθορίζει, άκριτα, όλη την πορεία της ζωής του, είτε λέγεται «Κοράνι», είτε «Βίβλος», είτε «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Φανατικός είναι εκείνος που υπακούει στις εντολές του Θεού του και αυτών που δηλώνουν εκπρόσωποί του επί γης. Κυρίως αυτών. Όπως λοιπόν βλέπεις μια «δική μας» με τον κότσο, τις φαβορίτες, τα σκούρα ρούχα, τη χοντρή κάλτσα και τα μαύρα μοκασίνια και καταλαβαίνεις ότι είναι «θεούσα», έτσι ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται η μαντηλοφορούσα μουσουλμάνα. «Θα απαγορεύσεις το ντύσιμο και της θεούσας;», θα ρωτήσει ο κλασικός ηλίθιος. Όχι, ηλίθιε. Γιατί βόμβες δεν βάζει ούτε η «Ζωή» ούτε ο «Σωτήρ». Οι μαχητές του Αλλάχ βάζουν.
Το κλειδί λοιπόν είναι η μαντήλα! Όπως όταν χειρουργείται ένας καρκινικός όγκος, αφαιρείται και υγιής ιστός περιμετρικά, το ίδιο πρέπει να γίνει κι εδώ: περιμετρικά των τζιχαντιστών βρίσκονται όσοι ακολουθούν απαρέγκλιτα τις ενδυματολογικές (και όχι μόνον) επιταγές του Ισλάμ στην καθημερινότητά τους. Μπορεί κάποιοι να το κάνουν απλώς λόγω εθίμου και παράδοσης. Λυπάμαι, θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα, όπως η χημειοθεραπεία χτυπάει και υγιή κύτταρα. Δεν γίνεται αλλιώς. Όμως ανάμεσα τους είναι και οι (πάρα πολλοί) άλλοι που λειτουργούν ως προθάλαμος του τζιχαντισμού: αυτοί, ας πούμε, που δεν επιδοκιμάζουν την επιδρομή, αλλά … κατανοούν την «ιερή αγανάκτηση» των δολοφόνων των δημοσιογράφων της Charlie Hebdo.
Αυτοί που ξέρουν, αλλά δεν μιλάνε. Αυτοί που προτιμούνε τη σαρία στις δημοσκοπήσεις. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι οι φορείς μιας εκκοσμικευμένης εκδοχής του Ισλάμ που θεωρούν τις κανονιστικές διατάξεις της θρησκείας τους ξεπερασμένες. Απαγορεύοντας τη μαντήλα, πετυχαίνεις με έναν σμπάρο τρία τρυγόνια: δίνεις διέξοδο σε όσους, και κυρίως όσες, υιοθετούν αυτήν την ενδυμασία από τον φόβο της απόρριψης από την οικογένεια και τον περίγυρο, κάνεις τη μετανάστευση στην Ευρώπη απαγορευτική στους φανατίλες και ταυτόχρονα ωθείς τους ήδη ακραίους «Ευρωπαίους» μουσουλμάνους στο να αντιδράσουν, άρα να εκδηλωθούν. Θα γίνουν διαδηλώσεις κατά της απαγόρευσης, έτσι δεν είναι; Καταγράφεις με κάμερα όλους τους διαδηλωτές και, χωρίς πολύ θόρυβο, τους ειδοποιείς έναν έναν ότι έχουν στερηθεί της υποκοότητάς τους και πρέπει μέσα σε 48 ώρες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Φυσικά έχεις ήδη περάσει νόμο που αντιμετωπίζει αυτού του είδους τις αντιδράσεις ως ιδιώνυμο έγκλημα κατά του πολιτεύματος.
