Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩΠΗΣ και αιματηρή ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ! Γιατί Σόιμπλε και ΗΠΑ θέλουν Ελλάδα, Πορτογαλία Ιρλανδία και Ηνωμένο Βασίλειο εκτός

Ένα τρομακτικό σενάριο για την Ελλάδα που αφορά στην κατάργηση (στην ουσία) της Συνθήκης της Λωζάνης βρίσκεται σε εξέλιξη. Το επιθυμούν τόσο η Γερμανία όσο και (κυρίως) οι ΗΠΑ. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να λάβει σάρκα και οστά όσο η Ελλάδα βρίσκεται
στην ευρωζώνη αλλά και στην Ε.Ε. Η Ελλάδα πρέπει να αναγκασθεί να φύγει από την Ευρωπαική Ενωση και στην συνέχεια να απωλέσει μέρος της επικράτειάς της προς όφελος της Τουρκίας η οποία με την σειρά της θα έχει κι αυτή απώλειες εδαφών με την δημιουργία και αναγνώριση του Κουρδικού Κράτους και όχι μόνο. Γι΄αυτό και ο Σόιμπλε σε ανοιχτή γραμμή με το ΔΝΤ πιέζουν για αδυσώπητα σκληρά νέα μέτρα ώστε να εξαναγκασθεί η Ελλάδα να ζητήσει η ίδια να εγκαταλείψει την Ευρώπη. Το σενάριο της σχεδόν βίαιης αλλαγής των συνόρων είναι στο τραπέζι γι΄αυτό και ο Ερντογάν επιχειρεί να προετοιμάσει ψυχολογικά τους Ελληνες πολίτες για τις απώλειες.

Δεν ξύπνησε ξαφνικά ο Ερντογάν ένα πρωί για να θέσει θέμα Συνθήκης της Λωζάνης. Οπως επίσης και η ανοχή που δείχνουν οι ισχυροί του πλανήτη στον Ερντογάν είναι σχεδόν ανεξήγητη για τον κοινό νου, όχι όμως για όσους σχεδιάζουν τις αλλαγές στον παγκόσμιο χάρτη.

Οπως  σημείωνε το “Κουρδιστό Πορτοκάλι” σε παλαιότερη ανάρτησή :

-Η επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα αφορούσε στην Αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης! 

Αυτή είναι η αποκάλυψη-βόμβα που έκανε o Διεθνολόγος και Γεωστρατηγικός Αναλυτής κ. Βασίλης Κοψαχείλης διαρκούσης της επίσκεψης του Αμερικανού Προέδρου. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν την Αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης γιατί είναι εναντίον τον συμφερόντων τους μια και-σύμφωνα με τον κ. Β. Κοψαχείλη-εξέφραζε τα συμφέροντα των Αγγλο -Γάλλων της εποχής και όχι τα Αμερικανικά!!!

 Aυτή η απαίτηση του Μπαράκ Ομπάμα έκανε ψυχολογικά σμπαράλια τον Ελληνα πρωθυπουργό-όπως τον βλέπαμε στις φωτογραφίες και τα VIDEO. Ο Τσίπρας άλλωσε είναι πλέον ένας αδύναμος πρωθυπουργός πάνω στον οποίο θέλουν να φορτώσουν πάσης φύσεως υποχωρήσεις στα όρια της Εθνικής Μειοδοσίας!

H εκλογή μάλιστα του Ντόναλντ Τραμπ στο ύπατο αξίωμα και η πρόσβαση που διαθέτει ο Ερντογάν στα Γεράκια-συμβούλους του νέου πλανητράρχη δυσχεραίνει ακόμη πιο πολύ την δεινή θέση της χώρας μας.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πλέον ανοιχτά θέμα απώλειας εδαφών_δείτε τι γίνεται σε Σάμο και Χίο με τους πρόσφυγες. Οσο αφορά τις ευθύνες των μνημονιακών πρωθυπουργών για την μη έγκαιρη έξοδό μας από τα Μνημόνια αγγίζουν πλέον τα όρια της Εθνικής Προδοσίας!

 Λίγα 24ωρα μετά την επίσκεψη Ομπάμα έρχεται ο Ταγίπ Ερντογάν να ανοίξει με τον πιο επίσημο τρόπο κι αυτός με τη σειρά του θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης!

-H Λωζάνη δεν είναι ιερό κείμενο, θα την συζητήσουμε, θα εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε κάτι καλύτερο!!!, είπε ο Ερντογάν σε συνεδρίαση του νέου Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας.

Δείτε τώρα την ανάλυση-βόμβα του κ. Βασίλη Κοψαχείλη:

Η συνέντευξη στην «Καθημερινή της Κυριακής», του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, είναι αποκαλυπτική των πραγματικών προθέσεων της επίσκεψής του στη χώρα μας. Η επίσκεψη του Αμερικανού Πρόεδρου αφορά ευθέως συζητήσεις για το σχέδιο αναθεώρησης της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης του 1923. 

Οπως έχω γράψει και στο παρελθόν, η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης του 1923 εξέφραζε τα συμφέροντα των Αγγλο -Γάλλων της εποχής και όχι τα Αμερικανικά. Ομοίως, μετά την κρίση του Σουέζ (1956-57) και την ανάληψη της ηγεσίας της περιοχής από τους Αμερικανούς με το Δόγμα Αιζενχάουερ, δεν εκφράστηκε τότε μια νέα Αμερικανική τάξη πραγμάτων στην περιοχή, αλλά απλά οι ΗΠΑ κληρονόμησαν την Αγγλο-Γαλλική πρόταση που είχε σφραγιστεί με την Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης. Με την «Αραβική Άνοιξη» του 2010-2012 οι ΗΠΑ επιχείρησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν μια νέα, δική τους αυτή τη φορά, τάξη πραγμάτων στην περιοχή, πριν αποχωρήσουν από εκεί ως φυσική παρουσία αλλά όχι ως συμφέροντα. 

Σήμερα, με αφορμή το ενεργειακό ενδιαφέρον της Ανατολικής Μεσογείου και την αποδοχή ενός κάκιστου ξαναζεσταμένου Σχεδίου Ανάν ως βάση συζήτησης για την επίλυση του Κυπριακού, ο κ. Ομπάμα έρχεται στην Αθήνα να στείλει το μήνυμα ότι χωρίς την ικανοποίηση των συμφερόντων της Τουρκίας στην περιοχή, ειρήνη και σταθερότητα δεν θα υπάρξει, και προς τούτο κοιτάξτε τι έγινε στη Μεσοποταμία. Ελπίζει ότι μπροστά στον κίνδυνο της συνολικής αποσταθεροποίησης, η Ελλάδα θα υποχωρήσει στους πολυεπίπεδους Τουρκικούς εκβιασμούς, ομοίως θα πράξει και η Κύπρος, θα ασκηθεί πίεση από Ισραήλ και Αίγυπτο προς Ελλάδα και Κύπρο διότι διακυβεύονται δικά τους ζωτικά ενεργειακά συμφέροντα και τέλος θα μας πιέσουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για να μην χρειαστεί να ξεβολευτούν από τον βαθύ ύπνο στον οποίο, τουλάχιστο γεωπολιτικά, βρίσκονται. 
Τα όσα έρχεται να μας πει, αφορούν τη συνέχεια των όσων έγιναν και πρόκειτε να γίνουν στη Μεσοποταμία. Με την δημιουργία Αυτόνομης Κουρδικής Περιοχής στο Ιράκ το 2005, οι ΗΠΑ πρώτες έβαλαν το πρώτο καρφί στο φέρετρο της Συνθήκης της Λωζάνης. Και στους σχεδιασμούς τους, η μετα-Λωζάνη Τουρκία έχει ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης, τόσο ισχυρής ώστε να εκλαμβάνεται από Ρωσία και Γερμανία ώς αντίπαλος και όχι ως γεωστρατηγικό τους υποχείριο. Ελπίζουν πως σταδιακά θα υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων των τριών μεταξύ τους, κατάσταση που θα τους φθείρει ανεπανόρθωτα χωρίς οι ΗΠΑ να έχουν ξοδέψει ένα δολάριο ή να έχουν ρίξει μια σφαίρα! 
Σε αντάλλαγμα θα πάρουμε υποσχέσεις! Την Κύπρο την φλερτάρουν εδώ και καιρό με το όνειρο ότι μετά τη λύση θα γίνει ένας παράδεισος πλούτου και ευημερίας. 
Σε εμάς το παραμύθι έχει τίτλο «κούρεμα χρέους»! Τελικά η Αμερικανική πολιτική έχει συνέχεια! Ο απερχόμενος Αμερικανός Πρόεδρος έρχεται φιλικά να μας προειδοποιήσει.Μετά θα μεταβεί στο Βερολίνο να προειδοποιήσει την Άγκελα Μέρκελ, η οποία πολύ καθυστερημένα κατάλαβε τι ακριβώς συμβαίνει και πόσα τραγικά λάθη έκανε. Μένει να δούμε τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια…

ΠΩΣ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΧΕΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

