Του Adam Grey (Faith & Heritage) / ΚΟ
“I'm dreaming of a white christmas, / Just like the ones I used to know…”, λέει το γνωστό τραγούδι. Εγώ ονειρεύομαι Λευκά Χριστούγεννα όπως εκείνα που ήξεραν οι παππούδες μας. Ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος.
Η δικιά μας η γενιά δεν έζησε τα Χριστούγεννα, που πολλοί παραδοσιακοί Χριστιανοί θυμούνται. Είμαστε πολλοί νέοι για να γνωρίζουμε πώς ήταν να περπατάς στο δρόμο και να παίζεις χιονοπόλεμο με τους γείτονες, χωρίς να φοβάσαι ότι οι θα εμφανιστούν αστυνομικοί ή θα μπλεχτούν οι φυλετικές σχέσεις.
Εμείς γνωρίσαμε τα Χριστούγεννα των γονιών μας με τις χολιγουντιανές ταινίες που γελοιοποιούσαν τις εορτές των Χριστουγέννων. Μεγαλώσαμε στην ειρωνική και μετα-ειρωνική Αμερική όπου τα πάντα επικρίνονται, χλευάζονται και δεν υπάρχει τίποτα ιερό, ούτε καν ο γεννηθείς Χριστός. «Καλλιτέχνες» καλά χρηματοδοτούμενοι προσβάλλουν βάναυσα μέσα από τις τηλεοράσεις τον Χριστό και την χριστιανική πίστη, όπως ο «κωμικός» (((Larry David))) που ουρούσε μια εικόνα με τον Χριστό μέσα στην τουαλέτα. Η Αμερική μας είναι αυτή στην οποία ο καταναλωτισμός, τα πορνογραφικά κοσμικά «εορταστικάshow», το μπάσκετ NBA και οι μακριές ουρές στο γραφείο επιστροφών στις 26 Δεκεμβρίου σηματοδοτούν την εποχή των Χριστουγέννων.
Βασικά είμαστε η γενιά του Home Alone. Είμαστε το παιδί που έμεινε πίσω - ξεχασμένο - ενώ ο υπόλοιπος παγκόσμιος πληθυσμός έτρεξε στον επόμενο παγκοσμιοποιημένο, καταναλωτικό, άθεό του προορισμό. Σε αντίθεση με τη διάσημη ταινία με τον Macaulay Culkin, όμως, δεν υπάρχει καμία μαμά ή μπαμπάς που θα μας θυμηθεί και θα έρθει να μας σώσει. Δεν υπάρχει καμία μητέρα που λόγω της μητρικής της αγάπης θα διακινδυνεύσει τη ζωή της για να ανατρέψει ένα φοβερό λάθος που εκείνη και οι άλλοι συγγενείς μας διέπραξαν εναντίον μας. Είμαστε οι ξεχασμένοι άνθρωποι, ένα έθνος και μια φυλήαναλώσιμων, ανταλλάξιμων και ακόμη και deplorable (ελεεινών) ανθρώπων.
Όπως ο ήρωας αυτής της ταινίας, θα πρέπει να φροντίσουμε εμείς για τον εαυτό μας. Πολλοί από εμάς έχουμε την ίδια εμπειρία της μετάβασης μέσα από τα ίδια στάδια αφύπνισης που πέρασε οKevin McCallister. Πρώτα απλά αποπροσανατολιστήκαμε. Ο Kevin είχε πάει για ύπνο μια νύχτα και περίμενε να τον ξυπνήσει η οικογένειά του για να πάνε οικογενειακές διακοπές στη Γαλλία. Ωστόσο, η υπόλοιπη οικογένεια εγκατέλειψε τον Κέβιν. Ξύπνησε χωρίς να ξέρει πού ήταν όλοι τους. Ομοίως, στη ζωή συνειδητοποιούμε ότι είμαστε μόνοι, ακόμη και όταν βρισκόμαστε μέσα σε πλήθος. Πολύ συχνά, δεν υπάρχει κανένας στο πλευρό μας, ακόμη και εκείνοι που ξέρουν καλύτερα και είναι υποχρεωμένοι να έρθουν στο πλευρό μας εξαιτίας του ίδιου ονόματος που έχουμε, του ίδιου αίματος που έχουμε ή της ίδιας πίστης που μοιραζόμαστε.
Ο Κέβιν γνώρισε μεγάλο ανταγωνισμό και από τους συγγενείς του. Έτσι, μόλις αποδέχτηκε ότι ήταν μόνος στο σπίτι, ενθουσιάστηκε. Τελικά θα μπορούσε να κάνει πράγματα με τον δικό του τρόπο! Πήδησε στο κρεβάτι, έφαγε παγωτό, κοίταξε ταινίες τις οποίες δεν του επιτρεπόταν να δει. Πολλοί από εμάς που ξυπνήσαμε πρόσφατα μακαρίσαμε τους εαυτούς μας όταν συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είμαστε αποδεκτοί και σεβαστοί στους πολιτικά ορθούς κανόνες του παγκόσμιου συστήματος. Και έτσι για κάποιο διάστημα μας άρεσε να βγάζουμε την γλώσσα στο φεμινισμό, την πολυπολιτισμικότητα, τον πασιφισμό και τη ψευτο-θρησκεία του συμβιβασμού.