Σε κατάσταση ειρήνης θα υπήρχαν, και δικαίως, πολλές ενστάσεις για τέτοιες λύσεις. Όμως σε καιρό πολέμου γίνονται πολύ χειρότερα. Όταν έγινε η ιαπωνική επίθεση στο Περλ-Χάρμπορ και οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Π.Π. υπήρχαν πολλοί Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής. Μόνο οι δεύτερης και τρίτης γενιάς, που διέθεταν αμερικανική υπηκοότητα, ήταν 80.000, σχεδόν όλοι κάτοικοι της δυτικής ακτής. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι από αυτούς να ήταν φιλειρηνικοί και αφοσιωμένοι στην νέα τους πατρίδα. Όμως, σίγουρα, κάποιοι ανάμεσά τους –πολλοί, λίγοι, ποτέ δεν θα μάθουμε– ήταν έτοιμοι να γίνουν επίγειοι καμικάζι, αν τους διέταζε ο «θεός» Χιροχίτο. Υπήρχε χρόνος για ξεδιάλεγμα; Ούτε για αστεία! Έτσι ο Ρούσβελτ συνέλαβε 5.000 ηγέτες των ιαπωνικών κοινοτήτων και εκτόπισε ή ενέκλεισε σε στρατόπεδα στο εσωτερικό της χώρας πάνω από 100.000 άτομα ιαπωνικής καταγωγής.
Υπήρξαν αντιδράσεις; Φυσικά –και εντονότατες. Το θέμα έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο μετά από προσφυγή του Ιαπωνοαμερικανού δεύτερης γενιάς, από την Καλιφόρνια, Φρεντ Κορεμάτσου. Είχε δίκαιο; Από την οπτική γωνία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απόλυτο! Αλλά, είπαμε, η Αμερική ήταν σε πόλεμο. Έτσι το Ανώτατο Δικαστήριο, το 1944, επικύρωσε το διάταγμα του Ρούσβελτ, αναγνωρίζοντας ότι σε έκτακτες συνθήκες κινδύνου δικαιολογούνται έκτακτες αποφάσεις. Για την ιστορία: ο Κορεμάτσου ήταν σκληρό καρύδι. Περίμενε την κατάλληλη συγκυρία και το 1980 επί Κάρτερ ανακίνησε το θέμα για να δικαιωθεί τελικά, το 1983! Ο πόλεμος όμως είχε τελειώσει. Η Δημοκρατία είχε νικήσει.
Από τα κράτη της Ευρώπης μόνο η Γαλλία, προσηλωμένη στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, απαγορεύει τη μαντήλα στα σχολεία, όχι όμως και σε δημόσιους χώρους, παρότι δέχεται πιέσεις για να το κάνει. Ποια είναι μια από τις οργανώσεις που την πιέζουν; Οι «Μουσουλμάνες χωρίς Μαντήλα»! Οι γυναίκες, οι σύγχρονοι σκλάβοι σε αυτήν την ανδροκρατούμενη, σωβινιστική, δουλοκτητική «θρησκεία», μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι της δημοκρατίας στον πόλεμο εναντίον της βαρβαρότητας. Άλλωστε οι φανατικοί απειλούν, με την ποινή του θανάτου, πρωτίστως τους δυτικοποιημένους «δικούς τους», που τους θεωρούν αποστάτες. Η καθολική απαγόρευση της ισλαμικής μαντήλας θα στείλει κι ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους πολίτες: ότι επιτέλους οι ηγέτες μας αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι το δικό μας σπίτι κι έχουμε κάθε δικαίωμα στο σπίτι μας εμείς να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε, πώς θα ντυνόμαστε και ποιους θα δεχόμαστε. Σε όποιους αρέσει. Όσοι θέλουν να επιβάλουν στην Ευρώπη τον σκοταδιστικό τους μεσαίωνα δεν έχουν καμία θέση εδώ.
Ποιος όμως θα τα κάνει όλα αυτά; Κακά τα ψέματα: μια ενωμένη, στα χαρτιά μόνο, άτολμη και πλαδαρή Ευρώπη με 28 πρωθυπουργούς, 28 υπουργούς εσωτερικών, 28 μυστικές υπηρεσίες, 28 αστυνομίες, 28 στρατούς, 28 νομοθεσίες και 28 υπηρεσίες φύλαξης συνόρων δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει. Θα είναι σουρωτήρι. Ευάλωτη κι εκτεθειμένη στις επιδιώξεις οποιουδήποτε! Η φύση αντιπαθεί το κενό και ίσως να διαθέτει σαρδόνιο χιούμορ: η ισλαμική απειλή προωθεί, μέσω του φόβου, την ευρωπαϊκή ενοποίηση περισσότερο από ότι οι ιδέες του Σουμάν. Ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον αυτήν την ευκαιρία. @ Θάνος Τζήμερος /28 – 3- 2016
Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια
Θες να ζήσεις μαζί μας; Όχι μόνο θα σεβαστείς τις αξίες μας, αλλά θα τις υιοθετήσεις! Θα καταλάβεις ότι εμείς δεν έχουμε όρια όταν σατιρίζουμε, ακόμα και τον Θεό μας.
