Ελλάδα ευλογημένη με καταραμένους κατοίκους
Η «παπαγαλία» των εξετάσεων αναπαράγει ένα στείρο σύστημα και στην κοινωνία.
Τι ακριβώς είναι όμως η απομνημόνευση; Στην πράξη, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα copy-paste γνώσεων, που επιτυγχάνεται μέσω μιας επίπονης για τον εγκέφαλο διαδικασίας. Το πρόβλημα βεβαίως δεν έγκειται στη δυσκολία της προσπάθειας αλλά στο γεγονός ότι η όποια ωφέλεια απορρέει από την όλη διαδικασία, είναι σχεδόν ασήμαντη σε σχέση με το κόστος τόσο σε
ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αλλά ας αναρωτηθούμε: Γεννά άραγε η παπαγαλία άτομα δημιουργικά; Όχι φυσικά, διότι ο μαθητής δεν αυτενεργεί, δεν μαθαίνει να έχει το θάρρος της γνώμης του κι έτσι δεν καινοτομεί γιατί συνηθίζει να μην έχει ανάγκη την καινοτομία για να διακριθεί. Το αποτέλεσμα; Μαθητές ως επί το πλείστον ανίκανοι να επεξεργαστούν κριτικά τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα προκείμενου να συνθέσουν το νέο, καταδικασμένοι να καταναλώνουν το έτοιμο που τους «σερβίρουν» οι άλλοι.
Γεννά μήπως άτομα παραγωγικά; Η απάντηση είναι και πάλι αποφατική. Κι αυτό όχι μόνον επειδή οι δύο έννοιες –δημιουργικότητα και παραγωγικότητα- αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, αλλά και γιατί σε ένα απόλυτα ρευστό περιβάλλον, παραγωγικό και άρα ανταγωνιστικό θα είναι μονάχα το προσαρμοστικό άτομο. Εκείνο που έχει μάθει πώς να μαθαίνει, όχι εκείνο που απλώς αποστηθίζει πληροφορίες, οι οποίες εντός ολίγου θα καταστούν άχρηστες και παρωχημένες. Εάν, συνεπώς, κάποιος -παπαγαλίζοντας νυχθημερόν- έχει σιχαθεί την ίδια τη διαδικασία της μάθησης, λόγω της άνευ αντικρίσματος κόπωσης, τότε είναι σίγουρο πως δεν θα έχει σχεδόν τίποτα να προσφέρει. Στην ουσία, ένα εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο στην παπαγαλία δεν μπορεί παρά να παράγει στρατιές κακών δημοσίων υπαλλήλων, αφού ούτε την πρωτοβουλία ενθαρρύνει ούτε την κρίση καλλιεργεί και το κυριότερο: κατορθώνει να υπνωτίσει το δαιμόνιο του Έλληνα και να αναδείξει τις χειρότερες πτυχές του εαυτού του, εκείνες δηλαδή που συνδέονται με τη στασιμότητα και το «βόλεμα».
Το σύστημα αυτό όμως παράγει και κάτι άλλο, εξίσου ολέθριο: κάκιστους πολίτες.
Πολίτες που αδιαφορούν για τα κοινά, εκδηλώνοντας έτσι την αποστροφή τους απέναντι σε μια κοινωνία που δεν τους εξόπλισε με τα απαραίτητα εφόδια. Πολίτες απογοητευμένους, που έχουν ταυτίσει την Παιδεία με τη στείρα απομνημόνευση απαξιώνοντάς την συνεχώς. Πολίτες νωθρούς, που δεν αναλαμβάνουν δράσεις και τα περιμένουν όλα από ένα Κράτος – Πατέρα. Με λίγα λόγια, πολίτες που δια της απάθειάς τους λειτουργούν εχθρικά έναντι του συνόλου. Η άνοιξη αυτή λοιπόν αναμένεται να είναι κουραστική αλλά και προσοδοφόρα για τους φετινούς υποψηφίους εάν αυτοί είναι αποφασισμένοι να υποστούν το «βασανιστήριο» της παπαγαλίας, καθώς θα τους ανταμείψει με μια θέση στο Πανεπιστήμιο. Κι είναι βέβαιο πως η επιτυχία αυτή θα αποτελέσει μια άλλου τύπου άνοιξη για τους ίδιους. Η άλλη Άνοιξη όμως, η συλλογική και βαθιά ουσιαστική Άνοιξη, αυτή δηλαδή που αφορά το επίπεδο και τις προοπτικές της κοινωνίας μας, δεν θα έρθει με εντυπωσιακούς παπαγάλους αλλά με σοφές κουκουβάγιες.
