Το 2073 θα ξεχρεώσει η χώρα τους δανειστές της (!) σύμφωνα με έκθεση της Naxitis, και το Business Insider αναρωτιούνται χαρακτηριστικά «Πόσο άνετοι μπορούν να είναι οι δανειστές όταν αφήνουν ένα μικρό έθνος με ένα τέτοιο προφίλ χρέους;»
Σύμφωνα με τον αποκαλυπτικό πίνακα της
Naxitis, οι υποχρεώσεις της Ελλάδας προς τους πιστωτές της, μετά την ολοκλήρωση του τρίτου πακέτου στήριξης, θα φτάσουν μέχρι και το έτος 2073.
Δηλαδή θα ζήσουν την σκλαβιά στην Ελλάδα άλλες τρεις γενιές ακόμα πέραν αυτής που καταστρέφεται ήδη.
Πρόκειται για μια παράνοια ύψιτου βαθμού και όμως υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν τις υπογραφές τους σε κάτι τέτοιο.
Όπως αναφέρει το Business Insider, προφανώς κάποια κράτη μέσα στην Ευρωζώνη εξακολουθούν να έχουν περισσότερες απαιτήσεις που υπερβαίνουν τα μέτρα λιτότητας που ψήφισε πρόσφατα η ελληνική Βουλή.
«Οι προκλήσεις γύρω από το νέο σχέδιο διάσωσης είναι σοβαρές. Και αυτό διότι η παρεμβατική φύση των μεταρρυθμίσεων που ζητούν οι πιστωτές από την Αθήνα να εφαρμόσει, είναι πιθανό να επιδεινώσουν την ήδη έντονη εχθρότητα των Ελλήνων προς τα θεσμικά όργανα της Τρόικας», αναφέρει το άρθρο.
Επιπροσθέτως, όπως και οι προηγούμενες συνομιλίες, έτσι και αυτές θα τελούν υπό το καθεστώς έντονης πίεσης, καθώς η Ελλάδα οφείλει να πληρώσει την ΕΚΤ στις 20 Αυγούστου (3 δισεκατομμύρια ευρώ).
Ακόμη και αν η συμφωνία επιτευχθεί τον Αύγουστο, αυτό που θα «καταφέρει» η Ελλάδα είναι να βρει μπροστά της ένα τεράστιο τείχος χρέους με ελάχιστες πιθανότητες να το αποπληρώσει.
Τη στιγμή, μάλιστα, που αυτή τη στιγμή στο τραπέζι δεν υπάρχει κανένα θέμα συγχώρεσης του χρέους της.
Η Νaxitis, σε πρόσφατη ανάλυσή της, έκανε λόγο για ελάχιστες πιθανότητες να υπάρξει διαγραφή του ελληνικού χρέους, καθώς υπάρχει έντονη αντίθεση από πολλά κράτη-μέλη (κυρίως από τη Γερμανία), ενώ αναφύεται και ένα νομικό κώλυμα σύμφωνα με το οποίο δεν μπορεί να γίνει ονομαστικό κούρεμα χρέους εντός της Ευρωζώνης.
Άρα, κάτω από αυτές τις συνθήκες, το μοναδικό που μπορεί να γίνει είναι ένας επαναπροσδιορισμός του ελληνικού χρέους. Να δοθεί μια περίοδος χάριτος 20 ετών και ο χρόνος αποπληρωμής να αυξηθεί πάνω από 40 χρόνια. Στο μεταξύ, το νέο δάνειο θα χρησιμοποιηθεί για να αποπληρωθεί η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και να καλύψει το Δημόσιο τις άμεσες ανάγκες του.
Την ίδια στιγμή το γερμανικό Spiegel αποκαλύπτει τον πολιτικό και οικονομικό σχεδιασμό του Β.Σόιμπλε για μια Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά πέντε-έξι κρατών (σχεδόν όπως ήταν στην αρχική της πρόγονη μορφή ως ΕΟΚ) τα οποία δεν θα στηρίζονται σε δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά μόνο σε τεχνοκρατικές και οικονομικές βάσεις.
Η Ευρώπη που οραματίζεται ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κινδυνεύει με ανάφλεξη, εκτιμά ο αρθρογράφος του περιοδικού Spiegel Βόλφγκανγκ Μίνχαου, στο πρώτο από μια σειρά κειμένων στα οποία προσπαθεί να αναλύσει το μέλλον της ευρωζώνης.
Η διαμάχη για την κρίση στην Ελλάδα έδειξε ότι το μέλλον της Ευρώπης βρίσκεται σε κίνδυνο, σημειώνει ο Μίνχαου.
Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της Ευρώπης που οραματίζεται ο Σόιμπλε είναι ένας πυρήνας που θα συγκλίνει στην άποψη της Γερμανίας και αυτό δεν θα αφορά μόνο τους κανόνες που ισχύουν για όλους αλλά και τη σύγκλιση στην ιδιωτική οικονομία, εξηγεί ο αρθρογράφος, τονίζοντας ότι διαφωνεί έντονα με την άποψη του Γερμανού υπουργού.
Η γερμανική οικονομία καταγράφει υψηλά πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τα οποία φέτος φτάνουν περίπου το 8% του ΑΕΠ της χώρας. Το ποσοστό αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλο. Ιδανικοί εταίροι για τη Γερμανία σε μια νομισματική ένωση θα ήταν άλλα μεγάλα εξαγωγικά κράτη, όπως για παράδειγμα η Ολλανδία, επισημαίνει ο Μίνχαου.
Όμως τέτοιου είδους κράτη υπάρχουν πολύ λίγα στην Ευρώπη και στην ευρωζώνη είναι πέντε ή έξι στο σύνολο των 19 χωρών. Η Γαλλία δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή, όμως θα βρισκόταν στον πυρήνα των χωρών που ονειρεύεται ο Σόιμπλε, μόνο και μόνο για πολιτικούς λόγους. Το αν η Ιταλία ανήκει σε αυτόν τον πυρήνα δεν είναι ξεκάθαρο, εξηγεί ο αρθρογράφος.
Το όραμα του Σόιμπλε έχει σε γενικές γραμμές τις δομές μιας ομοσπονδίας, όμως στόχος αυτών των δομών δεν είναι μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη οικονομική πολιτική, αλλά ο εξαναγκασμός στην τήρηση των κανόνων.
Ο Γερμανός υπουργός επιθυμεί μεν έναν υπουργό Οικονομικών της ευρωζώνης, όμως θέλει αυτός να εφαρμόζει τη γερμανική πολιτική. Παράλληλα δεν θέλει να διαθέτουν ισχύ θεσμοί που θα αναγκάσουν τη Γερμανία να απαρνηθεί τα μεγάλα πλεονάσματά της, προσθέτει ο Μίνχαου.
Θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτό το σχέδιο; Από οικονομική άποψη μια σύγκλιση σε δομικά πλεονάσματα είναι επικίνδυνη, εξηγεί ο αρθρογράφος. Η ευρωζώνη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη νομισματική ένωση στον κόσμο. Αν ολόκληρη η ευρωζώνη παρουσιάζει αντίστοιχα υψηλά δομικά πλεονάσματα όπως η Γερμανία, τότε δημιουργείται μεγάλος κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία.
Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει ο υπόλοιπος κόσμος να παρουσιάζει ελλείμματα αντίστοιχα με το πλεόνασμα της ευρωζώνης. Και γνωρίζουμε από τις κρίσεις των τελευταίων δέκα ετών, τονίζει ο Μίνχαου, τι επιπτώσεις έχουν τέτοιου είδους ανισότητες.
Ακόμα ένα οικονομικό πρόβλημα είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα απαιτούνταν από τις χώρες της ευρωζώνης προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο αυτό, οι οποίες δεν είναι εύκολο να εφαρμοστούν.
Από πολιτική άποψη το όραμα του Σόιμπλε θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο βραχυπρόθεσμα, εκτιμά ο αρθρογράφος.
Μακροπρόθεσμα η Ευρώπη του Σόιμπλε θα ήταν αντιμέτωπη με μεγάλες αντιστάσεις. Διότι μια τέτοια δομή θα αφαιρούσε δημοκρατικό έλεγχο από τις χώρες όχι μόνο αναφορικά με τη νομισματική πολιτική, όπως μέχρι τώρα, αλλά και με τη δημοσιονομική πολιτική. Αυτή η αποδημοκρατικοποίηση θα προκαλούσε σφοδρές αντιδράσεις.
Είναι σαφές ότι το όραμα του Β.Σόιμπλε δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της, μια Ευρώπη Δημοκρατίας και Αξιών, και σίγουρα σε μια τέτοια Ένωση Ολοκληρωτισμού η Ελλάδα δεν μπορεί και ούτε πρέπει να έχει σχέση.