– Γιατί μαμά πετάνε πέτρες αυτοί οι άνθρωποι στο πάρκο;
– Μη σε νοιάζει κοριτσάκι μου, λιθοβολούν μια κυρία που έφυγε από τον άντρα της. Έχουν τον δικό τους πολιτισμό, μην τους παρεξηγείς.
Αυτό είναι πολυπολιτισμικότητα. Να συνυπάρχουν διαφορετικοί κώδικες «αξιών» στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία. Κι ο ένας να λειτουργεί παράλληλα με τον άλλον. Δεν είναι να πηγαίνεις για φαγητό, πότε σε κινέζικο και πότε σε μεξικάνικο. Υπάρχει ένα μέρος στη γη που κάτι τέτοιο να συμβαίνει; ΠΟΥΘΕΝΑ! Υπήρξε; ΠΟΤΕ! Πολυφυλετικότητα, ναι. Δηλαδή να συμβιώνουν άνθρωποι διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, οι οποίοι όμως έχουν υιοθετήσει ΕΝΑΝ πολιτισμό: κοινές βασικές αξίες.
Και για να μιλάμε συγκεκριμένα: μια αξία του δυτικού πολιτισμού είναι ότι οι γυναίκες είναι ισότιμες με τους άντρες. Ναι, την κατέκτησε δύσκολα, μετά από πολύ αίμα, πολλές Υπατίες και πολλές «μάγισσες» στην πυρά. Αλλά την κατέκτησε. Τέλος.
Μια άλλη αξία είναι η ελευθερία του λόγου. Το γνωστό: «διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες», είτε το είπε ο Βολταίρος είτε όχι. Να πούμε κι άλλες; Τα ατομικά δικαιώματα, η ανεξιθρησκία, η ανεκτικότητα στο διαφορετικό, η οικονομική ελευθερία. Και πάνω απ’ όλα: η δυνατότητα μιας κοινωνίας να εξελίσσεται, να επινοεί το μελλοντικό της πρόσωπο.
Για να προφτάσω τους ηλίθιους που κάνουν πάντα τα ίδια «προκάτ» σχόλια: και «σε μας» υπάρχουν χούντες, λογοκρισίες, τραμπουκισμοί, θεούσες, φανατικοί, δικτάτορες, ολοκαυτώματα, άντρες που δέρνουν τις γυναίκες τους, παιδόφιλοι, αιμομίκτες, δολοφόνοι. Αλλά θεωρούνται παραβάτες των κοινών μας αξιών και τιμωρούνται.Κι αν ένας φανατικός ιερωμένος αρχίσει τα ρατσιστικά κηρύγματα από άμβωνος, αντιμετωπίζεται ως κωμική φιγούρα, υλικό για τους «Ράδιο Αρβύλα» και για καλαμπούρια στα social media. Ποιες από αυτές τις αξίες του δυτικού πολιτισμού έχει το Ισλάμ; Καμία!
Μπορεί να συνυπάρξει με τον δυτικό πολιτισμό;
Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε, πριν κατανοήσουμε ένα θεμελιώδες λάθος στη σύγκριση Χριστιανισμού και Ισλάμ. Δεν πρόκειται μόνο για σύγκριση θρησκειών. Όλες οι θρησκείες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, δεν περιορίσθηκαν στη διαχείριση του Επέκεινα. Δεν έμειναν στην προσέγγιση των φιλοσοφικών ερωτημάτων της ζωής και στις όποιες εξηγήσεις αποπειράθηκαν να δώσουν οι ιδρυτές ή οι απόστολοί τους. Επεκτάθηκαν σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θέσπισαν κανόνες δικαίου, ακόμα και υγιεινής. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, γυναίκα που έχει περίοδο είναι ακάθαρτη. Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναικός και οι προγαμιαίες σχέσεις είναι πορνεία, όπως πορνεία είναι και το εντός του γάμου «παρά φύσιν» σεξ. Όλες οι θρησκείες δαιμονοποίησαν τις ηδονές, γιατί αντιλήφθηκαν την απειλή από την απελευθερωτική τους επίδραση. Και καθώς κάθε θρησκεία, για να ισχυροποιήσει τις θέσεις της, επικαλείται θεοπνευστία, εγκλωβίζεται σ’ αυτήν. Το θεόπνευστο είναι και τέλειο, δηλαδή τελικό, δεν μπορείς να το αλλάξεις!
