Νησιά φαντάσματα: Μυστικά εδάφη και χαρτογραφικές παρανοήσεις

Για πολλά χρόνια, η χαρτογραφία ήταν μια ανακριβής επιστήμη κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα πολλά νησιά φάντασμα και μυστικιστικά εδάφη, πολλά από τα οποία συνέχισαν να απεικονίζονται σε χάρτες μέχρι σχετικά πρόσφατα. Οι χάρτης στηρίζονταν συχνά σε διαδόσεις από στόμα σε στόμα, με βάση αναξιόπιστες πηγές ναυτικών οι οποίοι ανέφεραν "κάτι μακριά στο βάθος". Άλλες ψεύτικες τοποθεσίες προήλθαν από τους μύθους γειτονικών πολιτισμών για "εδάφη πέρα από τον ορίζοντα". Οπότε, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όταν οι εξερευνητές ξεκίνησαν να βρουν αυτά τα άγνωστα εδάφη, δεν βρήκαν τίποτα άλλο πέρα από... θάλασσα.

Δείτε μερικά από τα αποκαλούμενα νησιά φαντάσματα και ενδιαφέρουσες χαρτογραφικές παραδοξότητες που έφεραν τους εξερευνητές σε αμηχανία και προκάλεσαν πονοκεφάλους στους χαρτογράφους σε όλη την ιστορία.



Bermeja, Κόλπος του Μεξικό

Κάποια στιγμή στον 16ο αιώνα, άρχισε να εμφανίζεται στους χάρτες ένα νησί μέσα στον κόλπο του Μεξικό. Το νησί Bermeja, μερικές φορές και Vermeja, έγινε ευρέως αποδεκτό ως ακατοίκητο και βρισκόταν ανοικτά της βορειοδυτικής ακτής της χερσονήσου Γιουκατάν. Αυτό μέχρι το 1921, όταν ξαφνικά σταμάτησε να εμφανίζεται στους χάρτες.

Στις δεκαετίες που οδήγησαν στην τελευταία επίσημη χαρτογραφική απεικόνισή του, το Bermeja εμφανιζόταν σποραδικά. Μερικές φορές ήταν εκεί, άλλες πάλι όχι, προκαλώντας πολλές θεωρίες σχετικά με την τύχη του. Μια από αυτές είναι ότι το νησί έπεσε θύμα της κλιματικής αλλαγής, όπως η άνοδος της στάθμης της θάλασσας που κάλυψε εντελώς το νησί -υπάρχει προηγούμενο για κάτι τέτοιο μιας και πολλά νησιά στην περιοχή σήμερα είναι ορατά μόνο κατά την άμπωτη.

Μια άλλη υπόθεση υποστηρίζει ότι το νησί καταστράφηκε από τη CIA για να επεκταθούν τα σύνορα των ΗΠΑ πιο κοντά προς τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου που βρίσκονται στον κόλπο του Μεξικό. Και αυτήν η θεωρία δεν είναι τόσο τρελή όσο ακούγεται. Το 1997, το Μεξικό και οι ΗΠΑ άρχισαν να καταρτούν χάρτες και να καθορίζουν ξεκάθαρα που είναι τα σύνορα των δυο χωρών και το Bermeja δημιούργησε πρόβλημα. Αν υπήρχε όντως, το Μεξικό θα είχε πολύ περισσότερο έδαφος από ό,τι αν δεν υπήρχε. Ήταν τόσο μεγάλο το θέμα που καθυστέρηση η υπογραφή της συνθήκης, ενώ οι δύο χώρες έψαχναν για το νησί. Ούτε όμως οι ΗΠΑ ή το Μεξικό μπόρεσαν να το βρουν και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε ποτέ.

Επομένως, γιατί υπήρχε στους χάρτες; Σύμφωνα με τη μεξικανική γεωγραφική υπηρεσία και στατιστικών (Sociedad Mexicana de Geografía y Estadística) ήταν πιθανό να προστέθηκε ώστε να αποτρέψει όποιον μπορεί να ήθελε να μετακομίσει σε μια ήδη εγκατεστημένη περιοχή.


Η Καλιφόρνια ως νησί, ΗΠΑ

Η Καλιφόρνια υπάρχει πραγματικά εκεί, χωρίς καμία αμφιβολία. Αλλά για δεκαετίες, ήταν αντικείμενο ενός από τα μεγαλύτερα, πιο ευρέως διαδεδομένα λάθη της χαρτογραφίας.