Ενας Ασωτος Λαός Δεν Σώζεται Με Τίποτα
Με περισσή εγωπάθεια οι άνθρωποι, δεν αμφιβάλουν καθόλου για τίποτα και χωρίς σκέψη, αναφέρουν το ένα ή το άλλο απόφθεγμα, αφορισμό ή κείμενο, φιλοσοφική θέση ή θεωρία και το αποδίδουν με σιγουριά χωρίς σκέψη ή έστω αμφιβολία, στον ένα ή στον άλλο φιλόσοφο, ενώ δεν γνωρίζουν καν αν αυτός το είπε έτσι ή αλλιώς γιατί σαν πρόσωπο δεν είναι σίγουρο ό,τι υπήρξε και τα υποτιθέμενα λεγόμενα του είναι λόγια άλλων ανθρώπων, σκέψεις άλλων ανθρώπων –ποιος ξέρει αν είναι καν ανθρώπων- που απλώς επαναλαμβάνουν παπαγαλίζοντας κατά πως τους βολεύει, διαιωνίζοντας σωστά και λάθη, ανάκατα μέχρι σήμερα.
Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω μα τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες, ειδικά όταν όλα όσα παπαγαλίζεις είναι λόγια άλλων, που δεν είδες ποτέ και δεν μπορείς να είσαι καν σίγουρος, πως αυτοί τα είπαν, ή αν καν υπήρξαν με σιγουριά! Και αυτό το «αν δεν το δω με τα μάτια μου …» αποκλείει τους τυφλούς απ’ την γνώση; Είδες ΕΣΥ ό,τι η γη είναι στρογγυλή … με τα μάτια σου; Που το ξέρεις ό,τι είναι στρογγυλή αφού δεν την είδες; Αν τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν -ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσεις τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια- σκέψου σε τι πέλαγος άγνοιας κολυμπάς όταν αυτά που καλλιεργούν το εγκέφαλο δεν είναι και τόσο σίγουρο ό,τι είναι έτσι όπως λέγονται !
Όταν ακόμα δεν γνωρίζουμε οι άνθρωποι, τι είναι η βαρύτητα τι είναι το ηλεκτρικό φορτίο, όταν ακόμα κινούμαστε με πετρέλαιο, όταν και την πυρηνική ενεργεία την μετατρέπουμε σε ηλεκτρική με τρόπο σαν το παράδειγμα: οι δυο ενέργειες είναι δυο δωμάτια μεσοτοιχία, κι εμείς περνάμε από το ένα στ’ άλλο μέσω του άλφα Κενταύρου (spontaneous idea), όταν την τύφλα μας την καταραμένη έχουμε ακόμα για το πληροφοριακό περιεχόμενο του DNA κλπ κλπ, εντούτοις δεν μας λείπει η εγωπάθεια της σιγουριάς, για τους χαριτωμένους νομούς που «ανακαλύψαμε» !
Γράφει ο Δημήτρης Χορόσκελης για τους Ελληνες αρχαίους και νέους:
> Η Ελλάδα είναι μια ευλογημένη χώρα με καταραμένους κατοίκους.
> Το αληθινό καθεστώς της χώρας είναι η «ατομικοπατριωτική φεουδαρχία». Ο κάθε Έλληνας όταν λέει «πατρίδα» εννοεί τον εαυτό του και την οικογένειά του. Είμαστε μερικά εκατομμύρια «χαμένες πατρίδες».
> Έντεκα εκατομμύρια «εγώ» δεν μπορούν να κάνουν ένα «εμείς».
> Οι άλλοι λαοί έχουν ιδιοσυγκρασία, οι Έλληνες έχουν ιδιοσυγκρουσία: όλοι εναντίον όλων.
> Οι Έλληνες επινόησαν τη Δημοκρατία για να μπορούν να συγκρούονται έχοντας ένα πολιτικό άλλοθι.
> Ένας λαός με έμφυτο τον ιμπεριαλιστικό φασισμό του Εγώ δεν δικαιούται να ομιλεί για Δημοκρατία.: «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;!».
> Ο Έλληνας θέλει να κάνει πάντα του κεφαλιού του και μετά να πληρώνει με τα κεφάλια των άλλων.
> Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο Έλληνας, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα αυτογνωσίας κι εξέλιξης.
> Η βασικότερη απόδειξη ότι καταγόμαστε από τους αρχαίους Έλληνες είναι η διαπίστωση ότι κι εκείνοι τρώγονταν σαν τα σκυλιά.
> Από τα διάφορα κρίσιμα περιστατικά και τις καταστροφές της Ιστορίας μας βγαίνει το συμπέρασμα ότι η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους Έλληνες.
> Είμαστε σαν μια αθλητική ομάδα με εξαιρετικούς παίκτες, αλλά δίχως πνεύμα ομαδικότητας και με κακούς προπονητές.
> Είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές στα αυτογκόλ και φορτώνουμε πάντα τις ευθύνες της ήττας στη διαιτησία.
> Το γεγονός ότι, παρ’ όλα τα αναρίθμητα αυτογκόλ συνεχίζουμε να υπάρχουμε ακόμη ως χώρα, σημαίνει ότι μάλλον «ο Θεός της Ελλάδος» υπάρχει.
> Μυστηριωδώς τα θετικά χαρακτηριστικά του Έλληνα (δημιουργικότητα, εργατικότητα, άμιλλα, συλλογικότητα) ενεργοποιούνται κυρίως όταν ζει σε ξένη χώρα και τα αρνητικά (εγωκεντρισμός, παραβατικότητα, οκνηρία, ζηλοφθονία) όταν ζει στη χώρα του.
> Νεοελληνικό αίνιγμα: Η τσογλανοποίηση του ατόμου οδήγησε στη μπαχαλοποίηση της κοινωνίας, ή η μπαχαλοποίηση της κοινωνίας οδήγησε στην τσογλανοποίηση του ατόμου; Με επιστημονική ορολογία, μάλλον υπήρξε «κλειστός βρόγχος ανατροφοδότησης».
> Η Ελλάδα (μεταξύ άλλων πολλών και θαυμαστών) είναι και η χώρα με τις ατελείωτες ουρές. Ουρές, παντού ουρές, ίσως γι’ αυτό νομίζει ότι είναι γάτα.
> Στην Ελλάδα, ούτε τα χρήματα είναι λύση. Μεγάλα ποσά θα φεύγουν σε διευκολύνσεις και σε λαδώματα, οι υπάλληλοί σου θα σε καταριούνται νυχθημερόν πεπεισμένοι ότι τους εκμεταλλεύεσαι, οι γνωστοί σου θα σε φθονούν και θα κάνουν έφοδο στο εξοχικό σου, θα χαλάς τη Φερράρι σου στους κωλόδρομους, θα είσαι στο στόχαστρο των πάσης φύσεως «επαναστατών»… Μια φρίκη…
> Ο «πατριωτισμός και η αγάπη για την ελευθερία των Ελλήνων» συνοψίζεται ως εξής: «Γιατί να αφήσουμε να μας καταστρέψουν οι ξένοι, αφού μπορούμε να καταστραφούμε και μόνοι μας;».
> Υπάρχουν «καθαροί Έλληνες», αυτοί που πλένονται συχνά.
> Οι Έλληνες δεν είναι εξωγήινοι επειδή κατάγονται από άλλον πλανήτη, οι Έλληνες είναι εξωγήινοι επειδή κατοικούν στον δικό τους πλανήτη.
> Είναι εξωφρενικό πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό των οπαδών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού σε έναν λαό που δεν έχει την παραμικρή κλίση γι’ αυτά τα καθεστώτα, λόγω αναρχοαυτόνομης φύσης.
> Οι Έλληνες εννοούν τον κομμουνισμό/σοσιαλισμό ως εξής: Είμαι μόνιμος κρατικός υπάλληλος, εργάζομαι ελάχιστα ή καθόλου, παίρνω παχυλό μισθό, βγαίνω στη σύνταξη νωρίς, και στέλνω τον λογαριασμό στα υπόλοιπα κορόιδα. (Το εξωφρενικό είναι ότι πολλοί το πέτυχαν αυτό επί καπιταλισμού).
> Είναι απίστευτο ότι στη μοναδική χώρα που βρίσκεται ουσιαστικά σε καθεστώς αναρχίας (το Κράτος είναι ανύπαρκτο, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει), υπάρχουν αναρχικές οργανώσεις που φωνάζουν «Κάτω το Κράτος».
> Ο Έλληνας κατέχει στην εντέλεια τον νόμο της ζούγκλας, γι’ αυτό είναι ένας αληθινός ζουγκλέρ της επιβίωσης.
> Κι ενώ οι αρχαιολογικοί μας χώροι είναι σκουπιδότοποι, τα Μουσεία μας αφύλακτοι στόχοι αρχαιοκάπηλων, διεκδικούμε μετά μανίας την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
> Επί σειρά δεκαετιών εμείς κάναμε ότι ψηφίζαμε με κίνητρο το συμφέρον της χώρας, κι εκείνοι έκαναν ότι κυβερνούσαν με γνώμονα το κοινό καλό. Μόλις ήρθε η κρίση και αυτή η αμοιβαία απάτη αποκαλύφθηκε, στραφήκαμε όλοι εναντίον όλων αναζητώντας τους βασικούς υπευθύνους στο εξωτερικό!
> Επειδή δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, έχουμε την απαίτηση να μας πληρώνει μονίμως τον λογαριασμό του ηλεκτρικού.
> Μιλάμε συνεχώς για το πόσο περήφανοι είμαστε για τους προγόνους μας, αντί να φροντίσουμε να κάνουμε περήφανους τους απογόνους μας.
> Όντως, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», βρίσκεται μονίμως σε μια ημιθανή κατάσταση.
> Αντί να κοκορευόμαστε ότι εμείς δώσαμε στην ανθρωπότητα τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία, ας παραδεχτούμε ότι πάλι εμείς καταστρέψαμε και τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία.
> Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πόσο άθλιοι είμαστε, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ οι εκλεκτοί που νομίζουμε ότι είμαστε.
> Η Ιστορία δείχνει, δυστυχώς, ότι ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα.
> Ο Διογένης στην Αρχαία Ελλάδα … έψαχνε ανθρωπο και σήμερα το ίδιο θα έκανε.
Ναι … Ενας Ασωτος Λαός Δεν Σώζεται Με Τίποτα!
@Ηω Αναγνώστου/2010 miastala.com
Τι ακριβώς είναι όμως η απομνημόνευση; Στην πράξη, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα copy-paste γνώσεων, που επιτυγχάνεται μέσω μιας επίπονης για τον εγκέφαλο διαδικασίας. Το πρόβλημα βεβαίως δεν έγκειται στη δυσκολία της προσπάθειας αλλά στο γεγονός ότι η όποια ωφέλεια απορρέει από την όλη διαδικασία, είναι σχεδόν ασήμαντη σε σχέση με το κόστος τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αλλά ας αναρωτηθούμε: Γεννά άραγε η παπαγαλία άτομα δημιουργικά; Όχι φυσικά, διότι ο μαθητής δεν αυτενεργεί, δεν μαθαίνει να έχει το θάρρος της γνώμης του κι έτσι δεν καινοτομεί γιατί συνηθίζει να μην έχει ανάγκη την καινοτομία για να διακριθεί. Το αποτέλεσμα; Μαθητές ως επί το πλείστον ανίκανοι να επεξεργαστούν κριτικά τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα προκείμενου να συνθέσουν το νέο, καταδικασμένοι να καταναλώνουν το έτοιμο που τους «σερβίρουν» οι άλλοι.
Γεννά μήπως άτομα παραγωγικά; Η απάντηση είναι και πάλι αποφατική. Κι αυτό όχι μόνον επειδή οι δύο έννοιες –δημιουργικότητα και παραγωγικότητα- αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, αλλά και γιατί σε ένα απόλυτα ρευστό περιβάλλον, παραγωγικό και άρα ανταγωνιστικό θα είναι μονάχα το προσαρμοστικό άτομο. Εκείνο που έχει μάθει πώς να μαθαίνει, όχι εκείνο που απλώς αποστηθίζει πληροφορίες, οι οποίες εντός ολίγου θα καταστούν άχρηστες και παρωχημένες. Εάν, συνεπώς, κάποιος -παπαγαλίζοντας νυχθημερόν- έχει σιχαθεί την ίδια τη διαδικασία της μάθησης, λόγω της άνευ αντικρίσματος κόπωσης, τότε είναι σίγουρο πως δεν θα έχει σχεδόν τίποτα να προσφέρει. Στην ουσία, ένα εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο στην παπαγαλία δεν μπορεί παρά να παράγει στρατιές κακών δημοσίων υπαλλήλων, αφού ούτε την πρωτοβουλία ενθαρρύνει ούτε την κρίση καλλιεργεί και το κυριότερο: κατορθώνει να υπνωτίσει το δαιμόνιο του Έλληνα και να αναδείξει τις χειρότερες πτυχές του εαυτού του, εκείνες δηλαδή που συνδέονται με τη στασιμότητα και το «βόλεμα».
Το σύστημα αυτό όμως παράγει και κάτι άλλο, εξίσου ολέθριο: κάκιστους πολίτες.
Πολίτες που αδιαφορούν για τα κοινά, εκδηλώνοντας έτσι την αποστροφή τους απέναντι σε μια κοινωνία που δεν τους εξόπλισε με τα απαραίτητα εφόδια. Πολίτες απογοητευμένους, που έχουν ταυτίσει την Παιδεία με τη στείρα απομνημόνευση απαξιώνοντάς την συνεχώς. Πολίτες νωθρούς, που δεν αναλαμβάνουν δράσεις και τα περιμένουν όλα από ένα Κράτος – Πατέρα. Με λίγα λόγια, πολίτες που δια της απάθειάς τους λειτουργούν εχθρικά έναντι του συνόλου. Η άνοιξη αυτή λοιπόν αναμένεται να είναι κουραστική αλλά και προσοδοφόρα για τους φετινούς υποψηφίους εάν αυτοί είναι αποφασισμένοι να υποστούν το «βασανιστήριο» της παπαγαλίας, καθώς θα τους ανταμείψει με μια θέση στο Πανεπιστήμιο. Κι είναι βέβαιο πως η επιτυχία αυτή θα αποτελέσει μια άλλου τύπου άνοιξη για τους ίδιους. Η άλλη Άνοιξη όμως, η συλλογική και βαθιά ουσιαστική Άνοιξη, αυτή δηλαδή που αφορά το επίπεδο και τις προοπτικές της κοινωνίας μας, δεν θα έρθει με εντυπωσιακούς παπαγάλους αλλά με σοφές κουκουβάγιες.
Ενας Ασωτος Λαός Δεν Σώζεται Με Τίποτα
Με περισσή εγωπάθεια οι άνθρωποι, δεν αμφιβάλουν καθόλου για τίποτα και χωρίς σκέψη, αναφέρουν το ένα ή το άλλο απόφθεγμα, αφορισμό ή κείμενο, φιλοσοφική θέση ή θεωρία και το αποδίδουν με σιγουριά χωρίς σκέψη ή έστω αμφιβολία, στον ένα ή στον άλλο φιλόσοφο, ενώ δεν γνωρίζουν καν αν αυτός το είπε έτσι ή αλλιώς γιατί σαν πρόσωπο δεν είναι σίγουρο ό,τι υπήρξε και τα υποτιθέμενα λεγόμενα του είναι λόγια άλλων ανθρώπων, σκέψεις άλλων ανθρώπων –ποιος ξέρει αν είναι καν ανθρώπων- που απλώς επαναλαμβάνουν παπαγαλίζοντας κατά πως τους βολεύει, διαιωνίζοντας σωστά και λάθη, ανάκατα μέχρι σήμερα.
Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω μα τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες, ειδικά όταν όλα όσα παπαγαλίζεις είναι λόγια άλλων, που δεν είδες ποτέ και δεν μπορείς να είσαι καν σίγουρος, πως αυτοί τα είπαν, ή αν καν υπήρξαν με σιγουριά! Και αυτό το «αν δεν το δω με τα μάτια μου …» αποκλείει τους τυφλούς απ’ την γνώση; Είδες ΕΣΥ ό,τι η γη είναι στρογγυλή … με τα μάτια σου; Που το ξέρεις ό,τι είναι στρογγυλή αφού δεν την είδες; Αν τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν -ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσεις τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια- σκέψου σε τι πέλαγος άγνοιας κολυμπάς όταν αυτά που καλλιεργούν το εγκέφαλο δεν είναι και τόσο σίγουρο ό,τι είναι έτσι όπως λέγονται !
Όταν ακόμα δεν γνωρίζουμε οι άνθρωποι, τι είναι η βαρύτητα τι είναι το ηλεκτρικό φορτίο, όταν ακόμα κινούμαστε με πετρέλαιο, όταν και την πυρηνική ενεργεία την μετατρέπουμε σε ηλεκτρική με τρόπο σαν το παράδειγμα: οι δυο ενέργειες είναι δυο δωμάτια μεσοτοιχία, κι εμείς περνάμε από το ένα στ’ άλλο μέσω του άλφα Κενταύρου (spontaneous idea), όταν την τύφλα μας την καταραμένη έχουμε ακόμα για το πληροφοριακό περιεχόμενο του DNA κλπ κλπ, εντούτοις δεν μας λείπει η εγωπάθεια της σιγουριάς, για τους χαριτωμένους νομούς που «ανακαλύψαμε» !
Γράφει ο Δημήτρης Χορόσκελης για τους Ελληνες αρχαίους και νέους:
> Η Ελλάδα είναι μια ευλογημένη χώρα με καταραμένους κατοίκους.
> Το αληθινό καθεστώς της χώρας είναι η «ατομικοπατριωτική φεουδαρχία». Ο κάθε Έλληνας όταν λέει «πατρίδα» εννοεί τον εαυτό του και την οικογένειά του. Είμαστε μερικά εκατομμύρια «χαμένες πατρίδες».
> Έντεκα εκατομμύρια «εγώ» δεν μπορούν να κάνουν ένα «εμείς».
> Οι άλλοι λαοί έχουν ιδιοσυγκρασία, οι Έλληνες έχουν ιδιοσυγκρουσία: όλοι εναντίον όλων.
> Οι Έλληνες επινόησαν τη Δημοκρατία για να μπορούν να συγκρούονται έχοντας ένα πολιτικό άλλοθι.
> Ένας λαός με έμφυτο τον ιμπεριαλιστικό φασισμό του Εγώ δεν δικαιούται να ομιλεί για Δημοκρατία.: «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;!».
> Ο Έλληνας θέλει να κάνει πάντα του κεφαλιού του και μετά να πληρώνει με τα κεφάλια των άλλων.
> Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο Έλληνας, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα αυτογνωσίας κι εξέλιξης.
> Η βασικότερη απόδειξη ότι καταγόμαστε από τους αρχαίους Έλληνες είναι η διαπίστωση ότι κι εκείνοι τρώγονταν σαν τα σκυλιά.
> Από τα διάφορα κρίσιμα περιστατικά και τις καταστροφές της Ιστορίας μας βγαίνει το συμπέρασμα ότι η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους Έλληνες.
> Είμαστε σαν μια αθλητική ομάδα με εξαιρετικούς παίκτες, αλλά δίχως πνεύμα ομαδικότητας και με κακούς προπονητές.
> Είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές στα αυτογκόλ και φορτώνουμε πάντα τις ευθύνες της ήττας στη διαιτησία.
> Το γεγονός ότι, παρ’ όλα τα αναρίθμητα αυτογκόλ συνεχίζουμε να υπάρχουμε ακόμη ως χώρα, σημαίνει ότι μάλλον «ο Θεός της Ελλάδος» υπάρχει.
> Μυστηριωδώς τα θετικά χαρακτηριστικά του Έλληνα (δημιουργικότητα, εργατικότητα, άμιλλα, συλλογικότητα) ενεργοποιούνται κυρίως όταν ζει σε ξένη χώρα και τα αρνητικά (εγωκεντρισμός, παραβατικότητα, οκνηρία, ζηλοφθονία) όταν ζει στη χώρα του.
> Νεοελληνικό αίνιγμα: Η τσογλανοποίηση του ατόμου οδήγησε στη μπαχαλοποίηση της κοινωνίας, ή η μπαχαλοποίηση της κοινωνίας οδήγησε στην τσογλανοποίηση του ατόμου; Με επιστημονική ορολογία, μάλλον υπήρξε «κλειστός βρόγχος ανατροφοδότησης».
> Η Ελλάδα (μεταξύ άλλων πολλών και θαυμαστών) είναι και η χώρα με τις ατελείωτες ουρές. Ουρές, παντού ουρές, ίσως γι’ αυτό νομίζει ότι είναι γάτα.
