Translate

ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ

N.D.E (NEAR DEATH EXPERIENCES)

Τα αρχικά N.D.E προέρχονται από τις λέξεις Near Death Experiences, επιθανάτιες εμπειρίες. Πρόκειται για εμπειρίες κατά τις οποίες οι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι φτάνουν στον θάνατο και την τελευταία στιγμή επιστρέφουν πίσω στη ζωή. Αφορούν συνήθως περιπτώσεις ασθενών που κάποια στιγμή "βγαίνουν" από το σώμα τους και  βλέπουν από ψηλά ακριβώς τι συμβαίνει στον άψυχο εαυτό τους.
   Οι περισσότεροι μιλούν για ένα σκοτεινό τούνελ με φωτεινή έξοδο που τους τραβάει κοντά του σαν μαγνήτης. Στην άκρη του υπάρχει συχνά ένα απέραντο καταπράσινο λιβάδι ενώ γύρω βασιλεύει ηρεμία. Πολλοί υποστηρίζουν οτι νιώθουν τέτοια εσωτερική γαλήνη που δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω στη ζωή.

  Οι αναφορές για Επιθανάτιες Εμπειρίες (NDE) που συνοδεύονται από άσχημες και σκοτεινές εικόνες είναι σπανιότερες.

  Οι NDE είναι τα τελευταία χρόνια πολύ συχνό φαινόμενο στα νοσοκομεία. Αποτελεί όμως απόδειξη "μεταθανάτιας ζωής"? Η επιστημονική κοινότητα απαντάει αρνητικά υποστηρίζοντας ότι σε αυτές τις περιπτώσεις ενεργοποιούνται τα ίδια κέντρα του εγκεφάλου που δρουν και όταν ονειρευόμαστε.

  Πολλές φορές, αισθήσεις που φυσιολογικά έχει το άτομο όταν βρίσκεται σε κατάσταση ύπνου εκδηλώνονται ενώ αυτό είναι ξύπνιο, με αποτέλεσμα να συγχέει το όνειρο με την πραγματικότητα. Ωστόσο δεν  αποκλείουν την πνευματική διάσταση στα επιθανάτια οράματα αφού μπορούν να εξηγήσουν το πώς προκύπτουν οι εμπειρίες αυτές, αλλά όχι το γιατί.


ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 


  • Η Μαρία πάλι, υπέστη καρδιακή προσβολή το 1977. Βγήκε έξω από το σώμα της, περιηγήθηκε στους χώρους του νοσοκομείου και καθώς αιωρούταν στο χώρο παρατήρησε ένα παπούτσι του τένις ακουμπισμένο σε ένα πρεβάζι παραθύρου. Οταν συνήλθε, ανέφερε αμέσως την ύπαρξη του παπουτσιού στους γιατρούς και όπως αποδείχτηκε, αυτό ήταν στη θέση που τους υπέδειξε. Αξίζει να σημειωθεί ότι το παπούτσι ήταν σε τέτοιο σημείο που δεν φαινόταν από το πάτωμα και η Μαρία δεν θα μπορούσε να το είχε δει σε καμία περίπτωση. Οι εξωσωματικές εμπειρίες αυτού του είδους έχουν επιβεβαιωθεί κι επιστημονικά. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον έχουν εξετάσει διεξοδικά το θέμα των εξωσωματικών εμπειριών, με την τεχνική του «κρυμμένου στόχου». Οπως εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης Σαμ Πάρνια, οι ειδικοί τοποθέτησαν στα νοσοκομεία που συμμετείχαν στο πείραμα διάφορες φωτογραφίες σε πολύ ψηλά ράφια ή σημεία των δωματίων και των χειρουργείων, που δεν ήταν ορατές από τους ασθενείς και το προσωπικό που περπατούσε στο έδαφος. Οπως αποδείχτηκε όμως, ήταν ορατές από όσους αιωρήθηκαν κοντά στα ταβάνια. Ενας αρκετά σημαντικός αριθμός ασθενών περιέγραψε με ακρίβεια τις φωτογραφίες αυτές, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά την ύπαρξή τους...


