«Ο τυπικός μηχανιστής φυσικός σκέφτεται σύμφωνα με τις αρχές της μηχανικής κατασκευής την οποία κυρίως υπηρετεί. Μια μηχανή πρέπει να είναι τέλεια. Συνεπώς και η σκέψη και η δράση του φυσικού πρέπει να είναι «τέλειες» Η τελειοθηρία είναι το ουσιώδες χαρακτηριστικό της μηχανιστικής σκέψης. Δεν επιτρέπει λάθη. Οι αβεβαιότητες και οι ρευστές καταστάσεις είναι ανεπιθύμητες. […] Υπάρχει μια νομοτελειακή αρμονία των φυσικών λειτουργιών που διαπερνά και διέπει όλο το είναι. Όμως αυτή η αρμονία και νομοτέλεια δεν έχουν καμία σχέση με τον μηχανικό ζουρλομανδύα που επέβαλε ο μηχανιστής άνθρωπος στον χαρακτήρα και στον πολιτισμό του»
«Η τεχνική της λειτουργικής σκέψης στην οποία στηρίζεται η κλινική και πειραματική οργονική έρευνα των φυσικών διαδικασιών. Το χαρακτηριστικό της λειτουργικής σκέψης είναι ότι η συλλογιστική της εναρμονίζεται με τον τρόπο που λειτουργεί η φύση. Η τεχνική αυτή αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της μελέτης της διαμόρφωσης του ανθρώπινου χαρακτήρα και οδήγησε στην ανακάλυψη της οργόνης στον οργανισμό και στην ατμόσφαιρα, αποδεικνύοντας ότι είναι ικανή να προσεγγίζει σωστά τις βασικές φυσικές λειτουργίες τόσο των έμβιων όσο και των άβιων διεργασιών.»
»Αυτό που μας απασχολεί λοιπόν δεν είναι φιλοσοφίες αλλά εργαλεία πρακτικά και αποφασιστικά για την αναδιαμόρφωση της ανθρώπινης ζωής. Αυτό που έχει σημασία είναι η επιλογή ανάμεσα σε καλά και κακά εργαλεία για την αναδόμηση και αναδιοργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ένα εργαλείο από μόνο του δεν μπορεί να αποτελέσει αυτό το έργο. Ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργήσει τα εργαλεία εκείνα με τα οποία θα κυριαρχήσει πάνω στην φύση. Συνεπώς και το πως θα φτιαχτεί ένα εργαλείο και τι σκοπό θα υπηρετήσει καθορίζεται από την ανθρώπινη χαρακτηροδομή.
Ο θωρακισμένος και μηχανιστικά άκαμπτος άνθρωπος σκέφτεται μηχανιστικά παράγει μηχανιστικά εργαλεία και σχηματίζει μηχανιστικές ιδέες για την φύση. Ο θωρακισμένος άνθρωπος που, παρά την βιολογική του ακαμψία, νιώθει τις οργονικές διεγέρσεις του σώματός του, αλλά δεν τις καταλαβαίνει, είναι μυστικιστής. Δεν ενδιαφέρεται για «υλικά» παρά για «πνευματικά» πράγματα. Σχηματίζει μιά υπερφυσική θεωρία για την φύση.
Και ο μηχανιστής και ο μυστικιστής βρίσκονται μέσα στα όρια και τους εννοιολογικούς νόμους ενός πολιτισμού που διέπεται από ένα αντιφατικό και δολοφονικό συνονθύλευμα μηχανών και θεών. Αυτός ο πολιτισμός διαμορφώνει τις μηχανιστικές – μυστικιστικές δομές των ανθρώπων, και οι μηχανιστικές – μυστικιστικές χαρακτηροδομές αναπαράγουν τον μηχανιστικό πολιτισμό. Και οι μηχανιστές και οι μυστικιστές βρίσκονται μέσα στα πλαίσια ενός πολιτισμού εξαρτημένου από την μηχανιστική και μυστικιστική σκέψη.
»Ο οργονομικός λειτουργισμός βρίσκεται έξω από τα πλαίσια του μηχανιστικού – μυστικιστικού πολιτισμού. Δεν γεννήθηκε από την ανάγκη να «θάψει» αυτόν τον πολιτισμό, γι’ αυτό δεν είναι a priori επαναστατικός. Ο οργονομικός λειτουργισμός εκφράζει τον τρόπο σκέψης του ατόμου που δεν είναι θωρακισμένο και που βρίσκεται συνεπώς σε επαφή με την φύση μέσα κι έξω από αυτόν τον ίδιο. Το ανθρώπινο ζώο ενεργεί όπως κάθε άλλο ζώο, δηλαδή λειτουργικά. Ο θωρακισμένος άνθρωπος ενεργεί μηχανιστικά και μυστικιστικά.