Όμως η ζωή προχωράει. Το πλαίσιο ζωής που ίσχυε πριν 2000 χρόνια στην Ιουδαία σήμερα είναι ξεπερασμένο. Όπως είναι ξεπερασμένο και το πλαίσιο ζωής που ίσχυε πριν 1400 χρόνια στην αραβική έρημο όταν ο Αμπού αλ Κασίμ Μουχαμάντ ιμπν Αμπνταλλάχ αλ Χασιμί αλ Κουρασί (για τους φίλους, Μωάμεθ) «λανσάρισε» το Ισλάμ.
Ο δυτικός πολιτισμός μπορεί να άργησε, αλλά το κατάλαβε. Και περιόρισε τη θρησκεία στις εκκλησίες. Ακόμα και η ίδια η θρησκεία, αντιλαμβανόμενη τον αναχρονισμό των δογμάτων της, κάνει τα στραβά μάτια και παντρεύει μια εγκυμονούσα νυφούλα μολονότι αυταπόδεικτα «επόρνευσε». Μπορεί ο Πάπας να κατακρίνει ακόμα την αντισύλληψη, αλλά κανένας δεν απαγορεύει τα προφυλακτικά. Μπορεί κάποια παραθρησκευτική οργάνωση να τυπώσει ένα βιβλιάριο για τις «αμαρτίες του στόματος και των ματιών» αλλά ούτε της περνάει από το μυαλό να προτείνει νομοθεσία που να τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Όσο κι αν στην Ελλάδα η θρησκεία επηρεάζει ακόμα την κοσμική εξουσία μερικές φορές με τρόπο απαράδεκτο για δυτικό κράτος, όσο κι αν φανατίλες διαδηλώνουν έξω από θέατρα με «ασεβή έργα», κανένας δεν αποκεφαλίζεται σε δημόσια θέα γιατί είναι άπιστος, καμία γυναίκα δεν μαστιγώνεται γιατί κυκλοφορεί ασυνόδευτη, κανένα νήπιο δεν υφίσταται κλειτοριδεκτομή.
Στη Δύση, το υπόγειο, για αιώνες, ρεύμα ορθολογισμού και αμφισβήτησης κάθε αυθεντίας (πολιτικής, θρησκευτικής, επιστημονικής), που πήγαζε από την παρακαταθήκη του ελληνορωμαϊκού πνεύματος, τελικά παρέσυρε και κατακρήμνισε τη μεσαιωνική θρησκευτική βαρβαρότητα. Αυτή την υπέρβαση, το Ισλάμ δεν την κατάφερε ποτέ. Χωρίς πολιτισμική ταυτότητα πριν τον Μωάμεθ, χωρίς κάποια Αντιγόνη που να αντιτίθεται ανοιχτά στους νόμους, με αποκλεισμένο εντελώς το ένα φύλο από κάθε παραγωγή (πλην της τεκνοποιίας) καθηλώθηκε στο πλαίσιο της ζωής του 600 μ.κ.ε. Βόλευε κιόλας, διότι μια αυταρχική μισαλλόδοξη θρησκεία είναι μια χαρά συνεταιράκι μιας αντίστοιχα αυταρχικής επεκτατικής εξουσίας. Ακόμα και η φωτεινή περίοδος των Φατιμιδών δεν μπόρεσε να διαρκέσει: την έσβησε με συνοπτικές διαδικασίες ο Σαλαντίν που επανέφερε τη σουνιτική ορθοδοξία.
Έτσι, σήμερα, ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να συγκριθεί με το Ισλάμ, διότι πρόκειται για ανόμοια πράγματα. Ο Χριστιανισμός πλέον είναι μόνο θρησκεία, μόνο για όσους πιστεύουν, και με όποιον τρόπο (ουσιαστικό ή εντελώς τυπικό) επιλέγουν να το κάνουν. Οι άλλες του βλέψεις έχουν αδρανοποιηθεί. Το Ισλάμ εξακολουθεί να είναι καθολικός τρόπος ζωής και, φυσικά, νομοθεσία. Βέβαια, δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι το ίδιο. Υπάρχουν μουσουλμάνοι στη Σερβία, στην Ευρωπαϊκή Τουρκία, στον Λίβανο, στην Περσία, στη Μαλαισία, στα Εμιράτα, στην Αίγυπτο, που είναι έως και άθεοι. Αλλά είναι η μειονότητα. Σε κάποιες χώρες είναι μια απελπιστικά ολιγάριθμη και διωκόμενη μειονότητα.
Αντιθέτως, υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο που έχουν υιοθετήσει στην καθημερινή τους συμπεριφορά ό,τι πιο αποκρουστικό και απάνθρωπο μπορεί να φανταστεί ο νους. Το είδαμε στους Ταλιμπάν, στην Αλ-Κάιντα, στην Τσετσενία, στην Υεμένη, το βλέπουμε τώρα και στη Συρία με το ισλαμικό χαλιφάτο. Ποιος είναι ο στόχος τους; Ποτέ δεν τον έκρυψαν. Η εξαφάνιση του δυτικού πολιτισμού! Αν ο Χριστιανισμός, του «αγαπάτε τους εχθρούς σας» και του «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν, παραιτού» έφτασε να οργανώνει σταυροφορίες και δημόσιες εκτελέσεις στην πυρά, τι περιμένεις να κάνει το Ισλάμ στο οποίο το ίδιο το δόγμα επιτάσσει την εξάπλωση της θρησκείας με το σπαθί;
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα της συνύπαρξης δυτικού κόσμου και Ισλάμ εξαρτάται από το είδος του Ισλάμ για το οποίο μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στη μειοψηφούσα εκδοχή του που έχει, όπως και ο Χριστιανισμός, αυτοπεριορισθεί στη σωτηρία της ψυχής και σε μερικά τελετουργικά μια φορά τον χρόνο, η απάντηση είναι προφανώς, ναι, μπορούν να συνυπάρξουν.
Αν όμως μιλάμε για τις ορδές των κτηνών που σφάζουν αθώους βιντεοσκοπώντας την «τελετή» με τα κινητά, η απάντηση είναι ΠΟΤΕ και ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο όλοι αυτοί να εκσυγχρονισθούν. Όταν έχεις τον μισό σου πληθυσμό σε αχρηστία και πολεμάς τις τεχνολογικές εξελίξεις δεν έχεις μέλλον. Είσαι καταδικασμένος εσαεί στη φτώχεια και στην υπανάπτυξη. Η απόσταση ανάμεσα στη Δύση και στο φανατικό Ισλάμ όλο και θα διευρύνεται. Και επειδή κανένας φανατικός δεν αποδέχεται ότι ο φανατισμός του είναι η αιτία της δυστυχίας του, θα ψάχνει τον εχθρό στο πρόσωπο του άλλου: του μισητού (από την εποχή των σταυροφοριών) δυτικού κόσμου.