  • Κατά τη διάρκεια της επιθανάτιας εμπειρίας που είχε μετά από επιπλοκή στη γέννα του πρώτου της παιδιού μια γυναίκα από τη Μεγάλη Βρετανία η Τζίλιαν συνάντησε τον νεκρό πατέρα της που είχε πεθάνει προ δύο ετών.Όπως αναφέρει σε συνέντευξή της στη Daily Mail, ένιωσε να βγαίνει από το σώμα της και να αιωρείται πάνω από το χειρουεγικό κρεβάτι βλέποντας τις υπερπροσπάθειες των γιατρών να τη σώσουν.Στη συνέχεια πέρασε στην αίθουσα αναμονής βλέποντας τον άνδρα της εμφανώς σοκαρισμένο να τηλεφωνεί στη μητέρα της ενώ κατά τη συνάντησή με τον πατέρα της αυτός της είπε ότι θα γεννούσε αγοράκι, κάτι το οποίο ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.«Είπα στον πατέρα μου ότι έπρεπε να φύγω και να επιστρέψω πίσω να φροντίσω τον άνδρα μου τον Χάμιςκαι το παιδί μου αλλά μου απάντησε ότι έπρεπε να υπάρχει κάποια σοβαρή αιτία για να μου επιτρέψει να γυρίσω πίσω. Δεν φοβόμουν καθόλου. Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν το πώς θα καθησύχαζα τον Χάμις ότι όλα θα πήγαιναν καλά και πως θα έβρισκα τον τρόπο να επιστρέψω στο σώμα μου» λέει η Τζίλιαν που τώρα ζει μαζί με την οικογένειά της στο Sussex.Μετά το επεισόδιο όπως λέει η ίδια επαναθεώρησε όλη τη ζωή της και από αντικοινωνικός κλειστός χαρακτήρας μεταμορφώθηκε σε κοινωνικό άτομο.«Κάποιος που ψάχνει να βρει λογική εξήγηση απλά χάνει το στόχο. Για όσους έζησαν παρόμοιες εμπειρίες με τη δικιά μου κατανοούν ότι ήταν άκρως αληθινές και είχαν μεγάλη επίδραση στην μετέπειτα ζωή μας. Το να νιώθεις ότι αγγίζεις το θάνατο και επανέρχεσαι στη ζωή σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Οποιοσδήποτε μπορεί να πει ότι έζησα μια παραίσθηση αλλά για εμένα είναι πραγματικότητα» τονίζει.Από την πλευρά του ο καθηγητής Νέλσον σημειώνει ότι δεν θέλει να ακυρώσει την πίστη των ανθρώπων για το Θεό αλλά προσπαθεί να εξηγήσει επιστημονικά τα βιώματα τους  
                                                                                          
    • Σε ηλικία 30 ετών, η Μπάρμπαρα Γουέστφολ υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση στην πλάτη της και της χορηγήθηκε ένα παυσίπονο που περιείχε κωδεΐνη.«Ξαφνικά ένιωσα ότι αιωρούμαι στο ταβάνι του θαλάμου, όπου νοσηλευόμουν. Όταν κοίταξα προς τα κάτω, είδα τις νοσοκόμες και τον γιατρό να βρίσκονται πανικοβλημένοι πάνω από το σώμα μου,» θυμάται η Γουέστφολ.«Μετά, έκαναν όλοι ένα βήμα πίσω από το σώμα μου, που βρισκόταν ξαπλωμένο στο κρεβάτι του θαλάμου και έβγαλαν μία κραυγή ανακούφισης. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρισκόμουν και πάλι πίσω στο σώμα μου. Όταν συνήλθα μου είπαν ότι ο οργανισμός μου αντέδρασε στην κωδεΐνη και δεν έπρεπε να ξαναπάρω ποτέ στη ζωή μου αυτή την ουσία. Για την ακρίβεια, μου είπαν ότι έπαθα «αναφυλακτικό σοκ.»

    • Η Φλορένς Κόχεν θα υποβαλόταν σε μια απλή χειρουργική επέμβαση στην καρδιά. Οι  γιατροί θα της διάνοιγαν μια αρτηρία. Μάλιστα δεν απαιτείτο καν ολική αναισθησία.  Θα της δινόταν κάτι που θα την έκανε λιγάκι να νυστάξει.Ο καρδιολόγος της που βρισκόταν δίπλα στο κρεβάτι της, στο νοσοκομείο St. Vincent του Σίδνεϊ της Αυστραλίας, τη ρώτησε πώς νιώθει. Εκείνη απάντησε, «μια χαρά». Ξαφνικά όμως οι ζωτικές της ενδείξεις άρχισαν να αλλάζουν όπως και το χρώμα του προσώπου της.Τρομακτικό, απόκοσμο. Καθώς ο γιατρός επαναλάμβανε την ερώτησή του, η γυναίκα ένιωσε να βρίσκεται έξω από το σώμα της, να ίπταται κοντά στο ταβάνι και να κοιτάζει από κάτω τον εαυτό της που βρισκόταν ξαπλωμένος σε ένα χειρουργικό κρεβάτι με τους γιατρούς σκυμμένους από πάνω της. Η Φλορένς παρατήρησε ότι το σώμα της στο κρεβάτι ήταν ντυμένο με μια πράσινη ρόμπα, στη μέση της οποίας υπήρχε ένα σχίσιμο. Και εκείνη φώναζε, «μη με κόψετε, είμαι ακόμη ξύπνια»... Τότε είδε ένα πυρακτωμένο φως σε σχήμα κώνου και ο αιωρούμενος εαυτός της εκτοξεύτηκε στην κορυφή του. Και μετά τίποτα...Το περιστατικό αυτό συνέβη πριν από 20 χρόνια. «Ήταν τρομακτικό, απόκοσμο», θα πει η ίδια προς το αμερικανικό περιοδικό «ΤΙΜΕ». «Δεν μου αρέσει καθόλου να μιλάω γι΄ αυτό. Ήταν το πιο φωτεινό φως που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Δεν ήταν όνειρο. Είναι ακόμη πολύ, πολύ έντονο».

    • Η Pam Reynolds χρειάστηκε να υποβληθεί σε μια σπάνια επέμβαση για την αφαίρεση ενός τεράστιου αγγειακού ανευρύσματος στον εγκέφαλό της, το οποίο απειλούσε άμεσα τη ζωή της. Δέχθηκε να υποβληθεί σε μια καινοτόμο χειρουργική διαδικασία, η οποία συμπεριλάμβανε την πτώση της σωματικής της θερμοκρασίας στους 15 βαθμούς Κελσίου, τη διακοπή της καρδιακής λειτουργίας και των εγκεφαλικών κυμάτων της και την αφαίρεση του αίματος από τον εγκέφαλό της. Πιο απλά, η Pam Reynolds νεκρώθηκε τεχνητά από τους γιατρούς της, οι οποίοι την επανέφεραν στη συνέχεια στη ζωή. Κατά τη διάρκεια αυτής της επέμβασης βίωσε επιθανάτια εμπειρία:«Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν ο ήχος, ένας ήχος που έμοιαζε με συνεχή βόμβο. Ένιωσα σαν ο ήχος να με τραβούσε έξω από το σώμα μου, από την κορυφή του κεφαλιού μου. Όσο πιο πολύ αποσπόμουν από το σώμα μου, τόσο πιο καθαρός γινόταν ο ήχος. Είχα την εντύπωση ότι αποτελούσε ένα είδος δρόμου, μια συχνότητα πάνω στην οποία μπορούσα να βαδίσω. Θυμάμαι ότι μπορούσα να δω τι ακριβώς γινόταν στο χειρουργείο, κοιτάζοντας προς τα κάτω [...], σαν να καθόμουν στον ώμο του γιατρού. Η όρασή μου ήταν πιο οξυμένη και καθαρή απ’ ό,τι φυσιολογικά [...]. Στο χειρουργείο βρισκόταν πολύς κόσμος. Σκέφτηκα ότι ήταν περίεργος ο τρόπος με τον οποίο ξύρισαν το κεφάλι μου [...]».Η Reynolds περιγράφει με λεπτομέρειες τα εργαλεία, τα περισσότερα από τα οποία έβλεπε για πρώτη φορά, και τον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποιούσαν οι γιατροί στο κεφάλι της.«Είχα την αίσθηση ότι κάτι με τραβούσε, αλλά όχι ενάντια στη θέλησή μου. Πήγαινα γιατί ήθελα να πάω [...]. Ένιωθα σαν να ανέβαινα προς τα πάνω με κάποιο ασανσέρ, πάρα πολύ γρήγορα. Έμοιαζε με σήραγγα [...]. Πολύ σύντομα, καθώς στροβιλιζόμουν στη σήραγγα, άκουσα τη γιαγιά μου να με καλεί. Όμως δεν την άκουγα με τα αυτιά μου… ήταν μια αίσθηση διαφορετική, αλλά πολύ πιο καθαρή από την ακοή. Ένιωθα ότι η γιαγιά μου ήθελε να πάω κοντά της, έτσι συνέχισα χωρίς να φοβάμαι. Η σήραγγα ήταν σκοτεινή, αλλά στο τέλος της υπήρχε αυτό το απειροελάχιστο φως που όλο και μεγάλωνε… Το φως ήταν απίστευτα λαμπρό, σαν να βρισκόμουν στο εσωτερικό ενός ηλεκτρικού λαμπτήρα. Ήταν τόσο δυνατό, που έφερα τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπό μου για να τα δω και δεν μπορούσα να τα δω. Αλλά ήξερα ότι είναι εκεί [...] από την αίσθηση της αφής. Και πάλι, είναι τρομερά δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά γνώριζα ότι είναι εκεί… [...]. Άρχισα να διακρίνω διάφορες φιγούρες μέσα στο φως, ήταν όλες καλυμμένες από το φως, αποτελούντο από φως και το φως τις διαπερνούσε και τις διαπότιζε. Σιγά - σιγά, άρχισαν να παίρνουν σχήματα που μπορούσα να αναγνωρίσω και να κατανοήσω. Μπορούσα να διακρίνω ότι η μια ήταν η γιαγιά μου, θα την αναγνώριζα οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Τώρα που το ξανασκέπτομαι, είδα πολλούς ανθρώπους τους οποίους γνώριζα κάποτε και που είχαν πεθάνει. Έδειχναν όλοι ακριβώς όπως ήταν στην καλύτερη στιγμή της ζωής τους. Ήθελαν να με φροντίσουν, αλλά δεν με άφησαν να προχωρήσω παραπέρα. Μου μετέδωσαν -δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, γιατί δε μου μίλησαν- ότι, αν προχωρούσα και άλλο μέσα στο φως, κάτι θα συνέβαινε στο σώμα μου. Δε θα μπορούσαν να ξανατοποθετήσουν τον εαυτό μου μέσα στο σώμα του, λες και θα είχα φύγει πολύ μακριά για να ξανασυνδεθώ μαζί του. Έτσι, δε με άφησαν να πάω πουθενά αλλού και να κάνω τίποτε άλλο».«Ήθελα να προχωρήσω στο φως, αλλά ήθελα και να επιστρέψω. Είχα παιδιά να μεγαλώσω. Φαινόταν σαν να παρακολουθούσα μια ταινία στη γρήγορη ταχύτητα του βίντεο: καταλάβαινα τι γινόταν, αλλά οι σκηνές εναλλάσσονταν τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινα να συλλάβω τις λεπτομέρειες. Οι νεκροί συγγενείς μου με τάιζαν. Όχι μέσω του στόματός μου, αλλά με τάιζαν με κάτι. Ο μόνος τρόπος για να το περιγράψω είναι να πω ότι ήταν κάτι λαμπερό. Η λάμψη είναι η εικόνα που έχω. Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι ένιωθα να τρέφομαι και να δυναμώνω. Γνωρίζω ότι ακούγεται ανόητο, γιατί προφανώς δεν ήταν κάτι σωματικό, αλλά μέσα στο πλαίσιο εκείνης της εμπειρίας, ένιωθα σωματικά δυνατή και έτοιμη για όλα. Η γιαγιά μου δεν με συνόδευσε πίσω στη σήραγγα, ούτε και μου ζήτησε να επιστρέψω. Απλώς κοιτούσε. Εγώ περίμενα ότι θα με συνόδευε εκείνη, αλλά μου μετέδωσε ότι μάλλον δε θα το έκανε. Ο θείος μου είπε πως θα το  αναλάμβανε εκείνος. Με οδήγησε πίσω μέχρι την αρχή της σήραγγας. Όλα ήταν εντάξει. Ήθελα να επιστρέψω.Όταν όμως έφτασα εκεί απ’ όπου είχα ξεκινήσει και είδα αυτό το πράγμα, το σώμα μου, δεν ήθελα να εισχωρήσω μέσα του. Μου φαινόταν φρικτό, σαν το κουφάρι ενός τρένου μετά από ένα τρομερό ατύχημα. έμοιαζε με αυτό που ήταν: Νεκρό. Νομίζω ότι ήταν καλυμμένο. Με φόβιζε και δεν ήθελα ούτε να κοιτάζω. Μου μετέδωσαν ότι η αίσθηση θα ήταν σαν να πηδούσα σε μια πισίνα. Δεν ήθελα να το κάνω, αλλά φαίνεται ότι καθυστερούσα υπερβολικά, ή κάτι τέτοιο, γιατί ο θείος μου με ώθησε. Η σήραγγα με έδιωχνε μακριά της και το σώμα μου με τραβούσε. Ήταν πραγματικά σαν να πηδούσα σε μια παγωμένη πισίνα. Πονούσα. Όταν συνήλθα, ήμουν συνδεδεμένη με τον αναπνευστήρα»