Ο πρώτος γνωστός χάρτης της Καλιφόρνια είναι σωστός και σχεδιάστηκε κάποια στιγμή μέσα στον 16ο αιώνα. Αλλά ένας κατοπινός χάρτης, που έφτιαξε ένας Καρμελίτης καλόγερος που εξερεύνησε την περιοχή το 1602, έδειξε την Καλιφόρνια ως νησί. Και αυτό πέρασε εμφανίζοντας στους χάρτες την Καλιφόρνια ως νησί, κάτι που συνεχίστηκε ακόμη και μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. Οι πρώτοι χάρτες είναι αρκετά όμορφοι, δείχνοντας εξωτικές σκηνές όπως σκουρόδερμες, γυναίκες του Αμαζονίου που τάιζαν ανεπιθύμητους άνδρες σε γρύπες.

Την εποχή που είχε αρχίσει η εξερεύνηση του δυτικού τμήματος της ηπείρου, οι Ισπανοί ήταν διάσημοι για τους χάρτες τους. Πολλοί πιστεύουν ότι ήταν οι Ισπανοί χαρτογράφοι που έκαναν την Καλιφόρνια νησί για να παραπλανήσουν όσους θα προσπαθούσαν να κλέψουν τους χάρτες. Αλλά το 1747, ο βασιλιάς Φερδινάνδος Στ' της Ισπανίας εξέδωσε επίσημο διάταγμα δηλώνοντας ότι η Καλιφόρνια δεν ήταν νησί, "τελεία και παύλα".


Νησιά Frisland και Buss, Βόρειος Ατλαντικός

Στα 1550, ο Nicolo και ο Antonio Zeno έφτιαχναν χάρτες του βόρειου Ατλαντικού. Αλλά έκαναν μερικά λάθη και η παρεξήγηση συνεχίστηκε για μερικούς αιώνες.

Οι πρωτότυποι χάρτες τους, του 1558, συμπεριελάμβαναν ένα νησί που αποκαλούνταν Frisland και ήταν ευρέως αποδεκτό ως πραγματικό -τόσο αποδεκτό που το παρουσίαζαν και χαρτογράφοι που ποτέ δεν είχαν πατήσει το πόδι τους στην περιοχή. Άλλωστε γιατί να το αμφισβητήσουν;

Το 1595, ο εξερευνητής Martin Frobisher ανέφερε ότι είδε το νησί φάντασμα και το περιέγραψε ως "μια ψηλή και τραχιά γη". Στην πραγματικότητα είχε δει τις ακτές της Γροιλανδίας, αλλά χρησιμοποιούσε τον ανακριβή χάρτη του Γεράρδου Μερκάτορ που έδειχνε την Frisland, την οποία ο Frobisher διεκδίκησε για λογαριασμό του αγγλικού στέμματος. Συνέχισε μέχρι εκεί που σήμερα ξέρουμε ως Γη του Μπάφιν, το οποίο στη συνέχεια πέρασε για την Γροιλανδία. Για χρόνια, τα αρχεία του αποτέλεσαν τη βάση της παραπληροφόρησης σχετικά με τον βόρειο Ατλαντικό.

Οι χάρτες έδειχναν επίσης το νησί Buss, το οποίο ήταν έξω από τις ακτές του Frisland. Ο Frobisher ισχυρίστηκε ότι είχε ανακαλύψει και αυτό το νησί, το οποίο άλλοι ανέφεραν ότι ήταν πολύ δασώδες -μια περιγραφή που επίσης ήταν από στόμα σε στόμα και όχι από "πρώτο χέρι". Η μυστηριώδης εμφάνιση και εξαφάνιση του νησιού Buss συζητήθηκε για περίπου 200 χρόνια, κάποιοι πίστευαν ότι ήταν το ίδιο το Frisland, άλλοι πάλι πίστευαν ότι βυθίστηκε κάτω από τα κύματα του ωκεανού.


Νησί Sarah Anne, Νότιος Ειρηνικός

Το νησί Sarah Anne "ανακαλύφτηκε" επίσημα το 1858. Το πλοίο που το βρήκε ανήκε στην New York Guano Company και το διεκδίκησε με τα χρώματα της εταιρείας. Οι συντεταγμένες του καταγράφηκαν και το νησί προστέθηκε στους χάρτες.

Κανείς δεν ξαναπήγε στο νησί μέχρι περίπου 15 χρόνια αργότερα, όταν το USS Portsmouth άρχισε να το ψάχνει. Το πλοίο δεν κατάφερε να βρει το νησί φάντασμα. Το Sarah Anne είχε αναφερθεί σε αρχεία καταγραφών των πλοίων, ακόμη και πριν από την επίσημη ανακάλυψη του. Ημερολόγια από φαλαινοθηρικά στη δεκαετία του 1850 κατέγραφαν το νησί, καθώς και άλλα ημερολόγια μέχρι και το 1910, δείχνοντας ότι κάτι υπήρχε κάτι εκεί.

Στα 1930 το ενδιαφέρον για το νησί ανανεώθηκε. Στις 8 Ιουνίου του 1937 θα συνέβαινε μια σημαντική έκλειψη και οι αστρονόμοι έψαχναν για το ιδανικό μέρος από όπου θα μπορούσαν να την παρατηρήσουν καλύτερα. Επέλεξαν το νησί Sarah Anne, σύμφωνα με τις οδηγίες του Ναυτικού Παρατηρητηρίου των ΗΠΑ. Αλλά ούτε αυτοί κατάφεραν να το εντοπίσουν. Παρόλο οι επιστήμονες δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την έκλειψη, η εξαφάνιση του Sarah Anne έφερε κάτι άλλο στο προσκήνιο: την άνοδο και την πτώση του πυθμένα του Ειρηνικού.

Μια άλλη πιο πιθανή θεωρία για το τι συνέβη στο νησί φάντασμα υποστήριζε ότι δεν υπήρξε ποτέ. Καθώς έψαχναν το νησί την εποχή της έκλειψης, μια επίσημη δήλωση ανέφερε ότι η θέση του πιθανόν να καταγράφηκε λάθος και να μπερδεύτηκε το γεωγραφικό πλάτος του με άλλο νησί.


Crocker Land, Αρκτικός Κύκλος

Το 1906, ο εξερευνητής Ρόμπερτ Πίρι (Robert Peary) είδε γη στον ορίζοντα του Αρκτικού ωκεανού. Την ονόμασε Crocker Land, προς τιμή ενός από τους χρηματοδότες του, και ενώ δεν πήγε να εξερευνήσει το μέρος, η μετέπειτα αναζήτηση του νησιού φάντασμα οδηγήσει σε ένα από τα πιο τραγικά επεισόδια στην εξερεύνηση των πολικών περιοχών.

Μεγάλοι χορηγοί άρχισαν να στηρίζουν την εκστρατεία για να βρεθεί και να χαρτογραφηθεί το Crocker Land, συμπεριλαμβανομένων του Αμερικανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας και του Πανεπιστημίου του Ιλινόις. Αλλά το κακό φάνηκε από την αρχή -ο αρχικός αρχηγός της αποστολής σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Το ταξίδι καθορίστηκε να ξεκινήσει τον Ιούλιο του 1913. Διάφορα περιστατικά -το πρώτο πλοίο προσάραξε στα ανοικτά του Καναδά, στην βάση αρρώστησαν από παρωτίτιδα και γρίπη, ο παγετός είχε σαν αποτέλεσμα πολλά από τ μέλη της αποστολής να παγώσουν, ξέσπασε διαμάχη μεταξύ των εξερευνητών και των Ινουίτ οδηγών του- απείλησαν να εκτροχιάσουν την αποστολή. Εν τω μεταξύ, μια χούφτα ανθρώπων βρέθηκαν στη μέση ενός ερωτικού τριγώνου, οι προμήθειες δεν επαρκούσαν και ο θαλάσσιος πάγος ράγισε και έσπασε.

Τις καθαρές ημέρες, φαινόταν ότι το Crocker Land φαινόταν στον ορίζοντα. Πολύ αργότερα όμως θα μάθαιναν ότι δεν υπήρχε τίποτα στον ορίζοντα. Κυνηγούσαν μια οφθαλμαπάτη, ένα μετεωρολογικό φαινόμενο, το Φάτα Μοργκάνα, το οποία αντανακλά και στρεβλώνει τις μακρινές εικόνες.

Η αποστολή ήταν έτοιμη να παραδεχτεί την ήττα και να γυρίσει πίσω, όταν ο πάγος άρχισε να σπάει. Χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και ξεκίνησαν να επιστρέψουν στο πλοίο. Όταν συναντήθηκαν και πάλι, μία ομάδα είχε ένα μέλος μείον. Σύμφωνα με το ημερολόγιο της αποστολή: "Ο Green, άπειρος στο χειρισμό των Εσκιμώων και παραλείποντας να κατανοήσει τα κίνητρα και την ιδιοσυγκρασία τους, θεώρησε αναγκαίο να πυροβολήσει τον σύντροφό του". Κατά τη διάρκεια χιονοθύελλας, υπό τις οποίες το ζευγάρι έχασε τα μισά σκυλιά από το έλκηθρο τους, ο Green είπε ότι είχε απειλήσει τον Ινουίτ σύντροφό του με ένα τουφέκι, πυροβολώντας και σκοτώνοντας τον όταν προσπάθησε να διαφύγει.

Ακόμη και στο ταξίδι της επιστροφής υπήρχαν προβλήματα. Οι άνδρες τυφλώθηκαν και πάγωσαν, ήρθαν αντιμέτωποι με το θέαμα των δακτύλων και της σάρκας τους που σάπιζε στα παγωμένα πόδια τους. Ο πάγος τους εγκλώβισε επί μήνες... Και όλα αυτά για μια οφθαλμαπάτη.


Tuanaki, Νησιά Κουκ

Το Tuanaki λέγεται ότι ήταν ένα νησί στο νότιο τμήμα των νησιών Κουκ και όσα ξέρουμε γι' αυτό προέρχονται από τα γραπτά ενός δασκάλου ονόματι Maretu. Ο ιεραπόστολος και ιθαγενής των νησιών Κουκ έμαθε για το Tuanaki από κάποιοον Soma, που είχε επισκεφτεί το νησί, περιέγραψε τους ανθρώπους του, τον πολιτισμό του και τη θέση του –ταξίδι μιας μέρας νότια από το νησί Μανγκάια. Το 1844, ο Maretu ξεκίνησε ψάχνοντας το Tuanaki αλλά δεν μπόρεσε να το βρει.

Οι ιστορίες για το νησί φάντασμα επέμεναν ότι υπήρχε πραγματικά. Το 1897, κάποιος Δρ Wyatt Gill ανέφερε ότι βρισκόταν στο νησί Ραροτόνγκα όταν άκουσε τους κατοίκους εκεί να μιλάνε για τους φίλους του στο κοντινό Tuanaki. Ανέφεραν ότι ήταν 2 μέρες ταξίδι νότια του νησιού τους.

Μέχρι το 1911, ο Gill δεν είχε παρατήσει την αναζήτηση για το νησί, αν και είχε παραδεχθεί ότι κανείς δεν μπορούσε να το βρει. Ο ίδιος φανταζόταν ότι είχε υπάρξει κάποιο είδος ηφαιστειακής δραστηριότητας στην περιοχή που κατέστρεψε το Tuanaki, και ότι το μόνο που είχε απομείνει από αυτό ήταν κάτι που ήταν γνωστό ως Haymet Rocks.

Δεν τελειώνει εδώ όμως η ιστορία. Το 2003 εμφανίστηκαν εντελώς διαφορετικές ιστορίες σχετικά με το νησί φάντασμα. Η πιο συνηθισμένη ιστορία ήταν ότι ήταν νότια και αρκετά κοντά στο νησί Μανγκάια και ότι αν ο καιρός ήταν καθαρός και η θάλασσα ήρεμη, το νησί φαινόταν στον ορίζοντα. Υποτίθεται ότι οι πρόγονοί αυτών ζουν στα νησιά Μανγκάια και Ραροτόνγκα έχουν επισκεφθεί τους ανθρώπους στο Tuanaki, οι οποίοι περιγράφονται ως πρόσφυγες που εγκατέλειψαν το Μανγκάια όταν έχασαν μια φυλετική σύγκρουση.


Sandy Island, Αυστραλία

Το Sandy Island είναι μάλλον διαφορετικό από ό,τι τα νησιά στους χάρτες πριν και κατά τη διάρκεια της Εποχής των Εξερευνήσεων, μιας και εμφανίστηκε στο Google Earth. Η πρώτη αναφορά για το νησί το τοποθετεί στον Ειρηνικό ωκεανό, έξω από τις ακτές της Νέας Καληδονίας, και ήταν από ένα φαλαινοθηρικό το 1876. Μέχρι το 1908, ήταν αρκετά επίσημο που εμφανίστηκε σε βρετανικούς χάρτες, αλλά μετά από αυτό, χάθηκε ξανά. Μέχρι τα 1970 δεν υπήρχε στους χάρτες και το 2013 εμφανίστηκε στο Google Earth...

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ βγήκαν προς αναζήτησή του, εκεί που έπρεπε να είναι -σύμφωνα με την Google-, για να βεβαιωθούν ότι πραγματικά δεν υπήρχε. Δεν βρήκαν τίποτα. Είναι σίγουρο ότι κατέληξε στο Google μέσα από μια σειρά λαθών από παλιούς, τυπωμένους χάρτες που μετατράπηκαν σε ψηφιακούς.


Θούλη, Βόρεια Ευρώπη

Η Θούλη είναι ίσως το πιο μεγάλο σε διάρκεια νησί φάντασμα. Αναφέρεται πρώτη φορά από το Έλληνα εξερευνητή Πυθέα τον Μασσαλιώτη (έμπορος, εξερευνητής και γεωγράφος από τη Μασσαλία της σημερινής Γαλλίας, γνωστός για το ταξίδι που πραγματοποίησε στις θάλασσες της βόρειας Ευρώπης) μεταξύ του 330 και του 320 π.Χ., στο έργο του Περί Ωκεανού (που έχει χαθεί). Υποτίθεται ότι έκανε ένα ταξίδι καθώς έψαχνε να βρει από που προέρχονται τα αγαθά στην Ελλάδα, αλλά και άλλοι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς διαπίστωσαν τις αξιώσεις του απίθανες.

Παρ' όλα αυτά, η Θούλη παρέμεινε δημοφιλής. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφερε ότι είναι ένα ταξίδι έξι ημερών βόρεια της Βρετανίας. Ειπώθηκε ότι βρίσκεται στις παρυφές του τότε γνωστού κόσμου, ένα μέρος όπου δεν υπάρχει βράδυ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και καθόλου φως της ημέρας κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ο Στράβων επαναλαμβάνει ορισμένους από τους ισχυρισμούς του Πυθέα ότι το νησί κατοικούνταν από ανθρώπους που ζούσαν με δημητριακά και μέλι. Υπάρχουν αναφορές για βαμμένους μπλε ανθρώπους, και μέχρι τον 12ο αιώνα, τους δόθηκε μια νέμεσις -μια φυλή πολύ μικρών ανθρώπων.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με το που ακριβώς βρίσκεται η Θούλη. Οι μπλε άνθρωποι που κατοικούσαν το νησί μπορεί να είναι Πίκτες (μια φυλετική συνομοσπονδία λαών που ζούσαν στην σημερινή ανατολική και βόρεια Σκωτία κατά τη διάρκεια της Ύστερης Εποχής του Σιδήρου και την Πρώιμη Μεσαιωνική περίοδο), και μπορεί να αναφέρεται στις Ορκάδες (Orkney, ένα αρχιπέλαγος -αποτελούμενο από περίπου 70 νησιά που κατοικούνται τα 19- κοντά στις βόρειες ακτές της Σκωτίας, από τις οποίες απέχει μόλις 16 χλμ, και νότια από τα νησιά Σέτλαντ) ή τα νησιά Σέτλαντ. Από τα τέλη του Μεσαίωνα μέχρι την Αναγέννηση, ο όρος χρησιμοποιούνταν για την Ισλανδία, και όταν ορισμένοι ειδικοί προσπάθησαν να μεταφράσουν τις αρχαίες συντεταγμένες της Θούλης στη σύγχρονη γεωγραφία, βρήκαν ότι ταίριαζαν με το νορβηγικό νησί Smola.

Η Θούλη χρησιμοποιήθηκε και από τους Ναζί αποκρυφιστές για να περιγράψουν τη γη όπου γεννήθηκε η Άρια φυλή.


Νέα Νότια Γροιλανδία, Ανταρκτική

Πολλά από αυτά τα νησιά φαντάσματα μπορούν να εξηγηθούν σαν ύφαλοι, αντικατοπτρισμοί, ή λάθη στους χάρτες. Αυτό που δεν είναι σίγουρο που βρίσκεται είναι η Νέα Νότια Γροιλανδία, αλλά είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει.

Υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκε από τον Μπεντζαμίν Μορέλ (Benjamin Morrell) και το πρόβλημα με τον Μορέλ είναι ότι στον καπετάνιο άρεσε να λέει ιστορίες. Ήταν καλός σ' αυτό, όμως, και αυτό είναι ακόμη υπό συζήτηση, το πόσα δηλαδή απ' όσα έγραψε και ισχυρίστηκε ήταν αλήθεια. Τα ημερολόγια του είναι γεμάτα με παραδοξότητες, όπου περιγράφει ιδιαίτερα μεγάλες διαδρομές μέσα σε λίγες παραγράφους, ενώ ισχυρίζεται ότι έπλεε σε φαινομενικά απίστευτα παγωμένα νερά στον ωκεανό, και κατά καιρούς, αναφέρει θέσεις που ήταν πολλά μίλια μέσα στο εσωτερικό.

Κατέγραψε την ύπαρξη ενός νησιού μήκους 400 μιλίων στα νερά της Ανταρκτικής. Γράφει για απόκρημνα βράχια και προσφέρει και άλλες λεπτομέρειες που έχουν εντυπωσιακή ομοιότητα με όσα είχαν ήδη πει άλλοι εξερευνητές για την Ανταρκτική -μόνο που αυτός αναφέρεται σε ένα νησί.

Υπάρχουν και άλλες αναφορές για τη Νέα Νότια Γροιλανδία, από τον συνάδελφό του Μορέλ, καπετάνιο Robert Johnson. Ενώ ο Μορέλ περιγράφει ένα νησί, είναι αδύνατο να πει κανείς τι περιγράφει ο Johnson στα ημερολόγια του, κάτι που μάλλον είναι η χερσόνησος της Ανταρκτικής και όχι κάποιο νησί.


Rupes Nigra

Το Rupes Nigra ήταν ένα νησί στον μαγνητικό βορρά και βρέθηκε σε έναν χάρτη του Γεράρδου Μερκάτορ τον 16ο αιώνα.

Το νησί φάντασμα περιγράφτηκε ίσως πιο εύστοχα ως ένα τεράστιο μαύρο βουνό, εξ ολοκλήρου από ένα μαγνητικό υλικό που προσέλκυε τις βελόνες των πυξίδων από όλο τον κόσμο. Το βουνό, το οποίο κατοικείται από μια φυλή πυγμαίων, ήταν στο κέντρο μιας λίμνης που τροφοδοτούνταν από τέσσερα ορμητικά ποτάμια και δημιουργούσε μια δίνη στη βάση του. Ήταν θανατηφόρο μέρος για οποιονδήποτε, σύμφωνα με την ιστορία. Ο ίδιος ο Βασιλιάς Αρθούρος φημολογείται ότι είχε στείλει 4.000 άνδρες για να εξερευνήσουν το βουνό, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους στη δίνη.

Ο χάρτης και -και οι ιστορίες– προήλθαν από το βιβλίο Inventio Fortunatae. Το βιβλίο, γραμμένο από έναν φραγκισκανό μοναχό κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Εδουάρδου Γ', περιγράφει λεπτομερώς τα δήθεν ταξίδια του μοναχού μέσα από τα βορειότερα εδάφη του κόσμου. Το Inventio Fortunatae έχει χαθεί πλήρως, αλλά πολλές ιστορίες από τις σελίδες του καταγράφηκαν το 1364.

Όμως, παρά το ότι το βιβλίο χάθηκε, διάφορα αποσπάσματα από τις ιστορίες του διατηρήθηκαν σε μια επιστολή του χαρτογράφου Μερκατόρ και του Άγγλου μαθηματικόού Τζον Ντι, ενός παράξενου ανθρώπου που υπηρέτησε ως μύστης και σύμβουλος της Βασίλισσας Ελισάβετ. Οι ιστορίες χρησιμοποιήθηκαν στην προσπάθειά του να πείσει τη βασίλισσα να διερευνήσει αυτά τα βόρεια σύνορα και να δημιουργήσει μια "Βρετανική Αυτοκρατορία" που θα εκτεινόταν σε όλο τον Βόρειο Πόλο, μέχρι το Rupes Nigra...