Μη βιαστείτε να πείτε «δεν με αφορά». Οι τρομοκράτες των δίδυμων πύργων, στην Γερμανία και στην Αμερική ζούσαν. Στην Ευρώπη στρατολογούν οι τζιχαντιστές τους νέους «μάρτυρες του Αλλάχ». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία Γαλλίας, Βελγίου και Γερμανίας, τουλάχιστον 3.000 ευρωπαίοι πολίτες, μουσουλμάνοι με ευρωπαϊκές ταυτότητες, πολεμούν αυτή τη στιγμή στη Συρία ενταγμένοι στις τάξεις των τζιχαντιστών. Ήδη 14 Γάλλοι εθελοντές ισλαμιστές έχουν σκοτωθεί. Ξέρουμε πόσοι έχουν πάει από την Ελλάδα; Αν και όταν επιστρέψουν όλοι αυτοί, μετά την «εκπαίδευση» σε αποκεφαλισμούς, βασανισμούς, μαζικές εκτελέσεις, ορκισμένοι στην επικράτηση του Ισλάμ μέσω της εξόντωσης των αντιπάλων του, πόσο εύκολο είναι, νομίζετε, να επανενταχθούν στις δυτικές αξίες του αλληλοσεβασμού και της ανεκτικότητας; Ή μήπως δεν ανήκαν ποτέ εκεί;
Οι δυτικές αξίες βασίζονται σε μια αυταπάτη: θεωρούν αυτονόητο ότι ο άλλος τις αποδέχεται. Η ζωή αυτό το διαψεύδει. Εκατοντάδες χιλιάδες κλειτοριδεκτομές γίνονται παράνομα κάθε χρόνο στην Ευρώπη από μουσουλμάνους γιατρούς ή εμπειρικές «ξυραφίστριες». Εκατομμύρια μουσουλμάνες γυναίκες υφίστανται σωματική ή ψυχική βία καθημερινά αλλά δεν το καταγγέλλουν γιατί τα αντίποινα της φυλής τους θα είναι πολύ χειρότερα.
Θα ήταν αντίθετος στα ανθρώπινα δικαιώματα ένας νόμος που θα υποχρέωνε όλα τα κορίτσια μουσουλμανικών οικογενειών να εξετάζονται από την ημέρα της γέννησής τους μέχρι την ενηλικίωσή τους, κάθε χρόνο από γυναικολόγο μη μουσουλμάνο και σε περίπτωση κλειτοριδεκτομής οι γονείς να απελαύνονται πάραυτα, το δε παιδί να δίδεται για υιοθεσία;
Θα ήταν υπερβολικό αν οι χώρες προέλευσης των Ευρωπαίων τζιχαντιστών απαγόρευαν την επιστροφή τους στην «πατρίδα»;
Θα ήταν έλλειψη ανεκτικότητας στον πολιτισμό των άλλων αν θεωρούνταν όλοι οι γάμοι ανηλίκων άκυροι;
Κι επειδή υπάρχει μια ανησυχητικά μεγάλη μερίδα «επαγγελματιών της μονομερούς ανθρωπιστικής ευαισθησίας», που ζυγίζουν βαριά τα δικαιώματα των μουσουλμάνων αλλά πανάλαφρα όλων των υπολοίπων, σπεύδω να διευκρινίσω για πολλοστή φορά ότι το ίδιο με ενοχλεί ο φανατικός είτε είναι χριστιανός, είτε κομφουκιανός, είτε πιστός του ιπτάμενου μακαρονοτέρατος. Αλλά δεν θα παλεύω να εξαφανίσω τα όποια σταγονίδια του χριστιανικού μεσαίωνα υπάρχουν ακόμα ως εκνέφωμα κι εσύ να μου μπάζεις όλον τον Νείλο του μουσουλμανικού μεσαίωνα από την πίσω πόρτα, δήθεν στο όνομα του σεβασμού της «διαφορετικότητας»!
Δεν θα γράφουμε ολοσέλιδα για τον Πειραιώς και τον Καλαβρύτων κι ούτε μονόστηλο για τον μουφτή που λέει τα ίδια και χειρότερα! Καταγγέλλουμε -και πολύ καλά κάνουμε- το χαστούκι που θα ρίξει ο νταής Ευρωπαίος στη γυναίκα του, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα όταν μαστιγώνουν ή εκτελούν κορίτσια γιατί απλώς θέλησαν να πάνε στο σχολείο;
Ο δυτικός κόσμος και κυρίως η αμερικανική πολιτική έκανε στον χειρισμό του φανατικού ισλαμισμού τερατώδη, ασυγχώρητα λάθη. Πρώτα, τους εξόπλισε και τους εκπαίδευσε ως αντίβαρο στην πάλαι ποτέ σοβιετική επιρροή. Πόση ανοησία! Πόση κοντόφθαλμη αντίληψη! Ακόμα και τώρα, συνεχίζει να τους εξοπλίζει για να εγκαταστήσει δήθεν τη δημοκρατία σε μια περιοχή του κόσμου που ποτέ δεν τη γνώρισε κι ούτε μπορεί να τη χειριστεί, την ίδια στιγμή που εφαρμόζει τη σαρία κι ονειρεύεται θεοκρατικό χαλιφάτο! Κι ως επιστέγασμα, διατηρεί τις καλύτερες των σχέσεων με το απεχθές προπύργιο του ισλαμικού μεσαίωνα, τη Σαουδική Αραβία, η οποία χρηματοδοτεί τους περισσότερους τζιχαντιστές.
Επιπλέον, το απίστευτο: επέτρεψε, στο εσωτερικό της ίδιας της Ευρώπης, να βρουν εύφορο έδαφος όλα τα άνθη του κακού που ετοιμάζονται να χτυπήσουν την οικογένεια που τους φιλοξενεί.
Αυτή η δυτική εθελοτυφλία πρέπει να σταματήσει το ταχύτερο! Στα πεδία μάχης των φανατικών δεν έχουν θέση οι καλοί τρόποι, αλλά ο στρατός. Μέσω ΟΗΕ ή μέσω ΝΑΤΟ, μικρή σημασία έχει. Η ουσία είναι να ηττηθούν και να εξουδετερωθούν. Αν δεν γίνει αυτό τώρα, που τα πράγματα είναι ακόμα ελεγχόμενα, θα γίνει όταν οι τζιχαντιστές θα έχουν δυναμώσει τόσο που θα επιβάλουν αυτοί τους όρους της σύγκρουσης.
Στην ίδια την Ευρώπη, έστω και αργά, μερικά πράγματα πρέπει να λεχθούν όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται:
Θες να ζήσεις μαζί μας; Όχι μόνο θα σεβαστείς τις αξίες μας, αλλά θα τις υιοθετήσεις! Δεν θα παραιτηθείς από το μαστίγωμα του ομοφυλόφιλου επειδή φοβάσαι μη σε πιάσουν, αλλά επειδή αποδέχεσαι πως ο καθένας κάνει κουμάντο στο σώμα του και σε κανέναν άλλον δεν πέφτει λόγος. Θα καταλάβεις ότι εμείς δεν έχουμε όρια όταν σατιρίζουμε, ακόμα και τον Θεό μας. Άρα μπορούμε να το κάνουμε και με τον δικό σου. Θα παρακολουθήσεις οπωσδήποτε «τη ζωή του Μπράιαν» και θα τη σκεφτείς σε μουσουλμανική εκδοχή. Αν το βρεις ευφυές, μείνε. Αν γίνεις έξαλλος με την ασέβεια, συγγνώμη αλλά δεν κάνεις για την Ευρώπη.
Όχι, εμείς δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να σεβαστούμε τις δικές σου παλαιολιθικές «αρχές». Θα είχαμε, αν ερχόμασταν να μείνουμε στην πατρίδα σου. Εσύ όμως ήρθες εδώ. Δεν σου λέω ότι είμαστε ανώτεροι ή κατώτεροι διότι δεν υπάρχει ένας εξωτερικός κριτής για να αποφασίσει. Είμαστε όμως διαφορετικοί. Εδώ έτσι ζούμε. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, υπάρχει και εισιτήριο αναχώρησης. Αν επιμένεις να μην το βγάζεις υπάρχει και η απέλαση. Και στο αεροπλάνο της επιστροφής στην ιερή γη του Αλλάχ, καθώς θα διαβάζεις το πρόγραμμα δημοσίων θεαμάτων της αγαπημένης σου πατρίδας (απαγχονισμοί, αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, μαστιγώσεις…) θα έχεις όλον τον χρόνο να σκεφτείς πώς θα σου φαινόταν η πολυπολιτισμικότητα στην κεντρική λεωφόρο του Ριάντ: ζευγάρια εφήβων να περπατούν και να φιλιούνται στο στόμα -τα κορίτσια με τις κοντές φουστίτσες και τις μπλούζες με τα τιραντάκια χωρίς σουτιέν που φοράν το καλοκαίρι στο Παρίσι, στη Ρώμη, στην Αθήνα.
Δεν θα το δεχόσουν ποτέ, ε; Ούτε εμείς εσένα.
@Θάνος Τζήμερος 30-07- 2014
rerrapapers
