Κατά χιλιάδες έσπευσαν, για να προλάβουν, οι γονείς ανήλικων παιδιών, να καταθέσουν μια αίτηση μπας και πάρουν τα βλαστάρια τους στο νέο talent show του Antenna ‘’The voice kids’’.
Κάθε, ή σχεδόν κάθε, ελληνική οικογένεια έχει την εντύπωση προφανώς ότι στο σπίτι της κατοικοεδρεύει μια μικρή Μαντόνα ή ένας μικρός Μάικ Τζάκσον, που χάρη στον Άντεννα θα αναδείξει το ταλέντο του, θα γίνει πανελλήνια γνωστό και κυρίως θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας που είναι οξύ τώρα στην κρίση.
Η ευκολία με την οποία η ελληνική οικογένεια ‘’εκπορνεύει’’ τα τέκνα της είναι εντυπωσιακή. Πριν μερικά χρόνια ήταν σαφώς λίγοι οι γονείς που καμάρωναν στις κάμερες των επαρχιακών καλλιστείων για τις κόρες τους που περπατούσαν ημίγυμνες σε αυτοσχέδιες πασαρέλες μπροστά σε πεινασμένα μάτια θαμώνων.
Ο κόσμος εκείνος πολλαπλασιάστηκε και η τηλεόραση νίκησε όλες τις αντιστάσεις. Δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι κάθε σπίτι είναι ένα μικρό εν δυνάμει Χόλιγουντ, ότι στον ήλιο της δημοσιότητας μοίρα έχει ο καθένας. Και πως ο σίγουρος επαγγελματικός προσανατολισμός δεν έχει να κάνει πια με σπουδές, ιδανικά, γνώση, αλλά με το να λες καλά το τελευταίο σουξέ της Πάολα, να κουνάς το χέρι με χάρη σα τη Βανδή, να ντύνεσαι λίγο φτηνούτσικα και να πουλάς τσαχπινιά και ας είσαι μόλις δέκα.
Να μη σε νοιάζει τι θα υποστεί το παιδί μετά ή και κατά τη διάρκεια του talent show, από την ομήγυρη, το σχολικό περιβάλλον, τη γειτονιά. Η αδυναμία του να διαχειριστεί τη δόξα ή την απόρριψη, την υπερέκθεση και την αναγνωρισιμότητα, το πρόσκαιρο σουξέ και την πίκρα αργότερα της λησμονιάς.
Η ελπίδα του να ‘’ξελασπώσουμε’’ όλοι οδηγεί αυτούς τους χιλιάδες να τρέχουν σαν τρελοί να συμπληρώσουν την αίτηση. Το μετά δεν απασχολεί κανέναν. H απώλεια της κανονικότητα της παιδικής ηλικίας, το απότομο μεγάλωμα, η προβληματική συμπεριφορά που θα αναπτύξουν απέναντι σε συνομήλικους και φυσικά μεγαλύτερους, η βίαιη ένταξη τους σε ένα κόσμο ενηλίκων, τα εκατοντάδες παιδιά θαύματα του παγκόσμιου σινεμά που κατέληξαν προβληματικοί ενήλικες.
Αυτά είναι πταίσματα. Ας πάρει το δεκάρι στην επιτροπή και μετά θα σκεφτούμε, αν σκεφτούμε, τι κάνουμε. Οι παλιές μαϊμούδες και αρκούδες που χόρευαν με παραγγελιές στα πανηγύρια και με το καμιτσίκι του αφέντη τους βρήκαν τη μεταμοντέρνα τους συνέχεια. Και χωρίς να χρειαστεί να ψάξει κάνεις στο δάσος πρωταγωνιστή.
Του Γιώργου Τούλα για το parallaximag.gr
Η ευκολία με την οποία η ελληνική οικογένεια ‘’εκπορνεύει’’ τα τέκνα της είναι εντυπωσιακή. Πριν μερικά χρόνια ήταν σαφώς λίγοι οι γονείς που καμάρωναν στις κάμερες των επαρχιακών καλλιστείων για τις κόρες τους που περπατούσαν ημίγυμνες σε αυτοσχέδιες πασαρέλες μπροστά σε πεινασμένα μάτια θαμώνων.
Ο κόσμος εκείνος πολλαπλασιάστηκε και η τηλεόραση νίκησε όλες τις αντιστάσεις. Δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι κάθε σπίτι είναι ένα μικρό εν δυνάμει Χόλιγουντ, ότι στον ήλιο της δημοσιότητας μοίρα έχει ο καθένας. Και πως ο σίγουρος επαγγελματικός προσανατολισμός δεν έχει να κάνει πια με σπουδές, ιδανικά, γνώση, αλλά με το να λες καλά το τελευταίο σουξέ της Πάολα, να κουνάς το χέρι με χάρη σα τη Βανδή, να ντύνεσαι λίγο φτηνούτσικα και να πουλάς τσαχπινιά και ας είσαι μόλις δέκα.
Να μη σε νοιάζει τι θα υποστεί το παιδί μετά ή και κατά τη διάρκεια του talent show, από την ομήγυρη, το σχολικό περιβάλλον, τη γειτονιά. Η αδυναμία του να διαχειριστεί τη δόξα ή την απόρριψη, την υπερέκθεση και την αναγνωρισιμότητα, το πρόσκαιρο σουξέ και την πίκρα αργότερα της λησμονιάς.
Η ελπίδα του να ‘’ξελασπώσουμε’’ όλοι οδηγεί αυτούς τους χιλιάδες να τρέχουν σαν τρελοί να συμπληρώσουν την αίτηση. Το μετά δεν απασχολεί κανέναν. H απώλεια της κανονικότητα της παιδικής ηλικίας, το απότομο μεγάλωμα, η προβληματική συμπεριφορά που θα αναπτύξουν απέναντι σε συνομήλικους και φυσικά μεγαλύτερους, η βίαιη ένταξη τους σε ένα κόσμο ενηλίκων, τα εκατοντάδες παιδιά θαύματα του παγκόσμιου σινεμά που κατέληξαν προβληματικοί ενήλικες.
Αυτά είναι πταίσματα. Ας πάρει το δεκάρι στην επιτροπή και μετά θα σκεφτούμε, αν σκεφτούμε, τι κάνουμε. Οι παλιές μαϊμούδες και αρκούδες που χόρευαν με παραγγελιές στα πανηγύρια και με το καμιτσίκι του αφέντη τους βρήκαν τη μεταμοντέρνα τους συνέχεια. Και χωρίς να χρειαστεί να ψάξει κάνεις στο δάσος πρωταγωνιστή.
Του Γιώργου Τούλα για το parallaximag.gr
