Η γεωγραφική απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τη βόρεια Λιβύη δεν είναι μεγάλη – μερικά εκατοντάδες χιλιόμετρα.
Ωστόσο, η έκθεση της Αθήνας στον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται στην περιοχή ήταν περιορισμένη.
Όπως αναφέρει το Al Jazeera, η βοήθεια της Ελλάδας περιορίστηκε στην υποδοχή κάποιων μεταναστών από τη Λιβύη (που έστειλαν στα μέρη μας λαθρέμποροι μέσω Κρήτης), ενώ η εμπλοκή της έφτασε μόνο μέχρι το βομβαρδισμό ενός ελληνικού δεξαμενόπλοιου που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι της Λιβύης. Τώρα, δεκάδες χιλιάδες Σύροι εισρέουν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας.
«Αυτό έχει προκαλέσει εθνικό πανικό και πολλά σκανδαλοθηρικά ΜΜΕ έχουν επικεντρωθεί στο κίνδυνο ότι μέσα στους μετανάστες ενδέχεται να υπάρχουν και τζιχαντιστές που θα προσπαθήσουν να καταλήξουν στην Κρήτη – εκεί όπου βρίσκεται μια βάση «κλειδί» του ΝΑΤΟ. Αυτοί οι φόβοι οδήγησαν την ΕΕ -εν μέσω έντονων επικρίσεων- να σχεδιάσει μια στρατιωτική εκστρατεία», αναφέρει το άρθρο που υπογράφει ο δημοσιογράφος Ιάσων Αθανασιάδης.
Λίγα κοινά στοιχεία
Στη συνέχεια, γίνεται μια ιστορική, κοινωνική και πολιτική σύγκριση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Λιβύη, στην οποία καταδεικνύεται η διαφορετικότητά τους. Ωστόσο, υπάρχει και μια σειρά από κοινωνικές και ιστορικές ομοιότητες που συνέβαλαν στη διαμόρφωση των πολιτισμών τους.
Η θρησκεία, το αίσθημα υπεροψίας και η γλώσσα είναι κάποια από αυτά που διαμόρφωσαν τους δύο λαούς. Παράλληλα, ήταν χώρες που δέχθηκαν ξένες επεμβάσεις που τους απελευθέρωσαν από αυταρχικά καθεστώτα, καλλιεργήθηκε μια κατάσταση στην οποία λειτούργησαν ως »ευνοημένα παιδιά», ενώ η μελλοντική ανάπτυξή τους εμφανίζεται καχεκτική.
Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι καθόλα ορθόδοξη χώρα και η Λιβύη μια σουνιστική μουσουλμανική χώρα και στις δύο περιπτώσεις η θρησκευτικότητα είναι ισχυρή με αποτέλεσμα να διαμορφώνει κοινωνικά μοτίβα που εμποδίζουν τη συμμετοχή σε μια δυτικού τύπου νεωτερικότητα.
Το 2011 που η Ελλάδα έμπαινε στη δίνη της οικονομικής κρίσης, η Λιβύη με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ απελευθερωνόταν από ένα δικτατορικό καθεστώς κάτι που έδωσε την ελπίδα στη χώρα ότι θα καταφέρει να διαμορφώσει μια δυτικού τύπου συνταγματική δημοκρατία.
Ωστόσο, αμφότερες οι χώρες το μόνο που κατάφεραν ήταν να προωθήσουν ανεύθυνες και δημοσιονομικά σπάταλες πολιτικές και κάποια συστήματα πατρωνίας. Στην περίπτωση της Λιβύης, οι πολιτοφύλακες πήραν την εξουσία στα χέρια τους και βύθισαν τη χώρα στο χάος.
Από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, έως τους δύο παγκόσμιους πολέμους, οι ιστορικές συνθήκες έχουν φέρει τις δύο χώρες πολύ κοντά. Στην παρούσα συγκυρία, η οικονομική ανάπτυξη δέχεται την επίθεση των πολιτιστικών εντάσεων έτσι όπως εκδηλώνονται στην Ουκρανία ή τα Βαλκάνια, ενώ δεν είναι αμελητέα η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ πρόσφατα ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, έκανε λόγο ανοιχτά για τους κινδύνους ιδεολογικής ή πολιτικής μετάδοσης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.
Το άρθρο σημειώνει πως το κύμα των μεταναστών και το χάος που προκαλείται, απειλεί να κατακλύσει την Ελλάδα. Από την άλλη, η Λιβύη έχει να ασχοληθεί και με τον τουρκικό παράγοντα και την παρέβασή του στη Συρία. Κάτι που μπορεί να εντείνει το μεταναστευτικό πρόβλημα σε όλο το Αιγαίο.
Η Λιβύη είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ της ευρύτερης αποσταθεροποίησης στην περιοχή, αλλά είναι και ένα προειδοποιητικό σημάδι για την βόρεια γείτονά της, την Ελλάδα, που κινδυνεύει να γίνει το πρώτο αποτυχημένο ευρωπαϊκό κράτος.
iefimerida.