ΕΡΩΤΗΣΗ> Ο Tούρκος πρόεδρος έχει αμφισβητήσει ορισμένες από τις διεθνείς συνθήκες που έχουν διασφαλίσει την ειρήνη στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο εδώ και πολλές δεκαετίες. Ποια είναι η άποψή σας για το θέμα και μπορούν να διαδραματίσουν οι ΗΠΑ έναν ρόλο ώστε να διατηρηθεί η σταθερότητα στην περιοχή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΜΠΑΜΑ: Παρά τις τρέχουσες προκλήσεις στη Μέση Ανατολή, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ αποτελούν εξαιρετικά σημαντικές δυνάμεις για τη διασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας. Ενα σημαντικό μέρος αυτού που μετασχημάτισε την Ευρώπη, μια ήπειρο που κάποτε υπέφερε από τον πόλεμο, σε μια ζώνη ειρήνης και ευημερίας είναι ότι αγκάλιασε τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, την οικονομική ελευθερία, τον πλουραλισμό και ένα σύστημα κανόνων βασισμένο στη συλλογική δράση. Η Ευρώπη δείχνει ότι αγκαλιάζοντας αυτές τις αξίες και πρακτικές πρώην αντίπαλοι, μπορούν να γίνουν καλοί γείτονες και ισχυροί εμπορικοί εταίροι, και ότι μια ήπειρος που κάποτε καταστρεφόταν από τις συγκρούσεις, μπορεί να κινηθεί προς τα εμπρός μέσω της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας.

Η πρόοδος της Ευρώπης υπογραμμίζει, επίσης, το γεγονός ότι η ευημερία και η ανάπτυξη ανθούν σε διαφανή, προβλέψιμα, σταθερά περιβάλλοντα, όπου η ισχύς των νόμων προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα και παρέχει στους τοπικούς επιχειρηματίες την εμπιστοσύνη που χρειάζονται για να αναπτυχθούν και στις ξένες επιχειρήσεις την αίσθηση της ασφάλειας που κρίνουν απαραίτητη για να επενδύσουν. Οι ΗΠΑ μοιράζονται αυτές τις αξίες και είναι δεσμευμένες να διαδραματίζουν έναν ηγετικό ρόλο που θα διασφαλίζει ότι η Ευρώπη, στο σύνολό της, παραμένει ελεύθερη και σε καθεστώς ειρήνης. Μπροστά σε διακρατικές προκλήσεις, όπως η μετανάστευση, ο εξτρεμισμός και η οικονομική αποδιάρθρωση, η μεγαλύτερη ευκαιρία μας για πρόοδο είναι να αντισταθούμε στην τάση να γίνουμε εσωστρεφείς και αντίθετα να ενισχύσουμε εκ νέου τις κοινές μας αξίες και να εργαστούμε από κοινού ώστε να διασφαλίσουμε ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί μας θεσμοί αποδίδουν την ασφάλεια και την ευημερία που οι λαοί μας αξίζουν.

O ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ

Θέμα επαναδιαπραγμάτευσης της Συνθήκης της Λωζάνης λοιπόν έφτασε να θέσει -για πρώτη φορά- ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο και κλιμακώνοντας ταυτόχρονα τις προκλητικές του δηλώσεις του τελευταίου διαστήματος, ο Ερντογάν σημείωσε ότι η Συνθήκη της Λωζάνης δεν είναι ούτε ιερό κείμενο, ούτε ιερό βιβλίο, οπότε το περιεχόμενό της πρέπει να ξανασυζητηθεί.

Οπως αναφέρει η ιστοσελίδα “A Haber” ο Τούρκος Πρόεδρος, μιλώντας στη συνεδρίαση του νέου Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας είπε: «Οι κανόνες που έθεσαν οι νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έδιναν στην Τουρκία το δικαίωμα της επιβίωσης. Με την Συνθήκη των Σεβρών η Τουρκία διαμελιζόταν σε 7-8 κομμάτια. Η Τουρκία δεν αποδέχθηκε αυτή την διχοτόμηση και σχημάτισε τα σημερινά σύνορα. Η συζήτηση για την Συνθήκη της Λωζάνης ξεκινά από αυτό το σημείο…Φυσικά αντιμετωπίζουμε με ευχαρίστηση ό,τι κερδίσαμε στην Συνθήκη της Λωζάνης. Η  Συνθήκη της Λωζάνης δεν είναι μια συνθήκη που δεν μπορεί να συζητηθεί. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα ιερό κείμενο, δεν είναι ιερό βιβλίο. Και φυσικά θα την συζητήσουμε…Θα εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε κάτι καλύτερο… Είμαστε αποφασισμένοι να οδηγήσουμε την Τουρκία πιο πέρα», είπε επί λέξει ο Ταγίπ Ερντογάν.

Η Συνθήκη της Λωζάνης 

Η Συνθήκη της Λωζάνης ήταν συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη).

Κατάργησε την Συνθήκη των Σεβρών που δεν είχε γίνει αποδεκτή από την νέα κυβέρνηση της Τουρκίας που διαδέχθηκε τον Σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης. Μετά την εκδίωξη από την Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, εμφανίστηκε η ανάγκη για αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών. Στις 20 Οκτωβρίου 1922 ξεκίνησε το συνέδριο που διακόπηκε μετά από έντονες διαμάχες στις 4 Φεβρουαρίου 1923 για να ξαναρχίσει στις 23 Απριλίου. Το τελικό κείμενο υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.

Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, κάποια νησιά του Αιγαίου, συγκεκριμένα την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης. Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις. Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.

Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου.

Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι (άλλοι κάνουν λόγο για περίπου 2.000.000), χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος. Η θρησκεία και όχι η ράτσα αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή. Σύμφωνα με το άρθρο 2β της συνθήκης χρησιμοποιήθηκε ο όρος Μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι. Αυτό οφείλεται στο ότι κατά την οθωμανική αυτοκρατορία η θρησκεία μετρούσε πολύ περισσότερο από ότι η εθνικότητα και από την άλλη πλευρά η Τουρκία ήθελε όλοι οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να παραμείνουν. Στα Βαλκάνια χρησιμοποιείται ο όρος Τούρκος αρκετές φορές ως συνώνυμο με τον μουσουλμάνο επειδή στο σύστημα των Οθωμανικών μιλέτ (ήταν κύριο στοιχείο στην διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) όλοι οι μουσουλμάνοι ανήκαν σε μια ενιαία κοινότητα.

Μεταξύ των ανταλλάξιμων περιελαμβάνονταν επίσης οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και τουρκόφωνοι Έλληνες, όπως τουρκόφωνοι Πόντιοι και Καραμανλήδες, καθώς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως οι Βαλαάδες της Δυτικής Μακεδονίας. Μαζί με τους Έλληνες, πέρασε στην Ελλάδα και αριθμός Αρμενίων και Συροχαλδαίων. Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των περιχώρων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.
Επιπλέον, βάσει του άρθρου 23, με όλα τα δεινά που η Συνθήκη αυτή συσσώρευσε στον Μικρασιατικό Ελληνισμό, η Τουρκία απεμπόλησε πλήρως τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί της Κύπρου.

Η έκθεση Φιλίπ Πέτερσον (απόσπασμα από άρθρο του Δρ. Μάνου Δανέζη με τίτλο:Τα πραγματικά αίτια της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής κρίσης

Την 1η Απριλίου 1990 στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» δημοσιεύθηκαν περικοπές μιας μελέτης του Φιλίπ Πέτερσον, ειδικού σοβιετολόγου που υπηρετούσε τότε στο υπουργείο άμυνας των ΗΠΑ

Η αποτελούμενη από 30 σελίδες μελέτη βασίστηκε σε αποκλειστικές συνομιλίες που είχε ο συντάκτης της με σοβιετικούς αξιωματούχους, αλλά και σε γνώμες και απόψεις που εξέθεσαν σοβιετικοί αξιωματούχοι σε άλλους ξένους επισήμους.

Περιεχόμενο αυτής της έκθεσης ήταν οι επιδιώξεις και σκέψεις τους για το γεωπολιτικό μέλλον της Ευρώπης.

Το περιεχόμενο αυτής της έκθεσης αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη χώρα μας σήμερα, αλλά και συνολικά για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σύμφωνα με την έκθεση Πέτερσον, «Οι σοβιετικοί ηγέτες ήλπιζαν να δουν την Ευρώπη οργανωμένη σε περιφερειακές οικονομικές ομάδες σε στενή συνεργασία με μια νέα πολύ μικρότερη Ρωσική Συνομοσπονδία, η οποία θα διατηρούσε στενούς δεσμούς με μια ευρύτερη Ευρωπαϊκή Κοινότητα».

Οι σοβιετικοί ηγέτες σύμφωνα με τις αποκαλύψει , πολύ πριν τα όποια γεγονότα φέρονταν αποφασισμένοι να αποδεχθούν την απόσχιση των Βαλτικών Δημοκρατιών και πολλών άλλων μη αμιγώς Ρωσικών περιοχών όπως της Ουκρανίας.

Όπως γνωρίζουμε οι διευθετήσεις αυτές έχουν ήδη συντελεστεί.

Όπως αναφέρει ο συντάκτης της έκθεσης: «…αυτές οι ελπίδες, που υποτίθεται ότι τρέφουν οι Σοβιετικοί, αποτελούν μέρος ευρύτερων σχεδίων της Μόσχας για περιφερειακές ομαδοποιήσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών με σκοπό τη συγκράτηση της Γερμανικής επιρροής».

Ο Φιλίπ Πέτερσον περιγράφει τις ελπίδες αυτές των Σοβιετικών ως εξής:

«…να ενωθεί η Αυστρία με την Ουγγαρία και να συμπεριληφθούν ως ενιαίο σύνολο, μαζί με την Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, στην ομάδα των κεντρικοευρωπαϊκών κρατών. Ομοίως τα Σκανδιναβικά κράτη θα αποτελέσουν το σύμπλεγμα των βορειοευρωπαίων που θα περιλαμβάνει και τις δημοκρατίες της Βαλτικής» . (σημ. Οι Βαλτικές Δημοκρατίες όπως αναφέρει η έκθεση ανεξαρτητοποιήθηκαν).

Η διαφωτιστική για τα αίτια των διεθνών ανακατατάξεων έκθεση, συνοδευόταν από έναν ασχολίαστο χάρτη που θα πρέπει σήμερα να μας δημιουργεί αρκετές σκέψεις εφόσον:

1. Θέτει την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, (δηλαδή τα ονομαζόμενα αργότερα σαρκαστικά P.I..G), την Ελβετία και την Αγγλία εκτός όλων των Ευρωπαϊκών ομαδοποιήσεων.

2. Φέρει την Ελλάδα περίεργα ενωμένη με τη Βουλγαρία.

3. Περίεργες διευθετήσεις παρατηρούνται στην Ευρωπαϊκή περιοχή των Στενών.

4. Εκτός όλων των ευρωπαϊκών ομαδοποιήσεων βρίσκονται οι συνορεύουσες χώρες, Ρουμανία (συνορεύει με την Ουκρανία), και η Πολωνία (συνορεύει με την Ουκρανία και την Λιθουανία).

Για την Ουκρανία αναφέρει ότι η Μόσχα δεν θα έβλεπε εντελώς αρνητικά τον διαμοιρασμό της (σημ. γεγονός που έγινε πραγματικότητα).

Το Σάββατο 28 Απριλίου 2001, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Επενδυτής», ο Καρλ Λάμερς, αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας CDU-CSU και επικεφαλής της επιτροπής εξωτερικής επιτροπής, διατυπώνοντας μια σειρά «σκέψεών» του, επιβεβαίωσε όλα τα προηγούμενα.

Κατά την άποψη του κ. Λάμερς, μελλοντικά η Ελλάδα τοποθετείται εκτός του πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο πλαίσιο μιας νέας Ένωσης, που θα βρίσκεται υπό την ΕΕ και θα περιλαμβάνει όλες τις χώρες των Βαλκανίων και μελλοντικά την Ουκρανία.

Στην αυτή συνέντευξη ο κ. Λαμέρς εκφράζει και άλλες «ενδιαφέρουσες απόψεις», όπως της αλλαγής την συνόρων της περιοχής, με κριτήριο την ύπαρξη αντιδρώντων εθνικών μειονοτήτων.

Αυτή τελευταία «ιδέα» του κ. Λαμέρς θα πρέπει να συνδυαστεί με μιαν άλλη πληροφορία, που είχαμε επισημάνει σε σημείωμά μας στη «Βραδυνή της Κυριακής» στις 13 Μαΐου 2001 και είχε ως πηγή του δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος» το 1992. Στο σημείωμα αυτό αναφερόταν ακριβώς:

«…Η περίφημη συμφωνία για τη μείωση των συμβατικών δυνάμεων στην Ευρώπη αναμένεται να επικυρωθεί αμέσως μετά τις γιορτές. Να η ευκαιρία να κάνουν αυτοκριτική οι εκπρόσωποι όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, αλλά πρωτίστως ο πρωθυπουργός. Γιατί; Διότι έβαλε την υπογραφή του στο κείμενο της ΔΑΣΕ, που καθορίζει την αρχή του αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων, υποκαθιστώντας, όπως δήλωσε ο κ. Μπέικερ (υπουργός εξωτερικών τότε των ΗΠΑ), τη σύμβαση της Λωζάνης, που θέλει τη μειονότητα στη Θράκη μόνο θρησκευτική».

Μετά όλα τα προηγούμενα οδηγούμαστε στα επόμενα συμπεράσματα. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία φοβούμενες ένα νέο Γερμανικό Ράιχ πρότειναν:

H Ρωσία, την διαίρεση της Ευρώπης σε επί μέρους ενότητες ώστε να ελέγχεται ο γερμανικός μεγαλοιδεατισμός.

Για λόγους εθνικού της συμφέροντος η Μόσχα θα ήθελε την Ελλάδα την Πορτογαλία και την Ιρλανδία εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι ΗΠΑ, όπως είδαμε στα προηγούμενα, πρότειναν την ενοποίηση όλων των Ευρωπαϊκών κρατών σε μία ενότητα, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό ελέγχεται ακόμα καλύτερα η επεκτατική διάθεση γερμανικών κύκλων και οι κίνδυνοι που προκύπτουν για τον κόσμο.

Βέβαια και η πρόταση αυτή υπέκρυπτε Αμερικανικά συμφέροντα.

Όπως γνωρίζουμε σήμερα η Αμερικανική Πρόταση έγινε τελικά αποδεκτή από τη Μόσχα και αποτελεί, εμφανώς τουλάχιστον, την συμφωνία μεταξύ των υπερδυνάμεων.

Αυτό όμως που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι οι προτάσεις διαφόρων Γερμανικών κύκλων περί δημιουργίας ενός Euro δύο ή τριών ταχυτήτων δεν αποτελεί παρά μια μασκαρεμένη διαίρεση της Ευρώπης σε ενότητες όπως θα ήθελε, σύμφωνα με την έκθεση Φιλίπ Πέτερσον, η Μόσχα.

Ομοίως η προσπάθεια γερμανικών κύκλων, αποβολής της Ελλάδας από τη ζώνη του Euro, και εισαγωγή ενός νέου νομίσματος, ταυτίζεται με την ρωσική πρόταση.

Επειδή η περίοδος είναι κρίσιμη για το Εθνικό μας μέλλον, οι μεγάλες αναλύσεις σε σχέση με τα μεγάλα ανοικτά Εθνικά μας θέματα μπορεί να είναι επικίνδυνες.

Για το λόγο αυτό θα παραθέσουμε μόνο ένα άρθρο μας το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ο Κόσμος του Επενδυτή» στις 12 Ιουνίου 2011.

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες από τότε που ο Τούρκος πρωθυπουργός ανήγγειλε διθυραμβικά ένα μεγαλόπνοο σχέδιο διάνοιξης ενός τεράστιου διαύλου ο οποίος θα παρακάμπτει τα Στενά και θα αποτελεί μια εναλλακτική λύση εξόδου από τη Μαύρη Θάλασσα.

Η αναγγελία αυτή συνοδεύτηκε από ένα μπαράζ άρθρων που ήθελαν την Τουρκία, μέσω αυτού του διαύλου, να αναδεικνύεται σε τοπική μεγάλη δύναμη.

Βέβαια η απαισιόδοξη αυτή προοπτική, για τα Ελληνικά συμφέροντα, συνοδευόταν στην συνείδηση του μέσου Έλληνα Πολίτη, από απόψεις περί μιας συνολικής ηττοπαθούς εξωτερικής πολιτικής των ελληνικών ηγεσιών.

Ως παράδειγμα αυτής της «κακής» και «ηττοπαθούς» πολιτικής, η ελληνική αρθογραφία αναφέρει την αδυναμία μονομερούς εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Αιγαίου, του καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και την μη δυναμική στρατιωτική αντίδραση στις τουρκικές προκλήσεις. Είναι όμως αλήθεια όλα τα προηγούμενα;

Επειδή το μεγάλο ζητούμενο, αυτή την περίοδο, είναι η σύμπνοια και όχι ο διχασμός, η κρίση μας σε τόσο σημαντικά Εθνικά θέματα δεν πρέπει να είναι επιπόλαια αλλά πρέπει να στηρίζεται στην βαθειά γνώση κάποιων γεγονότων που κανένας δεν ενημέρωσε τους πολίτες γι’ αυτά.

Ας υπενθυμίσουμε όμως κάποια θέματα που αφορούν το Αιγαίο και τα προβλήματα του που ίσως δεν μας αρέσουν καθόλου, αλλά αποτελούν μια πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε ότι αγνοούμε.

1. Τα όποια άλυτα προβλήματα στην περιοχή του Αιγαίου (υδρογονάνθρακες, ΑΟΖ κλπ) πάνε «πακέτο» με τα καυτά προβλήματα που αφορούν το καθεστώς των Στενών.

Τα Στενά, αυτή η ενεργειακή, εμπορική και στρατηγικής σημασίας δίοδος για όλες τις μεγάλες δυνάμεις, αποτελούν το μεγάλο πρόβλημα και οι οποιεσδήποτε διευθετήσεις στο Αιγαίο θα είναι «αποτέλεσμα» και θα «έπεται» χρονικά της «τελικής» διευθέτησης του καθεστώτος τους.

2. Άσχετα με την ύπαρξη διεθνών κανόνων δικαίου, τα ισχυρά κράτη έχουν πάντα την παρασκηνιακή δυνατότητα, μέσω εκβιαστικών εθνικών διλλημάτων, να δρουν όπως επιτάσσουν τα συμφέροντα τους.

3. Η ισχύς της συμφωνίας της «Γιάλτας» που χώριζε τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής των υπερδυνάμεων, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έληξε τον Δεκέμβριο του 1989.

Τότε στα ανοιχτά της Μάλτας πραγματοποιήθηκε συνάντηση κορυφής μεταξύ των τότε προέδρων των ΗΠΑ και της πρώην ΕΣΣΔ, Τζόρτζ Μπους και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και ξαναμοιράστηκε ο κόσμος σύμφωνα με τα νέα δεδομένα (Συμφωνία της Μάλτας).

Στην ανακοίνωση που εκδόθηκε τότε αναφερόταν ότι οι δύο υπερδυνάμεις θα εργαστούν για την επίτευξη μιας «ειρηνικής, δημοκρατικής αλλαγής» στην ανατολική Ευρώπης

Μετά τα προηγούμενα, ας δούμε μερικά ουσιαστικά θέματα που αφορούν το καθεστώς των Στενών.

Η Θαλάσσια δίοδος που περιλαμβάνει τα Στενά, την Σαμοθράκη, τη Λήμνο την Ίμβρο την Τένεδο και τις Λαγούσες Νήσους με βάση τη συνθήκη της Λωζάνης ουδετεροποιείτο, επιτρέποντας έτσι στη Σοβιετική τότε Ένωση να βγαίνει ελεύθερα προς τις «θερμές» θάλασσες χωρίς το φόβο ενός στρατιωτικού μπλοκαρίσματος.

Το καθεστώς αυτό ανατράπηκε με τη συνθήκη του Μοντρέ (20 Ιουλίου 1936), η οποία επέτρεπε την επαναστρατικοποίηση όλων των προηγούμενων περιοχών, εγκλωβίζοντας εκ νέου την Σοβιετική τότε Ένωση στη Μαύρη Θάλασσα.

Η διάρκεια ισχύος της συνθήκης του Μοντρέ ήταν 20ετής (έληξε τον Ιούλιο του 1956) και σήμερα διατηρείται σε ισχύ με βάση τον άρθρο 28 που προβλέπει:

«…εάν 2 χρόνια μετά την πάροδο της προαναφερθείσης περιόδου (των 20 ετών), καμιά από τις συμβαλλόμενες δυνάμεις δεν καταθέσει μια προειδοποίηση καταγγελίας της σύμβασης στη γαλλική κυβέρνηση, η παρούσα σύμβαση θα παραμείνει σε ισχύ μέχρι να περάσουν 2 χρόνια μετά το στάλσιμο μιας προειδοποίησης καταγγελίας της σύμβασης από κάποιο από τις συμβαλλόμενες δυνάμεις (Αγγλία, Βουλγαρία, Γαλλία, Γιουγκοσλαβία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρουμανία, Σοβιετική Ένωση, Ελλάδα, Τουρκία). Εάν η παρούσα καταγγελθεί σύμφωνα με τις διευθετήσεις του άρθρου αυτού, οι συμβαλλόμενες δυνάμεις υποχρεούνται να παραστούν σε μια νέα σύνοδο με σκοπό να συμφωνήσουν τους όρους μιας νέας συμφωνίας».

Μετά όλα τα προηγούμενα μπορούμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις:

Με βάση την συνθήκη του Μοντρέ η στρατικοποίηση από την Τουρκία των Στενών δεν αποτελεί κυριαρχικό της δικαίωμα, αλλά ανάθεση στρατιωτικής φύλαξης όσο είναι σε ισχύ η συνθήκη.

Η αναθεώρηση της συνθήκης του Μοντρέ, με πιθανή αποστρατικοποίηση των Στενών, βασική στρατηγική επιδίωξη της Ρωσίας, δεν είναι δυνατόν να μην απασχόλησε ή να μην περιέχεται στη συμφωνία της Μάλτας.

Η Αποστρατικοποίηση των Στενών δεν πρόκειται να γίνει στα πλαίσια του άρθρου 28 της συνθήκης του Μοντρέ, αλλά με άλλες «μεθόδους» εφόσον στα συμβαλλόμενα κράτη δεν περιλαμβάνονται οι ΗΠΑ και η Γερμανία.

Παράλληλα η σύνθεση της ομάδας των συμβαλλομένων κρατών δεν εγγυάται ότι η σύνοδος του άρθρου 28 θα καταλήξει στα προσυμφωνηθέντα αποτελέσματα.

Μία αποστρατικοποίηση των Στενών στερεί την Τουρκία από το μεγαλύτερο «ατού» της στο παιχνίδι κυριαρχίας της στην περιοχή και τον βασικό μοχλό πίεσής της απέναντι στους ενδιαφερόμενους «ισχυρούς» παίκτες που καθορίζουν το παιχνίδι της περιοχής..

Παράλληλα αποκόπτει στρατιωτικά την Τουρκία από την Ανατολική Θράκη καθιστώντας την αποκλειστικά Ασιατική χώρα, με ότι άλλο αυτό σημαίνει.

Η γνώση όλων των προηγουμένων θέτει όμως κάποια ερωτήματα και λύνει κάποιες απορίες.

Η προαναγγελία ανοίγματος ενός διαύλου από την Τουρκία που θα παρακάμπτει τα Στενά, καθορίζει την ισχύ της ως κράτος ή τον φόβο της ότι η ώρα της αποστρατικοποίησης των Στενών είναι κοντά;

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι: «Είναι δυνατόν αφού δεν έχει διευθετηθεί το τελικό καθεστώς των Στενών να επιβληθεί μονομερώς από την Ελλάδα μια λύση για τα προβλήματα του Αιγαίου»;

Όλα τα προηγούμενα, καθώς και οι δραματικές ανακατατάξεις, στα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική (Αραβική άνοιξη) μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο επαναχάραξης των ζωνών επιρροής σε ολόκληρη την περιοχή.

Την κρίσιμη αυτή περίοδο δεν θα πρέπει να επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Τότε οι μεγάλες δυνάμεις μας παρέσυραν σε έναν εμφύλιο σπαραγμό στερώντας μας το δικαίωμα να συμμετάσχουμε στο παιχνίδι της χάραξης των νέων συνόρων της περιοχής.

Θα επαναλάβουμε το μεγάλο λάθος μας και σήμερα;

Μην ξεχνάμε ότι ο θεϊκά ηρωικός, αλλά θερμοκέφαλος Αχιλλέας, ούτε την Τροία εκπόρθησε, ούτε γύρισε ζωντανός στην πατρίδα του.

Αντίθετα ο υπομονετικός καςι πολυμήχανος Οδυσσέας, και την Τροία εκπόρθησε και επέστρεψε στην πατρίδα του, ασχέτως των δεινών του, βασιλεύοντας μέχρι το τέλος της ζωής του

Oπως γίνεται φανερό, το παιχνίδι αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά κρύβει κέρδη και ευκαιρίες για την Eλλάδα, αν επί τέλους η Eλληνική διπλωματία δράσει έξυπνα, και συγχρόνως οι πολίτες και οι πολιτικοί της Xώρας μας ενδιαφερθούν περισσότερο για αυτήν, και όχι για το κομματικό ή προσωπικό τους κέρδος και τις αστείες φιλοδοξίες τους.

Το μέλλον είναι ήδη παρόν

Όπως ίσως πολλοί θα έχουμε αντιληφθεί, η εφαρμογή της συμφωνίας της Μάλτας και η προσπάθεια επιβολή μιας νέας διαίρεσης του Κόσμου σε σφαίρες επιρροής των υπερδυνάμεων έχει οδηγήσει σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.

Ο πόλεμος αυτός υπήρξε και συνεχίζει να είναι αιματηρότατος σε πολλές περιοχές του Κόσμου (βλέπε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αραβική άνοιξη, Κουρδικές και Τουρκικές περιοχές, Συρία κλπ).

Σε άλλες περιοχές ο πόλεμος παραμένει οικονομικός (προς το παρόν), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο κοντινό μέλλον δεν θα γίνει (αν απαιτηθεί) αιματηρός.

Η ανατροπή της παλαιάς χάραξης σφαιρών επιρροής και η χάραξη νέων, μάλλον απαιτεί συνοριακές ανακατατάξεις και επαναπροσδιορισμό κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και διακρατικών δεδομένων και κεκτημένων.

Το γεγονός αυτό δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία , εφόσον μας είχε ενημερώσει για τα επερχόμενα γεγονότα η καλά πληροφορημένη κ. Μπενάκη ως πρόεδρος της Βουλής, κατά την διάρκεια της ενημέρωσης του κ. Παπούλια ότι εξελέγη για δεύτερη φορά ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας

Τα σύννεφα στον Εθνικό ορίζοντα βαραίνουν και μόνο η Εθνική ομοψυχία και σύμπραξη μπορεί να αντιμετωπίσει τα μεγάλα γεγονότα που έρχονται όλο και πιο κοντά μας..

Προς το παρόν και στο άμεσο μέλλον έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ως πρόκριμα και προετοιμασία για όσα έρχονται, το σοκ των ραγδαίων οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών που βιώνουμε

Το σοκ όμως αυτό θα σημάνει ίσως το τέλος εκείνων των Εθνών και των Κοινωνιών, οι οποίες μη κατανοώντας τα πραγματικά αίτια της κρίσης, θα πολυδιασπαστούν σε ομάδες διαμαρτυρίας, αμφισβήτησης, ή ακόμα διεκδίκησης και υπεράσπισης ενός καταναλωτικού και αγοραίου τρόπου ζωής, που είναι δεδομένο ότι θα χαθεί μαζί με το επερχόμενο τέλος της κοινωνίας που τον δημιούργησε.

Επειδή, όμως, η κοινωνική πολυδιάσπαση και οι έντονες κοινωνικές αντιδράσεις είναι αναμενόμενο επακόλουθο του ραγδαίου παγκόσμιου κοινωνικού μετασχηματισμού, οι ευθύνες των ηγεσιών είναι τεράστιες.

Η κρίση θα πάρει, εν καιρώ, εκρηκτικά έως βίαια χαρακτηριστικά, αν δεν αντιμετωπιστεί από την αρχή με πνεύμα κοινωνικής συναίνεσης και δικαιοσύνης.

Η ιστορία διδάσκει, ότι, αν κατά τη διάρκεια των μεγάλων κοινωνικών μεταλλαγών, οι προνομιούχες οικονομικά και κοινωνικά τάξεις δεν επωμισθούν έγκαιρα και δίκαια το μερίδιο του κόστους που τους αναλογεί, σύντομα θα πληρώσουν ολόκληρο το κόστος κάτω από εξαιρετικά δυσάρεστες συνθήκες.
                                                                                                                                            πηγη