Ο οργονομικός λειτουργισμός είναι η ζωτική έκφραση του αθωράκιστου ανθρώπινου ζώου, το εργαλείο με το οποίο αντιλαμβάνεται την φύση. Αυτή η μέθοδος σκέψης και εργασίας γίνεται μιά προοδευτική δύναμη κοινωνικής εξέλιξης μόνο και μόνο επειδή παρατηρεί, ασκεί κριτική και μεταβάλλει τον μηχανιστικό – μυστικιστικό πολιτισμό από την σκοπιά των φυσικών νόμων της ζωής, κι όχι από την στενή προοπτική του κράτους, της εκκλησίας, της οικονομίας, της κουλτούρας, κλπ.
»H ανθρώπινη σκέψη σε μιά δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να ξεπεράσει ορισμένα όρια· αυτό το καταλαβαίνουμε. Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι γιατί η ανθρώπινη διανόηση δεν σταματά σ’ αυτό το σημείο και να πει: «Ως εδώ καταλαβαίνω για την ώρα. Ας περιμένουμε μέχρι να ανοίξουν καινούργιες προοπτικές». Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης θα ήταν ορθολογικός, κατανοητός και χρήσιμος. Εκείνο που μας κάνει κατάπληξη είναι η ξαφνική μεταστροφή από την ορθολογική σκέψη στην ανορθολογική αυταπάτη.
Η ανορθολογικότητα και η αυταπάτη προδίδονται από την αδιαλλαξία και την ωμότητα με την οποία εκδηλώνονται.Παρατηρούμε ότι τα ανθρώπινα συστήματα σκέψης δείχνουν ανοχή για όσο διάστημα διατηρούν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Όσο περισσότερο απομακρύνεται η σκέψη από την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο χρειάζεται την αδιαλλαξία και την ωμότητα για να εγγυηθούν την συνέχεια της ύπαρξής της.
»Όπως ακριβώς όλες οι συγκινήσεις και οι αντιδράσεις της ζωής προέρχονται από τις αισθήσεις των οργάνων και τις εκδηλωτικές κινήσεις και αντιστοιχούν σε αυτές, όπως ακριβώς ο ζωντανός οργανισμός διαμορφώνει την ιδέα του για τον γύρω κόσμο μέσω εντυπώσεων που αποκομίζει από τις εκδηλώσεις αυτού του κόσμου, έτσι και όλες οι συγκινήσεις, οι αντιδράσεις και οι ιδέες του θωρακισμένου οργανισμού καθορίζονται από την ίδια του την κινητική και εκδηλωτική κατάσταση.
»Το αθωράκιστο ον αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τον γύρω κόσμο με ουσιαστικά διαφορετικό τρόπο από ό,τι ο θωρακισμένος οργανισμός. Αφού η αυτεπίγνωση στην πραγματικότητα δίνει την χροιά σε όλες τις άλλες αισθήσεις, κι αφού η αίσθηση είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο μας εκδηλώνεται ο κόσμος, το είδος των αισθήσεων καθορίζει το είδος της αντίληψης και των κρίσεων.
»Ο ζωντανός οργανισμός αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του και τον εαυτό του μόνο μέσω των αισθήσεών του. Από το είδος των αισθήσεων εξαρτώνται οι κρίσεις του, οι αντιδράσεις που βασίζονται σε αυτές τις κρίσεις, και η γενικότερη «εικόνα του κόσμου».
»Η φύση μέσα και έξω από μας δεν είναι προσιτή στην νόησή μας παρά μόνο μέσα από τις αισθητηριακές μας εντυπώσεις. Οι αισθητηριακές εντυπώσεις είναι στην ουσία αισθήσεις οργάνων, ή για να το πούμε με άλλα λόγια, τον κόσμο που μας περιβάλλει τον εξερευνούμε με τις κινήσεις των οργάνων μας (πρωτοπλασματικές κινήσεις). Οι συγκινήσεις μας είναι απαντήσεις στις εντυπώσεις από τον κόσμο γύρω μας. Τόσο στην επίγνωση όσο και στην αυτεπίγνωση, η αισθητηριακή εντύπωση και η συγκίνηση συγχωνεύονται σχηματίζοντας μιά λειτουργική ενότητα.
