Translate

Ενδοβιώτης: ανεκτίμητος φίλος ή απροσδόκητος εχθρός;

Ενδοβιώτης: ανεκτίμητος φίλος ή απροσδόκητος εχθρός;
Ο σύγχρονος άνθρωπος αρχίζει πλέον μαζικά να αποστασιοποιείται από την άποψη που θέλει την επιστήμη αλάνθαστη και δεν δέχεται αβασάνιστα την εκάστοτε επικρατούσα επιστημονική προσέγγιση που, στον τομέα της ιατρικής ειδικότερα, αντιμετωπίζει το ανθρώπινο σώμα εντελώς μηχανιστικά, αναζητώντας όλο και ισχυρότερα δηλητήρια για να
καταπολεμήσει τις ασθένειες, αγνοώντας τους κίνδυνους που εγκυμονεί η χρήση τους.
Ο Γκιουνθερ Εντερλάιν, μετά την επιτυχημένη καριέρα του στην εντομολογία (η βιβλιοθήκη της έδρας Εντομολογίας στο Ζωολογικό Ινστιτούτο και Μουσείο του Αμβούργου φέρει το όνομά του), συνταξιοδοτήθηκε το 1937 σε ηλικία 70 περίπου ετών. Αμέσως μετά προχώρησε σε μια διαφορετικής φύσης έρευνα, η οποία τον οδήγησε στην ανακάλυψη του Ενδοβιώτη, ενός μικροοργανισμού που υπάρχει σε όλα τα θηλαστικά (και στον άνθρωπο) σε συμβιωτική κατάσταση. Ο Ενδοβιώτης επιδρά ευεργετικά στον ξενιστή του όταν η φυσιολογία του οργανισμού του τελευταίου λειτουργεί ομαλά και καταστροφικά (προκαλώντας ακόμα και φυματίωση ή καρκίνο) όταν η φυσική του ισορροπία διαταραχτεί.
Η ανακάλυψη του Ενδοβιώτη επανέφερε την παλαιότερη διαμάχη πολυμορφισμού και μονομορφισμού, η οποία είχε ξεκινήσει στα μέσα του 18ου αιώνα, με τις καινοτόμες έρευνες του Μπεσάμπ. Τελικά επικράτησε η άποψη του Λουί Παστέρ, και από τότε θεωρείται ότι τα μικρόβια έχουν μόνο «μία μορφή» σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Ο Παστέρ ανήκε στο στρατόπεδο των επιστημόνων που εξετάζουν μηχανιστικά τα πράγματα, το οποίο στα επόμενα χρόνια επικράτησε ολοκληρωτικά, ακυρώνοντας τις έρευνες των πολυμορφιστών που έδειχναν το αντίθετο ή τουλάχιστον την παράλληλη συνύπαρξη των δύο καταστάσεων.
Όμως, η επανεξέταση της θεωρίας του πολυμορφισμού αφορά άμεσα την υγεία μας διότι ο Ενδοβιώτης κρύβει το κλειδί για την αντιμετώπιση των πολλών χρόνιων ασθενειών οι οποίες ταλαιπωρούν το σύγχρονο άνθρωπο. Οι ανακαλύψεις του καθηγητή Εντερλάιν οδήγησαν στην παρασκευή εμβολίων κατά της φυματίωσης, τα οποία δοκιμάστηκαν με μεγάλη επιτυχία αφενός και αφετέρου απέδειξαν τη σπουδαιότητα της διατροφής και ειδικότερα της χορτοφαγίας για την υγεία του ανθρώπου.
Η Μαρία Μπλέκερ άκουσε για τον Εντερλάιν όταν σπούδαζε ιατρική στη Βαρκελώνη τη δεκαετία του 1950. Είκοσι χρόνια αργότερα στη Γερμανία, ήρθε σε επαφή με την ομοιοπαθητική και τις φυσικές μεθόδους θεραπείας. Τότε το ενδιαφέρον της αναζωπυρώθηκε και ασχολήθηκε ενεργά και εκτενέστερα με το έργο του Εντερλάιν. Αποτέλεσμα είναι το βιβλίο το οποίο εισάγει τον αναγνώστη στις έρευνες και τη δραστηριότητα του καθηγητή Γκιούνθερ Εντερλάιν. Συνοδευόμενα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό, παρουσιάζονται τα συμπεράσματα του καθηγητή και η εφαρμογή τους στην αντιμετώπιση των ασθενειών. Οι εκδόσεις ΡΕΩ με αυτή την προσπάθεια θέλουν να ενημερώσουν το ελληνικό κοινό για την εναλλακτική μέθοδο διάγνωσης και θεραπείας του Εντερλάιν η οποία -όπως πρόσφατα ανακαλύψαμε- εφαρμόζεται και στη χώρα μας.

ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΝΟΜΟΡΦΙΣΜΟΥ
.Μονομορφισμός

Σχετικά με τη διαμάχη που δημιουργήθηκε μεταξύ των υποστηρικτών του μονομοφισμού και των υποστηρικτών του πολυμορφισμού, ο Εντερλάιν έγραψε: «Είναι ακατανόητο το γεγονός ότι η θεωρία του μικροβιακού μονομορφισμού κατάφερε να επικρατήσει σε μια εποχή (1870) όπου η έννοια της εξέλιξης κυριαρχούσε στη σκέψη όλων και να διατηρήσει την επιρροή της μέχρι σήμερα»
Τι ήταν όμως εκείνο που οδήγησε στην τόσο ευρεία επικράτηση του μονομορφισμού;
Μέχρι το μέσο του 19ου αιώνα περίπου ο Πλειομορφισμός (ή πολυμορφισμός), δηλαδή το δόγμα που πρεσβεύει ότι τα μικρόβια και τα βακτήρια παρουσιάζουν διάφορες μορφές ανάπτυξης και εκδήλωσης ήταν γενικά αποδεκτός. Ο καθηγητής Μπεσάμπ υποστήριξε ότι όλα τα ζωικά και φυτικά κύτταρα περιείχαν μικροσκοπικά σφαιρίδια (μικρόζυμα – microzymes) τα οποία δεν καταστρέφονταν με το θάνατο του οργανισμού, αλλά προκαλούσαν ζύμωση και δημιουργούσαν άλλους μικροοργανισμούς.
Τα μικρόζυμα αυτά υπάρχουν σε όλες τις μορψές ζωής στον άνθρωπο, στα ζώα και στα φυτά είναι αιώνια, άψθαρτα κι αποτελούν μια μεταβατική κατάσταση μεταξύ άβιας και έμβιας ύλης. Υπό συγκεκριμένες ή παθολογικές συνθήκες, τα μικρόζυμα μπορούν να εξελιχθούν σε βακτήρια ικανά να προκαλέσουν σήψη και ζύμωση. Σύμψωνα με αυτά, οι χρόνιες ασθένειες ξεκινούν από τα εσωτερικά όργανα του σώματος. Η αρχική αυτή υπόθεση έθεσε τις βάσεις όπου θα μπορούσαν να στηριχθούν περαιτέρω έρευνες, αν δεν υπήρχε η ανάμιξη του Παστέρ. Ο Παστέρ ισχυρίστηκε ότι όλα τα μικρόβια -ανεξαρτήτως είδους και γένους- είναι αμετάβλητα και το κάθε είδος προκαλεί μία και μόνη συγκεκριμένη ασθένεια. Τα βακτήρια και οι μύκητες δεν γεννιώνται ποτέ αυθόρμητα, και το υγιές αίμα και οι ιστοί είναι αποστειρωμένοι. Οι ασθένειες προέρχονται από προϋπάρχοντα πανομοιότυπα βακτήρια που εισβάλλουν στον οργανισμό από το εξωτερικό περιβάλλον.
Ένας τρίτος Γάλλος επιστήμονας, ο Μπερνάρ ενεπλάκη στη διαμάχη με την ακόλουθη διόρθωση: «Θεωρώ ότι το ίδιο το μικρόβιο δεν είναι σημαντικό. Το υπόστρωμα [περιβάλλον] στο οποίο αναπτύσσεται είναι το παν». Ο Μπερνάρ είχε σκοπό να διαμεσολαβήσει ανάμεσα στον Μπεσάμπ καί τον Παστέρ, ωστόσο η πρότασή του ήταν εν μέρει αληθής, εψόσον παρ’ όλο που το υπόστρωμα έχει πράγματι μεγάλη σημασία, το μικρόβιο είναι εξίσου σπουδαίο. Εκείνος που απέδειξε ότι και οι δύο παραμέτροι είναι εξίσου σημαντικοί ήταν ο Εντερλάιν.
Ο Παστέρ, γνωστός για την ευψράδεια και την πειστικότητά του, κατάφερε να πείσει τους περισσότερους επιστήμονες της εποχής του ότι διέθετε πράγματι αξιόπιστα πειρματικά και ερευνητικά αποτελέσματα. Η όλη διαφωνία ξεκίνησε όταν ο Ferdinand Cohn εισήγαγε το 1870 μια μέθοδο εργασίας με την οποία σε κάθε είδος βακτηρίου αποδόθηκε συγκεκριμένη ανάπτυξη και μορψή εκδήλωσης, σε μια προσπάθεια να περιοριστούν οι (θεωρούμενες) υπερβολές της θεωρίας του πλειομορφισμού (που εκείνη την εποχή ήταν η γενικά επικρατούσα άποψη). Αν και η διαδικασία αυτή είχε επινοηθεί ως ενδιάμεση και προσωρινή λύση, επικράτησε πλήρως σε ορισμένους κλάδους -ιδιαίτερα στην εψαρμοσμένη βιολογία- σε τέτοιο βαθμό ώστε αποκλείστηκε κάθε άλλη εναλλακτική ερευνητική ή γνωστική μέθοδος. Εξαιτίας αυτών, η μικροβιολογία από το 1870 μέχρι σήμερα έχει αποτύχει να ταυτοποιήσει τις οριστικές βιολογικές αιτίες γενικότερα των ασθενειών και ειδικότερα των χρόνιων ασθενειών.
Ο Μπεσάμπ ήταν υπέρμαχος του πλειομορφισμού, ο Παστέρ του μονομορφισμού. Οι απόψεις του Μπεσάμπ θυσιάστηκαν στο βωμό της αυθεντίας του Παστέρ.
Ο Εντερλάιν σχολιάζοντας το θέμα είπε ότι: «Δεν είναι ποτέ καλή ιδέα να υπακούμε σε νόμους που έρχονται σε αντίθεση με τους νόμους της φύσης. Η φύση δεν τους ακολουθεί και -το χειρότερο- ούτε οι άνθρωποι που τους διακηρύσσουν. Ο μονομορφισμός είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στο οποίο υπέπεσε ποτέ η ανθρωπότητα»
Ο μονομορφισμός είναι μια βιολογική απιθανότητα. Η φύση δεν δημιουργεί αμετάβλητες μορφές ζωής! Σύμφωνα με την έρευνα του δρ Εντερλάιν, όλες οι μορφές ζωής, συμπεριλαμβανομένων των μικροβίων, ακολουθούν το εξής αναπτυξιακό σχήμα: δημιουργούνται, μεγαλώνουν (λίγο ή πολύ), αναπαράγονται (όταν μπορούν), φθάνουν σε μια ορισμένη ωριμότητα και πεθαίνουν ή υφίστανται ανάδρομη εξέλιξη.
@Ιων Μάγγος
aima igies a (1)aima molinsmeno (1)












aima molinsmeno (2)

Σχόλια

Τεχνική υποστήριξη, κατασκευή ιστοσελίδας: Charles Bukowski(7SPY), e-mail: spy7ross7@gmail.com