Ωστόσο, η εποχή αυτή κάποια στιγμή τελειώνει. Όπως ο Κέβιν, διαπιστώνουμε ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από μια εξέγερση ενάντια σε ένα εκφυλισμένο σύστημα. Στη συνέχεια έρχεται η πραγματική δουλειά, όπως το να μάθουμε πώς να φροντίζουμε τους εαυτούς μας, να διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας και να αλληλεπιδράμε με άλλους ανθρώπους με τρόπο που θα οδηγήσει σε αμοιβαία ικανοποιητικές σχέσεις. Για τον Kevinαυτό σήμαινε να πηγαίνει στο παντοπωλείο, να μάθει να μαγειρεύει και να μεταμορφώνεται από ένα παιδί που ποτέ δεν ήθελε να κάνει μπάνιο σε έναν νεαρό άνδρα που υπερηφανεύεται για την εμφάνιση και την μυρωδιά του.
Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε τις απειλές που υπάρχουν γύρω μας. Όπως και ο Κέβιν, προσπαθήσαμε συχνά να αποφύγουμε αυτές τις απειλές ή να κάνουμε διάλογο μαζί τους, αλλά απογοητευτήκαμε καθώς καταλάβαμε ότι αυτό που επιδιώκουν είναι να κατακτήσουν εμάς και το πατρικό μας σπίτι. Ως εκ τούτου, όπως και ο Κέβιν, αναγκαστήκαμε να έρθουμε σε μια αποφασιστική αντιπαράθεση με αυτές τις απειλές. Χρησιμοποιούμε ό, τι έχουμε στη διάθεσή μας - στην περίπτωση του Κέβιν ήταν ένα πιστόλι ΒΒ, δοχεία βαφής σε σχοινιά, στρατηγικά τοποθετημένα καρφιά και πίσσα, διάφορα ηλεκτρικά εργαλεία, μια τρομακτική ταραντούλα και πολλά άλλα. Δεν έχουμε όλα τα χρήματα, την εξουσία ή τις διασυνδέσεις που έχουν οι εχθροί μας. Αλλά και πάλι, ούτε ο Κέβιν τα είχε.
Και ο Κέβιν κέρδισε.
Για να μην σας πως όλη την ταινία, δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Εάν δεν έχετε δει το Home Alone, είναι μια φιλική προς την οικογένεια και «καθαρή» ταινία (εκτός από ελάχιστα σημεία), που επικεντρώνεται σε καρτουνίστικες βιαιοπραγίες παρά σε πραγματικούς κινδύνους. Το Home Alone2: Lost in New York είναι μια άλλη καλή ιστορία και για όλη την οικογένεια.
Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ ημών και του Kevin είναι ότι δεν έχουμε κανένα ειδυλλιακό αμερικάνικο προάστιο του 1980 σαν σπίτι μας να επιστρέψουμε. Ό,τι ωραίο έχει απομείνει εξαφανίζεται χάρη στις κυβερνητικές πολιτικές στέγασης και επανένταξης τριτοκοσμικών εισβολέων σε πόλεις και χωριουδάκια, από το Maineμέχρι την Αϊόβα και τη Μοντάνα. Η μαμά μας δεν πρόκειται να πηδήσει σε ένα φορτηγό με μια μπάντα polka για να έρθει να μας σώσει. Η μαμά μας η «Δημοκρατία» είναι είτε νεκρή είτε πολύ απασχολημένη, στο να ανατρέφει τον υιοθετημένο μας "αδελφό" από την Σομαλία, ώστε να νοιαστεί για μας. Δεν ενδιαφέρεται για το τι ο «αδελφός μας» κάνει στην βιολογική μας αδελφή ή το γεγονός ότι ποτέ δεν θα έχουμε ένα δικό μας σπίτι εκτός αν γίνουν κάποιες μεγάλες αλλαγές.
Είμαστε ο Kevin McCallister. Εάν θέλουμε να έχουμε Λευκά Χριστούγεννα για εμάς ή τους απογόνους μας, θα πρέπει να κερδίσουμε αυτή τη μάχη. Ακριβώς όπως ο Κέβιν στο Home Alone, έχουμε τον Θεό στο πλευρό μας. Όπως ο Κέβιν, έχουμε απέναντί μας μια συμμαχία Ιουδαίων και εθνικών που θέλουν να μας ληστέψουν τη χαρά των Χριστουγέννων μας. Όπως και ο Kevin, το κίνητρό μας είναι ηθικό, στερεό και βασίζεται σε ένα απλό γεγονός. "Αυτό είναι το σπίτι μου. Πρέπει να το υπερασπιστώ".
ΚΟ / πηγή