Συνεπώς, οι αισθήσεις των οργάνων είναι το σημαντικότερο εργαλείο της φυσικής επιστημονικής έρευνας.
»Ο πρωτόγονος άνθρωπος εμψύχωνε την φύση σύμφωνα με τις δικές του αισθήσεις και λειτουργίες. Τις εμψύχωνε αλλά δεν τις μυστικοποιούσε όπως θα έκανε ο απόγονός του μερικούς αιώνες αργότερα. Ο «μυστικισμός» σημαίνει εδώ, κυριολεκτικά, μιά μεταβολή των αισθητηριακών εντυπώσεων και των αισθήσεων των οργάνων σε κάτι μη πραγματικό και πέρα από αυτό τον κόσμο.
Και στον πρωτόγονο ανιμιστή και στον μυστικιστή, η διαδικασία εμψύχωσης του περιβάλλοντος κόσμου είναι η ίδια. Εμψυχώνουν και οι δυό τους την φύση προβάλλοντας τις σωματικές τους αισθήσεις. Η διαφορά ανάμεσα στον ανιμισμό και τον μυστικισμό είναι ότιι ο πρώτος προβάλλει φυσικές, αδιαστρέβλωτες αισθήσεις των οργάνων, ενώ ο δεύτερος προβάλλει αφύσικες και διαστρεβλωμένες.
»Η κατανόηση των συγκινήσεων είναι τόσο απόμακρη για την σκέψη του μηχανιστή που δεν μπορεί να χωρέσει στην επιστημονική του έρευνα της φύσης. Ο λειτουργισμός δεν μπορεί με κανένα τρόπο να αγνοήσει τις συγκινήσεις και είναι σε θέση να τις περιλαμβάνει στον χώρο της επιστημονικής έρευνας της φύσης.
»Για τον μυστικιστή μέσα στο σώμα «ζει» η ψυχή. Δεν υπάρχει καμμιά σύνδεση σώματος και ψυχής, εκτός από το ότι η ψυχή επιδρά στο σώμα και αντίστροφα. Για τον μυστικιστή (και για τον μηχανιστή, αν αναγνωρίζει κάποιους συγκινησιακούς παράγοντες), το σώμα κι η ψυχή είναι αυστηρά ξεχωριστοί, αν και αλληλοσχετιζόμενοι χώροι.
Η λειτουργική ταυτότητα ως ερευνητική αρχή του οργονομικού λειτουργισμού πουθενά αλλού δεν εκφράζεται τόσο έξοχα όσο στην ενότητα ψυχής και σώματος, συγκίνησης και διέγερσης, αίσθησης και ερεθίσματος. Aυτή η ενότητα, ή ταυτότητα ως βασική αρχή της έννοιας της ζωής αποκλείει μιά για πάντα κάθε υπερβατικότητα ή ακόμη και αυτονομία των συγκινήσεων. Η συγκίνηση και η αίσθηση είναι και παραμένουν συνδεδεμένες με την οργονοφυσική διέγερση. Κι αυτό αποκλείει επίσης τον μυστικισμό.
»Ο μυστικιστής μπορεί να είναι σε θέση να περιγράψει οργονοτικά ρεύματα και διεγέρσεις, ίσως και να δώσει λεπτομέρειες με εκπληκτική ακρίβεια. Δεν θα μπορέσει όμως ποτέ να τις κατανοήσει ποσοτικά, όπως δεν μπορούμε να βάλουμε στην ζυγαριά και να ζυγίσουμε το είδωλο ενός ξύλου στον καθρέφτη. Η κλινική πείρα έχει δείξει ότι στην δομή του μυστικιστή υπάρχει πάντα ένα τείχος ανάμεσα στην αίσθηση των οργάνων και στην αντικειμενική διέγερση. Το τείχος αυτό είναι πραγματικό.
Είναι η μυική θωράκιση του μυστικιστή.
»Μπορεί να αντιληφθεί την συγκίνηση μέσα του όπως σ’ ένα καθρέφτη, αλλά όχι ως πραγματικότητα. Η απόφανση αυτή βασίζεται σε κάτι που είχα συχνά την ευκαιρία να παρατηρήσω· αν η οργονοθεραπεία πετύχει να διαλύσει την μυική θωράκιση του μυστικιστή, οι «μυστικιστικές εμπειρίες» εξαφανίζονται. Επομένως, υπάρχει ένα διαχωριστικό τείχος ανάμεσα στην διέγερση και την αίσθηση το οποίο βρίισκεται στην βάση της μυστικιστικής εμπειρίας.