    • Η Lana αναφέρει σε ηλικία περίπου 4-5 χρονών  θυμάμαι πολλά πράγματα με λεπτομέρειες γενικά από την παιδική μου ηλικία...ζούσαμε με τους γονείς μου σε ένα χωριό δεν έχει σημασία πιο και ο πατέρας μου δούλευε τα πρωινά όπως και η μητέρα μου και μ αφήνανε με τις 2 μεγαλύτερες αδερφές μου, ζούσαμε σε μονοκατοικία και είχαμε τα παράθυρα με κάγκελα ξέρετε το σταυρό, εγώ καθόμουν μέσα και έπαιζα με τις κούκλες μου θυμάμαι κιόλας φορούσα ένα μοβ φόρεμα και οι αδερφές μου βρίσκονταν έξω στον κήπο με κάτι φίλες τους και με είχαν αφήσει μόνη μ μέσα, εγώ σε μια στιγμή ήθελα να δω κάτι από το παράθυρο αλλά ήταν λίγο ψηλά και δεν έφτανα και έτσι πήρα ένα σκαμπό να ανέβω και έβαλα το κεφάλι μου μέσα από τα κάγκελα και το πόδι μου γλίστρησε και το σκαμπό έπεσε κάτω και εγώ κρεμάστηκα στο παράθυρο δεν μπορούσα να αναπνεύσω ύστερα δεν θυμάμαι τίποτα όπως μου διηγήθηκαν αργότερα εκείνη την στιγμή περνούσε ένα αγόρι γνωστός μας από τον τοίχο πάνω από το σπίτι μας και νόμιζε στην αρχή ότι ήταν μια κούκλα στο παράθυρο δεν με έβλεπε καλά όταν συνειδητοποιήσε ότι ήμουν εγώ έτρεξε και κάλεσε βοήθεια εμένα όπως μου είπαν μου είχε βγει αφρός από το στόμα και προσπαθούσαν να με επαναφέρουν και εγώ το θυμάμαι ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και τα έβλεπα όλα από πάνω τους άκουγα ήθελα απεγνωσμένα να γυρίσω φοβόμουν πολύ είχα βγει από το σώμα μου δεν ήταν όμορφα αργότερα γύρισα και όταν άνοιξα τα μάτια μου τους είδα όλους δίπλα μου τους είπα ακριβώς τι κάνανε και τι λέγανε , και δεν είναι ότι είχα καμιά τραγική φαντασία 4 χρονών ήμουν που να γνώριζα απ αυτά τα διηγήθηκα στους γονείς μου και με κοίταζαν περίεργα αργότερα μεγαλύτερη η αδερφή μου, μου τα επιβεβαίωσε όλα...δεν ξέρω μετά απ αυτά δεν θα έπρεπε να πιστεύω σε μια ζωή μετά το θάνατο.?!

        • Ο George Jehn, πιλότος από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έπεσε με το αυτοκίνητό του από μία γέφυρα. Από εκείνη τη νύκτα θυμάται το ασθενοφόρο που έφτασε και τους γιατρούς να δηλώνουν ότι ήταν νεκρός. Και τότε ξαφνικά όλα έγιναν λευκά και ένιωσε να κινείται μέσα σε μια σήραγγα με κατεύθυνση προς ένα λευκό φως. «Ήταν υπέροχα» λέει. «Με περιέβαλλε ένα αίσθημα απόλυτης, ολοκληρωτικής αγάπης. Πριν όμως καταφέρω να φτάσω στο φως, βρέθηκα να στέκομαι μπροστά από έναν άνδρα. Με κοίταξε και συνειδητοποίησα ότι ήταν ένας φίλος μου ο οποίος είχε πεθάνει πριν από πέντε χρόνια. Στη συνέχεια μου είπε: «Πρέπει να γυρίσεις πίσω. Δεν είναι ακόμα η ώρα σου». Αμέσως μετά ο Jehn βρέθηκε στο νοσοκομείο, συνδεδεμένος στον αναπνευστήρα.

          • Η Vicky Umipeg, μια σαρανταπεντάχρονη γυναίκα, γεννήθηκε τυφλή, με το οπτικό της νεύρο τελείως κατεστραμμένο, εξαιτίας επιπλοκών κατά τη διάρκεια του τοκετού. Έτσι δεν μπόρεσε ποτέ να δει οτιδήποτε στη ζωή της. Συμμετείχε σε μια διετή έρευνα την οποία διεξήγαγε ο Kenneth Ring μαζί με τη Sharon Cooper, σχετικά με την εμφάνιση επιθανάτιων εμπειριών σε τυφλά άτομα. Βίωσε μια επιθανάτια εμπειρία, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε την αίσθηση της όρασης, και η μαρτυρία της δε διαφέρει σε τίποτε από εκείνες ατόμων τα οποία μπορούσαν να δουν κανονικά.Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, η Umipeg αισθάνθηκε να ίπταται πάνω από το σώμα της στο θάλαμο επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου. Αναφέρει ότι βρέθηκε κοντά στην οροφή, παρακολουθώντας ένα γιατρό και μια νοσοκόμα να ασχολούνται με ένα σώμα το οποίο αρχικά δε γνώριζε ότι ήταν δικό της. Το συνειδητοποίησε μόνο όταν είδε τη βέρα της, την οποία αναγνώρισε γιατί παρατήρησε τα πορτοκαλί ανθάκια τα οποία είχε επάνω της. Στη συνέχεια, ένιωσε να κινείται μέσα από την οροφή, μέχρι που βρέθηκε πάνω από τη στέγη του νοσοκομείου και μπορούσε να δει ξεκάθαρα γύρω της. Αισθανόταν πάρα πολύ όμορφα και μπορούσε να ακούσει μουσική, η οποία της θύμιζε το φύσημα του ανέμου. Ξαφνικά όμως ένιωσε να πέφτει με το κεφάλι μέσα σε μια σκοτεινή σήραγγα, γνώριζε όμως ότι στο τέλος της σήραγγας υπήρχε φως. Στο τέλος της σήραγγας βρέθηκε πράγματι σε έναν τόπο πλημμυρισμένο από φως, γεμάτο από ανθρώπους φτιαγμένους από φως. Γύρω της κυριαρχούσε το αίσθημα της αγάπης. Συνάντησε προσφιλή της πρόσωπα που είχαν πεθάνει, τα οποία, χωρίς λόγια, της μετέδωσαν την αγάπη τους. Ανάμεσα στις άλλες φωτεινές φιγούρες, μία ξεχώριζε από τη μεγαλύτερη λάμψη που εξέπεμπε. Η Umipeg πίστεψε ότι επρόκειτο για μια μορφή του Θεού, ο οποίος τηλεπαθητικά της μετέδωσε την εντολή ότι έπρεπε να επιστρέψει στο σώμα της, παρόλο που εκείνη ήθελε να παραμείνει εκεί. Πείσθηκε, όμως, όταν της μετέδωσε ότι έπρεπε να επιστρέψει για να αποκτήσει παιδιά, κάτι το οποίο επιθυμούσε πάρα πολύ. Για την ιστορία, αφού συνήλθε από την περιπέτεια της υγείας της, απέκτησε τρία παιδιά.Η Umipeg ανήκει στο 80% των τυφλών συμμετεχόντων της έρευνας των Ring και Cooper, οι οποίοι ανέφεραν οπτικές εντυπώσεις κατά τη διάρκεια της επιθανάτιας εμπειρίας τους. Η ίδια επισημαίνει ότι ήταν η μόνη φορά στη ζωή της που μπόρεσε να κατανοήσει την αίσθηση της όρασης και να συλλάβει την έννοια του φωτός, επειδή το βίωσε

            • Η Υβέτ Σένσον, από τον Καναδά θυμάται…“Ήμουν έγκυος, πριν 9 χρόνια. Ήταν ένα ωραίο ζεστό πρωινό του Απρίλη. Θα πηγαίναμε για πικνίκ με το σύζυγό μου αλλά αποφασίσαμε να μην πάμε γιατί δεν αισθανόμουν και πολύ καλά. Ξαφνικά άρχισα να χάνω αίμα, το είπα στον άντρα μου από το τηλέφωνο και πήγαμε στο νοσοκομείο.Αισθάνθηκα ότι ο εαυτός μου έβγαινε από το σώμα μου. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και θυμάμαι τον σώμα μου να βρίσκεται στο ταβάνι και να κοιτάει κάτω “εμένα”. Έτρεμα γιατί ήμουν σε σοκ. Ήταν σαν να υπήρχε στο δωμάτιο μια ξεχωριστή οντότητα. Στην πραγματικότητα ήταν μια ευχάριστη εμπειρία αλλά μετά, ξαφνικά, μία αίσθηση πανικού ήρθε ότι δε θα επέστρεφα πίσω”.“Με γύρισε πίσω η σκέψη ότι δεν θα έβλεπα ποτέ το μωρό μου!”” Τρόμαξα και μόνο στη σκέψη ότι δεν θα έβλεπα ποτέ το παιδί που είχα μέσα μου. Και μετά είδα ένα μπλε τούνελ, με κάτι μαύρες γραμμές και στριφογύριζε και εγώ “ταξίδευα” πάρα πολύ γρήγορα. Ένιωθα έναν απίστευτο πόνο που μου είναι πολύ δύσκολο να τον περιγράψω γιατί ταξίδευα πάρα πολύ γρήγορα και μην έχοντας καθόλου τον έλεγχο δεν ήξερα τι θα βρω στην επόμενη γωνία.Ξαφνικά είδα αυτό το απίστευτα άσπρο φως, ένα πολύ λαμπερό φως, όχι εκτυφλωτικό, αλλά πολύ ευχάριστο και ελκυστικό. Είχα μία ακατανίκητη ανάγκη να πάω προς αυτό το φως. Τώρα πια πιστεύω ότι εκείνο το φως ήταν ο θάνατος. Ταξίδεψα λοιπόν μέσα σε αυτό το μαύρο τούνελ. Για μια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα κάτω και είδα τον εαυτό μου μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Θεέ μου, ας έβλεπα τουλάχιστον το προσωπάκι του μωρού μου…Και μετά το σώμα μου κατέβηκε κάτω μπήκε ξανά μέσα στο σώμα μου, και ξύπνησα… Το μόνο που θυμάμαι ανοίγοντας τα μάτια μου είναι τα λόγια της νοσοκόμας: «Συγχαρητήρια! Κάνατε ένα πανέμορφο αγοράκι!»”                                        ghosthuntersz

            Σχόλια

            Τεχνική υποστήριξη, κατασκευή ιστοσελίδας: Charles Bukowski(7SPY), e-mail: spy7ross7@gmail.com