Η υποκουλτούρα της παγκοσμιοποίησης στην Τέχνη

Όταν η παρακμή συναντά τον αντιρατσισμό

Γράφει ο Ματθαιόπουλος Αρτέμης

Οι γαλλικές εκλογές ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η επικράτηση της δημοκρατίας (την οποία παρεμπιπτόντως εκπροσώπησε ένας
τοκογλύφος τραπεζίτης) έναντι της Λεπέν έφερε ανακούφιση στους Γάλλους και σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία ανενόχλητη πλέον μπορεί να απολαμβάνει ξανά τα προνόμια της -πολιτικά ορθής- ελεύθερης έκφρασης και οτιδήποτε παρακμιακό τη συνοδεύει.

Ενώ λοιπόν, μέχρι το τέλος της εκλογικής αναμέτρησης ανάμεσα σε Μακρόν και Λεπέν όλα τα ενημερωτικά μέσα εξέφραζαν ανοιχτά την ανησυχία τους για το ενδεχόμενο επικράτησης της δεύτερης, η οποία υποτίθεται ότι θα εδραίωνε και θα νομιμοποιούσε τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό στη χώρα της, η νίκη του υπαλλήλου του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου τα αναγκάζει τώρα να σιωπούν και να παραμένουν ασυγκίνητα μπροστά στον ωμό ρατσισμό και το μίσος έναντι των Ευρωπαίων και των Λευκών, που αντιπροσωπεύουν παρακμιακά έργα τέχνης αμφιβόλου ποιότητας και χαμηλής ψυχικής στάθμης «καλλιτέχνες».

Ένας εξ αυτών, προς το παρόν άγνωστος, διακόσμησε πρόσφατα τον Πύργο του Άιφελ με τοιχογραφίες των οποίων το κεντρικό νόημα και η «φιλοσοφία» είναι η βάναυση μεταχείριση των Λευκών από Νέγρους, ως προμήνυμα του επερχόμενου τέλους της Λευκής Φυλής, όπως παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος σε μια απόπειρα διευκρίνισης και αποσαφήνισης των μηνυμάτων που θέλει να περάσει μέσα από τα «έργα» του. Ωστόσο, το αισθητικό αποτέλεσμα δεν χρήζει αποσαφήνισης, η ωμότητα είναι τόσο διάχυτη που τα βασικά του «έργα» περιλαμβάνουν σκηνές βιασμού, δολοφονιών, ακρωτηριασμών και πάσης φύσεως κακομεταχείρισης.

Η σύνδεση του ατόμου με την γνωστή οικογένεια Ρότσιλντ απλώς επιβεβαιώνει το προφανές, ότι η εδραίωση της αναγκαιότητας της χυδαιότητας και της βίας κατά των Ευρωπαίων μέσω της Τέχνης είναι μια ευφυής πρακτική της παγκοσμιοποίησης, που φροντίζει να προωθεί την υποκουλτούρα της με τον μανδύα του εναλλακτικού και της ελεύθερης έκφρασης. Το κατά πόσο η έκφραση είναι πράγματι ελεύθερη σήμερα, αυτό είναι κάτι μπορεί να απαντηθεί αν απλά αντιστρέψουμε τους ρόλους των «πρωταγωνιστών» των εν λόγω παρακμιακών τοιχογραφιών και τα θύματα βιασμού και δολοφονιών ήταν αποκλειστικά και μόνο Νέγροι. Η «ανεκτική» κοινωνία των αντιρατσιστών και των πάσης φύσεως αλληλέγγυων θα έκαιγε στην πυρά, αν όχι τον ίδιο τον καλλιτέχνη, τα έργα του.

Σήμερα, λοιπόν, το κριτήριο για την ανεκτικότητα απέναντι στα μηνύματα που προωθεί η Τέχνη γενικότερα περνάει οπωσδήποτε μέσα από τους σκοπούς που αυτή επιτελεί. Το χυδαίο, το προκλητικό, το προσβλητικό και το ανώμαλο χαρακτηρίζεται εναλλακτικό, διαφορετικό και εκκεντρικό, εφόσον το πνευματικό προϊόν προωθεί την υποκουλτούρα της παγκοσμιοποίησης και των στερεοτύπων που τη χαρακτηρίζουν ως δόγμα. Το ως άνω παράδειγμα δεν αποτελεί γαλλικό φαινόμενο ή κάποιο μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ένα παγκόσμιο φαινόμενο που ουδόλως φαίνεται να συγκινεί τους κατά τ’ άλλα ευαίσθητους σε θέματα δικαιωμάτων υπερασπιστές της πολιτικής ορθότητας.

Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν καμία εντύπωση δεν πρέπει να μας προκαλεί το γεγονός ότι αυτά τα μηνύματα, όσο άρρωστα κι αν είναι, δεν αποτελούν παρά τα μέσα για την διαμόρφωση της κοινωνίας που οραματίζονται οι αντιρατσιστές και τα αφεντικά τους.

πηγη