Ο μυστικισμός έχει τις ρίζες του σε μιά ανάσχεση των άμεσων αισθήσεων των οργάνων και στην επανεμφάνιση αυτών των αισθήσεων με την παθολογική αντίληψη «υπερφυσικών δυνάμεων».
»Ο κόσμος του οργονομικού «ενεργειακού» λειτουργισμού λειτουργεί ζωντανά και ελεύθερα· είναι ένας κόσμος νομοτελειακός και αρμονικός. Σ’ αυτόν δεν έχει θέση το «κενό διάστημα» που χρειάζεται ο μηχανιστής φυσικός επειδή δεν μπορεί να καταλάβει διαφορετικά την φύση. Ούτε και έχει θέση για φαντάσματα και πνεύματα που ο μυστικισμός δεν μπορεί να αποδείξει. Ο κόσμος του λειτουργισμού δεν είναι ούτε « ο κόσμος των σκιών» των αφηρημένων μαθηματικών. Είναι ένας κόσμος απτός, πλήρης, παλλόμενος, και ταυτόχρονα αποδεκτός και μετρητός.
»Θεωρούμενη λειτουργικά, η αίσθηση είναι μιά ψηλάφηση της πραγματικότητας. […] Ο λειτουργιστής ρυθμίζει πάντα την διανοητική του δραστηριότητα ώστε να είναι εναρμονισμένη με τις αισθήσεις του. Όταν ο βαθμός του συγκινησιακού ανορθολογισμού είναι χαμηλός – και πρέπει να είναι για κάποιον που ερευνά την φύση – προσέχει τις προειδοποιήσεις των αισθήσεών του που του λένε αν η σκέψη του είναι σωστή ή λαθεμένη, διαυγής ή θολωμένη από το προσωπικό συμφέρον, αν ακολουθεί τις ανορθολογικές ροπές του ή τις αντικειμενικές διαδικασίες. Όλα αυτά δεν έχουν καμμιά σχέση με τον μυστικισμό, αλλά με την διατήρηση σε καλή κατάσταση του αισθητηριακού μας μηχανισμού, του εργαλείου αυτού της έρευνάς μας. Αυτή η καλή κατάσταση δεν είναι ούτε «χάρισμα» ούτε «ταλέντο» αλλά συνεχής προσπάθεια, συνεχής άσκηση αυτοκριτικής και αυτοελέγχου.
»Ερευνώντας πως λειτουργεί η ζωντανή ύλη, ανακαλύπτουμε επίσης ένα μέρος της εξωτερικής φύσης. Γιατί, ότι είναι αληθινά ζωντανό μέσα μας αποτελεί μέρος αυτής της εξωτερικής φύσης.Έτσι, αν προχωρήσουμε προσεκτικά στην μελέτη του υλικού που συνιστά την ζωική λειτουργία, θα συναντήσουμε σίγουρα και εκείνες τις λειτουργίες που έχουν γενικό, κοσμικό κύρος. Αυτό είναι ένα αναγκαίο και αναπόφευκτο συμπέρασμα στον βαθμό που η γενική λεειτουργική αρχή περιέχεται και στην παραμικρή επί μέρους λειτουργική αρχή.
Η λειτουργική σκέψη δεν δέχεται στατικές καταστάσεις.
Γι’ αυτήν, ακόμα και στην περίπτωση των άκαμπτων δομών και ακίνητων μορφών, κάθε διαδικασία της φύσης βρίσκεται σε κίνηση. Αυτή ακριβώς η κινητικότητα και αβεβαιότητα στην σκέψη του, αυτή η συνεχής ρευστότητα, φέρνει τον παρατηρητή σε επαφή με την διαδικασία της φύσης. Ο όρος «ροή» ή «ρευστότητα» ισχύει ανεπιφύλακτα για τις αισθητηριακές αντιλήψεις του επιστήμονα που παρατηρεί την φύση. Ότι είναι ζωντανό δεν γνωρίζει στατικές καταστάσεις, εκτός αν ακινητοποιηθεί λόγω θωράκισης.
@Wilhelm Reich
Aποσπάσματα από το βιβλίο « Ο Αιθέρας, ο Θεός και ο Διάβολος»
terrapapers
terrapapers
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου