Στη ταινία του Clint Eastwood με τίτλο «Hereafter», ο Matt Damon πρωταγωνιστεί στο ρόλο του George, ενός άντρα που μπορεί να επικοινωνήσει με φαντάσματα.
Ο George, έχοντας αποσυρθεί από το επάγγελμα της επικοινωνίας με τους νεκρούς (που αποκαλεί το χάρισμά του ως κατάρα και όχι ως ευλογία) επιστρέφει απρόθυμα στη δουλειά αυτή και αναλαμβάνει να κάνει το διάμεσο για ανθρώπους που έχασαν πρόσφατα τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Άνθρωποι από όλους σχεδόν τους πολιτισμούς πίστευαν για καιρό ότι είναι δυνατή η επικοινωνία με τους νεκρούς και υπάρχουν πολλές αναφορές για ανθρώπους που ισχυρίστηκαν ότι μπορούσαν να μιλήσουν με όσους είχαν φύγει από τη ζωή. Τα φαντάσματα και η επικοινωνία με πνεύματα αποτελούν σύνηθες αντικείμενο στη λογοτεχνία, όπως επίσης στη μυθολογία, στη Βίβλο ή στα έργα του Shakespeare.
Στη βικτωριανή Αγγλία ήταν της μόδας σε πολλούς κύκλους να κάνουν σεάνς, να χρησιμοποιούν πίνακες Ouija, τραπέζια με τρία πόδια, κεριά και άλλα εργαλεία για να επικοινωνήσουν με τους πεθαμένους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η πεποίθηση για τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους νεκρούς αυξήθηκε δραματικά το 1800 μαζί με την άνοδο του Πνευματισμού, που ξεκίνησε ως θρησκεία από δύο νεαρές αδελφές στο Hydesville της Νέας Υόρκης, οι οποίες ισχυρίζονταν ότι επικοινωνούσαν με πνεύματα. Παρά το γεγονός ότι οι αδελφές στη συνέχεια παραδέχτηκαν πως προσποιούνταν ότι λάμβαναν μηνύματα από τους πεθαμένους, η θρησκεία, στη δημιουργία της οποίας συντέλεσαν, άκμασε και απέκτησε πάνω από οκτώ εκατομμύρια οπαδούς μέχρι το 1900.
Για πάνω από έναν αιώνα πολλά διάμεσα συνελήφθησαν όταν προσποιούνταν ότι επικοινωνούσαν με πνεύματα. Ο Harry Houdini απεκάλυψε πολλούς ψυχικούς που έκαναν απάτες και χρησιμοποιούσαν τρικ για να πείσουν ευαίσθητους ανθρώπους ότι στην πραγματικότητα δέχονταν μηνύματα από πνεύματα. Είτε αληθινά είτε ψεύτικα, τα μηνύματα που υποτιθέμενα μεταβιβάζονταν από το μεγάλο υπερπέραν άλλαξαν δραματικά με το πέρασμα του χρόνου. Πριν από έναν αιώνα, τα διάμεσα που ισχυρίζονταν ότι ήταν σε επαφή με τα πνεύματα κατά τη διάρκεια πνευματιστικών συγκεντρώσεων θα έγραφαν σελίδες και σελίδες αυτόματης γραφής με χέρια που υποτίθεται ότι οδηγούνταν από φαντάσματα για να μεταδώσουν μακροσκελή χειρόγραφα μηνύματα.
Περιέργως, έκτοτε τα φαντάσματα φαίνεται ότι έχασαν την προθυμία ή τη δυνατότητά τους να γράφουν, η ακόμα και να επικοινωνούν αποτελεσματικά. Σε μεταγενέστερες εποχές φαίνεται ότι προτιμούν το παιχνίδι της μαντικής, προσφέροντας διφορούμενες και ασαφείς πληροφορίες σε ερωτήσεις που θέτουν τα διάμεσα και είναι του τύπου: «νιώθω την παρουσία κάποιου που το όνομά του αρχίζει από Μ ή από Γ, υπάρχει κανείς που ξέρει το όνομα αυτό; Κάποιος πατέρας, μια πατρική φιγούρα ίσως; Σας έδωσε τίποτε ιδιαίτερο για να τον θυμάστε, κάτι μικρό;», κ.λπ.
Αν η επικοινωνία με τα πνεύματα ήταν αληθινή, θα υπέθετε κανείς ότι οι αμέτρητες ανθρωποκτονίες και εξαφανίσεις θα επιλύονταν εύκολα με την επικοινωνία με τους νεκρούς και τη λήψη συγκεκριμένων ενοχοποιητικών στοιχείων αναφορικά με τις συνθήκες του θανάτου των δολοφονηθέντων προσώπων.
Στην ταινία «Hereafter» ο George επανειλημμένως βλέπει το χάρισμά του ως κατάρα. Αλλά στην πραγματικότητα, όσοι ισχυρίζονται ότι είναι ψυχικά διάμεσα εκμεταλλεύονται με απληστία την «κατάρα» τους, αποκομίζοντας εκατομμύρια δολαρίων σε συμφωνίες για συγγραφή βιβλίων, σε παραστάσεις, ιδιωτικές επικοινωνίες και τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Αλλά οι δυνάμεις τους ποτέ δεν αποδείχθηκαν κάτω από ελεγχόμενες επιστημονικές συνθήκες και οι αναφορές επιτυχίας τους είναι περιστασιακές στην καλύτερη περίπτωση. Σε μια περίπτωση που συνέβη το 2002, η Browne, μια τακτική θαμώνας της εκπομπής «Montel Williams», είπε στους γονείς ενός παιδιού που είχε εξαφανιστεί (Shawn Hornbeck) πως ο γιος τους είχε πεθάνει. Το σώμα του, είπε, θα βρισκόταν σε μια δασώδη περιοχή δίπλα σε δύο μεγάλους ογκόλιθους και είχε απαχθεί από έναν πολύ ψηλό σκουρόχρωμο άντρα με ράστα στα μαλλιά. Στην πραγματικότητα, ο Hornbeck και άλλο ένα αγόρι βρέθηκαν ζωντανοί μετά από πέντε χρόνια στο σπίτι ενός καυκάσιου άντρα που δεν είχε ράστα, έμενε στο Μισούρι, λεγόταν Michael Devlin και τα είχε απαγάγει.
Υπάρχουν ακόμα και ολόκληρες πόλεις όπου οι κάτοικοί τους ισχυρίζονται ότι λαμβάνουν μηνύματα από νεκρούς. Για παράδειγμα, κάθε χρόνο πάνω από 20,000 άνθρωποι επισκέπτονται την πνευματιστική κοινότητα της Νέας Υόρκης Lily Dale, όπου αρκετά διάμεσα προσφέρουν τις ψυχικές υπηρεσίες τους σε τουρίστες.
Παρά τις μακρόχρονες έρευνες, η επιστήμη δεν έχει ακόμα επικυρώσει τη μεταθανάτιο ζωή, τα φαντάσματα και τις ψυχικές δυνάμεις. Βέβαια, το να μιλάει κανείς στους νεκρούς δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, αλλά το να πάρεις απάντηση από αυτούς είναι το πραγματικά δύσκολο. Ο Shakespeare είχε τονίσει το παραπάνω στο πρώτο μέρος του «Ερρίκος ο Τέταρτος» όταν ο Glendower ισχυρίζεται ότι έχει ψυχικές ικανότητες: «Μπορώ να καλέσω πνεύματα από το άπειρο βάθος», δηλώνει και ο ξάδελφος του, Hotspur, απαντάει, «Αυτό το κάνω κι εγώ και κάθε άνθρωπος. Αλλά έρχονται όταν τους καλείς;»
Μετάφραση - Απόδοση: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.