> Στην Ελλάδα, ούτε τα χρήματα είναι λύση. Μεγάλα ποσά θα φεύγουν σε διευκολύνσεις και σε λαδώματα, οι υπάλληλοί σου θα σε καταριούνται νυχθημερόν πεπεισμένοι ότι τους εκμεταλλεύεσαι, οι γνωστοί σου θα σε φθονούν και θα κάνουν έφοδο στο εξοχικό σου, θα χαλάς τη Φερράρι σου στους κωλόδρομους, θα είσαι στο στόχαστρο των πάσης φύσεως «επαναστατών»… Μια φρίκη…
> Ο «πατριωτισμός και η αγάπη για την ελευθερία των Ελλήνων» συνοψίζεται ως εξής: «Γιατί να αφήσουμε να μας καταστρέψουν οι ξένοι, αφού μπορούμε να καταστραφούμε και μόνοι μας;».
> Υπάρχουν «καθαροί Έλληνες», αυτοί που πλένονται συχνά.
> Οι Έλληνες δεν είναι εξωγήινοι επειδή κατάγονται από άλλον πλανήτη, οι Έλληνες είναι εξωγήινοι επειδή κατοικούν στον δικό τους πλανήτη.
> Είναι εξωφρενικό πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό των οπαδών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού σε έναν λαό που δεν έχει την παραμικρή κλίση γι’ αυτά τα καθεστώτα, λόγω αναρχοαυτόνομης φύσης.
> Οι Έλληνες εννοούν τον κομμουνισμό/σοσιαλισμό ως εξής: Είμαι μόνιμος κρατικός υπάλληλος, εργάζομαι ελάχιστα ή καθόλου, παίρνω παχυλό μισθό, βγαίνω στη σύνταξη νωρίς, και στέλνω τον λογαριασμό στα υπόλοιπα κορόιδα. (Το εξωφρενικό είναι ότι πολλοί το πέτυχαν αυτό επί καπιταλισμού).
> Είναι απίστευτο ότι στη μοναδική χώρα που βρίσκεται ουσιαστικά σε καθεστώς αναρχίας (το Κράτος είναι ανύπαρκτο, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει), υπάρχουν αναρχικές οργανώσεις που φωνάζουν «Κάτω το Κράτος».
> Ο Έλληνας κατέχει στην εντέλεια τον νόμο της ζούγκλας, γι’ αυτό είναι ένας αληθινός ζουγκλέρ της επιβίωσης.
> Κι ενώ οι αρχαιολογικοί μας χώροι είναι σκουπιδότοποι, τα Μουσεία μας αφύλακτοι στόχοι αρχαιοκάπηλων, διεκδικούμε μετά μανίας την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
> Επί σειρά δεκαετιών εμείς κάναμε ότι ψηφίζαμε με κίνητρο το συμφέρον της χώρας, κι εκείνοι έκαναν ότι κυβερνούσαν με γνώμονα το κοινό καλό. Μόλις ήρθε η κρίση και αυτή η αμοιβαία απάτη αποκαλύφθηκε, στραφήκαμε όλοι εναντίον όλων αναζητώντας τους βασικούς υπευθύνους στο εξωτερικό!
> Επειδή δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, έχουμε την απαίτηση να μας πληρώνει μονίμως τον λογαριασμό του ηλεκτρικού.
> Μιλάμε συνεχώς για το πόσο περήφανοι είμαστε για τους προγόνους μας, αντί να φροντίσουμε να κάνουμε περήφανους τους απογόνους μας.
> Όντως, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», βρίσκεται μονίμως σε μια ημιθανή κατάσταση.
> Αντί να κοκορευόμαστε ότι εμείς δώσαμε στην ανθρωπότητα τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία, ας παραδεχτούμε ότι πάλι εμείς καταστρέψαμε και τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία.
> Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πόσο άθλιοι είμαστε, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ οι εκλεκτοί που νομίζουμε ότι είμαστε.
> Η Ιστορία δείχνει, δυστυχώς, ότι ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα.
> Ο Διογένης στην Αρχαία Ελλάδα … έψαχνε ανθρωπο και σήμερα το ίδιο θα έκανε.
Ναι … Ενας Ασωτος Λαός Δεν Σώζεται Με Τίποτα!
@Ηω Αναγνώστου/2010 miastala.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου