29 Μαρτίου 1828. Ἡ νομιμοποίησις τῆς τοκογλυφίας
Πολλὲς φορὲς στὴν διάρκεια τῆς συγχρόνου ἱστορίας μας διακρίναμε μία σκληρὴ πραγματικότητα.Ὁ τοκογλῦφος εἶχε μεγαλυτέραν ἰσχὺ ἀπὸ τὸν πολίτη, ποὺ συντηροῦσε τὸ κράτος καὶ τὶς τράπεζες μὲ τὸ αἷμα καὶ τὸν ἱδρώτα του.
Αὐτὴ ἡ κατάστασις ὅμως, στὸ σύγχρονο ἑλλαδικὸ κρατίδιον, ἔχει τὶς ῥίζες της στὶς πρῶτες Ἐθνοσυνελεύσεις, ποὺ κυριότερον μέλημα ἦταν ἡ δανειοδότησίς μας.
Δανειοδότησις ποὺ ὅμως ἀκόμη καὶ σήμερα ἐξακολουθοῦμε νὰ πληρώνουμε πολὺ ἀκριβά, ἐφ΄ ὅσον ἀκριβῶς σὲ αὐτὴν τὴν πρώτη δανειδότησιν, ποὺ ἐμμέσως ἀνεγνώριζε ὕπαρξιν ἑλλαδικοῦ κράτους, ἐβασίζοντο ὅλες οἱ μετέπειτα δανειοδοτήσεις.
Ἐὰν συνυπολογίσουμε τὸ ἐκδοτικὸ δικαίωμα, ἐπὶ τοῦ νομίσματος, ποὺ ἀνετέθη στὶς τράπεζες, ἔχουμε ἕναν ἀπολύτως ἐξηρτημένο κρατικὸ μηχανισμό, ἀπὸ τὴν τοκογλυφία.
Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα δὲν ἔχουμε κράτος ἀλλὰ μηχανισμὸ τοκογλυφικῆς ἀποστραγγίσεως λαῶν.
«…Στὶς 29 Μαρτίου καθῳρίσθησαν μὲ διάταγμα οἱ ἀρμοδιότητες τῶν Ἐπιτροπῶν τοῦ Πανελληνίου: τῆς ἐπὶ τῆς Διευθύνσεως τῆς Ἐθνικῆς Χρηματιστικῆς Τραπέζης Ἐπιτροπῆς….»Ἡ ἰδέα τῆς δημιουργίας τῆς Ἐθνικῆς Χρηματιστικῆς Τραπέζης, ἐπισήμως, ἦταν τοῦ Ἀλεξάνδρου Κοντοσταύλου κι ἐπαρουσιάσθη, ἐπισήμως, γιὰ πρώτη φορά, στὴν Γ Ἐθνοσυνέλευσιν, τὸ 1827, ὅπου ἐλήφθη καὶ ἡ σχετικὴ απόφασις, τὴν ὁποίαν ἐπεσημοποίησε ὁ κυβερνήτης.
(Στὴν πραγματικότητα ὅμως εἶχε ἤδη προαποφασισθῆ ἀπὸ τὴν Α’ Ἐθνοσυνέλευσιν ἡ ἀνεύρεσις πόρων, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν Β΄ Ἐθνοσυνέλευσιν, ἡ λήψις δανείων, ποὺ θὰ ὁδηγούσαν, οὔτως ἤ ἄλλως, στὰ πρῶτα δάνεια. Συνεπακόλουθον τῆς Γ΄ Ἐθνοσυνελεύσεως ἦταν ἡ ἀπόφασις τῆς κοπῆς νομίσματος καὶ τῆς δημιουργίας τραπέζης.)
Ὁ ἐμπνευστὴς τῆς δημιουργίας τραπέζης, Ἀλέξανδρος Κοντόσταυλος, ἦταν αὐτὸς ποὺ ἐπέτυχε νὰ πλουτήσῃ, ἄμεσα, τόσο πολύ, ἀπὸ τὰ «δάνεια τῆς ἀνεξαρτησίας», ποὺ ὁ λαὸς τοῦ τραγουδοῦσε:
«Ὁ οἶκος σου ΚοντόσταυλεΜαζύ του ὁ Σταύρου, ποὺ στὴν συνέχεια διετέλεσε καὶ στὴν Ἐθνικὴ Τράπεζα, γιὰ 28 χρόνια, κεντρικὸς τραπεζίτης.
μακρόθεν ὁμοιάζει
Τρίκροτον ἐξ Ἀμερικῆς
ἐξ οὖ αὐτὸς πηγάζει…»
Ἡ ἀπόφασις δημιουργίας τῆς Ἐθνικῆς Χρηματιστικῆς Τραπέζης ὑπεγράφη στὶς 5 Φεβρουαρίου τοῦ 1828 ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια, συνοδευομένη ἀπὸ τὸν διορισμὸ τῶν τραπεζιτῶν, ἀλλὰ ἐλήφθη στὴν Γ΄ Ἐθνοσυνέλευσιν τῆς Τροιζῆνος καὶ ἐπεκυρώθη στὴν Δ’ Ἐθνοσυνέλευσιν.
Σύμφωνος μὲ ὅλα τὰ παραπάνω φυσικὰ ὁ Σπυρίδων Τρικούπης.
Τὸ σχετικὸν ψήφισμα φέρει, ὁριστικὴ ἡμερομηνία ἐγκρίσεως, τὴν 29η Μαρτίου τοῦ 1828.
Ἡ μεταφορὰ τοῦ δικαιώματος διαχειρίσεως τῶν οἰκονομικῶν τοῦ κράτους στὴν τράπεζα, διὰ χειρὸς Καποδιστρίου, βρῆκε σύμφωνον ὅλον τὸν τότε κόσμο τῶν προεστῶν, τῶν δημογερόντων καὶ τῶν ἀντιπροσώπων, ποὺ ὑπεστήριξαν, μὲ τὰ ψηφίσματά τους, ἀλλὰ καὶ νομιμοποίησαν, τὰ πάγια αἰτήματα τῶν τοκογλύφων.Ἡ κακὴ ἡμέρα, ὅπως καὶ ἡ καλή, ἀπὸ τὴν ἀρχή της διαφαίνεται.
Ἡ κακὴ πορεία τοῦ κρατιδίου ἀπὸ τὴν ἀρχή του διαιφένετο.
Φιλονόη
Υ.Γ. Οὐδέποτε κάποια πολιτικὴ παράταξις, κόμμα, πολιτικός, ἐντὸς κι ἐκτὸς κυβερνητικῶν θέσεων, ἀμφισβήτησε τὰ ἐν λόγῳ ἔγγραφα. Σὲ αὐτὰ βασίζεται ὅλο τὸ (πλαστό) δημόσιον χρέος.
πληροφορίες ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας, τόμος 4ος, ἀπὸ ὅπου καὶ τὰ σχετικὰ ἔγγραφα.
sanshmerafilonoi
